ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 27

หนึ่งปีต่อมา...ภาคินยังคงทำงานหนักเพื่อปูพื้นฐานของงานที่ได้รับมอบหมายให้แน่น พร้อมกับดูแลไร่ไปรยาเวศควบคู่ไปด้วยกัน แต่กระนั้นก็ยังคงวิดีโอคอลไปคุยกับวรันยาทุกวัน จนสาวเจ้ายอมสงบศึกและเริ่มจะเปิดใจคุยด้วยในสถานะที่มากกว่าหนุ่มข้างบ้าน ขณะเดียวกันเขาก็ยังแวะเวียนไปหาลัมภาเพื่อปลดปล่อยความต้องการทางกาย โดยหลงคิดว่าการที่ทำสัญญาต่างๆ เอาไว้ จะเป็นเสื้อเกราะป้องกันตัวเองใน วันข้างหน้าได้จริงตามที่ขุนพันบอก

เขาทำทุกอย่างได้ดี! จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ปีที่สอง...เมื่อสถานะที่คลุมเครือเริ่มชัดเจน เพราะวรันยายอมเปิดใจคบหาเฉกเช่นคนรัก มันทำให้โลกทั้งใบของเขากลายเป็นสีชมพูไปทันทีทันใด และด้วยความสัมพันธ์ที่กำลังพัฒนานี้ ทำให้เขารู้สึกผิด จึงเริ่มถอยห่างออกจากลัมภา แล้วเปลี่ยนไปนั่งดื่มกับว่าที่พ่อตาในช่วงเย็นๆ เพื่อแลกเปลี่ยนความเห็นเกี่ยวกับเรื่องงาน พร้อมกับถ่ายรูปส่งให้วรันยาดูทุกวัน

ด้านวรันยาเองก็แพ้ในความดีและการกระทำของชายหนุ่มที่เธอเคยเกลียดขี้หน้า แต่ก็ยอมญาติดีด้วยแบบมึนๆ กระทั่งความสัมพันธ์เดินมาถึงจุดที่ห่วงหา อยากจะรู้ทุก ๆ ช่วงเวลาว่าเขากำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน และหากวันใดที่ไม่ได้เห็นหน้าหรือว่าได้ยินเสียงของจอมทะลึ่ง เธอก็จะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป

ส่วนลัมภาก็เอาแต่เฝ้ารอ เพราะช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ภาคินมาหาเพียงอาทิตย์ละครั้ง จากเดิม 2-3 ครั้งต่ออาทิตย์ จนเธอรู้สึกเจ็บและหดหู่ ครั้นจะโทร. หาอีกฝ่ายก็ไม่ได้ เพราะมันอยู่ในกฎข้อห้ามต่างๆ ที่ตอนแรกเธอก็คิดว่ารับได้ แต่ตอนนี้เธอแทบจะทนไม่ไหว แถมอีกสองวันต่อจากนี้ เธอต้องเตรียมตัวเข้าประกวดนางนพมาศในงานลอยกระทงใหญ่ของจังหวัด มันทำให้รู้สึกหงุดหงิดและร้อนรุ่มหัวใจไปหมด

ขณะเดียวกัน...เสาวณีก็ให้คนตามสืบเรื่องของภาคิน จนรู้ว่าอีกฝ่ายแอบคบหากับลัมภา อดีตรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเธอสองปี ซึ่งไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง แต่มักจะเข้าประกวดตามเวทีต่างๆ

ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมาร่วมสองปี แต่ก็เธอแปลกใจว่าทำไมภาคินถึงไม่เปิดเผยสถานะของลัมภาให้ใครทราบ ทั้งที่เคยบอกว่ามีคนรักแล้ว เธอจึงเข้าไปส่องในเฟซบุ๊กและไอจีของอีกฝ่ายซึ่งมีคนติดตามอยู่หลายแสน เพราะลัมภาเป็น เน็ตไอดอลของเชียงใหม่

ทันทีที่กดเพิ่มเพื่อนไป อีกฝ่ายก็กดรับในนาทีต่อมา พร้อมกับเสนอขายครีมและเครื่องสำอางแบรนด์ต่างๆ ที่ถูกจ้างรีวิว เธอยอมซื้อเครื่องสำอางชุดใหญ่เพื่อแลกกับการได้ขยับเข้าใกล้ความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ทำให้ได้รู้ว่านอกจากการรีวิวขายของแล้ว ลัมภายังโพสต์พร่ำเพ้อถึงความรัก ที่เป็นเพียงแค่รักข้างเดียว และนั่นทำให้เธอรู้ทันทีว่าลัมภาเป็นแค่สาวที่ภาคินเลี้ยงไว้คลายเครียดเท่านั้น เธอจึงเริ่มวางแผนการยุติความสัมพันธ์ของทั้งสอง เพื่อให้ภาคินหันกลับมามองเธออีกครั้ง

วันลอยกระทง (วันแรก)

“นี่เป็นปีที่สองแล้วสินะที่ยายไม่ได้ลอยกระทงกับน้องไวน์” กังศมาที่ถือกระทงเดินออกมาหาหลานชาย ซึ่งกำลังยืนพิมพ์แชตในมือถือไปยิ้มไปคล้ายกับคนบ้าเข้าไปทุกที

“แหม...ก็น้องไวน์ต้องเรียนหนักนี่ครับ เหลืออีกปีเดียวก็จบแล้ว” ภาคิน เงยหน้าขึ้นบอก หลังจากที่เก็บมือถือใส่ลงในกระเป๋าเสื้อเสร็จ

“อยากให้กลับมาเร็วๆ” กังศมาบอกก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

“หึๆ ลอยกับผมแล้วก็อาสินไปก่อนครับ” ภาคินเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ

“เฮ้อ...ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” กังศมาบอกอย่างทำใจ

ภาคินหัวเราะเบาๆ แล้วขับรถพาผู้เป็นยายตรงไปยังบ้านพักท้ายรีสอร์ต เพื่อจะชวนสินชัยไปเที่ยวดูงานลอยกระทงที่ในเมือง

รีสอร์ตพรรณนารา....หลังจากลงจากรถเสร็จ ภาคินก็ช่วยผู้เป็นยายถือกระทง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปข้างในบ้านที่วันนี้ค่อนข้างจะเงียบผิดปกติ

“อาสินครับ!” ภาคินเอ่ยเรียกพร้อมกับกวาดสายตามองหา

“เซอร์ไพรส์ค่ะ” วรันยาที่ยืนหลบตรงผ้าม่าน รีบกระโดนออกมาส่งยิ้มหวานให้กับผู้ใหญ่ที่รักและคนหล่อที่ทำเหวอ

“น้องไวน์” คนที่เพิ่งจะได้สติเอ่ยเรียกเสียงเบาหวิว ไม่คิดว่าสาวเจ้าจะบินกลับโดยไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า แถมเมื่อห้านาทีก่อนก็ยังพิมพ์แชตมาบอกตนว่าจะกำลังเข้านอน

“ก็ไวน์น่ะสิคะ นึกว่าใคร?” วรันยาถามกลับอย่างกวนๆ

“ตายๆ เซอร์ไพรส์จริงๆ” กังศมาจ้องมองเด็กสาวอย่างตกตะลึง

“สวัสดีค่ะคุณมาร์ คิดถึงที่สุดเลย” วรันยายกมือไหว้และเข้าไปกอดผู้ใหญ่ที่รักอย่างดีใจ

“ยายก็คิดถึงน้องไวน์เหมือนกัน” กังศมาก้มลงหอมแก้มนวล แล้วโยกไปมาเบาๆ ขณะที่หยดน้ำตาแห่งความดีใจเริ่มจะเอ่อล้นออกมานิดๆ

“ไม่กอดพี่บ้างเหรอครับ?” ภาคินถามหลังจากที่ผู้เป็นยายและสาวเจ้าผละออกจากกัน

“ไม่ค่ะ” วรันยารีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“อ้าว! มาเมื่อไหร่กันครับเนี่ย?” สินชัยที่เดินลงมาจากชั้นบนเอ่ยถาม พร้อมกับส่งยิ้มไปให้

“เพิ่งจะมาถึงครับ ผมตกใจหมดเลยที่เห็นน้องไวน์” ภาคินรีบฟ้องอย่างอดไม่ได้

“เดี๋ยวนี้ร้ายนะเราน่ะ”

“ก็ซึมซับมาจากคนแถวๆ นี้แหละค่ะ” วรันยาส่งรูปไปให้เพื่อนรักดูในแชตไลน์เสร็จ ก็หันไปส่งยิ้มหวานให้คนขับทันใด

“ทำไมไม่ยอมกอดพี่เหมือนที่กอดคนอื่นบ้าง” คนที่เก็บความน้อยใจ เรื่องกอดมานานเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“คนอื่นไวน์ไม่กอดหรอกค่ะ จะกอดก็แค่คุณมาร์ น้าดา ลุงลูคัส แล้วก็ พี่นัยกับพี่รัญ” วรันยาเอ่ยกวนอย่างนึกสนุก

“ใจร้ายจัง เว้นพี่ไว้ทำไม?” ภาคินต่อว่าอย่างรู้สึกหมั่นไส้

“ก็พี่คินมือไม้อยู่ไม่สุขนี่คะ แล้วก็ชอบแกล้งไวน์ด้วย” วรันยาให้เหตุผลก่อนจะตกใจ ที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็หักรถเข้าข้างทางพร้อมกับเหยียบเบรกกระทันหัน

เอี๊ยดดดด

“ว้าย! จะ...จะทำอะไร?”

“พี่จะลงโทษคนใจร้าย”

“บ้า! ปล่อยนะพี่คิน” วรันยาปัดมือหนาที่กำลังจะเอื้อมมาจับออกด้วย สีหน้าตื่นๆ

“โอเค! พี่มีสองทางให้เลือกคือ 1 เรากอดพี่ซะ แล้วพี่จะหายโกรธ 2 ให้พี่กอด แต่มือไม้ของพี่ก็อาจจะไม่อยู่สุขเหมือนที่น้องไวน์บอก” ภาคินยื่นข้อเสนอทั้ง ที่ใจจริงอยากจะดึงสาวตรงหน้าเข้ามาบดขยี้จูบให้หายคิดถึง

“ไวน์จะกอดพี่คินค่ะ” เธอรีบบอกอย่างใจคอไม่ดี

“ก็เข้ามากอดสิ! นั่งบื้ออยู่ได้” คนที่ยังไม่หายขุ่นเคืองต่อว่า