ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 36

หลังจากที่ได้ฟังการสนทนาในระยะเผาขนชัดทุกถ้อยคำ ภาคินก็อดอมยิ้มไม่ได้ ที่ใครต่อใครต่างพากันคิดว่าตนกับวรันยาเป็นพี่น้องกัน เช่นเดียวกับที่สินชัยคิดมาตลอด และนั่นทำให้ตนเข้าใกล้วรันยาได้อย่างไร้ข้อกังขา แต่ตอนนี้ทุกๆ อย่างกำลังจะเปลี่ยนไป หากวันใดที่วรันยาเรียนจบ เขาจะเดินเข้าไปเปิดเผยความรู้สึกต่อสินชัย แล้วให้ผู้ใหญ่จัดขันหมากไปสู่ขอทันที

“พี่คินสั่งแล้วใช่ไหมคะ” คนที่ถูกลูกค้าในร้านรุมขอถ่ายรูปเสร็จ ก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะอย่างรู้สึกหิวนิดๆ เพราะกลิ่นหอมๆ ของน้ำซุปลอยเตะจมูกอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอต้องแอบกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง

“ครับ” ภาคินขานรับพร้อมกับจ้องมองใบหน้างามนิ่ง

“ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วเจ้า” สำอางวางก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ให้กับหนุ่มสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินกลับไปเก็บเงินลูกค้าที่โต๊ะอื่นต่อ

“ขอบคุณครับ/ ขอบคุณค่ะ” หนุ่ม-สาวเอ่ยก่อนจะก้มมองดูก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ที่หน้าตาน่าทานและยั่วยวนต่อมน้ำลายเป็นอย่างมาก

“ว้าว! ได้เยอะจังเลยนะคะ” วรันยาบอกพร้อมกับขยับชามเข้ามาใกล้ๆ เพื่อจะได้ปรุงและทานถนัดๆ

“นั่นสิ! ป้าอางใส่เครื่องมาเต็มเลย” ภาคินปรุงรสตามที่ชอบอย่างไม่รอช้า จากนั้นก็ลงมือทานก๋วยเตี๋ยวไปหยอกล้อสาวเจ้าไปอย่างอารมณ์ดี

ชั่วโมงต่อมา...

ภาคินพาวรันยาเดินทางไปยังไร่สิรางประกรณ์ของจอมพลเพื่อสอบถามถึงลูกน้องคนสนิทที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่เมื่อคืน

“คิน! น้องไวน์?” จอมพลที่เพิ่งจะวางสายจากตำรวจเดินออกมาหาเพื่อนรักและหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังโด่งดังไปทั่วทั้งอำเภอ

“สวัสดีค่ะพี่จอม” วรันยายกมือไหว้หนุ่มหล่อที่หน้าตาออกไปทางดุนิดๆ แต่กลับมีเสน่ห์ ถึงขนาดลูกสาวของนายอำเภอคนก่อน กับลูกสาวเจ้าของตลาดใหญ่ โพสต์ท้าตบท้าตีกันผ่านเฟซบุ๊กมาแล้วสองครั้ง จนกลายเป็นข่าวใหญ่ดังไปทั่ว

“สวัสดีครับน้องไวน์” จอมพลยกมือขึ้นรับไหว้ยิ้มๆ

“ฉันมาตามหาไอ้โอม” ภาคินบอกพร้อมกับจ้องมองเพื่อนรักที่ใส่เสื้อกับกางเกงม่อฮ่อมแขนยาว ขายาว ซึ่งมองผ่านๆ นึกว่าผู้ใหญ่บ้าน หรือกำนัน ‘มันใส่สบายหรือไงวะ เห็นหลานชายคุณเพียงดาวกับพ่อเลี้ยงธนากรใส่มาประชุมกลุ่มตลอดเลย’

“กำลังจะโทรไปบอกพอดี” จอมพลบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ กับวีรกรรมของลูกน้องคนสนิท

“มีอะไร?” ภาคินถามอย่างใจคอไม่ดี

“ไอ้โอมกับไอ้สมโดนตำรวจจับอยู่ที่โรงพัก”

“ข้อหา?”

“เมาแล้วขับ”

“เฮ้อ...ให้มันนอนที่โรงพักอีกคืนแล้วกัน” ภาคินบอกอย่างละเหี่ยใจ

“ฉันโทรไปบอกตำรวจที่โรงพักมาแล้ว ว่าฝากขังต่ออีกวัน” จอมพลตอบก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนตายนายสะเดาะ (พ่อหมอผีประจำหมู่บ้าน) ถึงต้องเรียกตนไปฝากฝังให้ช่วยดูแล ไอ้สม (ลูกชาย) ครั้นจะทิ้งขว้างก็ไม่กล้า กลัวมนต์ดำหรือสิ่งลี้ลับที่อีกฝ่ายเลี้ยงไว้จะเข้าตัว

“นั่นแหละ! ต้องเจอไม้แข็งซะบ้าง” ภาคินบอกอย่างเหลืออด

“พี่คินไม่สงสารพี่โอมเหรอคะ?” วรันยาถามเสียงอ่อน เพราะต่อให้โอมจะมีข้อเสียยังไง แต่อีกฝ่ายก็ทำงานได้ไม่ขาดตกบกพร่อง

“แหม...น้องไวน์รู้จักมันน้อยไปครับ พี่กับพี่สิงห์น่ะไปประกันตัวมัน ที่โรงพักมาเกือบจะสิบครั้งแล้ว” ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ ตอนที่เขาเป็นวัยรุ่นเรื่องที่อื้อฉาวที่สุดคือเมาแล้วขับ ซึ่งจบลงโดยการที่ผู้เป็นยายไปประกันตัวที่โรงพักกลางดึก ครั้งนั้นถือเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาทำตัวไม่ดี แต่สำหรับไอ้โอมกับไอ้สม ถือเป็นเรื่องปกติมาก เหมือนกับรอบเดือนของผู้หญิงที่จะต้องมาทุกเดือน แม้ว่าบางเดือนจะมาช้าไปบ้าง แต่มาแน่นอน!

“ใช่ครับ ถูกจับพร้อมกับไอ้สม ข้อหาก็ซ้ำๆ เดิมๆ เมาแล้วขับ เมาแล้วมีเรื่องชกต่อย ดีนะครับที่มันไม่เสพยาด้วย ไม่งั้นพี่คงตัดหางปล่อยวัดไปนานแล้ว” จอมพลส่ายหน้าอย่างคนคิดไม่ตก

“หึๆ” ภาคินหัวเราะอย่างขำๆ กับสีหน้าอมทุกข์ของเพื่อน ที่ขนาดสาวๆ นัดตบตีกันออกสื่อ อีกฝ่ายยังไม่ซีเรียสเท่ากับไอ้สมโดนจับขึ้นโรงพัก

“แล้วพรุ่งนี้จะไปประกันตัวพี่โอมกับพี่สมกี่โมงคะ” วรันยาถามอย่างรู้สึกเป็นห่วงสองหนุ่มที่มักจะไปส่องจิ้งโกร่งมาฝากเธอเป็นประจำ

“ช่วงบ่ายๆ ครับ” จอมพลบอกกำหนดการ

“ใช่ครับ มีแต่คนมาขอถ่ายรูปน้องไวน์ทั้งร้าน แถมป้าสำอางยังให้ผมกับน้องไวน์กินฟรีอีกด้วย” ภาคินสปอยเหตุการณ์ให้ทุกคนฟัง

“เมื่อคืนยายเห็นสำอางมาตามหาน้องไวน์ บอกจะขอถ่ายรูปด้วย แต่น้องไวน์กลับไปก่อน” กังศมาหันไปมองค้อนหลานชายที่เมื่อคืนแอบพาวรันยาหนีกลับบ้านก่อน

“หึๆ ผมให้คินพากลับเองครับคุณมาร์” สินชัยรีบบอก

“อ้าว! ทำไมล่ะสิน?” กังศมาขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

“คือ...ผมปั้นหน้ายิ้มไม่ถูกเวลาเห็นหนุ่มๆ มาขอถ่ายรูปน้องไวน์น่ะครับ” คนขี้หวงลูกสาวยอมรับตามตรง

“เอ่อ...นี่ก็จะค่ำแล้ว อยากกินอะไรกันบ้างคะ เดี๋ยวนาจะไปเตรียมให้ค่ะ” นารีที่นั่งฟังการสนทนามาได้สักครู่ เอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรู้สึกเมื่อยขานิดๆ

“น้องไวน์เก็บผักสลัดมาด้วยค่ะพี่นา” วรันยาบอกอย่างนึกขึ้นได้ ว่าตะกร้าใส่ผักยังวางอยู่ที่เบาะหลังรถของภาคิน

“อืม...งั้นทำสเต๊กเนื้อกับสลัดผักกันไหมคะ?” นารีเสนอเมนู เพราะในตู้เย็นมีเนื้อสเต๊กหมักที่ผู้เป็นนายซื้อมาจากร้านของขุนพัน อยู่หลายชิ้น น่าจะพอสำหรับทุกคน

“ดีๆ ไม่ได้กินนานแล้ว” สินชัยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จัดมาเลยจ้ะ! ตอนนี้ยายหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว” กังศมาบอกพร้อมกับลูบท้องเบาๆ

“หึๆ งั้นเราไปเอาผักกับผลไม้กันเถอะน้องไวน์” ภาคินหัวเราะกับคำตอบของผู้เป็นยาย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปเอ่ยชวนสาวเจ้า

“ค่ะ” วรันยาลุกเดินตามอีกฝ่ายออกไปอย่างว่าง่าย

“เอ่อ...ผมขอไปช่วยย่างสเต๊กก่อนนะครับ จะได้เสร็จเร็วๆ” สิงขรลุกตามนารีเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สินชัยกับกังศมามองตามอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะหันมาแอบเมาท์กันในระยะเผาขน เกี่ยวกับท่าทีของคนสนิท ที่เหมือนจะมีซัมติงบางอย่างเกิดขึ้น