พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 129

เขาโชว์ฟอร์มเสร็จก็วิ่งเข้ามา “เซียวเซิง วันนี้พี่เลิกงานเร็วจังเลยนะ?”

“อืม ตอนบ่ายมีธุระนิดหน่อย เลยออกจากบริษัทเร็วหน่อย”

“อ้อ”

วันนี้แดดร้อนเปรี้ยงๆ เลย เขาใส่เสื้อกีฬาแล้วยังใส่แขนกันแดดอีกด้วย

ฉันกล่าว “ตามพี่ไปที่ห้องนอน”

“ทำไมเหรอ?” เขาตามฉันมาด้วยหน้าระรื่น “พี่จะเล่นเกมกับผมเหรอ?”

“ใครจะเล่นเกมกับนาย” ฉันหิ้วถุงแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

“ของในถุงคืออะไรเหรอ?”

“ของดีไง”

“กินได้ไหม?”

“ไม่ได้” ฉันกับสีจิ่นยวนเดินผ่านห้องรับแขก และบังเอิญพี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองกำลังดูทีวีอยู่

พวกเธออยู่ด้วยกันตลอด แต่ไม่ได้หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอจะดี เพราะทั่วทั้งบ้านตระกูลสีก็มีแต่พวกเธอที่คุยกันถูกคอ

พวกเธอเป็นพันธมิตรในเงื่อนไขที่ไม่ทำให้ตัวเองขาดผลประโยชน์

นับจากนาทีที่ฉันกับสีจิ่นยวนเดินเข้ามาด้วยกัน ดวงตาพวกเธอก็จับจ้องแต่พวกเรา

อาจเป็นเพราะมีสีจิ่นยวนอยู่กับฉันด้วย พวกเธอจึงไม่กล้าพูดเสียงดัง ทว่าฉันก็ยังได้ยินแว่วหลายประโยค

“เชอะ เธอดูนังจิ้งจอกตัวนี้ซิ ยั่วเจ้าสามไม่ได้ก็ไปยั่วเจ้าสี่แทน”

“เธอโตกว่าเจ้าสี่ไม่ใช่เหรอ?”

“โตกว่าสามปี ไม่ไหวจะเคลียร์”

ฉันต่างหากที่ควรจะพูดว่าไม่ไหวจะเคลียร์ แต่คำพูดแบบนี้ก็ทำเป็นหูทวนลมแล้วกัน ไม่จำเป็นต้องทะเลาะเบาะแว้งกับพวกเธอ

สีจิ่นยวนได้ยินนิดหน่อยก็ย่นคิ้วถาม “พวกพี่สะใภ้คุยอะไรกัน?”

ฉันจูงเขาเข้าลิฟต์ “อย่าไปสนว่าพวกเธอคุยอะไรกัน ทำเหมือนไม่ได้ยินก็พอ”

“เซียวเซิง พี่ต้องทนแบบนี้ตลอดเลยเหรอ? พี่คือคนที่อดทน เดี๋ยวมันจะกลั้นไว้จนคิดสั้นหรอก”

“ใครบอกว่าคนที่ทนต้องคิดสั้นด้วย?”

“พี่ไม่รู้เหรอว่าคนที่คิดสั้นมันเกิดจากการที่ต้องทนอะไรต่อมิอะไรมากมาย”

ฉันเดินออกจากลิฟต์แล้วเปิดประตูห้องนอนตัวเอง “ทำไมพวกเราต้องคุยเรื่องฆ่าตัวตายด้วย?”

“นั่นสิ” เขาเกาหัว

เขาตามฉันเข้าห้อง เหงื่อออกทั่วตัวแบบนี้ เขาจะทายาไม่ได้ ฉันกล่าว “ไปอาบน้ำ”

เขาอ้าปากพะงาบๆ จ้องฉันด้วยความมึนงง “คืออะไร?”

ฉันรู้ว่าเขาเข้าใจผิด “ไปอาบน้ำที่ห้องของนาย จากนั้นก็ใส่แขนสั้นกับขาสั้นมา”

“ทำไม?”

ฉันหยิบยาที่ใส่ขวดออกจากถุงแล้วให้เขาดู “นี่ไง”

“ดำปี๋เลย คืออะไร?”

“ยาที่ช่วยรักษาโรคผิวหนังของนายไงละ”

“พี่ไม่ใช่หมอซะหน่อย”

“ตอนเด็กๆ พี่เคยเป็นโรคผิวหนังเหมือนนาย และใช้ยาแบบนี้รักษาจนหายดี”

เขากึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ “จริงหรือหลอก?”

“จริงอยู่แล้ว ตอนนี้นายทั้งฉีดยาและกินยา เจ็บบ้างไหม? ใช้อันนี้ทา แล้วทาหมดขวดเมื่อไหร่ มันก็จะหายเอง”

เขาเดินเข้ามาเอาขวดจากมือของฉันไป ก่อนจะเปิดฝามาดม “แหวะ! เหมือนกลิ่นไดคลอร์วอสเลย”

เขาเหมือนเฉียวอี้อย่างกับแกะ “นายเคยดื่มไดคลอร์วอสหรือไง?”

“ก็ได้” ฉันคิดใคร่ครวญดูแล้วก็ตอบตกลง จะได้สังเกตผลลัพธ์ของยาไปภายในตัว

ป้าสวีมาเคาะประตูเรียกพวกเราลงไปกินข้าวเย็น สีจิ่นยวนบอกว่าเขาเล่นบาสจนท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว เขารีบสวมเสื้อยืดลวกๆ จากนั้นก็วิ่งออกไปด้านนอก ฉันวิ่งไล่ตามหลังเขา “สีจิ่นยวน ใส่แขนยาวด้วย”

เขาลืมไปว่าตัวเองใส่เสื้อแขนสั้นกับกางเกางขาสั้น เขาชะลอฝีเท้าตรงระเบียงทางเดิน และเจอกับพี่สะใภ้ใหญ่พอดี

ฉันรีบเอาเสื้อกันหนาวแขนยาวสวมให้เขา พี่สะใภ้ใหญ่ใช้สายตาอันตกตะลึงจ้องพวกเรา

ฉันรู้ว่าเธอคิดเตลิดไปไกลถึงเรื่องแบบนั้นแล้ว

คืนนี้สีชิงชวนกลับดึกมาก ฉันได้ยินเขาคุยโทรศัพท์แล้วเดินผ่านระเบียงทางเดิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ฉันลุกเข้าห้องน้ำกลางดึกพอดี จึงได้ยินเสียงเขาหน้าประตูห้อง

เขากำลังคุยโทรศัพท์กับป๋ออวี่ “ป๋ออวี่ นายคิดดีแล้วใช่ไหม? แต่งงานเพราะถึงเวลาแต่งงานมันจะมีความหมายอะไร?”

ป๋ออวี่จะแต่งงานแล้วเหรอ?

ฉันเอาหูแนบติดประตูแล้วเงี่ยหูฟังโดยไม่รู้ตัว

เสียงของสีชิงชวนยังคงเฉยๆ ทว่าฉันฟังออกว่าเจือความโกรธเคืองและเหลืออดร่วมด้วย “เรื่องลางานไม่เป็นปัญหาหรอก ผมกำลังพูดถึงการแต่งงานของนายอยู่ นาย...”

ฉันอยากฟังต่อ แต่สีชิงชวนเดินเข้าห้องนอนตัวเองไปแล้ว

ห้ะ! ป๋ออวี่จะแต่งงาน งั้นสีชิงชวนอกหักอย่างสนิทใจสิ?

ป๋ออวี่เป็นคนกตัญญู สุขภาพพ่อบุญธรรมของเขาก็ไม่สู้ดีนัก เขาต้องกลัวพ่อตัวเองไม่ได้เห็นงานวิวาห์ของเขา ดังนั้นจึงเลื่อนวันให้เร็วขึ้น

ฉันเสียใจแทนผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน กลายเป็นภรรยาร่วมกับคนอื่นโดยไม่รู้ตัว ความเห็นอกเห็นใจของฉันผุดขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ผ่านไปครึ่งค่อนวันกว่าจะข่มตาหลับ ทว่าพึ่งนอนหลับก็ได้ยินเสียงฝีเท้าบริเวณสวนหย่อนที่ลอยเข้ามาตามช่องหน้าต่าง

ฉันหลับไม่สนิท ดังนั้นจึงรู้สึกตัวตลอดเวลา ฉันแหวกม่านหน้าต่างดู พบว่าสีชิงชวนกำลังวิ่งอยู่

ฉันมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็ตีสามกว่าแล้ว

เขาใส่เสื้อฟิตเนสสีดำขลับเหมือนนินจาเลย รองเท้าวิ่งสีเขียวสะดุดตาในความมืดมาก

ดูเหมือนเรื่องนี้จะกระทบกระเทือนจิตใจสีชิงชวนมาก ไม่งั้นคงไม่มาวิ่งดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้หรอก คงนอนไม่หลับสิท่า