พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 130

สีชิงชวนวิ่งเร็วมาก เขาวิ่งในสวนหย่อมอันกว้างขวางครั้งแล้วครั้งเล่า

หน้าต่างห้องนอนของฉันอยู่ใกล้กับสวนหย่อมมาก ดังนั้นจึงได้ยินเสียงวิ่งของเขาอย่างชัดเจน

เสียงวิ่งของเขาทำให้ความง่วงของฉันหายเป็นปลิดทิ้ง ฉันท้าวคางแล้วมองเขาวิ่งตรงริมหน้าต่าง

ทันใดนั้นฉันรู้สึกสงสารสีชิงชวนเล็กน้อย เขาคือคนเก่งที่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องความรัก

เขากับป๋ออวี่ไม่มีวันลงเอยกันอย่างแน่นอน โดยเฉพาะด้วยสถานะของเขาด้วยเล่า ยิ่งเป็นไปไม่ได้มากขึ้น

ลองคิดภาพตามนะ ผู้สืบทอดบริษัทสีซื่อกรุ๊ปเป็นเกย์ มันจะสะเทือนฟ้าสะเทือนดินเพียงใด

ร่างกายสีชิงชวนชุ่มเหงื่อราวกับต้องสายฝน ฉันรู้สึกเสียใจแทนเขาเหลือเกิน

ความง่วงหายไปในบัดดล ความเห็นอกเห็นใจทำงานอีกครั้ง อันที่จริงสีชิงชวนก็ไม่ใช่คนเลวระยำอะไรหรอก หลังจากที่อยู่ร่วมกันได้ระยะหนึ่ง ฉันพบว่าเขาแค่มีนิสัยแปลกๆ เท่านั้นเอง ตอนนี้เห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าเขาน่าสงสารมาก

ฉันหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วไปหยิบน้ำแร่ในตู้เย็น จากนั้นก็วิ่งลงไปชั้นล่าง และบังเอิญสีชิงชวนก็วิ่งมาทางนี้พอดี

เขาเห็นฉันแล้วก็ค่อยๆชะลอความเร็ว พลางจ้องฉันด้วยความสงสัย “คุณนอนละเมอมาที่นี่หรือ?”

ฉันยื่นน้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กให้เขา “เอาไป”

เขาไม่ได้รับ จ้องสิ่งของในมือของฉันหลายวินาที “คุณมีเรื่องขอร้องผมเหรอ?”

เขาต้องเป็นโรควิกลจริตแน่ๆ เขาให้น้ำเขา เขาก็คิดว่าฉันต้องการขอความช่วยเหลือจากเขา ฉันส่ายหัว “ฉันเห็นคุณกำลังวิ่งจนเหงื่อแตก เลยเอาน้ำมาให้คุณ”

เขาจึงจะยอมรับน้ำไป จากนั้นก็เปิดฝาดื่ม ก่อนจะวางผ้าขนหนูบนไหล่แล้วมุ่งหน้าวิ่งต่อไป

เขาเป็นคนแข็งแรง บวกกับขายาวด้วย จึงก้าวได้ไกล เขาเหมือนนักวิ่งมาราธอนเลย

ความง่วงของฉันไม่หลงเหลือเลยสักนิด ฉันเหมือนคนซื่อบื้อ เอาแต่ยืนมองเขาวิ่งอยู่ตรงชั้นบันได

เขาวิ่งได้อีกหนึ่งรอบแล้วมาอยู่ตรงหน้าฉันในเวลาอันรวดเร็ว เขาย่ำเท้าอยู่กับที่พร้อมกับโบกมือให้ฉัน “วิ่งด้วยกันไหม?”

“ไม่เอา” ฉันสะบัดมือ “ฉันใส่ชุดนอนอยู่”

“ต่อให้ไม่ใส่อะไรเลยก็ยังวิ่งได้” เขายื่นมือดึงฉันลงจากชั้นบันได ฉันใส่รองเท้าแตะแล้ววิ่งตามเขาอย่างสะเปะสะปะ

“ฉันใส่รองเท้าแตะอยู่” ฉันบอกความจริงข้อนี้กับเขาด้วยใบหน้าจะร้องไห้

เขาก้มหน้ามองฉันปราดหนึ่ง “กลับไปเปลี่ยนชุดออกกำลังกาย ผมจะพาคุณวิ่งรอบภูเขา”

ฉันใกล้จะปล่อยโฮแล้ว “เห็นแก่ที่ฉันเอาผ้าขนหนูกับน้ำมาให้คุณ คุณปล่อยฉันไปเถอะ”

เขาผลักฉันเข้าไปตรงประตู “ผมจะรอคุณอยู่ที่ชั้นล่าง คุณใส่เสื้อกีฬาและรองเท้าใบผ้าด้วย ถ้าใส่รองเท้าสำหรับวิ่งโดยเฉพาะได้ก็ยิ่งดี”

ฉันมีเสื้อพวกนี้ เพราะเฉียวอี้ชอบฝึกร่างกายฉัน ดังนั้นฉันจึงมีครบครัน

ฉันยังมีผ้ารัดศีรษะที่สามารถเก็บเส้นผมได้ และยังสามารถดูดซับเหงื่อด้วย เฉียวอี้บอกว่าควรปักบนผ้ารัดศีรษะว่าสู้ตายด้วย

ฉันใส่เสื้อกีฬาออกมาแล้วดูเวลา เห็นว่าพึ่งจะตีสามกว่าเอง

สีชิงชวนพึงพอใจกับการแต่งกายของฉันมาก โดยเฉพาะรองเท้าของฉัน

“รองเท้าคู่นี้ดีมาก สามารถลดแรงสั่นสะเทือนได้ ถึงวิ่งไม่ถูกทฤษฎีก็ไม่สะเทือนไปถึงสมอง พอดีเลย เพราะสมองคุณไม่ค่อยดีอยู่ด้วย”

สีชิงชวนคงอยู่ไม่เป็นสุขหากไม่ได้ล้อเลียนฉันสิน่ะ

เมื่อวิ่งมาถึงยอดเขาลูกที่สอง เส้นผมของฉันก็เปียกชุ่มไปหมด เหมือนฉันโดนราดน้ำก็ไม่ปาน เสื้อกีฬาก็เปียกจนสามารถบีบน้ำออกมาได้แล้ว ฉันเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ จับต้นไม้แล้วหายใจหอบเหมือนวัวตัวหนึ่ง

“เหนื่อยมากเหรอ?” เขาเอามือกอดอกแล้วมองฉัน

“คุณลองทายดูสิ” ถือว่าฉันฮึดแล้วนะ สามารถปีนเขาสองลูกได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าเป็นผู้หญิงอื่น คาดว่าคงเป็นลมล้มพับไปนานแล้ว

“ยังมีอีกลูก ถ้าไปไม่หมดถือว่าไม่สมบูรณ์”

“ความไม่สมบูรณ์ก็คือความสวยงาม” ฉันเหนื่อยล้ามากจริงๆ นอนพิงต้นไม้บนพื้นหญ้า ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ไปต่อแล้ว ถึงเขาจะใช้รองเท้าดันฉันไป ฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น

“คุณถอยกลางทางง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?” เขาเหล่ตามองฉัน หางตาเต็มไปด้วยความดูถูก

“มันมีอะไรให้มุ่งมั่นต่อไป ไม่เห็นจะมีประโยชน์ไรเลย” สำหรับฉันแล้วปีนเขาหนึ่งลูกกับปีนเขาสองลูก มันก็ไม่ต่างกันเลย

เขาจ้องหน้าฉันสักพัก จากนั้นก็หมุนกาย “ถ้าคุณจะตามผมไปก็มานะ”

จากนั้นเขาก็ยกเท้าเดินไปยังภูเขาอีกลูกหนึ่ง

ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้พึ่งจะสว่าง เขาทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ ฉันก็กลัวสิค่ะ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาไป

เวลาคนเรากระทบกระเทือนจิตใจขึ้นมาจะมีการตอบสนองที่ไม่เหมือนกัน ส่วนไอ้โรคจิตอย่างสีชิงชวน เขาจะแสดงออกด้วยการใช้พลังงานร่างกายให้หมดสิ้น

ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันจะไม่ไปส่งน้ำให้เขา ตอนนี้ฉันต้องลากสังขารเดินตามเขา เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

เมื่อเดินผ่านต้นไม้ช่วงนี้ ภูเขาลูกที่สามก็อยู่ตรงหน้า เม็ดเหงื่อของฉันไหลพราก ฉันจับแขนเขาด้วยสภาพเหนื่อยหอบ “สีชิงชวน อันที่จริงเรื่องบางเรื่องก็สามารถแก้ไขได้นะ””

เขายอมหยุดแล้วมองฉันในท้ายที่สุด “คุณกำลังพูดอะไรอยู่?”