พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 155

“ช่วยทำให้บ้านของแม่คุณกลับไปเป็นเหมือนเดิม”

“แต่พวกเขารู้แบบเดิมได้ยังไง?”

เขาชี้คางไปด้านหน้า ฉันจึงสังเกตเห็นบนโต๊ะมีภาพขนาดใหญ่ตั้งอยู่

ฉันวิ่งเข้าไปมองอย่างละเอียด ภาพวาดนี้มันเหมือนบ้านหลังเดิมที่ฉันกับคุณแม่เคยอยู่จริงๆ

“คุณรู้ว่าลักษณะเดิมของบ้านหลังนี้ได้ยังไง?”

“ผมเห็นภาพวาดของคุณในห้องทำงานของคุณ ถึงคุณจะวาดเสร็จ แต่ก็ไม่ได้สมจริงเท่าที่ควร ถ้าไม่มีนักจิตรกรที่เป็นมืออาชีพช่วยคุณวาดให้เสร็จ ภาพนี้ก็นำมาเป็นแบบให้ช่างต่อเติมไม่ได้”

ถึงฉันจะไม่รู้ว่าสีชิงชวนไปเจอตอนไหน แต่ฉันก็รู้สึกดีใจมาก

“งานเสร็จตอนไหน?”

“แห่กันมาทำทั้งบริษัทต่อเติมแล้ว ช้าสุดก็แค่ครึ่งเดือน”

“ขอบคุณนะสีชิงชวน”

“เก็บความซาบซึ้งของคุณไว้เลย” เขานี่คบยากจริงๆ ฉันขอบคุณเขาแล้วเขายังไม่รับน้ำใจอีก

“ก็บอกแล้วไงว่าจะให้รางวัลกับคุณ”

“ที่นี่มีชิงช้าด้วย” ฉันชี้ไปยังมุมหนึ่งของลานบ้าน “ตรงนี้ ในภาพนั้นฉันยังไม่มีเวลาวาดชิงช้า”

“คุณวาดเสร็จแล้วเอาให้ผม” เขายืนใต้ชายคาบ้าน สายลมพัดมากระทบเสื้อเชิ้ตไยไหมแท้ของเขา ทันใดนั้นฉันรู้สึกสีชิงชวนเข้ากับบ้านของฉันมาก

“ถ้าต่อเติมเสร็จแล้วฉันจะเชิญคุณดื่มน้ำชา” ฉันกล่าว

เขาหันมามองหน้าฉัน “แค่น้ำชาเหรอ?”

“คุณอยากดื่มอะไร?”

“อย่างน้อยก็ต้องมีหม้อไฟด้วย”

“คุณกินหม้อไฟด้วยเหรอ?”

“ทำไมผมถึงไม่กิน?”

ก็ได้ สีชิงชวนไม่เคยตอบคำตอบฉันดีๆ เลย แต่ไม่เป็นไร ฉันอารมณ์ดีซะอย่าง

ดังนั้นคนอารมณ์ดีอย่างฉันก็นำทัวร์เขาเดินเล่นบนสนามหญ้านอกบ้าน

“พ่อฉันเคยทำแป้นบาสที่นี่ แต่ไม่รู้ว่ามันหายไปตอนไหน โน้น บ้านของเฉียวอี้อยู่ตรงนั้น” ฉันชี้ไปยังตึกใหญ่ตรงข้ามถนน “แต่ตอนนี้รื้อทิ้งหมดแล้ว บ้านเฉียวอี้ที่เก่าก็ไม่มีแล้ว”

“ไม่ใช่ทุกคนบนโลกนี้ที่เอาแต่คิดถึงอดีต”

“เพราะความทรงจำของเฉียวอี้ยังคงอยู่รอบกายเธอ แต่ฉันต้องเอาวัตถุแทนคนที่คิดถึง” ไม่รู้ว่าสีชิงชวนตั้งใจฟังหรือเปล่า เขาก้มหน้าแตะก้อนหินบนหญ้าออกไปไกลลิ่ว

“ทางโน้น” ฉันชี้ไปยังคลองสายเล็ก “ฉัน เฉียวอี้แล้วก็หนีอีโจวพวกเราตกกุ้งตรงนั้น กุ้งพวกนั้นโง่มาก ไม่ทันไรก็ติดเบ็ดแล้ว พวกเราได้เป็นถังทุกครั้งเลยนะ จากนั้นพวกเราก็เอากลับไปให้คุณพ่อทำขนมทอดกุ้งให้พวกเรากินที่บ้าน”

ตอนนี้หวนนึกถึงอีกครั้ง มันทั้งสวยงามและเศร้าโศกในเวลาเดียว

“คุณไม่ได้เจอหน้าหนีอีโจวนานเท่าไหร่แล้ว?”

“แปดปี”

“คุณรู้ไหมเวลาแปดปีเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยคนได้เลยนะ?”

เขาพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากฟัง

เขานั่งข้างคลอง แผ่นหลังของเขาหล่อระเบิดไปเลย ฉันเลยอดใจไปนั่งด้านข้างด้วยไม่ได้

“คุณรักหนีอีโจวเหรอ?” เขาถามฉันกะทันหัน ฉันรีบกระเถิบให้อยู่ห่างจากเขาทันที

“ผมก็แค่ลองถามดู”

ให้ตายฉันก็ไม่ตอบหรอก

“พวกเรามาเปลี่ยนกันถาม คุณก็ถามเรื่องความรักของผมได้เหมือนกัน” เขาแลดูอัธยาศัยดีมาก

คำตอบของเขาเท่ากับไม่ได้ตอบ ทว่าเขากลับได้รู้ในสิ่งที่เขาอยากทราบแล้ว

ฉันไล่ตามหลังเขา เขาเดินไปพลาง หันหน้ามองฉันพลาง “มีเพียงคนกำหนดกฎเกมถึงจะมีสิทธิ์ตัดสินใจ ถ้าวันไหนคุณกำหนดกติกาของเกมได้ คุณก็จะมีสิทธิ์ตัดสินใจ”

“ช่างเถอะ” ฉันหมดอารมณ์แล้ว “ไม่ว่าจะเกมไหนๆ ฉันก็แพ้ตลอด”

“คุณอยากเป็นคนแพ้ตลอดไปหรือ?”

“ชีวิตคนเรานอกจากชนะก็คือแพ้ แค่ไม่ไปพนันก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องให้ชีวิตกลายเป็นสนามแข่งด้วย?”

“บางครั้งถึงคุณจะไปไปพนัน แต่คุณก็อยู่ในบ่อนพนันแล้ว ดังนั้นคุณถูกลิขิตให้เป็นผู้แพ้แล้ว”

ผู้แพ้ก็ผู้แพ้สิ ใครจะเหมือนเขาที่ทำตัวไก่ชน จะเอาชัยชนะให้ได้

พวกเราเดินผ่านบ้านของแม่ฉัน พอลอบมองเข้าไปก็เห็นช่างต่อเติมกุลีกุจอกับงานในมือ ฉันอยากเห็นภาพครึ่งเดือนต่อจากนี้เต็มแก่แล้ว

ฉันพูดกับสีชิงชวนด้วยความรู้สึกจากใจจริง “ขอบคุณ”

“อันนี้ไม่ใช่การให้ไ เขาพูดเสียงเย็นเยียบ “ก็บอกแล้วไงว่าเป็นรางวัล มันเหมือนวิธีฝึกสุนัขนั่นแหละ ถ้ารับจานร่อนได้ก็ได้กินเนื้อกินกระดูก แต่ถ้ารับไม่ได้ก็กินแค่อาหารสำเร็จรูปของสุนัขอย่างเดียว”

แม้ในใจจะลอบด่าไม่ยั้ง ทว่าใบหน้าก็ยังคงต้องประดับรอยยิ้มดังเดิม

ตอนที่พวกเรากลับถึงบ้านตระกูลสี ก็มีสายเรียกเข้าในโทรศัพท์มือถือของสีชิงชวน ฉันจึงเดินเข้าบ้านคนเดียว

และเห็นคุณแม่สีนั่งในห้องรับแขก ฉันจึงกล่าวทักทายเรียกแม่หนึ่งคำ จากนั้นก็เตรียมตัวขึ้นไปชั้นบน

ท่านเรียกฉัน “เซียวเซิง” เป็นน้ำเสียงเย็นเยียบที่แฝงความเกรี้ยวกราดไว้ในที

หัวใจฉันหล่นวูบทันที พลางคาดเดาในใจว่าต้องคุยเรื่องข่าวเมื่อคืนเป็นแน่

ฉันหยุดเดินแล้วก้มหน้ามองเท้าตัวเอง “ค่ะ คุณแม่”

“หนูรู้ไหมช่วงนี้บ้านตระกูลสีพวกเราตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งทุกวัน?”