พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 163

ฉันคิดว่าสีชิงชวนต้องการทำให้ฉันลำบากใจอย่างแน่นอน แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของฉันไป “ชุดนอนของผมอยู่ในตู้ในห้องนอน ผมอยากใส่ชุดนอนตัวสีฟ้าไอซ์บลูตัวนั้น”

ดูเหมือนสีชิงชวนจะชอบสีฟ้า ชุดนอนของเขาส่วนใหญ่จะเป็นสีฟ้า

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาก็ปล่อยฉันแล้ว ฉันรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปหยิบชุดนอนมาให้เขา

ชุดที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเขาทั้งหมดเป็นชุดนอนสีฟ้า ฟ้าอ่อน ฟ้าเข้ม สีคราม สีฟ้าไอซ์บลู มีสีฟ้าทุกเฉดสี ฉันหยิบชุดนอนแล้วเอาไปให้คุณชายใส่ ยังดีที่เขาใส่กางเกงขาสั้นแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องล้างตาจริงๆ

ฉันช่วยเขาใส่ชุดนอน “รอแป็ปหนึ่งนะ ฉันจะช่วยทายาให้คุณ”

“อืม”

“เดี๋ยวฉันเอาชามกับตะเกียบลงไปข้างล่างก่อน”

“เรียกเซ่อเบธ”

จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าในบ้านยังมีผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีที่ไม่มีไหวพริบอยู่ตัวหนึ่ง

“กดปุ่มบนผนัง แล้วมันจะเข้ามา”

“มันเปิดประตูเองได้เหรอ? ”

“ได้”

“นั่นให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย”

“ขอแค่คุณไม่ออกคำสั่งผิดๆ ให้มัน มันก็เป็นหุ่นยนต์ในบ้านที่มีไอคิวสูงมาก”

“นั่นไม่เรียกว่าไอคิว นั่นมันก็แค่โปรแกรมที่ตั้งค่าเอาไว้ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวของมัน”

“ทำไมเพิ่งมาถึงคุณก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกับหุ่นยนต์ของผมซะแล้วล่ะ? ” เขาก้มหน้ามามองฉันด้วยท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ฉันช่วยเขาผูกเชือกที่เอวของชุดนอน

“ทำไมคุณถึงได้มีของแบบนี้ด้วยล่ะ? ”

“เป็นผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของเมืองวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ผมร่วมงานด้วย เป็นหุ่นยนต์พ่อบ้าน ในอนาคตจะทำการวางขายในตลาด ผมเอามาทดลองใช้ดูก่อน”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉันเอ่ยถามเขา “ราคาเท่าไร? ”

“หกหลัก”

ฉันตกใจจนพูดไม่ออก “แพงมาก มีแค่พวกคนรวยที่ชอบใช้เงินแบบไม่คิดเท่านั้นแหละถึงจะซื้อหุ่นยนต์นี่ได้”

“เดิมทีมันก็ไม่ได้มีไว้สำหรับประชาชนทั่วไปอยู่แล่ว”

“เหอะ ผลิตภัณฑ์ของคุณมันก็มีไว้ให้คนงีเงินใช้อยู่แล้วนี่ ส่วนชาวบ้านตัวเล็กๆ อย่างพวกเราจะตายก็ช่างมัน”

“อย่าลืมล่ะ” เขาก้มหน้ามามองฉัน “คุณเองก็ไม่ใช่ชาวบ้านตัวเล็กๆ เหมือนกัน ในมือคุณมีหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นของเซียวกรุ๊ปอยู่ คุณเองก็เป็นคนรวยท่ามกลางคนรวยที่ใช้เงินแบบไม่คิดเหล่านั้นเหมือนกัน”

ถ้าเขาไม่พูดขึ้นมา ฉันก็คงลืมไปแล้ว

แต่เขาก็เสริมขึ้นมาอีกว่า“แต่อย่างไรก็ตาม คนธรรมดาๆ ที่อยู่ในใจของคุณคนนั้น คุณจะกำจัดเธอออกไปได้ตอนไหน? บางทีคุณอาจจะไม่มีวันกำจัดออกไปได้เลยก็เป็นได้ และนี่คือข้อแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างคุณกับเซียวซือ”

ทำไมอยู่ดีๆ ก็พูดถึงเซียวซือขึ้นมาล่ะ ฉันเงยหน้ามองเขา “ฉันรู้ เซียวซือเป็นสตรีมีชื่อเสียงที่น่าเกรงขาม เป็นเจ้าหญิงตัวจริงที่ถึงแม้ใต้ผ้าห่มเจ็ดชั้นจะมีถั่วเมล็ดหนึ่งวางเอาไว้เธอก็ยังรู้สึกได้ ส่วนฉันมันก็แค่ตัวปลอม”

“การดูถูกตัวเองมากเกินไปไม่ใช่เรื่องสนุกอะไร” เขากดปุ่มกลมๆ ที่อยู่บนผนังห้อง ประตูห้องถูกเปิดออก เสียงของยัยเซ่อเบธดังขึ้นที่หน้าประตูห้องน้ำ “เจ้านายของฉัน คุณเรียกฉันเหรอคะ? ”

นี่มันหุ่นยนต์แบบไหนกัน มีฟังก์ชั่นประจบประแจงด้วย

“เอาถ้วยชามลงไปข้างล่าง”

“ได้ค่ะ เจ้านายของฉัน”

ร่างกายอ้วนๆ ของยัยเซ่อเบธประกอบเข้ากับเสียงของพี่จื้อหลิงนั้นมันช่างฟังดูแปลกมากจริงๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของมันฉันจะรู้สึกจั๊กจี้

ฉันทายาให้สีชิงชวน เขานอนคว่ำอยู่บนเตียงเหมือนกบตัวใหญ่

แผลโดนน้ำชะล้างผ่านจนกลายเป็นสีขาว มีผิวหนังบางส่วนเปิดออก ดูน่าสยดสยองมาก

ฉันเอายาที่แพทย์สั่งออกมาผสมเข้าด้วยกัน ยังไม่ทันได้ทายาสายเรียกเข้าจากสีจิ่นยวนก็โทรเข้ามา

ฉันเดินออกมมารับโทรศัพท์ที่ระเบียงทางเดินด้านนอก “มีอะไร? ”

“เซียวเซิง ทำไมคุณถึงไม่ได้อยู่ที่ห้อง? ”

“อืม”

“อืมหมายความว่ายังไง? คุณจะกลับมาตอนไหน ถึงเวลาทายาของผมแล้ว”

ฉันกลายเป็นพยาบาลไปตั้งแต่เมื่อไรกัน ต้องมาคอยผลัดกันทายาให้สองพี่น้องคู่นี้

ฉันเอ่ยขึ้น “วันนี้ฉันไปทาให้ไม่ได้ และคาดว่าหลายวันนี้ฉันก็น่าจะไปทาให้ไม่ได้ คุณคิดหาวิธีเอาเองเถอะ”

“จะให้ผมคิดหาวิธียังไง ผมทายาที่หลังเองไม่ได้”

“คุณไปตามพ่อบ้านมาช่วยสิ เขารู้ว่าคุณป่วยอยู่”

“สีจิ่นยวน”

“เขาตามหาคุณทำไม? ”

“เขาพบว่าพวกเราทั้งคู่หายไป”

“งั้นทำไมเขาไม่โทรหาผม? ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณสองพี่น้องเอาเองแล้วล่ะ” ฉันนั่งลงและเริ่มทายาให้เขา เมื่อสักครู่นี้เขาเตรียมจะหันหน้ามามองฉันแล้ว แต่เมื่อทายาลงไปมันเลยเจ็บเล็กน้อย เขากัดฟันแล้วกลับลงไปนอนคว่ำใหม่อีกครั้ง

บาดแผลของเขาไม่ได้มีแค่ที่หลังเท่านั้น แต่บริเวณด้านล่างของเอวก็มีแผลด้วยเช่นกัน เป็นแผลจนเกือบจะไปถึงบริเวณสะโพก

ฉันกัดฟันดึงกางเกงขาสั้นของเขาลง “ตรงนี้ก็ต้องทายาด้วย”

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ส่วนฉันก็ทายาต่อไป

เหนือสะโพกของเขามีแผลเป็นรูปกลมๆ แผลหนึ่ง ฉันใช้สำลีจิ้มๆ ดู ไม่ใช่แผลใหม่แต่เป็นแผลเก่า

“ตรงนี้คุณไปโดนอะไรมาเหรอ? ” ฉันอยากรู้มากว่าแผลกลมๆ แผลนี้คือแผลอะไรกันแน่

“คุณอยากรู้อยากเห็นมากขนาดนี้ อยากให้ผมถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดให้คุณได้ดูอย่างละเอียดไหมล่ะ? ”

“ไม่ต้องละ” ฉันแสดงท่าทีออกไปว่าไม่สนใจแล้ว

“ดูไปแล้วเหมือนรอยแผลจากการถูกยิงอยู่หน่อยๆ แฮะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง

“คุณจะลองยิงตัวเองแล้วเปรียบเทียบแผลดูก็ได้นะว่าเหมือนไม่เหมือน” เขาเหน็บแนม

พอฉันทายาให้เขาเสร็จก็ติดพลาสเตอร์ “เสร็จแล้ว”

เดินไปเดินมาทั้งวันฉันเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ “ฉันไปนอนล่ะ”

“สามตัวเลือก” เขาพลิกตัวกลับมานั่งกอดอกบนเตียงแล้วมองมาที่ฉัน

“อะไร? ” เขายังจะมาเสนอตัวเลือกให้ฉันอีก

“ตัวเลือกแรก ผมสามารถแบ่งเตียงอีกครึ่งหนึ่งให้คุณได้ ตัวเลือกที่สอง นอนพื้น ตัวเลือกที่สาม นอนโซฟา”

“ในคฤหาสน์ของคุณมีห้องตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมฉันต้องนอนห้องเดียวกันกับคุณด้วย”

“เพราะคุณเป็นคนใช้ คุณต้องบริการผมตลอดเวลา”