พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 188

“ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ!” ฉันยื่นมือไปหาหล่อน “เธอเอาดอกไม้ให้ฉันก่อน”

“ให้ฉันส่งเธอเข้าบ้านสิ”

“อย่าเลย” ฉันยืนยันว่าไม่เห็นด้วย “ถ้าเธอเห็นสีชิงชวนเธอจะต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ”

“รู้ว่าตัวเองแพ้ยังจะทานอีก เห็นได้ว่าเขาเป็นคนที่ตะกละแค่ไหน ฉันจะไปหัวเราะเยาะเขาสักหน่อย นับแต่นี้ให้เขาโงหัวไม่ขึ้นเมื่อเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน”

“แม่ทูนหัวจ๋า” หล่อนทำให้ฉันแทบเป็นบ้า “เธอหยุดพักสักหน่อยดีไหม สีชิงชวนเขาถือว่าอดทนกับเธอมากแล้วนะ เธอทั้งทุบท้ายทอยของเขา ทั้งตบหน้าเขาอย่างแรง เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย”

“เอ๋ ใช่สิ!” เฉียวอี้ชะเง้อออกกระจกรถด้วยความสนใจ “ทำไมล่ะ หรือเป็นเพราะ?” หล่อนตาโตขึ้นมาทันที “สีชิงชวนเขาคิดอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

“ฮ่า ฮ่า”

“ฉันควรบอกเขาไหมว่า เขาไม่ใช่สเปคของฉัน ทำให้เขาสะเทือนใจสักหน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า” หล่อนเอนตัวไปหน้าทีหลังทีแล้วหัวเราะ

ฉันเปิดประตูรถออกทันที หล่อนยัดดอกไม้ไว้ในถุงพลาสติกแล้วโยนมันลงบนเบาะนั่งข้างหลังอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

ฉันถือถุงพลาสติกออกมาแล้วปิดประตูรถ “วันนี้ถ้าเธอมีเวลาล่ะก็แวะไปหาหนีอีโจวหน่อยนะ ช่วยพูดกับเขาให้เพิกถอนการฟ้องร้องหย่าร้างของฉันให้หน่อยสิ”

“ทำไมเธอถึงไม่อยากจะหย่ากับสีชิงชวนแล้วล่ะ?”

“ขอร้องล่ะ” เฉียวอี้ทำให้ปวดหัวแต่เช้าตรู่เลย “ฉันไม่ใช่ไม่อยากหย่าร้างกับสีชิงชวน แต่เป็นเพราะว่าหนีอีโจวพาเข้าประเด็นที่มันผิดพลาด คนอื่นเขาไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย ฉันเข้าใจผิดไปเอง”

“ไหนๆก็ผิดพลาดแล้ว งั้นเราก็ทำต่อไปสิ!”

ฉันเก็บก้อนหินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาปาใส่หล่อน เฉียวอี้กรีดร้องและยอมจำนน “เอาล่ะเอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะลองไปคุยกับพี่เสี่ยวฉวนให้แล้วกันนะ!”

ฉันแบกดอกไม้เดินตรงไปบ้านพักของสีชิงชวน กลีบดอกไม้นี้ฉันจะเอาไปล้างสักหน่อยแล้วผสมกับแป้งไว้ทำขนมได้ ลำต้นจะเอาไปบดให้ละเอียด คราวที่แล้วที่ฉันทายาให้กับสีจิ่นยวน ยังมีผงยาที่ใช้ดับร้อนและถอนพิษเหลืออยู่ สามารถผสมด้วยกันแล้วใช้ทาภายนอก ฉันรู้สึกได้ว่า ถ้าอยู่ในยุคสมัยโบราณ ฉันน่าจะต้องเป็นบรรดาหมอหญิงอะไรสักอย่างแน่ๆเลย ฉันรู้สึกสนใจและชอบเรื่องพวกนี้อย่างมาก

ตอนที่ฉันกำลังทำขนมที่ทำจากดอกไม้อยู่นั้น อลิซาเบธยืนอยู่ข้างๆตลอดแล้วถามว่าฉันจะทำอะไร ฉันบอกว่าทำขนมที่ทำจากดอกขจร มันบอกไม่หอมเลยสักนิด ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว กับหุ่นยนต์ที่จมูกไม่ได้กลิ่นอะไรเลย

พอฉันทำขนมเสร็จ และผสมยาน้ำเสร็จก็ไปเคาะประตูห้องหนังสือเรียกสีชิงชวน เขาตอบฉันสั้นๆว่า “เข้ามา”

ฉันถือถาดรองเข้าไป เขาดมๆกลิ่น “หอมมากเลย”

“อื้ม ขนมดอกไม้” ฉันวางถาดลงบนโต๊ะสำหรับวางชุดน้ำชา แล้วก็ถือขนมดอกไม้ยื่นให้เขา “ทานสิ มันช่วยดับร้อนและถอนพิษได้นะ อีกอย่างมันอร่อยมาก”

นิ้วสองนิ้วของเขาจับขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วดูมันอย่างละเอียด “ทำมาจากอะไรเหรอ?”

“แป้งสาลีกลูเตนสูง”

“มีเพียงแค่แป้งเหรอ?”

“ใส่เครื่องปรุงแต่งรสชาติในปริมาณที่น้อย”

“ที่อยู่ในนี้เป็นแผ่นเป็นแผ่นมันคืออะไรอ่ะ?”

“เป็นกลีบดอกไม้ของดอกขจร”

เขาตกใจอย่างมาก “อะไรนะ?”

“ไม่ต้องกลัว ดอกไม้ส่วนมากมันกินได้หมด ดอกขจรมีประโยชน์ยังสามารถมาปรุงใส่ในอาหารได้ มีผลดีต่อดวงตาของคุณอย่างมาก ทานสดกับเอามาทำเป็นยาฤทธิ์ยาไม่ได้ต่างอะไรกัน คุณลองดูนะ มันอร่อยมาก”

เขามองมาที่ฉันอย่างลังเลใจ “ไม่ว่าจะอะไรก็สามารถเอามาทำขนมได้งั้นเหรอ?”

“คุณลองทานดู” ฉันให้กำลังใจเขาโดยการเอาขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วยัดเข้าไปในปาก

นุ่มละมุนในปาก ฉันไม่ได้เอาไปทอดเพราะกลัวร้อนใน เลยเอาไปนึ่งอย่างเดียว ความหอมของดอกขจรเลยหอมกรุ่นเป็นพิเศษ

พอเขาเห็นว่าฉันทานแล้ว ถึงเอาชิ้นที่ถืออยู่ในมือยัดเข้าไปในปาก เขาตะโกนบอกเขา “ต้องเคี้ยวนะ ต้องเคี้ยว คุณอาจจะทำให้ตัวเองติดคอตายได้”

เขารีบเคี้ยวมันทันที พอเคี้ยวเสร็จแล้วกลืนมันลงไป

“ก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับว่าทานยาอยู่อย่างงั้นเลย”

พอเขาทานเสร็จ จ้องมองฉันอย่างตะลึง “อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

“ใช่ไหมล่ะ” เขายกน้ำซุปให้เขาหนึ่งถ้วย “อันนี้ก็เป็นซุปที่ทำจากดอกขจรเหมือนกัน ใส่ไข่เป็ดเข้าไป ช่วยดับร้อนได้”

อารมณ์ของเขากลับมาสงบลงหน่อยแล้ว ฉันยื่นมือไปหยิบขวดยา ใช้สำลีจุ่มน้ำของตัวยาไว้ เขาเริ่มรู้สึกกังวลอีกครั้ง

“เซียวเซิง คุณจะทำอะไรอยู่?”

ฉันกลัวว่าเขาจะขยับตัวไปมาแล้วทำให้ขวดยาหล่น สิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมดนี้มันก็เปล่าประโยชน์น่ะสิ

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ จู่ๆก็โน้มตัวลงไปจูบบนหน้าผากที่เงาวาวของเขาหนึ่งครั้ง “ไม่ต้องกลัวนะ มันจะทำให้สบายมาก”

หน้าผากเขาเย็นมาก วินาทีที่ริมฝีปากของฉันสัมผัสบนหน้าผากของเขา เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านระหว่างริมฝีปากของฉันและหน้าผากของเขา ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าสีชิงชวนจะนิ่งลงในชั่วพริบตาเดียว

มือของฉันสั่นเล็กน้อย ค่อยๆทายาบริเวณดวงตาให้เขาอย่างเบามือ ตัวยาที่มีสีเขียวอ่อนก็ค่อยๆซึมเข้าไปในดวงตาของเขา เขาเอนนอนด้วยความเงียบสงบ ขนตาของเขาก็เปื้อนยานิดหน่อย ฉันยื่นมือไปเช็ดยาที่เปื้อนขนตาเขาออกให้หมด จู่ๆเขาก็จับมือของฉันไว้ จากนั้น เขาจับมือของฉันไปวางบนริมฝีปากแล้วจูบหนึ่งครั้ง ฉันอยากดึงมือกลับมา แต่ก็ไม่ได้ดึงกลับมาอยู่ดี

“คุณทำอะไรของคุณ?”

“เมื่อกี้คุณเองก็แอบจูบผมเหมือนกันนิ?”

“ฉันกลัวว่าคุณจะขยับตัวไปมา เลยปลอบโยนคุณ”

“เวลาที่คุณปลอบโยนคน คุณก็จะใช้แต่วิธีนี้งั้นเหรอ?” เขาลุกขึ้นมานั่งทันที

“คุณอย่าเพิ่งขยับตัว คุณต้องเอนตัวลงนอนเพื่อให้ยามันซึมเข้าไปในดวงตาของคุณก่อน”

เขาหลับตาลง “คำถามที่ผมถามคุณเมื่อกี้นี้ล่ะ?”

“เรื่องมันไม่มีอะไรเลย อย่าเพิ่งพูดไปมั่ว”

ขนตาของเขากระพริบเล็กน้อย รอบๆดวงตามีแต่สีเขียวอ่อนของตัวยาเต็มไปหมดราวกับว่าได้ทาอายแชโดว์ไว้ชั้นหนึ่งอย่างไงอย่างงั้นเลย ถึงแม้ว่ามองแล้วจะดูแปลกๆแต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร สีชิงชวนช่างเป็นมนุษย์ที่แปลกประหลาดมาก ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็ไม่น่าเกลียด

“ในตอนนี้ผมก็ยังกังวลอยู่”

“แล้วจะต้องทำยังไง?”

“ผมยังต้องการการปลอบโยน” เขาชี้ไปที่หน้าผากของเขา “คุณปลอบโยนผมอีกครั้งหนึ่งสิ ทำให้จิตใจที่ลุกลี้ลุกลนของผมสงบลงหน่อยสิ”