พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 190

ฉันชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางที่เปิดอยู่ใบนั้น “นั่นไง…ใบนั้นแหละ”

เขาเดินไปค้นแล้วพูดด้วยความรังเกียจ “คุณไปเกาะด้วยของพวกนี้เหรอ? คุณจะไปลองใช้ชีวิตในชนบทหรือไง?”

“ใครจะไปรู้เล่าว่าคุณจะให้ฉันไปเกาะสุริยากับคุณ อีกอย่างฉันถูกคุณลากออกมาจากบ้านสีก็เลยไม่ได้เตรียมอะไรเลยน่ะ!”

เขาขมวดคิ้ว “เดี๋ยวผมให้ป๋ออวี่ส่งเสื้อผ้ามาให้”

“ไม่ต้องหรอกใช้เขาทุกครั้ง ฉันเกรงใจ”

“เอาอย่างงี้เดี๋ยวผมไปซื้อกับคุณ” เขาดึงมือของฉัน “ไป…ไปซื้อของกัน”

“ไม่เอาแล้ว” ฉันขัดขืน แต่ก็ถูกเขาลากออกจากห้องอยู่ดี

สีชิงชวนเป็นคนสาธารณะ ถ้าฉันออกไปคนเดียวจะไม่มีใครจำได้ แต่ถ้าสีชิงชวนไปด้วยก็จะไม่เหมือนกันต้องหันมามองแน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็น

อีกอย่างเขายังจับมือฉันไว้ด้วย ฉันพยายามขัดขืน แต่เขาก็ยิ่งจับแน่น “ถือโอกาสเปิดตัวด้วยเลยแล้วกัน”

“อีกไม่กี่วันฉันก็จะช่วยคุณแถลงข่าวแล้ว ไม่ต้องเปิดตัวหรอก”

“ทำไปแล้ว” มือของเขาจับมือฉันเข้าร้านแบรนด์เนมร้านหนึ่ง “คุณน่าจะชอบเสื้อผ้าร้านนี้นะ”

เขาตาดีพอสมควร เพราะฉันชอบจริงๆ

ฉันถามเขา “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบ?”

“ผู้หญิงที่สไตล์คล้ายๆ คุณมีเกลื่อนไปหมดบนถนนสายนี้”

ไม่ต้องหวังว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ ออกจากปากเขาเลย

พนักงานรีบเข้ามาต้อนรับพวกเรา แต่เมื่อหล่อนรู้ว่าคนข้างๆ ฉันคือสีชิงชวนหล่อนก็ตื่นเต้นจนน้ำเสียงเปลี่ยนไป

“คุณสี?”

“เอาเสื้อผ้าทั้งหมดบนแถวนั้นมาให้คุณนายของผมลองที”

“เยอะไปแล้วคุณ” ฉันพูดเสียงเบา “คราวก่อนเฉียวอี้ก็เป็นบ้าซื้อเสื้อให้ฉันเยอะเป็นกอง”

“เมื่อไหร่?”

“สองสามอาทิตย์ก่อนได้มั้ง”

“หมดอายุแล้ว” เขาพูดกับฉันอย่างมีเหตุผล

ฉันหมดคำจะพูด “เสื้อเมื่อปีก่อนฉันยังใส่อยู่เลย แต่เสื้อที่ผ่านมาสองอาทิตย์คุณก็ว่าหมดอายุแล้วงั้นเหรอ”

“แบบนี้จะช่วยพัฒนาเศรษฐกิจได้ยังไง อย่างน้อยตอนนี้คุณก็เป็นคุณนายที่แท้จริงของเศรษฐีแล้วนะ” เขาจับไหล่ฉันแล้วยัดเสื้อผ้าที่พนักงานนำมาให้ไว้ในอ้อมกอดของฉัน “ไปลองไป”

ฉันถูกเขาผลักเข้าไปในห้องลองเสื้อ ทั้งสีและสไตล์ของชุดที่สีชิงชวนเลือกมาให้สวยทุกชุดและยังมีการดีไซน์เว้าช่วงเอวนิดหน่อยแบบที่ฉันชอบอีกด้วย

แต่ฉันรูดซิปไม่ถึงทำได้เพียงแง้มประตูเรียกพนักงานมาช่วย

ไม่นานก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ฉันหันหลังให้กับประตู “รบกวนคุณแล้ว”

“ไม่รบกวนครับด้วยความยินดี”

ทำไมเป็นเสียงของสีชิงชวนล่ะ?

ฉันรีบหันกลับไป เขายืนยิ้มฮี่ๆ อยู่ในห้องลองเสื้อ

“คุณทำอะไรน่ะ?” ฉันปิดหน้าอกไว้ “คุณเข้ามาทำไมกัน?”

“ทำไมต้องปิดด้วยล่ะใช่ว่าผมจะไม่เคยเห็นสักหน่อย แถมคืนนั้นผมยังเป็นคนอาบน้ำให้คุณด้วย”

“คืนไหนมิทราบ?”

“ก็คืนที่ไปกินหม้อไฟที่บ้านเฉียวอี้ไง”

หลังจากที่ฉันไปรับลมชมวิวหลังดื่มเหล้าก็หลับเป็นตายไปเลย แต่พอจำได้ลางๆ คิดว่าตัวเองเป็นคนอาบน้ำเองเสียอีก

“ทำไมคุณต้องช่วยฉันอาบน้ำด้วยเล่า!” ฉันทั้งโกรธทั้งอายจนพูดสำเนียงฮ่องกงใต้หวันออกมา

“ก็คุณเต็มไปด้วยกลิ่นหม้อไฟทั้งตัว แล้วผมจะนอนกอดคุณได้ยังไง?” เขาพูดอย่างมั่นใจ

“แล้วทำไมคุณต้องกอดฉันนอนด้วยเล่า!” พนักงานยืนมองอยู่ข้างนอกมากมายเขาเข้ามาทำไมละเนี่ย?

ฉันผลักเขาก่อน แต่กลับถูกเขาดึงเข้าไปกอด

ฉันสังเกตเห็นว่าตอนนี้ฉันจะความรุนแรงต่อสีชิงชวนบางครั้งเขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธไม่ตีกลับ แต่ยังมีความสุขมากเสียอีก

การเปิดตัวตอนนี้ต้องทุ่มแรงขนาดนี้เลยเหรอ เขาไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขายังไงไม่ใช่หรือไง?

ฉันยืนอยู่หน้ากระจกเหล่าพนักงานก็เข้ามาล้อม “โอ้โหคุณนานสี คุณนายใส่กระโปรงตัวนี้แล้วสวยมากเลยค่ะ”

สีชิงชวนกอดอกเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ข้างๆ “ไม่ต้องพูดเป้อเย้อหรอกผมจะซื้อเสื้อที่คุณนายของผมลองไปทั้งหมด”

“สวยจริงๆ ค่ะ หุ่นของคุณนายสีดีมากน้อยคนมากที่จะเข้ากับกระโปรงตัวนี้ แต่คุณนายสีใส่แล้วเข้ากันมากเลยค่ะ”

สีชิงชวนนึกส่วนเว้าบริเวณเอวของฉันขึ้นได้กะทันหัน จึงยื่นมือออกมาลูบๆ “นี่คืออะไร?”

“เป็นดีไซน์พิเศษของดีไซเนอร์ค่ะ”

“ดีไซเนอร์ตอนนี้นอกจากจะขุดรูบนเสื้อผ้าไปมั่วซั่วยังทำอะไรเป็นอีก?” สีชิงชวนหัวเราะแห้ง

สงสัยฉันจะชินแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร แต่พนักงานพวกนั้นตกใจแทบแย่

“ฉันว่าก็สวยดีออก” ฉันพูด “เว่อร์เกินไปแล้วคุณ”

เขาขมวดคิ้วพิจารณา “อืม…ถ้าคุณชอบก็ใส่ที่บ้าน”

“ทำไมต้องใส่ที่บ้านด้วย?”

“คุณจะโชว์ให้ใครดู?”

คำพูดแบบนี้เยี่ยมจริงๆ จำเป็นต้องแสดงให้พนักงานดูจริงจังขนาดนี้ไหม?

ฉันลองจนตัวเองเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว สุดท้ายเลยยืนหยัดที่จะไม่ลองต่อ

สีชิงชวนยังมีความสุข “ดูไม่ออกนะเนี่ยว่าคุณใส่อะไรก็ดูสวยดี”

“สนุกมากเหรอ? ถ้าคุณชอบก็ไปจ้างนางแบบมาใส่ให้คุณดูไป”

เขาโอบเอวของฉัน “พวกหล่อนไม่ให้ผมช่วยรูดซิปให้สักหน่อย”

“ดังนั้นคุณเลยไม่สามารถโชว์นาฬิกาที่มีโหมดกลางคืนของคุณแล้วน่ะสิ?”