พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 203

ฉันสำลักน้ำผลไม้และมันก็พุ่งออกทางจมูกฉันทันที ฉันใช้ทิชชูอุดจมูกไว้ รู้สึกว่ามันลำบากมาก ฉันใช้เวลาจัดการกับมันอยู่นานกว่าจะทำให้ตัวเองกลับมาเป็นปกติได้

ความจริง…ฉันสนใจและอยากรู้เหตุผลที่เซียวซือเลิกกับสีชิงชวนอย่างกะทันหันมาตลอด และยิ่งฉันอยู่กับสีชิงชวนนานเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากรู้มันมากขึ้นเท่านั้น

เซียวซือรอให้ฉันจัดการตัวเองเสร็จ เธอยกมือขึ้นปัดผมข้างๆ หูแล้วเอ่ยขึ้น “ตอนนั้นฉันกับสีชิงชวนคุยกันไปถึงเรื่องแต่งงานแล้ว อีกไม่นานก็จะได้เป็นเจ้าสาวของเขา ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากที่สุด”

ฉันสังเกตว่าทุกครั้งตอนที่เซียวซือพูดถึงสีชิงชวน น้ำเสียงของเธอจะเต็มไปด้วยความรู้สึกเพ้อฝัน

เธอยังรักสีชิงชวนอยู่จริงๆ แถมยังรักมากด้วย

ลมหายใจฉันติดขัดและมองเธอเล่าเรื่องราวด้วยความงุนงง

“ก่อนหมั้น ฉันได้ไปทำการตรวจที่โรงพยาบาล”

เซียวซือพูดได้แค่ครึ่งแรก ฉันก็สามารถเดาครึ่งหลังได้แล้ว

มุกเดิมๆ ในซีรีส์เกาหลีทั้งสามอย่าง ซึ่งก็คือรถชน มะเร็ง และโรคที่รักษาไม่หาย

ไม่รู้ว่าเซียวซือจะจัดอยู่ในโหมดไหน?

เธอยกแก้วขึ้นและคงเป็นเพราะนิ้วมือของเธอออกแรงบีบแก้วน้ำ ปลายนิ้วจึงกลายเป็นสีขาว ฉันแทบจะเห็นว่าน้ำในแก้วกระเพื่อมผ่านนิ้วมือที่ขาวจนเกือบจะใสของเธอ

เซียวซือไม่ได้แสร้งสร้างสถานการณ์ เธอเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็บอกกับฉัน “ฉันมีลูกไม่ได้”

คำตอบนี้คล้ายและให้ผลลัพธ์เดียวกันกับมุกสามอย่างในซีรีส์เกาหลี แต่มันไม่ได้อยู่ในซีรีส์เกาหลี สถานการณ์แบบนี้พบได้มากในซีรีส์ของไต้หวัน

ความสามารถในการตอบสนองต่อเรื่องฉุกละหุกของฉันไม่ดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ฉันเกือบจะพูดเพ้อเจ้อออกไป “ได้ไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่นไหม ตอนนี้การแพทย์พัฒนาไปไกลมากเลยนะ ถ้าท้องโดยธรรมชาติไม่ได้ ก็ให้คนอื่นอุ้มบุญหรือว่าทำหลอดแก้วก็ได้ มีหลายวิธีมากเลย”

“ผลตรวจแน่นอนแล้ว ฉันมีลูกไม่ได้จริงๆ” เธอวางแก้วลง แล้วมองตรงมาที่ฉัน “เพราะฉะนั้นฉันเลยหนีไปก่อนวันหมั้นไม่กี่วัน”

“ตระกูลเขาไม่ได้มีลูกชายคนเดียวมาทั้งสามรุ่น เขายังมีพี่ชายสองคน น้องชายอีกหนึ่งคน ไม่เห็นจำเป็นเลยที่หน้าที่สร้างทายาทผู้ชายไว้สืบทอดตระกูลสีต้องตกอยู่ที่เขา”

“สีชิงชวนรักเด็กมาก”

“เขาชอบเด็กเหรอ? ทำไมฉันมองไม่เห็นออก?”

“เขาชอบเด็กมาก ความฝันของเขาก็คือมีลูกหลายๆ คน บนโลกนี้ผู้หญิงที่ยากมีลูกให้เขามีเยอะแยะมากมาย ฉันจะไปยึดตำแหน่งนี้ไว้ได้ยังไง?” เซียวซือถอนหายใจออกมาเบาๆ สายตาของเธอกวาดตามองฉันอย่างว่างเปล่า

ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จิตใจที่กำลังว้าวุ่นทำให้ฉันรวบรวมคำพูดดีๆ ไม่ได้

เซียวซือนั่งบนเก้าอี้ของเธอและทอดมองไปยังทะเลที่อยู่ห่างไกล หลังของเธอตั้งตรงราวกับรูปปั้นที่แสนเพอร์เฟกต์

“งั้น งั้น…” ฉันพูดติดอ่าง “สีชิงชวนรู้ไหม?”

“แน่นอนว่าเขาไม่รู้” ลมพัดมาทำให้ผมเธอยุ่ง เธอจึงใช้มือจับไว้แล้วหันมามองฉัน “ก่อนคืนหมั้นของฉันกับเขา ฉันไปต่างประเทศ ที่จริงก็เพื่อไปยืนยันโรคที่ฉันเป็น ฉันไม่ยอมให้ฉันกับสีชิงชวนถูกปัจจัยภายนอกพวกนี้มาหยุดความสัมพันธ์เราลง”

“ต่อจากนั้นล่ะ?”

“ฉันเป็นหมันจริงๆ แต่มีทางรักษา” คิ้วและดวงตาของเธอเรียบนิ่ง ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

ฉันก็มองเธอ ราวกับว่าตอนนี้ได้กลายเป็นตัวประกอบที่คอยสร้างเสียงหัวเราะในทอล์คโชว์ตลก เซียวเซิงพูดอะไร ฉันแค่ต้องพูดบางอย่างที่ไม่มีความหมายอะไรเสริมไปเพื่อให้เธอได้พูดต่อ

“จากนั้นฉันก็รีบกลับมา แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะกลับมาทันงานแต่งของสีชิงชวนกับเธอพอดี” ลมพัดโชยเข้ามา เธอใช้มือบังลมร้อนชื้นไว้เล็กน้อย แต่ฉันกลับเห็นน้ำตาในดวงตาคู่นั้นของเธอ

“งานแต่งวันนั้น พี่มาด้วยเหรอ?”

“ฉัน…” ในใจของฉันตอนนี้มีคนชั่วคนหนึ่งยืนอยู่ เขากำลังใช้ไม้กลองทุบตีไปที่หัวใจ ตับ ม้าม ปอดและไตของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันช็อกจนเรียบเรียงคำพูดได้อย่างยากลำบาก พอเรียบเรียงได้นิดหนึ่งมันก็แตกเป็นเสี่ยงๆ อีกแล้ว “เซียวซือ พี่ไปอธิบายให้สีชิงชวนฟังเถอะ ในเมื่อโรคของพี่มันรักษาได้ งั้นระหว่างพี่กับสีชิงชวนก็ไม่มีอุปสรรคอะไรแล้ว”

“แล้วเธอล่ะ?”

“ฉัน…ไม่ๆ” ฉันโบกมือไปมา “พี่ก็รู้ว่าสีชิงชวนแต่งงานกับฉันไปเพราะความโกรธ พวกเราไม่มีอะไรกันทั้งนั้น”

“เมื่อก่อนฉันก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ชิงชวนดูแคร์เธอมาก”

“ไม่ๆ” ฉันยังโบกไม้โบกมือให้เธอไม่เลิก “โปรโมต ทั้งหมดมันเป็นการโปรโมต เราคุยส่วนตัวกันเรียบร้อยแล้วว่าตอนอยู่ข้างนอกเราต้องสร้างภาพว่ารักกัน พี่ก็รู้ว่าเป็นเพราะมันพลาดเกิดเรื่องขึ้นตอนพิธีวางศิลาฤกษ์นั่น ตอนนี้เขาเลยลือกันไปทั้งบางแล้วว่ามันเป็นความผิดฉัน”

เซียวซือมองฉันอยู่นาน “งั้นเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ สีชิงชวนจะชอบฉันได้ยังไง? คนที่เขารักคือพี่นะ”

“มันก็เปลี่ยนใจกันได้” เธอพูดเสียงเศร้า

“ไม่ๆๆ” ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นโบกไปมา “เซียวซือ พี่อย่าเข้าใจผิดเด็ดขาด ระหว่างฉันกับสีชิงชวนไม่มีอะไรจริงๆ”

“แล้วเธอล่ะ?” สายตาของเซียวซือเศร้าโศกและปนไปด้วยความเจ็บแค้น “สองวันมานี้ฉันเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขต่อหน้าสีชิงชวน มันเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ร่าเริง เชื่อมั่นในตัวเอง แถมยังไม่มีเหตุผลใส่เขาด้วย ไม่เหมือนเซียวเซิงคนที่ฉันรู้จักเลยสักนิด”

“งั้นเหรอ?” ฉันหยิบกระจกออกมาส่องอย่างงงๆ ทันที ฉันนี่โง่จริง ส่องกระจกแล้วมันจะช่วยอะไรล่ะ?

“อันนั้นก็เป็นการโปรโมตเหมือนกัน” ฉันตอบเบาๆ

“เซียวเซิง ถ้าให้เธอหย่ากับสีชิงชวนตอนนี้ เธอจะอาลัยอาวรณ์ไหม?”