พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 202

ฉันลองขยับแขนเบาๆ เหมือนมันจะไม่เจ็บแล้วจริงๆ ด้วย

“ทำไมเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เลยล่ะ แขนหลุดแล้วยังต่อได้” ฉันไม่เจ็บแล้วจึงรู้สึกว่ามันแปลกประหลาดมาก

“แค่ไหล่หลุดเองครับ ไม่ได้โดนฟันจนหัก ต่อกระดูกกับเอ็นให้เข้าที่ก็ไม่เป็นไรแล้ว” หมอที่มีอายุมากกว่าห้าสิบปีเอ่ยอย่างมากประสบการณ์

ฉันเอ่ยชื่นชมความชำนาญในการรักษาของเขา “หมอคะ มีคุณอยู่บนเรือด้วยฉันก็หายห่วงแล้วล่ะค่ะ”

“เรื่องแบบนี้ยิ่งมีน้อยก็ยิ่งดีครับ”

หมอไม่ได้จ่ายยาอะไรให้ฉัน เขากำชับอยู่ไม่กี่ประโยคก็เดินออกไป

ป๋ออวี่ก้มลงมามองฉัน “เซียวเซิง คุณยังโอเคไหม?”

“ค่ะ โอเคมาก”

“สีหน้าดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งยกของหนักนะครับ”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้ถึงเกาะแล้วผมช่วยคุณยกกระเป๋าเดินทางนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ป๋ออวี่ช่างเอาใจใส่จริงๆ ดีกว่าสีชิงชวนเป็นพันเท่าเลย

ตอนที่ฉันเจอเรื่องลำบากตอนอยู่ที่นี่ เขาหายหัวไปไหน?

อ้อ เขาไปดูอาการเซียวซือ ก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ

เปรียบเทียบฉันกับเซียวซือ เซียวซือสิถึงจะเป็นยอดดวงใจของเขาน่ะ

ป๋ออวี่ห่มผ้าห่มให้ฉัน “คุณทนนอนสักคืนนะครับ ถ้ากลัวผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”

กลัวน่ะฉันไม่กลัวหรอก แค่เหงาน่ะ

ฉันก็ไม่ได้เกรงใจเขาเช่นกัน จึงทำเพียงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนแรง “ค่ะ”

ฉันหลับตาลง ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพใบหน้าขาวซีดนั้นของเซียวซือขึ้น

ทำไมเธอต้องไปดื่มเหล้าตรงนั้นด้วย มันอันตรายมากเลยนะ

มีเรื่องอะไรกวนใจเธอเหรอ?

เพราะสีชิงชวนเหรอ?

เป็นเพราะช่วงกลางคืนฉันกับสีชิงชวนดูสนิทสนมกันมากทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า?

ฉันกับสีชิงชวนไม่ใช่แค่ดูสนิทสนมกันมากเท่านั้น ความจริงมันก็เกิดเรื่องสนิทสนมกลมเกลียวสุดๆ ด้วยเช่นกัน

ฉันควรอธิบายให้เธอฟังยังไงดีนะ?

เฮ้อ…วุ่นวายชะมัด

ฉันหลับไปด้วยความสะลึมสะลือ หลังฉันยังเจ็บอยู่จึงออกแรงทั้งหมดพลิกตัว แต่ก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหัวเตียงไม่ใช่ป๋ออวี่ แต่เป็นสีชิงชวนแทน

ฉันเอ่ยอย่างอ่อนแรง “หืม คุณกลับมาแล้วเหรอ ”

“ต่อแขนแล้วเหรอ?”

“อืม”

เขานี่นะ แขนฉันต่อเสร็จแล้วถึงเพิ่งกลับมา

“ยังเจ็บไหม?”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ฉันส่งเสียงครางในลำคออย่างไม่พอใจ “ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ ตอนนี้เจ็บหลังมากกว่า”

“หมอได้ตรวจหลังให้คุณไหม?”

“เห็นบอกว่าไม่เป็นไรมาก” ฉันมองเขา สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน เหมือนว่าจะตกใจกับสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้

“เซียวซือล่ะ เป็นไงบ้าง?”

“เธอหลับไปแล้ว”

อ้อ ไม่น่าล่ะเขาถึงมา เซียวซือหลับแล้วเขาก็เลยกลับมา

“ทำไมคุณไปอยู่ที่ราวกั้นได้ล่ะ?”

“ฉันออกไปเดินสูดอากาศน่ะ”

“สูดอากาศซะจนไหล่ตัวเองหลุดเนี่ยนะ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อทานเสร็จก็รู้สึกเสียดายส่วนครึ่งหนึ่งที่แบ่งให้เซียวซือ เพราะเธอไม่กิน แล้วฉันก็รู้สึกลำบากใจด้วยถ้าจะขอมันคืน

สีชิงชวนดันจานของเขามาให้ฉัน “คุณกลายเป็นราชาพุงโตตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ในจานของเขามีแซนด์วิชรมควันและซุปครีมอยู่ เขากินแซนด์วิชไปได้แค่ชิ้นเดียว ส่วนซุปนั้นไม่ได้แตะเลยแม้แต่น้อย

“คุณไม่กินเหรอ?”

“ผมไม่ใช่ราชาพุงโตสักหน่อย”

เขาให้ฉันทานแต่ก็ไม่ยอมพูดด้วยดีๆ ฉันจึงขี้เกียจเอ่ยขอบคุณเขา เลือกหยิบมันมาทานทั้งอย่างนั้น

เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เพราะสภาพจิตใจของเซียวซือไม่ค่อยดีนัก สีชิงชวนจึงบอกว่าเขา ป๋ออวี่และวิศวกรบนเกาะจะไปดูแผนโครงการสวนสนุกหน่อย ให้เราสองคนรออยู่ที่นี่สักพัก

พวกสีชิงชวนนั่งรถออกไปแล้ว ฉันนั่งลงบนเก้าอี้และดื่มน้ำผลไม้รอ

ด้านนอกพระอาทิตย์กำลังส่องแสงสดใส แสงแดดส่องผ่านช่องว่างของเถาวัลย์เข้ามาด้านในแล้วตกกระทบกับโต๊ะสีขาว ลมทะเลพัดโชยมากระทบร่างกายให้ความรู้สึกสบายอย่างมาก

“ที่นี่เป็นที่เที่ยวพักผ่อนที่น่ามาเที่ยวอีกที่หนึ่งเลยนะ” ฉันพูดกับเซียวซือ “เรื่องธุรกิจเนี่ย สีชิงชวนนี่จมูกดีจริงๆ เลย!”

“เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ” ในที่สุดเซียวซือก็สนใจฉันสักที แต่เธอกลับไม่ได้มองฉัน “เขาเป็นนักธุรกิจโดยกำเนิด การลงทุนของเขาแม่นยำเสมอ ไม่ว่าทำอะไรก็ไม่มีคำว่าพลาด เพราะฉะนั้นที่เขาเลือกร่วมงานกับเซียวซื่อกรุ๊ปของเรา นับเป็นเกียรติของเรามากๆ ไม่รู้ว่าได้มันมาเพราะใคร?”

เธอหันหน้ามามองฉัน “เอ๋?”

ฉันไม่รู้ว่าเธอหมายความว่าอะไร รู้สึกได้แค่ว่าเซียวซือในครั้งนี้ไม่เหมือนกับเซียวซือคนที่ฉันเจอที่บ้านตระกูลเซียวในครั้งก่อน เธอในวันนั้นอ่อนโยนและอบอุ่น ทว่าตั้งแต่เจอกันเมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอกลับเย็นชาใส่ฉันตลอด

“เซียวซือ พี่เข้าใจอะไรฉันผิดหรือเปล่า?”

เธอมองฉันเงียบๆ โดยไม่ตอบอะไร ทำซะฉันร้อนใจ

“พี่อย่าไปเชื่อข่าวลือในเน็ตเด็ดขาดเลยนะ สีชิงชวนไม่ใช่เกย์”

“แน่สิ ฉันรู้ว่าสีชิงชวนไม่ใช่เกย์ ใจฉันรู้ดี”

ก็ไม่แปลก พวกเขาเคยคบกันมาก่อน ผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะเข้าใจแฟนของตัวเองดีที่สุด

“สีชิงชวนชอบผู้หญิงหรือชอบผู้ชาย ฉันรู้ดี” เซียวซือยกน้ำบนโต๊ะขึ้นดื่ม แสงจากดวงอาทิตย์ส่องกระทบที่ใบหน้าของเธอ มันยังดูซีดเซียวเหมือนเดิม

“เซียวเซิง ฉันว่าฉันบอกเธอได้นะว่าทำไมฉันถึงไปจากสีชิงชวน”