พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 272

เมื่อสีชิงชวนกำลังจะเทน้ำแก้วที่สองให้ฉันดื่ม เฉียวอี้พลันมาถึง

สีหน้าของเธอดูแย่มาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสภาพของเธอซีดเซียวมากขนาดนี้

“เซียวเซิง” เธอเดินเข้ามาด้วยท่าทีอยากจะร้องไห้ คาดว่าเธอนั้นไม่เห็นสีชิงชวนที่อยู่ด้านหน้าเตียง เธอเกือบจะเหยียบเขา

เฉียวอี้ตกใจ “สีชิงชวน ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?”

“เฉียวอี้” สีชิงชวนเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองเฉียวอี้ ราวกับว่าตกใจกับรูปลักษณ์ของเธอ “คุณเจอผีมางั้นเหรอ?”

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เฉียวอี้และสีชิงชวนจะต้องโต้เถียงและสู้รบกันอย่างแน่นอน แต่ทว่าในครั้งนี้เธอนั้นไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย

เธอนั่งลงบนเตียงของฉันและนอนทาบทับร่างกายของฉัน “เซียวเซิง...”

ฉันยังไม่ทันจะก่อนเฉียวอี้ เธอถูกสีชิงชวนดึงขึ้นจากเตียง

“คุณทำอะไร?” เฉียวอี้หันกลับไปจ้องเขาตาเขม็ง

“อย่านอนทับร่างกายของคนอื่นแบบนี้”

“เซียวเซิงไม่ใช่คนอื่นเสียหน่อย”

“คุณนอนทับร่างกายของผู้หญิงมีครรภ์ รู้ถึงผลที่จะตามมาบ้างหรือเปล่า?” สีชิงชวนเอ่ยเย้ยหยัน

เฉียวอี้ตกตะลึง จ้องมองฉันราวกับคนโง่เง่า “เซียวเซิง เธอท้องงั้นเหรอ?”

“เปล่า” สีชิงชวนกุเรื่องขึ้นมาโดยไร้มูลเหตุ ฉันปิดหน้าครึ่งหนึ่งและกระซิบข้างหูเฉียวอี้ “ไม่ได้ท้องจริงๆ”

“สีชิงชวนคุณบ้าหรือเปล่า?” เฉียวอี้ผลักเขา “คุณอยากมีลูก คุณอยากเป็นบ้าแล้วงั้นเหรอ?”

สีชิงชวนยื่นที่ตรวจครรภ์ให้ฉันอีกครั้ง “งั้น ลองตรวจดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ถ้าหากฉันไม่ตรวจดูอีกครั้ง ความอดทนของสีชิงชวนนั้นอาจจะหมดลง

พอดีว่าตอนนี้ฉันก็เริ่มรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาเล็กน้อย ฉันทำได้เพียงแค่ต้องเข้าไปตรวจเป็นครั้งที่สอง

“เซียวเซิง ฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง” เฉียวอี้เดินตามหลังฉันมา สีชิงชวนกลับรั้งเฉียวอี้ไว้ “คุณอยู่ด้านนอกนี่แหละ”

“ทำไมกัน?”

“ถ้าหากพวกคุณแอบสลับสับเปลี่ยนกันล่ะ?” สีชิงชวนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เฉียวอี้ คุณคอยอยู่ตรงนี้กับผม”

“สีชิงชวน คุณถูกกระทำจนมีอาการหวางระแวงงั้นเหรอ?”

ไม่ว่าสีชิงชวนนั้นจะมีอาหารหวาดระแวงหรือไม่ก็ตามแต่ ทว่าในความเป็นจริงแล้วเขานั้นคิดมากจนเกินไป

ฉันเข้าไปตรวจ ท้ายที่สุดแน่นอนว่าผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

ครั้งนี้ฉันหยิบถ้วยตวงออกมาให้เขาดู ตราบใดที่เขาไม่ขยะแขยง

เขานั้นวิปริต ไม่เพียงแต่จะไม่ขยะแขยง เขายังแสดงท่าทางศึกษาอยู่เนิ่นนานอีกด้วย

เฉียวอี้กลอกตามองเขา “คุณอยากจะลองดื่มดูสักหน่อยไหมล่ะ อาจจะเป็นเบียร์หรือเปล่า?”

“เธอพูดจาชวนอ้วกมาก” ฉันผลักหล่อนเล็กน้อย จากนั้นพูดกับสีชิงชวน “ก็ยังขึ้นแค่ขีดเดียว ฉันแค่รู้สึกปวดท้องก็เท่านั้น ไม่ได้ท้อง”

สีชิงชวนจ้องมองฉันอยู่นาน จากนั้นเขาเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

แม้ว่าจะดูไม่ออกว่าเขาผิดหวังหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็คาดเดาได้ว่าเขาน่าจะตั้งหน้าตั้งตารอลูก ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน

หลังจากที่สีชิงชวนจากไป เฉียวอี้ก็อยากรู้อยากเห็นมากจนลืมเลือนความโศกเศร้าของตนเอง “สีชิงชวนเป็นบ้าไปแล้ว ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอท้อง?”

“อาหารมื้อเย็น ฉันกินแล้วอ้วกออกมา เขาก็เลยเป็นบ้า” ฉันกล่าว

“ฉันก็อ้วกเหมือนกัน ทำไมเขาไม่ตรวจฉันบ้าง?” อารมณ์ของเฉียวอี้พลันตกต่ำลงภายในเสี้ยววินาที “เซียวเซิง กระทั่งตอนนี้ฉันยังคงรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้าเมื่อฉันตื่นขึ้นมาจะพบว่านี่คือความฝัน!”

“ใช่ ถ้าหากเป็นแค่ความฝันก็คงดี” ตอนที่พ่อของฉันจากโลกใบนี้ไป ฉันเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

ทว่าน่าเสียดาย ชีวิตมนุษย์เราไม่ได้รับความเมตตามากถึงขนาดนั้น

เมื่อฉันตื่นขึ้น เรื่องที่ควรจะเกิดขึ้นนั้นก็ยังคงเกิดขึ้นเช่นเดิม

ฉันและเฉียวอี้ไม่ได้พูดคุยกันเนิ่นนาน พวกเราเพียงนอนพิงกันและกัน เพิ่มความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

“เซียวเซิง ไม่งั้นเธอก็ประจบสอพลอสีชิงชวนเถอะ!”

“ทำไม?”

“สำหรับเรื่องนี้เขาสามารถช่วยเธอได้ หรือไม่เขาก็สามารถสอนเธอได้”

“ไม่ต้องหรอก” เมื่อคิดได้เช่นนี้ ความสนใจทั้งหมดของฉันพลันหายไป “เมื่อช่วงเที่ยงเขายังพูดโน้มน้าวให้ฉันมอบตำแหน่งประธานให้กับเซียวซืออยู่เลย”

เดิมทีฉันไม่ได้วางแผนที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เพียงแต่ว่าจู่ๆก็เอ่ยถึงเรื่องนี้ ฉันเองก็โพล่งออกไปโดยไม่ทันไตร่ตรอง

เมื่อเอ่ยจบฉันรู้สึกเสียใจ เพราะว่าเฉียวอี้นั้นโกรธขึ้นในทันใด “สีชิงชวนไอ้สาระเลว ช่วยเหลือเมียน้อยบังคับข่มขู่เมียหลวง”

“อย่าพูดจาไม่น่าฟังแบบนั้นเลย”

“แล้วไม่ใช่หรือไง!” เธอรู้สึกแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม “เมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวเซิง สีชิงชวนคนนี้จะใช้วิธีการเพชรตัดเพชร[1]ก็คงไม่ดีนัก สู้ให้เธอประจบเขา ทำให้เขาเข้ามาอยู่ทีมเธอ จากนั้นเธอค่อยวางแผนระยะยาว”

“เธอบอกว่าจะทำให้เขาเข้ามาอยู่ทีมฉันแบบนี้ ฉันก็สามารถทำได้เลยว่างั้นเถอะ?”

“ก็ใช่ไง” ฉับพลันเธอดีดนิ้วเสียงดังและเอ่ยด้วยท่าทีตื่นเต้น “ฉันว่าสีชิงชวนดูเหมือนจะชอบเด็กน้อยมาก เธอไม่ลองตอบสนองความต้องการเขาสักหน่อยล่ะ มีลูกกับเขาสักคน ก่อนหน้านี้เธอก็เคยเป็นภรรยาเขา ตอนนี้เธอยังเป็นแม่ของลูกเขาอีก มีเหรอที่เขาจะไม่ช่วยเธอ?”

“เฉียวอี้” ฉันทอดถอนหายใจ “ไอเดียของเธอไม่เข้าท่าเสียยิ่งกว่ายุงในฤดูร้อนเสียอีก เธอช่วยเสนอไอเดียที่สร้างสรรค์หน่อยจะได้ไหม?”

“ไอเดียนี้ไม่สร้างสรรค์หรือไง?”

ฉันเอ่ยอย่างอ่อนแรง “ช่วยเลิกเสนอไอเดียที่ไร้ประโยชน์เสียที”

“อย่างไรเสียเธอเองก็แต่งงานแล้ว มีลูกอีกสักคนก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม้สีชิงชวนจะน่าเกลียดน่าชัง แต่ทว่ายีนของเขาก็นับได้ว่าเป็นยีนที่ดี หากเธอมีลูกชายหรือไม่ก็ลูกสาวให้กับเขา หลังจากนี้ในอนาคตเธออาจจะได้ส่วนแบ่งทรัพย์สินของสีซื่อกรุ๊ปก็เป็นได้ เห็นแก่หน้าลูกเขาอาจจะพยายามช่วยเธออย่างสุดความสามารถ ใช่ไหมล่ะ?”

“เฉียวอี้” ฉันสัมผัสใบหน้าของเธอ “หากว่าฉันมีสก็อตเทป ฉันคงเอาไปปิดปากเธอนานแล้ว”

“สิ่งฉันพูดไม่ถูกต้องหรือไง?”

ฉันนอนหงายพลางจ้องมองเพดาน “ตอนนี้ฉันคิดแค่ว่ายิ่งตีตัวออกห่างจากสีชิงชวนได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี”

เพชรตัดเพชร[1] หมายความว่า ใช้ในการเปรียบเปรยถึง คนเก่งทั้งคู่มาสู้กัน คนที่มีสติปัญหาและความสามารถพอๆกันมาแข่งขันกัน