พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 284

“ลองเล่ามาฟังหน่อย” จู่ๆสีชิงชวนก็พูดขึ้นมา ทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างมาก ฉันก็นึกว่าตลอดระยะทางนี้เขาจะไม่พูดอะไรอีกแล้วสักอีก

อันที่จริงฉันก็หวังให้เขาจะพูดอะไรบ้าง อย่างน้อยๆมันก็ดีกว่าการที่ไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่เขาจะให้ฉันเล่าอะไร? ฉันจ้องเขาอย่างงงงัน

เขาพูดต่อ “ลองเล่ามาว่าทำไมเฉียวเจี้ยนฉีที่ผมเจอถึงได้ไม่พูดอะไรเลย?”

สีชิงชวนชอบเล่นเกมทายใจ เขาจะชอบตั้งคำถามแล้วให้ฉันตอบ คำถามนี้ไม่จำเป็นต้องคิดเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกลัวจนเกินไป ก็สามารถโพล่งออกจากปากได้อย่างง่ายๆเลย

ฉันตอบ “เพราะว่าคุณไม่พอใจที่จะคุยกับเขาไง เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไร คุณสมบัติของเฉียวเจี้ยนฉียังไม่เพียงพอที่จะกลายเป็นศัตรูใดๆของคุณ รวมไปถึงศัตรูหัวใจด้วย”

สมองของสีชิงชวนได้เริ่มทำงาน แล้วหันมามองฉัน สายตาที่เขามองฉันราวกับว่าจะมีกำปั้นออกมาจากตาของเขาตลอด แล้วชกหน้าฉันอย่างแรงอย่างงั้นเลย

“ถือว่าคุณยังไม่ได้โง่จนไม่มีเหตุผล คุณเป็นคนที่ใส่ใจกับทุกอย่าง และสามารถที่จะเดาออกว่าคนอื่นกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้านำมาใช้ในทางที่ถูกต้อง ก็ไม่ได้นับว่าเป็นคนที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลย”

คำที่เขาพูด อะไรคือหากนำไปใช้ในทางที่ถูกต้อง? พูดอย่างกับว่าปกติในหัวสมองของฉันชอบคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องอะไรทำนองนั้นเลย ฉันส่งเสียงในลำคอ แสดงให้เขาเห็นว่าฉันไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขา

เขาถามฉันอีกครั้ง “แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่ได้รับโทรศัพท์ของผมเลย?”

ข้อนี้ฉันไม่รู้ว่าควรตอบว่ายังไงดี หากว่าตอบได้ไม่ดี สิ่งที่รอฉันอยู่คือบทลงโทษที่รุนแรงของกฎหมายไม่ใช่เหรอ โอ้ว ไม่สิ เป็นบทลงโทษที่รุนแรงจากสีชิงชวนต่างหาก

ฉันไม่รู้ว่าควรตอบยังไง เขาจึงตอบแทนฉัน “เป็นเพียงแค่คำคมแย่ๆที่เขากรอกใส่หัวคุณเท่านั้น บอกว่าจะไม่มีใครสามารถแทรกแซงอะไรคุณได้ ให้คุณทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ งั้นคุณก็เป็นตัวของตัวเองอะไรเช่นนี้ใช่หรือไม่?”

เขาไม่จำเป็นต้องถามฉันว่าใช่หรือไม่ด้วยซ้ำ เพราะเขาพูดถูกหมดทุกอย่าง เหมือนว่าเขาได้ใส่เครื่องดักฟังไว้ในตัวฉันอย่างงั้นเลย ไม่ว่าเราพูดกันเรื่องอะไรหรือทำอะไรเขาก็รู้ดีไปหมดทุกเรื่อง

“ในเมื่อคุณแทบจะเดาถูกหมดทุกอย่างแล้ว จะถามฉันอีกทำไม?”

“คุณให้คนอื่นปลุกปั่นได้ง่ายขนาดนี้ แค่คำสองคำก็สามารถล้างสมองคุณได้ คุณจะถูกคนอื่นดึงเข้าไปอยู่ในองค์กรแชร์ลูกโซ่ได้ง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องปลุกปั่นอย่างดุเดือด คุณก็จะอาสาทุ่มเทสุดความสามารถให้กับพวกเขา”

เขาประชดประชันฉันอีกแล้ว การที่เขาโทรหาฉันทั้งวันแล้วฉันไม่ได้รับสายเลย อย่าว่าแต่ตอนนี้เขาประชดประชันฉันเลย ถึงเขาจะควักเครื่องในของฉันออกมา ฉันก็ต้องอดทนเอาไว้ไม่ใช่เหรอ

“เหอะๆ” ฉันทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ “ฉันไม่ได้มีจิตใจที่อ่อนแออย่างที่คุณคิดขนาดนั้นหรอกนะ อันที่จริงสิ่งที่เขาพูดมันตรงประเด็นฉันเท่านั้น”

แต่ว่าฉันได้กินอาหารที่เฉียวเจี้ยนฉีทำให้กินจนอิ่มแล้ว ตอนนี้กินไม่ลงแล้วจริงๆ สีชิงชวนยืนอยู่ข้างๆฉันแล้วจ้องมองฉันโดยที่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ แต่ฉันเข้าใจความหมายโดยนัยที่เขาแอบซ่อนไว้ลึกสุดใจ เขากำลังบอกว่า หากว่าฉันปฏิเสธ ฉันจะต้องตายแน่นอน ยังดีที่เมื่อกี้ยังไม่ทันได้กินผลไม้ งั้นก็ซดน้ำซุปเพื่อเติมให้เต็มท้องแล้วกัน

ฉันพยักหน้า “ขอบคุณนะคะป้าอู๋ รบกวนช่วยตักใส่ถ้วยเล็กมาก็พอแล้วค่ะ”

“ได้ค่ะๆ” ป้าอู๋เดินเข้าห้องครัวเพื่อช่วยฉันตักน้ำซุป ส่วนฉันก็ไปล้างมือแล้วนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

ฉันคิดว่าถ้าสีชิงชวนเดินขึ้นชั้นสองก่อน งั้นฉันก็จะซดแค่ครึ่งถ้วยพอ จากนั้นก็ขอให้ป้าอู๋ช่วยแอบเททิ้งให้ฉันหน่อย ป้าอู๋เป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง ไม่ได้เป็นแม่บ้านประเภทที่ชอบเอาเรื่องเล็กเรื่องน้อยมาคอยรายงานเจ้านายตลอด

แต่สีชิงชวนกลับนั่งลงตรงข้ามฉัน ป้าอู๋ถาม “คุณชายรับด้วยสักถ้วยไหมคะ?”

คาดไม่ถึงว่าเขาจะพยักหน้า ปกติหลังจากที่สีชิงชวนทานมื้อเที่ยงแล้วจะงดอาหารเลยไม่ใช่เหรอ? การงดอาหารหลังเที่ยงเป็นอะไรที่เว่อร์มาก ปกติหลังสองทุ่มเขาจะไม่ทานอะไรแล้ว ฉันมองนาฬิกา ตอนนี้มันใกล้สามทุ่มแล้ว วันนี้เขาไม่ต้องคุมอาหารแล้วเหรอ? หรือว่าพอกินเสร็จแล้วจะชวนฉันไปวิ่งหรือไม่ก็ปีนเขาอะไรอีก ตอนนี้ฉันแบกรับความทรมานพวกนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆนะ

ป้าอู๋เหมือนจะเป็นคนฝูเจี้ยน จะชอบใส่วัตถุดิบที่มันแปลกๆในน้ำซุปที่เธอเคี่ยว ซึ่งปกติเราจะใช้กันไม่บ่อยนัก แต่พอใส่รวมกันรสชาติที่ออกมากลับอร่อยมากซะงั้น ฉันแปลกใจมากว่าในอากาศแบบนี้ เธอไปหาเห็ดหอมมาจากไหน ฉันเลยถามเธอ เธอหรี่ตาแล้วยิ้มให้ฉัน

“มันเป็นแบบตากแห้งค่ะคุณนาย ต้องนำเห็ดหอมไปแช่น้ำก่อนค่ะ มันหอมกว่าเห็ดหอมแบบสดใช่ไหมคะ?”