พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 285

สีชิงชวนเองก็ได้ทานน้ำซุปไปหนึ่งคำ สายตาที่เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นคนปัญญาอ่อนที่เกาะคนอื่นกินเลย ไม่เป็นไร เพราะถึงอย่างไรฉันก็เป็นแค่คนปัญญาอ่อนในสายตาเขาอยู่แล้ว ยังดีที่คนกวางตุ้งทานน้ำซุปจะไม่ทานกากน้ำซุปด้วย ถ้วยที่ฉันกำลังทานอยู่จึงเป็นซุปใส ป้าอู๋ได้กรองกากน้ำซุปออกให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกฉันกะว่าจะทานแค่ครึ่งถ้วย แต่เพราะน้ำซุปมันอร่อยจนเกินไป มันอร่อยและสดใหม่ด้วย พอค่อยๆชิมแยกรสชาติจะมีรสหวานอยู่ด้วยและสุดท้ายฉันก็ได้ทานหมดถ้วยโดยไม่รู้ตัวหลังจากที่ฉันทานเสร็จก็เห็นว่าสีชิงชวนก็ทานเสร็จแล้วเหมือนกัน และกำลังมองมาที่ฉัน

ฉันกลัวว่าเขาจะให้ป้าอู๋ตักอีกถ้วยมาให้ฉันอีก ยังดีที่เขาลุกขึ้นยืนแล้วเอามือทั้งสองยันไว้ที่โต๊ะแล้วมองฉัน “ทานเสร็จแล้วหรือยัง?”

“อื้ม” ฉันพยักหน้า

“งั้นก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วนอนกัน”

ฉันเดินขึ้นไปชั้นสองพร้อมกับสีชิงชวนภายใต้การจ้องมองด้วยรอยยิ้มของป้าอู๋กับพี่หลี่ ในความคิดของพวกเธอคงคิดว่าเดี๋ยวคงมีเรื่องราวที่โรแมนติกและดุเดือดรออยู่แน่นอน แต่ฉันมองจากแผ่นหลังของสีชิงชวนก็สามารถดูออกได้ว่า เขาจะต้องทารุณฉันอย่างแน่นอน

ฉันกลับไปอาบน้ำในห้องนอน สีชิงชวนก็ไปทานข้าวอีกห้องหนึ่งต่อ หากว่าคืนนี้เขานอนที่ห้องนั้นเลย ฉันก็จะไม่ถูกเขาทรมานแล้วล่ะ ฉันอธิษฐานต่อสวรรค์หากทำให้ฉันสมหวังล่ะก็ ต่อไปฉันจะต้องไปแก้บนที่วัดอย่างแน่นอน พอฉันอาบน้ำเสร็จก็นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อไดร์ผม และสีชิงชวนก็ได้เดินเข้ามา

เขาเปลี่ยนเสื้อแล้วใส่ชุดนอน เนื้อผ้าที่เป็นสีควันบุหรี่ ตรงขอบเป็นสีน้ำตาลเข้มและมีกากเพชรสีเข้มอีกด้วย แลดูหรูหรามาก และพอมาสวมบนตัวเขาก็ไม่ได้ดูขัดตาอะไรเลย เขามีคุณสมบัติพิเศษที่แปลกมากอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ไม่ว่าเขาจะสวมชุดที่แปลกมากแค่ไหนบนตัวเขา หรือว่าเรื่องที่คาดคิดไม่ถึงเกิดขึ้นกับตัวเขา สิ่งเหล่านั้นก็กลายเป็นเรื่องที่ไม่รู้สึกแปลกอะไรไปเลย

ก็เหมือนกับเรื่องที่ฉันมั่นใจว่าเขาคือเกย์ในตอนนั้น ฉันรู้สึกว่าคนแบบสีชิงชวนจะต้องทำเรื่องแบบนี้แบบนั้นที่มันดังสั่นสะเทือนเลือนลั่นออกมาแน่นอน เขาเดินมาใกล้ฉัน จนฉันลืมไดร์ผมไปเลย ปากของไดร์เป่าผมยังคงเป่ามาที่ขมับของฉันไม่ยอมหยุด เขาเอาไดร์เป่าผมออกจากมือฉันด้วยท่าทีที่อ่อนโยนแล้วช่วยฉันไดร์ผมต่อ ฉันตกใจจนเหงื่อออกเต็มหลัง ต้องมีวิกฤตบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้พื้นผิวที่ดูสงบอย่างแน่นอน เพียงแต่มันจะเงียบสงัดก่อนเกิดพายุเท่านั้นเอง ฉันเข้าใจข้อนี้ดี

ฉันจึงเฝ้ารอพายุฝนที่กำลังจะกระหน่ำลงมาอย่างรุนแรงอยู่เงียงๆ หลังจากที่ไดร์ผมจนผมแห้งสนิทแล้ว สีชิงชวนก็รวบผมฉันไว้ด้านหลัง ตบไหล่ของฉันเบาๆแล้วพูดว่า “เหนื่อยก็นอนเถอะ”

จากนั้นเขาก็ขึ้นเตียงไปนอนก่อน แล้วหลับตาลง ฉันมองหน้าเขาอย่างยากที่จะเชื่อ เขาจะนอนแล้วจริงเหรอ แปลว่าปล่อยฉันแล้วใช่ไหม? มันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง? หรือจะรอให้ฉันขึ้นเตียงก่อนแล้วค่อยมาขึ้นคร่อมฉัน? แต่เรื่องแบบนี้มันไม่มีอะไรที่จะวิจารณ์ได้เพราะเราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะทำเรื่องที่ใกล้ชิดกันมากขนาดไหน ฉันก็ไม่สามารถว่าอะไรเขาได้ ฉันยังคงจ้องเขาด้วยความงุนงง สีชิงชวนได้ลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมามองฉัน

“คุณคิดว่าจะนั่งอยู่ตรงนั้นไปตลอดชีวิตเลยใช่ไหม?”

“มันไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว” ฉันรีบลุกขึ้นจากหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วตรงไปที่เตียง จากนั้นก็เอ็นหลังนอนข้างเขา

พอฉันเปิดประตูออฟฟิศเข้าไปก็ตะโกนพูดว่า “เฉียวอี้ ฉันมาแล้ว เธอทานข้าวเช้ามาหรือยัง? ฉันเอาแซนด์วิชมาให้เธอด้วยและยังมีผลไม้อีกด้วยนะ ตอนเที่ยงป้าอู๋จะทำกับข้าวมาให้เราด้วย อาหารที่เขาทำอร่อยมากเลย”

ฉันรีบวิ่งเข้าไปอย่างดีใจ แต่กลับเห็นแค่หร่วนหลิงเพียงคนเดียวที่กำลังจัดโต๊ะทำงานให้ฉันอยู่

เธอมองฉันอย่างตะลึง “ท่านประธาน คุณมาทำงานแล้วเหรอคะ? ฉันก็นึกว่าวันนี้คุณจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านซะอีก ฉันกำลังเตรียมเนื้อหาของงานในวันนี้เพื่อที่จะรายงานคุณอยู่เลยค่ะ”

“ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว เฉียวอี้ล่ะ ทำไมถึงยังไม่มา?”

สีหน้าท่าทางของหร่วนหลิงดูแปลกมาก นิ่งไปสักพักแล้วกล่าวว่า “เฉียวอี้ได้มายื่นใบลาออกเมื่อสองวันที่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

อ้อ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ฉันลืมเรื่องที่คุณพ่อเฉียวป่วยและเรื่องที่เฉียวอี้ลาออกไปหมดแล้วจริงๆ ใช่สิ เฉียวอี้ได้ลาออกไปแล้ว หล่อนอาจจะไม่ปรากฏตัวที่เซียวซื่อกรุ๊ปเป็นเวลาสั้นๆอีก และอาจเป็นไปได้ว่าฉันอาจต้องต่อสู้เพียงลำพังไปตลอดชีวิตก็ได้ ทันใดนั้นร่างกายฉันก็หมดเรี่ยวแรงแล้วล้มลงบนโซฟาทันที เฉียวอี้คือกำลังสำคัญของจิตวิญญาณฉัน คือกำลังใจทั้งหมดที่ทำให้ฉันอยู่ที่เซียวซื่อกรุ๊ปต่อได้ หล่อนจะคอยช่วยแบกรับความกดดันทั้งหมดแทนฉันไว้ และยังช่วยต่อต้านการกดขี่ การยั่วยุ การฉีกหน้า ฯลฯ จากเซียวหลิงหลิงและแม่เลี้ยงอีกด้วย การที่ไม่มีเฉียวอี้ ฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลย