พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 311

ฉันก็มองเฉียวอี้ด้วยความงุนงงเช่นกัน ว่ากันตามตรง ฉันอยู่กับสีชิงชวนมาจนถึงตอนนี้ แต่ฉันกลับไม่รู้จักเขาเลยสักนิดเดียวจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

ฉันกับเฉียวอี้มองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก สุดท้ายเฉียวอี้ก็พูดตัดสินคดี “สีชิงชวนเป็นคนมีความคิดละเอียดถี่ถ้วน เจตนาแอบแฝงยากแท้หยั่งถึง จิตใจมืดมิด เป็นคนชั้นต่ำในหมู่ชายชาตรี”

เฉียวอี้กำลังฉุนเฉียว ฉันช้อนตาขึ้นมองเล็กน้อยก็เห็นสีชิงชวนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย

ประตูเปิดกว้าง แถมเธอยังพูดเสียงดังมากด้วย

ฉันกระแอมไอเบาๆ อยู่สองสามครั้งเพื่อบอกให้เฉียวอี้เลิกพูดได้แล้ว แต่เสียงเธอกลับยิ่งดังมากขึ้นกว่าเดิม

“ใครจะไปรู้ล่ะว่าสีชิงชวนคิดอะไรอยู่กันแน่? เซียวเซิง เธออย่าคิดไปในแง่โรแมนติกเด็ดขาดเลยนะ ฉันว่าเขารวมหัวกับเซียวซือ คิดจะใช้โอกาสนี้เอาชีวิตเธอ จากนั้นก็เอาหุ้น 30% ของเธอไปครอง ที่เขาไม่หย่ากับเธอ ก็เพราะตอนนี้พวกเธอยังเป็นสามีภรรยากัน ถ้าเธอตาย ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอก็จะตกเป็นของสีชิงชวน”

ฉันพยายามขยิบตาส่งสัญญาณให้เธอ ฉันคิดว่าเธอรู้ว่าสีชิงชวนยืนอยู่หน้าประตู เธอจึงตั้งใจพูดไปแบบนั้น

สีชิงชวนยืนนิ่งอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินมายังข้างเตียงของฉัน ฉันล่ะกลัวจริงๆ ว่าเขาจะบีบคอเฉียวอี้

ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ ลงจากเตียงไปช่วยเฉียวอี้ไม่ได้หรอกนะ

“เซียวซือไม่รู้เรื่องที่เซียวเซิงเกิดอุบัติเหตุ เธอไม่ได้รู้เรื่องด้วย อย่าเอาเธอมาเอี่ยวด้วย” สีชิงชวนพูดขึ้น

ถ้าเขาไม่พูดแบบนั้นเฉียวอี้ก็คงไม่เด้งตัวขึ้นมา ขณะเดียวกันเธอก็ทิ้งส้อมลงแทบจะในทันทีที่สีชิงชวนพูดประโยคนั้นจบ “สีชิงชวน พวกคุณสองคนคู่ชู้นี่รักกันดีจริงๆ เลยนะ อย่างแรกก็ปัดเซียวซือออกไปไม่ให้แปดเปื้อนก่อน งั้นก็ยอมรับแล้วสิว่าคุณเป็นคนทำให้เซียวเซิงเป็นแบบนี้?”

คำพูดของเฉียวอี้ไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่ ฉันกลัวจริงๆ ว่าสีชิงชวนจะโกรธขึ้นมา

“เฉียวอี้” ฉันดึงชายเสื้อเธอ “อย่าพูดแบบนั้น”

“ถ้าทุกเรื่องสีชิงชวนคิดถึงเธอได้แบบนี้สักนิด เธอก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก” ท่าทางเฉียวอี้จะโกรธมาก เธอเงยหน้าขึ้นถามสีชิงชวน “ฉันอยากจะถามคุณหน่อย เซียวเซิงเชื่อฟังคุณขนาดนั้น คุณบอกให้ยกตำแหน่งให้เซียวซือเธอก็ยกให้ จากนั้นเธอก็แค่อยากไปผ่อนคลาย ไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่คุณก็ยังไม่ปล่อยเธอไปอีก คุณจะเอายังไงกันแน่? อย่าบอกนะว่าคุณตัดใจปล่อยเธอไปไม่ได้ จริงๆ คุณอยากได้หุ้น 30% ของเธอล่ะสิ คุณอาคงจะตาบอดไปแล้วจริงๆ ทำไมถึงยอมให้เซียวเซิงแต่งงานกับคุณได้นะ? เนื้อเข้าปากเสือแท้ๆ คุณจ้องจะงาบหุ้น 30% นั้นของเขาไม่ปล่อย ฉันรับรองได้เลยว่าสักวันเซียวเซิงจะตายอยู่ในมือคุณ”

ฉันคิดว่าสีชิงชวนจะบีบคอเฉียวอี้แล้วซะอีก แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะใจเย็นเป็นพิเศษ หรือจะพูดได้ว่าท่าทางเขาค่อนข้างนิ่งเงียบและดูซึมเซา ไม่ใช่แค่ไม่ทำอะไรเฉียวอี้ แม้แต่โต้แย้งสักนิดก็ยังไม่มี

เขาทำเพียงแค่ยืนมองฉันอยู่ข้างเตียง ดวงตาของเขามืดครึ้ม ราวกับมีฝนตกหนักซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดและบดบังความในใจในดวงตาของเขาไว้ทั้งหมด ทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เขามองฉันอยู่อย่างนั้น มองจนฉันรู้สึกกลัว

“คุณมองอะไรของคุณน่ะสีชิงชวน คุณอย่าคิดว่าคุณทำแบบนี้แล้วเซียวเซิงจะกลัวคุณนะ ทำไม เมื่อกี้คุณทำเธอไม่ตาย ตอนนี้คุณก็เลยคิดจะใช้สายตาฆ่าเธอให้ตายใช่ไหม?”

“เฉียวอี้” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรพูดอะไร ทำได้เพียงเรียกชื่อของเธอไปอย่างอ่อนแรงเท่านั้น

“เซียวเซิง เธอถามเขาสิ ถามว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้? ถามเขาว่าเขาจะทำอะไรกันแน่? อยากให้เธอตายหรือเปล่า?”

ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจริงๆ ฉันเจ็บขามาก แล้วก็เจ็บคอมากด้วย

ความจริงตอนนี้ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ขี้เกียจถามสีชิงชวน ฉันมองเขาแวบหนึ่งแล้วหลุบตาลง

แต่ไม่คิดว่าสีชิงชวนจะตอบคำถามนั้นกลับมา เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่มันกลับชัดถ้อยชัดคำมากซะจนฉันได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

“สีชิงชวน ทำไมคุณโหดเหี้ยมขนาดนี้ คุณยังจะแช่งเซียวเซิงอีกเหรอ!”

“เฉียวอี้” ฉันพูดกับเธออย่างอ่อนแรง “เธอกลับไปก่อนเถอะ”

“ได้ไงกัน? เธออยู่ในที่อันตรายๆ คนเดียว อย่าว่าแต่โรงพยาบาลเลย ฉันว่าโรงพยาบาลนี้มีแต่คนของเขาทั้งนั้น”

“พวกเขาคงไม่ฆ่าฉันในโรงพยาบาลหรอก”

“ก็พูดยากนะ”

“กลับไปเถอะ!” ฉันผลักเฉียวอี้เบาๆ “ถึงตอนนั้นเดี๋ยวฉันโทรไปหาเธอเอง”

“ก็ได้!” เฉียวอี้หน้านิ่วคิ้วขมวดมองฉัน “จำไว้นะ เธอห้ามกินอะไรจากตระกูลสี ฉันจะให้อาสะใภ้สี่เอาซุปมาให้เธอเอง”

“เข้าใจแล้ว”

เฉียวอี้เดินออกไปและหันกลับมามองอย่างเป็นห่วง ในตอนที่เธอเปิดประตูและเดินออกไป เมื่อได้มองเธอจากด้านข้าง ฉันรู้สึกว่าเธอผอมลงจนแทบจะกลายเป็นไม้เสียบผีแล้ว

ความจริงเฉียวอี้เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ปกติเธอไม่ได้อ้วนมากเท่าไหร่ แต่ก็เป็นประเภทที่ดูภายนอกผอม แต่จริงๆ ก็มีเนื้อมีหนัง แต่ตอนนี้เธอผอมจนเหมือนกับไม้แขวนเสื้อ แล้วเสื้อผ้าพวกนั้นก็แค่แขวนอยู่บนตัวเธออย่างไรอย่างนั้น

เฉียวอี้เดินออกนอกประตูไปแล้ว แต่ก็ยังไม่วายเปิดประตูแล้วยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง จากนั้นก็กำชับฉันอย่างเป็นห่วง “เซียวเซิง ถ้ามีอะไรเธอต้องโทรหาฉันนะ”