พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 312

“บางทีผมก็คิดว่าคุณกับเฉียวอี้ไม่เหมือนเพื่อนรักกัน” สีชิงชวนยังยืนอยู่หน้าเตียงของฉัน เขาพูดขึ้นกับฉัน “คุณเหมือนลูกสาวที่เธอเบ่งออกมาเอง แถมยังพยายามจัดการทุกอย่างให้คุณอย่างเต็มที่อีก”

อดพูดไม่ได้ว่าการวิเคราะห์ของสีชิงชวนนั้นค่อนข้างแม่นยำเลยทีเดียว

ฉันว่าถ้าจะบอกว่าฉันเป็นน้องสาวของเฉียวอี้ ฉันก็อ่อนกว่าเธอแค่ไม่กี่เดือน ต่อให้เป็นการปฏิบัติกับน้องสาวก็ไม่เห็นจะต้องเป็นห่วงขนาดนี้

ฉันคงเป็นลูกสาวที่เฉียวอี้เลี้ยงมากเมื่อชาติก่อนล่ะมั้ง

ฉันเข้าใจคำพูดมีนัยของสีชิงชวน

ความหมายแฝงของเขาก็คือฉันเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรต้องให้เฉียวอี้เป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง

สีชิงชวนกดขี่ฉันได้ทุกที่จริงๆ ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพนี้แล้ว เขายังกดขี่ฉันอยู่ได้

ถึงตอนนี้ฉันจะอ่อนแอ แต่ตอนนี้สีจิ่นยวนจะเป็นยังไงบ้าง ฉันต้องถามสีชิงชวนสักหน่อย

ฉันจึงถามเขาขึ้น “สีจิ่นยวนล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“เขาบินกลับโรงเรียนไปแล้ว น่าจะถึงแล้วแหละ!” เขามองนาฬิกา จากนั้นก็กวาดสายตามองฉันอย่างเย็นชารอบหนึ่ง “คุณพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวคนที่บ้านเอาซุปมาให้”

“ไม่ต้องหรอก” ฉันพูดอย่างเซื่องซึม

ตอนนี้ฉันเจ็บขามาก ต่อให้เอาเนื้อมังกรมาให้ฉันก็กินไม่ลงหรอก

หลังจากนั้นสีชิงชวนก็เดินออกไป ฉันนอนหลับตา ความรู้สึกเจ็บปวดที่มาจากท่อนขาเหมือนกับมีมดกำลังกัดอยู่ที่ขาฉัน ทำให้ฉันรู้สึกกลัวว่าถ้าก้มหน้าลงไปมองที่ขาขวาแล้วจะพบว่ามันกลายเป็นกระดูกไปแล้ว

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ประตูห้องของฉันก็ถูกเปิดออก ฉันฟังจากเสียงฝีเท้าก็รู้เลยว่าคนที่เข้ามายังคงเป็นสีชิงชวนเหมือนเช่นเคย

เขาเดินมาที่เตียงของฉันและวางอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็มีเสียงเปิดฝากระบอกเก็บความร้อนดังขึ้น เขากำลังเทซุปออกมาจากด้านใน

ทันใดนั้นกลิ่นซุปปลาแกงถั่วแขกก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

ฉันรู้สึกได้ว่าสีชิงชวนยื่นมือมาแตะที่แก้มฉันเบาๆ ความจริงฉันกำลังตื่นอยู่ แต่แค่ลืมตาไม่ขึ้น

ฉันได้ยินเขากำลังพูด “เซียวเซิง กินซุปสักถ้วยก่อนแล้วค่อยนอน”

ฉันไม่หิว ฉันไม่อยากกิน แล้วฉันก็ขี้เกียจลืมตาเหมือนกันจึงทำเป็นแกล้งหลับ

เขาผลักฉันเบาๆ “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หลับ กินแล้วจะได้มีแรง ไม่งั้นยาแก้ปวดก็ช่วยให้คุณผ่านคืนนี้ไปไม่ได้หรอกนะ คุณเพิ่งผ่าตัดไป คืนนี้จะเจ็บมาก”

สีชิงชวนขู่ฉันได้สำเร็จ ฉันเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที จากนั้นก็เห็นว่าเขากำลังยืนถือซุปถ้วยหนึ่งอยู่ข้างเตียงฉัน

สีชิงชวนสามารถเกลี้ยกล่อมฉันได้สำเร็จภายในระยะเวลาอันรวดเร็วเสมอไม่ว่าที่ไหนและเมื่อไหร่ หรือมันควรจะเรียกว่าการข่มขู่มากกว่า!

เขาช่วยฉันปรับเตียงขึ้นให้ฉันนั่งพิง จากนั้นก็นั่งลงที่ข้างเตียงและตัวซุปปลาแกงมาจ่อที่ปากฉัน

น้ำซุปปลาใสเหมือนกับน้ำเปล่า ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนที่คุณแม่ต้มซุปปลาคาร์พไม้กางเขน น้ำซุปจะเป็นสีขาวน้ำนม ซุปปลาที่ใสแจ๋วเหมือนน้ำเปล่าแบบนี้มันดูไม่น่ากินเลยสักนิด

อีกอย่าง ปกติซุปปลาก็จะค่อนข้างคาว ไม่ว่าจะต้มยังไงมันก็ยังมีกลิ่นคาวอยู่จางๆ

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยและเบือนหน้าไปทางอื่น “ฉันไม่อยากกิน”

“คุณไม่อยากกินซุปปลา หรือว่าไม่อยากกินซุป?”

“ไม่อยากกินซุปปลา” ฉันบอก

“โอเค งั้นผมให้พวกเขาเอาซุปอย่างอื่นมาให้คุณใหม่ คุณกินถั่วแขกรองท้องหน่อย ”

“ไม่รบกวนดีกว่า”

“ไม่ได้รบกวน” ฉันคิดว่าเขาจะรำคาญ แต่น้ำเสียงของเขากลับอ่อนโยนมาก

บางทีสีชิงชวนก็ดูเป็นพวกหลายบุคลิก ตอนที่ฉันคิดว่าเขาน่าจะโกรธ เขาก็ไม่โกรธ แต่ตอนที่ไม่น่าจะโกรธ เขากลับโกรธขึ้นมาซะงั้น

ถั่วแขกก็ต้มอยู่ในน้ำซุปจึงมีกลิ่นคาวเหมือนกัน ฉันจึงปฏิเสธเขาไป

เขาไม่ได้โมโหจนคว่ำถ้วยใส่หน้าฉัน ทำเพียงสั่งให้คนเข้ามาเก็บ จากนั้นก็นั่งลงข้างๆ ฉัน

“ถ้าทานมากก็มีครับ แต่ถ้าทานไม่กี่เม็ดก็ไม่เป็นไร” คุณหมอรีบตอบทันที

“งั้นก็จ่ายยาแก้ปวดให้หน่อย”

“ครับๆ ได้ครับ”

ไม่นานพยาบาลก็เอายาแก้ปวดที่คุณหมอจ่ายมาให้ ตัวยาสีฟ้าสลับขาวเม็ดเล็กๆ หน้าตามันคล้ายๆ กับลูกอมเปปเปอร์มินท์เม็ดเล็กๆ

สีชิงชวนวางมันไว้ในฝ่ามือและเอามาจ่อที่ปากฉัน “กินครั้งละสามเม็ด ถึงจะไม่ได้หายเลย แต่ก็พอบรรเทาอาการปวดได้บ้าง”

ฉันกลืนยาลงไป แต่ยังไม่ทันที่ยาพวกนั้นจะลงจากหลอดอาหารไปที่กระเพาะอาหาร เขาก็ถามฉันขึ้นมา “ดีขึ้นบ้างไหม?”

ฉันไม่รู้ว่าควรจะมองค้อนเขาดีไหม “ต่อให้เป็นสารหนูขาว ก็คงต้องรอให้มันเข้าไปในร่างกายสักพักก่อนมั้งถึงจะออกฤทธิ์น่ะ”

“มันไม่ใช่สารหนูขาวนะ มันคือยาแก้ปวด” สีชิงชวนพูดด้วยท่าทางจริงจัง

ฉันดื่มน้ำเข้าไปแก้วใหญ่จึงหอบหายใจเล็กน้อย “ตอนนี้มันยังไม่ออกฤทธิ์ ถ้ามันออกฤทธิ์แล้วฉันจะบอกคุณนะ”

ฉันนอนลงและหลับตาลงเพื่อพักผ่อนต่อ แต่สีชิงชวนทำตัวน่าหงุดหงิดมาก ผ่านไปแค่ประมาณห้านาที เข้าก็ถามฉันขึ้นอีกครั้ง

“เซียวเซิง คุณยังเจ็บอยู่ไหม?”

“อือ”

เพิ่งจะกลืนยาลงไปได้แค่ห้านาที จะหายปวดได้ที่ไหน?

เมื่อผ่านไปอีกห้านาที เขาก็ถามขึ้นอีกครั้ง “เซียวเซิง ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นไงบ้าง?”

“ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก”

“ไม่ได้เจ็บมาก หรือว่าไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บมาก?”

ฉันลืมตาขึ้นมามองเขาอย่างเหนื่อยล้า “นี่เป็นวิธีการทรมานรูปแบบใหม่ของคุณเหรอ?”