พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 317

เสียงของสีจิ่นยวนดังมาก แถมเขายังพูดมันด้วยความชัดถ้อยชัดคำอีกด้วย ชัดจนฉันได้ยินมันอย่างชัดเจนทุกคำ

เขายืนปิดตาและส่งเสียงตะโกนดังลั่นจนหน้าดำหน้าแดงอยู่ที่ประตู

ถึงห้องพักฟื้นจะมีห้องด้านนอกและด้านในสองห้อง แต่ยังไงมันก็คือห้องพักฟื้น พื้นที่มีไม่เยอะ สีชิงชวนก็ยืนอยู่ที่หน้าเตียงฉัน คำพูดที่สีจิ่นยวนพูดเมื่อกี้ เขาได้ยินมันทุกคำไม่มีตกหล่นเต็มสองหู

จิตใต้สำนึกฉันอยากจะกระโดดลงจากเตียงและไปอุดปากสีจิ่นยวนไว้ แต่เขาไม่รู้ว่าสีชิงชวนอยู่ในห้องด้วย ยังคงปิดตาและตะโกนเสียงดังไม่หยุด “เซียวเซิง ผมชอบพี่ ผมชอบพี่จริงๆ ตอนที่เจอกันครั้งแรก พี่ยืนอยู่ข้างๆ สนามกีฬาที่บ้านผมและอยากดูผมเล่นบาส ผมก็ชอบพี่ตั้งแต่ผมเห็นพี่ครั้งแรก!”

“สีจิ่นยวน!” ฉันรีบเรียกเขาด้วยความลนลานทันที “นายเงียบไปเลยนะ!”

“ผมไม่เงียบ ชอบก็คือชอบ ทำไมต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย”

“พี่สามเขาไม่เห็นค่าพี่ พี่หย่ากับเขาเถอะ ผมแต่งกับพี่เอง!”

“หึหึ” สีจิ่นยวนทำให้สีชิงชวนรู้สึกขบขันขึ้นมา

เขาต้องไม่ได้ยิ้มมาจากใจแน่ เขากำลังโกรธจนหัวเราะออกมาต่างหาก

เมื่อสีจิ่นยวนได้ยินเสียงของสีชิงชวนก็รีบเปิดตาขึ้นทันที แต่มันก็ช้าไปซะแล้ว

คำพูดที่เขาพูดไปเมื่อกี้ สีชิงชวนได้ยินมันหมดแล้ว

ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกเฟลๆ ฉันไม่คิดเลยว่าสีจิ่นยวนจะรู้สึกแบบนั้นกับฉัน

ปกติเขาชอบมาชวนฉันเล่น มักจะวอแวอยู่รอบตัวฉัน ฉันคิดว่าเขาแค่ไม่มีเพื่อนในวัยเดียวกันในบ้านตระกูลสี และเขาเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก ที่เมืองฮวาก็ไม่มีเพื่อนคนไหน การเข้ามาใกล้ชิดสนิทสนมกับฉันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา

แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะมากไปถึงขั้นชอบพอและไปไกลถึงการบอกว่าจะขอฉันแต่งงาน เกือบทำฉันขวัญหนีดีฝ่อแล้วเนี่ย

เดิมทีฉันก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับน้องสามีอยู่แล้ว ตอนนี้สีจิ่นยวนยังมาตะโกนบอกฉันแบบนี้อีก ชื่อเสียงอันดีงามของซูต๋าจี่อย่างฉัน หนีไม่รอดแล้ว

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองสีหน้าของสีชิงชวน เขายื่นนิ้วออกมาและชี้ไปที่จมูกของสีชิงชวน

“แกมานี่เลย!”

สารภาพรักกับพี่สะใภ้ต่อหน้าต่อตาพี่ชาย มันก็ดูฮาร์ดคอร์อยู่นะ

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนจะสั่งสอนเขายังไงจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถช่วยพูดขอร้องแทนเขาได้อยู่ดี

สีจิ่นยวนลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้ามาอย่างไม่หวาดหวั่นและกระฉับกระเฉง เขาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าสีชิงชวนละเงยหน้าขึ้นพูดกับเขา “พี่ ในเมื่อพี่อยู่ด้วย งั้นก็ถือโอกาสนี้บอกให้พี่รู้ความรู้สึกของผมไปด้วยก็แล้วกัน”

“ถือโอกาสอะไร? ถือโอกาสบังคับให้ฉันหย่ากับเซียวเซิง จากนั้นเธอก็แต่งงานกับแกเหรอ แกอย่าลืมนะว่าแกยังไม่บรรลุนิติภาวะ”

“อีกไม่นานผมก็บรรลุนิติภาวะแล้ว”

“ในกฎหมายการแต่งงานของประเทศเรา แกยังไม่ถึงวัยแต่งงานช้า”

“งั้นเราไปแต่งกันที่ต่างประเทศก็ได้”

“สีจิ่นยวน นายกำลังยั่วโมโหใครอยู่?” ฉันอดไม่ไหวจริงๆ ฉันใช้คุกกี้ชิ้นเล็กๆ ที่ทานเหลือชิ้นหนึ่งเขวี้ยงใส่เขา “นายพูดให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหม?”

“อย่าสิ เขาอยากสารภาพรักไม่ใช่เหรอ? คุณก็ปล่อยให้เขาพูดความในใจออกมาเลยครั้งเดียวจบๆ” สีชิงชวนลากเก้าอี้มานั่งฟังด้วยความใจจดใจจ่อ

“สีจิ่นยวน ตอนนี้ฉันให้โอกาสแก แกสารภาพต่อสิ”

“เมื่อกี้ผมสารภาพไปแล้ว” สีจิ่นยวนเกาหัวยิกๆ “พี่ ในเมื่อพี่ไม่ได้ชอบพี่เซียวเซิง ทำไมพี่ต้องผูกมัดเธอไว้ด้วย?”

“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบเธอ?” สีชิงชวนย้อนถาม

“ถ้าพี่ชอบเธอจริงๆ แล้วทำไมพี่ต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย?”

“ไปด้วยกันอะไรล่ะ? ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้คิดให้รอบคอบ ฉันมองนายเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ในเมื่อตอนนี้นายมาพูดกับฉันแบบนี้แล้ว งั้นก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย อีกอย่างฉันจะบอกนายให้นะ ไม่ว่าเราจะมีความสัมพันธ์เป็นน้องสามีกับพี่สะใภ้กันไหม ฉันก็ไม่มีทางเลือกนายหรอก”

“ทำไม? เพราะผมยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอ?”

“ไม่ทำไม ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ” ฉันบอกกับสีจิ่นยวนด้วยความชัดเจนและตรงไปตรงมา

เขาคนนี้เป็นคนประเภทหัวรั้น ถ้าไม่พูดกับเขาให้เข้าใจแจ่มแจ้ง เขาจะต้องดันทุรังไม่ยอมแพ้แน่ๆ จะพูดจาอ้อมค้อมไม่ได้

ใบหน้าของสีจิ่นยวนแดงขึ้นอีกแล้ว เขายืนกัดฟันจ้องฉันอยู่ตรงนั้น “พี่โกหก เพราะพี่สามอยู่ตรงนี้หรอก พี่ถึงได้พูดแบบนี้”

ฉันโกรธจนแทบจะหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นก็ร้องไห้ด้วยความโกรธอีกครั้ง

“นายนี่เชื่อมั่นในตัวเองสุดๆ ไปเลยจริงๆ นายดูจากอะไรเหรอ ถึงได้คิดว่าฉันจะชอบนาย?”

“ตอนนี้ไม่ยอมรับ ต่อไปเดี๋ยวก็ยอมรับ”

“ไม่มีทางหรอก สีจิ่นยวน”

“ทำไมๆ?” เขาทั้งกระโดดทั้งส่งเสียงโวยวาย เหมือนกับเด็กน้อยไม่มีผิด

ทำไมล่ะ ใช่ ทำไมฉันถึงปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาดขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เพราะฉันกลัวสีชิงชวน ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง มันเหมือนกับต้นกล้าต้นเล็กๆ ต้นหนึ่งที่ฝังรากลึกอยู่ในก้นบึ้งหัวใจของฉัน แล้วตอนนี้มันก็เติบโตเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ๆ ที่สูงระฟ้าต้นหนึ่งแล้ว

ฉันต้องเด็ดผลไม้จากต้นไม้ต้นนี้และเอามาให้สีชิงชวนดูชัดๆ ไหม?

ฉันกล้าไหม?

ฉันก้มหน้าลงกัดเล็บ สีจิ่นยวนยังยืนกระโดดไปมาและโวยวายบอกให้ฉันอธิบายเหตุผลอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม

เขาเค้นจนฉันลนไปหมดจึงเงยหน้าขึ้นและบอกเขาทีละประโยค “ไม่ว่าพี่นายจะทำกับฉันยังไง ไม่ว่าพี่นายจะมองฉันยังไง ฉันก็ยังชอบเขา สีจิ่นยวน นายได้ยินชัดแล้วหรือยัง? ฉันไม่มีทางชอบนาย เพราะฉันชอบสีชิงชวน พี่สามของนาย