พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 327

จบเห่แล้ว นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่สมองของฉันบอกกับฉัน

ไอ้อ้วนคนนั้นรอไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแค่ลักษณะกึ่งโป๊ของฉันที่ยั่วยวนมากขนาดไหน แต่เขายังต้องทำภารกิจของเขาให้สำเร็จด้วย

ไอ้อ้วนกดฉันลงกับพื้น แล้วดึงชุดของฉันแรงๆ

ชุดเดรสของฉันถูกเขาดึงจนขาดหลุดลุ่ยราวกับผ้าเน่าๆ ฉันนอกจากหดตัวเองเหมือนลูกบอลกลมๆ ลูกหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีก

ระหว่างนั้น ฉันคิดแผนของฉันไว้แล้วด้วย

ถ้าหากว่าฉันถูกไอ้อ้วนคนนี้ขืนใจจริงๆ หลังจากนั้นฉันจะหาของอะไรบางอย่างในห้องเป็นอาวุธทำการฆาตกรรมเขา แล้วค่อยกระโดดตึกสูง 16 ชั้นลงไป

เพราะความรู้สึกอับอายน่าสมเพชแบบนี้ ฉันไม่อาจยอมรับได้

เขาพุ่งเข้ามาบนตัวฉัน พร้อมยื่นริมฝีปากหนาเตอะลงมา

ฉันใช้แรงขัดขืน ทั้งตีทั้งหยิก แต่ก็ไม่เป็นผล

ทันใดนั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงคนเตะประตู ไอ้อ้วนนั้นตกใจ รีบหยุดการกระทำของเขาทันทีพลางหันไปมอง

ฉันใช้โอกาสนี้ผลักเขาออก ทันใดนั้นมีคนคนหนึ่งเสียบคีย์การ์ดห้องเข้ามา

ฉันเห็นคนเปิดประตูแล้ววิ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้ฉัน

ฉันได้กลิ่นมิ้นต์ที่คุ้นเคยจากเส้นผมของเขา เขาคือสีชิงชวน เขาปรากฏตัวในเวลาคับขันแบบนี้

ฉันโล่งใจไปเฮือกหนึ่ง ฉันซบอกของเขาอย่างอ่อนแรง เขาดูเหมือนจะดึงผ้าปูที่นอนมาห่อตัวฉันไว้ แล้วอุ้มฉันวางไว้บนเตียงนอน

ฉันหลับตาตัวสั่นระริก ไม่มีแรงจะพูด

วินาทีนั้นฉันก็ได้ยินเสียงหมัดกระทบบนตัวของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

ฉันลืมตาขึ้น เห็นสีชิงชวนต่อยไอ้อ้วนหื่นกามนั่น เขาต่อยเข้าที่หางคิ้วบนใบหน้าของไอ้อ้วนคนนั้น

ไอ้อ้วนหื่นกามร้องเสียงโอดครวญ ไขมันสั่นไปทั้งตัว

ทันทีที่ฉันเห็นสีชิงชวนเก็บมือกลับ หางคิ้วของไอ้อ้วนนั่นก็บวมแดงขึ้นมาทันใด

ถึงแม้คนอ้วนจะได้เปรียบเรื่องหุ่นใหญ่กว่า แต่เขาจะสู้สีชิงชวนได้ที่ไหนกัน?

แค่ไม่กี่หมัด ไอ้อ้วนนั่นก็ล้มลงไปร้องอยู่กับพื้นแล้ว “ฆ่าคนแล้ว แกต่อยผิดคนแล้ว!”

ไอ้อ้วนคนนี้ส่งเสียงร้องดังกว่าฉันเมื่อกี้อีก สีชิงชวนไม่พูดไม่จา เพียงแค่เตะไอ้อ้วนไปหนึ่งที แล้วทำการปลดเข็มขัดออก

ฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เขาปลดเข็มขัดบนเอวออกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

ฉันได้ยินเสียงน้ำดังซู่ซ่า ไอ้อ้วนนั่นถูกตีจนไม่รู้สึกตัวอยู่บนพื้น สีชิงชวนถือเข็มขัดเดินออกมาจากห้องน้ำ

บนเข็มขัดยังมีหยดน้ำไหลลงมาอยู่ จากนั้นเขาก็ฟาดลงไปบนตัวไอ้อ้วนหื่นกามนั้นทันที

ไอ้อ้วนนั่นส่งเสียงกรีดร้องทรมานออกมา พร้อมบิดตัวราวกับหนอนมหึมาอยู่บนพื้น

การที่เข็มขัดหนังชุ่มน้ำฟาดลงบนเนื้อหนังคนนั้นต้องเจ็บมากแน่นอน ฉันเห็นรอยแดงปรากฏขึ้นบนตัวของไอ้อ้วนคนนั้น

เพราะว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าไว้ ดังนั้นฉันมองแวบเดียวก็รีบก้มหน้าลงทันที

วินาทีนั้นฉันแอบเห็นสีหน้าของสีชิงชวนด้วย ดวงตาของเขาแดงก่ำระอุเป็นเพลิงไฟ

ฉันไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน เขาโกรธมากจนดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟราวกับจะกลืนกินไอ้อ้วนคนนั้นให้สิ้นซาก

เขาลงมือทั้งหนักทั้งรุนแรงราวกับจะตีไอ้อ้วนนั่นให้ตายไป

ตอนแรกฉันว่าจะห้ามเขาอย่าตีเขาให้ถึงแก่ชีวิต แต่ไอ้อ้วนนั้นทำให้ฉันกลัวและอับอายขายหน้ามาก ฉันจึงไม่ได้ปริปากพูด

ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดกับใครอยู่ พอสิ้นเสียงก็มีคนร่างบึกบึนเดินเข้ามาจากนอกห้อง

ฉันรู้ทันทีว่าคนพวกนี้เป็นบอดี้การ์ดของเขา เขามองไปที่ไอ้อ้วนบนพื้น “ลากตัวมันไป!”

“ลากไปไหนครับ?”

“ในงานเลี้ยง”

เซียวซือรีบลุกขึ้นจากพื้นโซซัดโซเซ เพราะเธอชนเข้ากับผนังแรงมาก ต้องจับผนังเอาไว้ถึงจะทรงตัวได้

“ชิงชวน เอาไปในงานเลี้ยงนี่มันหมายความว่าอะไร? แม่ฉันยังจัดงานเลี้ยงอยู่นะ เพิ่งจะเริ่มเอง”

สีชิงชวนเดินมาหาฉัน จับผ้าปูที่ห่อตัวฉันไว้แล้วมองอยู่แวบหนึ่ง

สีหน้าของเขาดูไม่ดีมาก แม้แต่ฉันยังกลัว

“ไปหากระโปรงตัวใหม่มาเดี๋ยวนี้!”

เหล่าบอดี้การ์ดอุ้มตัวไอ้อ้วนที่หมดสติออกไป ส่วนเซียวซือมองเขาอึ้งๆ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณอย่าเพิ่งใจร้อนได้ไหม ทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ก่อน คุณเอาตัวเขาไปในงานเลี้ยงตอนนี้ แถมเขายังเปลือยอยู่ด้วย แบบนี้ก็ไม่ดีต่อชื่อเสียงของเซียวเซิงนะ”

“ออกไป!” สีชิงชวนพูดกับเซียวซือสั้นๆ น้ำเสียงของเขาดุดันมาก น่าจะไม่เคยดุเซียวซือขนาดนี้มาก่อน

เซียวซือตกใจเสียงสั่น “ชิงชวน…”

“ผมบอกให้คุณออกไปไง ไม่เข้าใจเหรอ?” จู่ๆ สีชิงชวนก็ขึ้นเสียงใส่เซียวซือ ทำเอาเธอหน้าซีด กัดริมฝีปากแล้ววิ่งออกไปพร้อมปิดประตูทันที

สีชิงชวนนั่งลงข้างๆ ฉัน เขานั่งกระแทกลงมาแรงมากจนเตียงเด้งขึ้นเล็กน้อย

ฉันรู้สึกว่าสีชิงชวนต้องดุด่าว่าฉันยกใหญ่แน่ๆ ด่าว่าฉันไม่มีสมองถึงได้ติดกับดักของแม่เลี้ยงได้ ด่าว่าฉันนอกใจเขา