พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 328

ฉันหดตัวอยู่ในผ้าปูอยากจะห่อตัวเองไว้หลายๆ ชั้น

ฉันรอให้สีชิงชวนดุด่าว่าฉัน แต่ผ่านไปนานก็ไม่มีทีท่าแบบนั้น ฉันรอไม่ไหวจึงเปิดผ้าปูออกสบตาเข้ากับดวงตาของสีชิงชวนทันที

ฉันสะดุ้งโหยงกำลังจะหดตัวเข้าในผ้าปูอีกครั้ง เขาก็ดึงมือฉันเอาไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ผมขอโทษนะ เซียวเซิง”

จู่ๆ สีชิงชวนก็ขอโทษฉัน ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

เมื่อกี้ฉันก็ตกใจจนสมองไม่พอใช้อยู่แล้ว ตอนนี้จู่ๆ เขาก็มาขอโทษฉัน ทำให้สมองยิ่งทำงานหนักกว่าเดิม

“ว่าไงนะ?” ฉันถามเขาอย่างแปลกๆ

“ผมขอโทษ” เขาขอโทษฉันอีกครั้ง จากนั้นก็กุมมือฉันไว้ในฝ่ามือของเขา

ฉันมองไปที่เส้นผมสีดำของเขา ไปถึงฝ่ามือของเขา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาให้ความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

ฉันยังไม่ทันได้สติจากการที่สีชิงชวนขอโทษฉันเลย ก็ต้องตกใจกับความเปียกชุ่มบนมือกะทันหันแล้ว

ทำไมมือของฉันถึงเปียกได้ล่ะ? หยดน้ำอุ่นๆ ค่อยๆ ตกลงมาบนมือฉันทีละหยดๆ

หัวไหล่ของสีชิงชวนสั่นคลอน ฉันแอบได้ยินเสียงสะอื้นของเขาด้วย

สีชิงชวนร้องไห้

ใบหน้าของเขาซุกบนฝ่ามือของฉัน ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังสั่นคลอนเพราะร้องไห้อยู่

เขาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กน้อยตรงหน้าฉัน ทำเอาฉันอึ้งทำอะไรไม่ถูก

ฉันไม่รู้ว่าทำไมสีชิงชวนถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะฉันคิดผิด บางทีเขาอาจจะไม่ได้ร้องไห้ แต่กำลังหัวเราะอยู่ก็ได้

ฉันเชื่อว่าเขากำลังหัวเราะมากกว่า ไม่มีทางที่เขาจะร้องไห้อยู่แน่นอน

“สีชิงชวน” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ

เขาเงยหน้าขึ้นเบาๆ เซ้นต์ของฉันไม่ผิด สีชิงชวนร้องไห้จริงๆ ด้วย

น้ำตาของเขาทำให้ขนตาของเขาเปียกฉ่ำ หยาดน้ำตาติดอยู่บนใบหน้าของเขา

ถึงฉันจะเห็นหมูเต้นระบำตรงหน้าฉัน ก็ไม่ตกใจเท่าเห็นสีชิงชวนร้องไห้ต่อหน้าฉันตอนนี้เลย

ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้สีชิงชวนร้องไห้หนักขนาดนี้

ฉันยื่นมือออกไปลูบหน้าเขา น้ำตาของเขาเย็นเหมือนน้ำแข็ง

“สีชิงชวน…”

เขาจับมือฉันไว้ไปประกบตรงแก้มของเขา

“คุณเป็นอะไรไป?” ไม่ใช่ว่าตีคนรุนแรงเกินก็เลยเกิดปฏิกิริยาอันไม่ถึงประสงค์หรอกนะ

เขาไม่ได้ตอบฉัน เพียงแค่จ้องหน้าฉันนานๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำตาในตาเขามีมากเกินไปหรือเปล่าจึงทำให้ฉันมองไม่เห็นตัวเองในดวงตาของเขา

ฉันตกใจมาก เพราะน้ำตาของสีชิงชวนไหลไม่หยุด ไหล่จนฉันทำตัวไม่ถูก หัวใจสับสนวุ่นวาย

ฉันหากระดาษทิชชูไม่พบจึงได้แต่ใช้เศษผ้าที่ไอ้อ้วนนั่นฉีกออกมาเช็ดให้กับเขา

จู่ๆ เขาก็กอดฉันไว้ในอ้อมกอด เขากอดแน่นจนฉันแทบจะหายใจไม่ออก

สีชิงชวนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันจะตายอยู่แล้วเนี่ย

ฉันยื่นมือออกไปตบหลังเขาเบาๆ เขาถึงจะคลายกอดฉันแล้วจับไหล่ของฉันไว้

“คุณเป็นอะไร?”

“จากนั้นท่านก็ยื่นคีย์การ์ดให้ฉัน ฉันก็เลยขึ้นมา ตอนที่เปิดประตูเข้ามา ฉันกลัวว่าจะมีคนตามหลังมาก็เลยล็อกกลอนไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่ในห้องน้ำ ฉันเลยหยิบของจะออกไป แต่คนในห้องน้ำก็หยุดฉันเอาไว้ จากนั้นก็…”

“โอเคแล้ว” เขาขัดฉันอีกครั้ง เขาออกแรงที่มือที่กำลังทำแผลให้ฉันอยู่ ทำให้สำลีก้านหักเป็นสองท่อนในทันใด

เขาเปลี่ยนอันใหม่แล้วทำแผลให้ฉันต่อ

มือของเขาสั่นระริก สีเข้มจากแอลกอฮอล์ทำแผลวาดเป็นวงบนหน้าอกของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฉันอดไม่ได้ที่จะจับข้อมือของเขาไว้ “สีชิงชวน”

เขาไม่ตอบ ฉันจึงเรียกเขาอีกครั้ง “สีชิงชวน…”

จู่ๆ เขาก็กอดฉันเอาไว้ ขณะที่ฉันยังไม่ทันได้สติเขาก็ประทับริมฝีปากลงมาแล้ว

ริมฝีปากของเขาทั้งอุ่นทั้งเย็น ทั้งแห้งทั้งชุ่มฉ่ำทั้งเค็มเล็กน้อยจนฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง

ฉันรู้เพียงว่าฉันสับสนมาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมสีชิงชวนถึงร้องไห้ และไม่รู้ด้วยว่าทำไมเขาถึงจูบฉัน

ฉันรู้เพียงว่ารอยจูบของเขายิ่งอยู่ยิ่งเค็ม และใบหน้าของเราสองคนยิ่งอยู่ยิ่งเปียกชุ่ม

ฉันลืมตาขึ้นมามีน้ำตาไหลลงจากตาของเขา

ฉันจ้องเขาเหมือนเด็กเอ๋อ เขามองฉันตอบ “หลับตาลงได้ไหม?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้หลับตาลง แต่เขาหลับตา จากนั้นน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลออกจากตาเขา

เขาร้องไห้จนฉันสับสนไปหมด ฉันจึงร้องไห้ไปพร้อมๆ เขาด้วย

ฉันจับมือเขา “สีชิงชวน คุณบอกฉันได้ไหมว่าทำไมคุณถึงร้องไห้?”

เขาหลับตาอยู่นานไม่พูดอะไรเหมือนกับเด็กน้อยที่ถูกรังแกมาอย่างไรอย่างนั้น

ผ่านไปอยู่นานเขาถึงจะปริปากพูด “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”