พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 329

คำตอบของสีชิงชวนแบบนี้หมายความว่าไงกัน?

แน่นอนว่าจะต้องไม่พอใจกับคำตอบนี้อยู่แล้ว แต่ฉันก็รู้สึกว่านี่เป็นคำตอบที่จริงใจมากที่สุดแล้ว

ในขณะนั้นเองก็มีคนมาเคาะประตู เขาใช้ผ้าปูห่อตัวฉันไว้อีกครั้ง แล้วเดินไปเปิดประตู

เขาแค่แง้มประตูไว้เล็กๆ แล้วเดินมาพร้อมกับถุงกระดาษใบหนึ่ง จากนั้นก็หยิบชุดกระโปรงสีน้ำตาลอบเชยออกจากถุง

“ชอบสีนี้ไหม?”

มีใส่ก็บุญแล้ว ฉันไม่เลือกสีหรอก

ฉันรับมาเตรียมตัวจะลุกไปห้องน้ำ แต่จู่ๆ เขาก็ดึงผ้าปูออก “เดี๋ยวผมช่วยเปลี่ยน”

เขาขัดขืนเล็กน้อย “ฉันเปลี่ยนเองได้”

“ผมจะได้รวดเช็กดูด้วยว่าคุณเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า” เขาพูดขนาดนี้แล้ว ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ฉันอนุญาตให้เขาช่วยฉันเปลี่ยนชุด ฉันรู้สึกเย็นวูบทุกครั้งที่เขาสัมผัสแผ่นหลังของฉันจนฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา

เขาบอก “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“มือของคุณเย็นมาก”

เขาเอามือซุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา จากนั้นค่อยยื่นออกมาแตะที่หัวไหล่ของฉัน

“ยังเย็นไหม?” สีชิงชวนระมัดระวังจนไม่เหมือนสีชิงชวนเลย

เขาช่วยฉันเปลี่ยนชุดเสร็จสรรพ รูดซิปกระโปรง ในถุงกระดาษยังมีผ้าคลุมไหล่อยู่ผืนหนึ่ง เขาหยิบออกมาคลุมไว้ให้ฉันแล้วจูงมือฉันเดินออกไป

เมื่อเดินเข้าไปในลิฟต์ เขาก็แหงนหน้ามองตัวเลขชั้นที่ปรากฏอยู่เหนือศีรษะ

ฉันครุ่นคิดพลางพูดกับเขา “ไอ้อ้วนเมื่อกี้บอกว่าเป็นฝีมือคุณ”

เขาไม่แม้แต่จะขยับคิ้วเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ก้มหน้ามองฉัน “แล้วคุณเชื่อไหม?”

ฉันส่ายศีรษะ “ไม่เชื่อ”

เขาพลางพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

ตอนนี้น้ำตาในตาเขาหายไปแล้ว สีหน้าของเขาตอนไม่ยิ้มนั้นมีกลิ่นอายสังหาร ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

มาถึงชั้นหนึ่งแล้ว เขาจูงมือฉันเดินออกไป

ฉันเห็นว่าประตูในงานเลี้ยงถูกปิดอยู่ มีบอดี้การ์ดหลายคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู พอเห็นพวกเราบอดี้การ์ดก็เปิดประตูให้ จากนั้นก็ปิดประตูลง

เดิมทีในงานเลี้ยงเสียงดังมาก แต่พอพวกเราเดินเข้าไปก็เงียบลงทันที

แขกในงานทุกคนนั่งลงกับที่แต่โดยดี ส่วนไอ้อ้วนคนนั้นถูกมัดตัวอยู่บริเวณมุมหนึ่งของเวที

เขายังคงเปลือยกายอยู่ มีแค่ผ้าปูโต๊ะผืนหนึ่งคลุมอยู่เท่านั้น

สามารถทำให้เขาเปลือยกายโผล่มาในงานแบบนี้ได้ก็มีแค่สีชิงชวนเท่านั้นแหละที่ทำได้

สีชิงชวนจูงมือฉันเดินเข้าไปทีละก้าวๆ ขณะที่เดินไปถึงโต๊ะของแม่เลี้ยง สีหน้าของเธอแย่มากแถมมีกระแสความโกรธปนอยู่ด้วย

“เซียวเซิง…” เธอปริปากพูด แต่จู่ๆ สีชิงชวนก็หยุดอยู่ข้างโต๊ะเธอ แล้วตบโต๊ะ จากนั้นก็ใช้สองมือประคองร่างกายของเขาพร้อมกับมองไปที่เธอ

สีชิงชวนเดินไปดึงผ้าปูโต๊ะบนตัวของเขาออก ไอ้อ้วนนั่นตัวหดทันที

สีชิงชวนหยิบตะเกียบบนโต๊ะไปคู่หนึ่งพลางตบบนหน้าเขา “ว่าอะไรนะ? แกจะบอกว่าห้องของแกคือห้อง 1696 แต่แกกลับไปโผล่อยู่ที่ห้อง 1669 เพื่อขมขื่นเมียฉันน่ะเหรอ? เธอจ่ายให้แกเท่าไหร่?” สีชิงชวนใช้ตะเกียบชี้ไปที่แม่เลี้ยง “แกถึงได้ช่วยเธอโดยไม่คิดชีวิตเลยงั้นสิ? ก็ดี” สีชิงชวนสั่งบอดี้การ์ด “มัดมันไว้กลางเวทีซะ ให้ทุกคนได้เห็นร่างเปลือยของมัน”

บอดี้การ์ดกระโดดขึ้นบนเวทีทันที จากนั้นไอ้อ้วนคนนั้นก็ส่งเสียงร้องออกมา “อย่า อย่า…”

“งั้นก็รีบบอกมาซะ!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งขึ้นเสียงใส่ ทำเอาไอ้อ้วนกลัวจนตัวหด

สีหน้าของสีชิงชวนมืดครึ้ม เขาหมดความอดทนเต็มทีแล้ว

เขาโบกมือให้กับลูกน้อง “ห้อยมันไว้!”

“ฉันบอกก็ได้ๆ …คุณเซียวเป็นคนบอกให้ฉันทำเอง!” ไอ้อ้วนชี้ไปยังเซียวซือตรงๆ

ฉันอึ้งและไม่อยากเชื่อกับคำตอบนี้ ความรู้สึกแรกของฉันคือคิดว่าเซียวซือกำลังรับบาปแทนแม่เลี้ยงอยู่

เพราะแม่เลี้ยงเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเซียวซือกับสีชิงชวนเป็นยังไง การที่เธอชี้ตัวเซียวซือออกมาแบบนี้ เพราะรู้ว่าสีชิงชวนไม่มีทางทำอะไรเซียวซือแน่นอน

สีชิงชวนมองไอ้อ้วนตาหยี่ “ฉันขอถามเป็นครั้งสุดท้าย แกแน่ใจใช่ไหม?”

“แน่ใจ”

“หลักฐานล่ะ”

“จะไปมีหลักฐานอะไรได้?” น้ำตาน้ำมูกของเขาแทบจะไหลลงมาอยู่แล้ว สีชิงชวนงอตัวยืนข้างๆ เขา แววตาเย็นชานั้นทำเอาฉันตกใจด้วยเหมือนกัน

ไอ้อ้วนคนนั้นไม่กล้าสบตาเขาโดยตรง จู่ๆ เขาก็ตบหน้าขาของตัวเอง “โทรศัพท์ เธอโทรมาหาฉันเพื่อยืนยันเลขห้อง โทรศัพท์ฉันอยู่ในห้อง ในนั้นมีประวัติการโทรอยู่!”