พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 330

ไม่นานก็มีบอดี้การ์ดขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ของเขา ฉันเห็นเซียวซือสีหน้าตกใจ สายตาซับซ้อน ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ไม่นานบอดี้การ์ดก็ยื่นโทรศัพท์ให้กับซังสือซี ซังสือซีเลื่อนดู แล้วโทรหาเบอร์ๆ หนึ่ง จากนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้าของเซียวซือก็ดังขึ้น

โทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะ ทำเอาทุกคนตกตะลึง

สีชิงชวนถือโทรศัพท์เดินไปหาเซียวซือพร้อมเงยหน้าใส่เธอ “รับสายสิ ดูซิว่าใครโทรมา?”

เซียวซือมองสีชิงชวนด้วยสายตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอตกใจหรือว่าอะไรกันแน่

เธอไม่ยอมรับสายสักทีจนสายตัดไป

สีชิงชวนโทรไปอีกครั้ง ทำให้ทุกคนรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา

สีชิงชวนเห็นว่าเธอไม่ยอมรับสาย จึงเดินเข้าไปเอง เพื่อรับสายแล้วเปิดลำโพงให้เธอแทน

เขาพูดกับโทรศัพท์ “ฮัลโหล คุณเซียว”

จากนั้นโทรศัพท์ตรงหน้าของเซียวซือก็มีเสียงของสีชิงชวนดังขึ้น

การที่เจอเบอร์โทรศัพท์ของเซียวซือในโทรศัพท์ของไอ้อ้วนคนนั้นหมายความว่ายังไง?

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงครหาดังขึ้นในห้องโถง เหล่าวีอาร์จากประเทศฝรั่งเศสก็ครหาขึ้นด้วย

สีชิงชวนยื่นโทรศัท์ของไอ้อ้วนนั่นให้กับบอดี้การ์ด จากนั้นก็วางมือไว้บนโต๊ะพร้อมก้มตัวลงมองเซียวซือจากข้างบน

สายตาของเขาสามารถทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวได้ เพราะเซียวซือก้มหน้าลง สีหน้าซีดเซียวจนน่ากลัว

“ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาทีในการอธิบาย เซียวซือ” สีชิงชวนบอกกับเซียวซือ

“ฉันไม่มีอะไรจะอธิบาย ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ ฉันมั่นใจ”

“อย่ามาพูดเรื่องพวกนี้กับผม!” เสียงของสีชิงชวนดังขึ้น ทั้งยังดุมากด้วย “ผมดูแค่หลักฐาน ถ้าคุณหาหลักฐานมาแก้ตัวได้ก็แสดงว่าไม่ใช่ฝีมือคุณ”

“แล้วถ้าไม่มีล่ะ?” เซียวซือเงยหน้ามองสีชิงชวน

“ง่ายๆ แจ้งความ!”

เซียวซือจ้องตาของสีชิงชวนเขม็ง “คุณไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“งั้นก็แสดงว่าคุณไม่รู้จักผมเลย ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้เลย 60…59…”

ในห้องโถงเงียบสงัดอีกครั้ง ได้ยินเพียงเสียงนับถอยหลังของสีชิงชวนเท่านั้น

ฉันเห็นเซียวซือกำลังตัวสั่นเทา เซียวซือเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและนิ่งเงียบของเมืองฮวามาตลอด นิ่งขนาดไม่แสดงออกว่ากำลังเศร้าหรือดีใจ ไม่เหมือนกับเซียวหลิงหลิงที่ออกแนวเซอร์ๆ หน่อย

อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเซียวซือเป็นแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามซ่อนสีหน้าไว้มากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจซ่อนความกลัวในสายตาได้

นอกจากหวาดกลัวแล้วยังมีความรู้สึกโกรธที่ไม่เข้าใจปนอยู่ด้วย

ใช่ เซียวซือกำลังโกรธ เธอต้องโกรธที่สีชิงชวนดุเธอแน่ๆ

ความจริงแล้ว แม้แต่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลย

สีชิงชวนนับถอยหลังมาจนถึงหลักหน่วย การนับถอยหลังของเขาไวเหมือนฝีเท้าผีอย่างไรอย่างนั้น

“ฉันเป็นคนโทรเอง!” ขณะที่สีชิงชวนกำลังจะนับถึงสามนั้น เซียวซือก็เอ่ยขึ้นราวกับตะโกนออกมา “ฉันเป็นคนโทรเอง”

“คุณเป็นคนสั่งให้ไอ้อ้วนนั้นขืนใจภรรยาผมเหรอ?” น้ำเสียงของสีชิงชวนทุ้มต่ำมากกระทั่งอบอุ่น

แต่ทว่า ความเงียบสงบมาก่อนฝนตก

เซียวซือก้มหน้าก้มตาไม่ตอบ

“ใช่ไหม?” สีชิงชวนตบโต๊ะกะทันหัน เซียวซือตกใจสะดุ้งโหยง มือของเธอจึงปัดไปโดนแก้วไวน์บนโต๊ะ ทำให้ไวน์หกเต็มชุดของเธอ

เธอรีบเช็ดคราบไวน์บนเสื้อ สีแดงเลือดหมูของไวน์ทำให้ชุดสีขาวของเธอย้อมไปด้วยสีแดง ดูทุเรศมาก

จู่ๆ เขาก็หันมามองฉัน “ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมกลัวว่าคุณจะบาดเจ็บ”

น้ำเสียงของเขาอบอุ่นมาก อบอุ่นจนฉันทำตัวไม่ถูก

รถตำรวจมาถึงอย่างรวดเร็ว ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าสีชิงชวนจะแจ้งตำรวจจริงๆ ฉันคิดว่าเขาแค่ขู่เซียวซือเฉยๆ

ฉันพิงดูหน้าประตูอยู่ตรงหน้าต่างรถ ไม่นานก็มีตำรวจนำตัวเซียวซือออกมาจากโรงแรม คราบไวน์แดงบนชุดของเซียวซือเด่นชัดมาก สภาพของเธอที่ถูกตำรวจนำตัวออกมานั้นดูย่ำแย่มาก

วันนี้คงจะเป็นวันที่โชคร้ายและอับอายที่สุดของเซียวซือแล้วล่ะ

เซียวซือถูกตำรวจนำขึ้นรถ จากนั้นก็ขับผ่านรถของเราไป

ขณะที่รถของพวกเขาแล่นผ่านรถของเราไปนั้น เซียวซือก็มองเห็นพวกเรา เธอจ้องฉันตาโตจากกระจกข้างหลัง

ฉันรู้สึกกว่าคราบสีแดงบนชุดเธอขึ้นไปอยู่บนตาของเธอแล้ว เพราะในตาของเธอแดงก่ำไปทั้งดวง

รถตำรวจขับพาเซียวซือออกไปตั้งนานแล้ว ฉันถึงจะได้สติ

สีชิงชวนสั่งคนขับรถ “ไปโรงพยาบาล”

รถค่อยๆ แล่นออกไป ฉันถึงได้หันไปมองเขาอย่างร้อนรน “คุณให้ตำรวจมาจับเซียวซือจริงๆ เหรอ?”

“ไม่งั้นล่ะ?”

เขามองไปข้างหน้า สายตาดูกวาดล้างญาติสนิทมิตรสหายอย่างไรอย่างนั้น

ฉันยังคงตะลึงใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่หาย “คุณว่าเป็นฝีมือของเซียวซือจริงๆ เหรอ?”

“คุณว่าไงล่ะ?” เขามักจะย้อนถามฉันเสมอ จากนั้นก็หันมามองฉัน “ตอนนี้คุณใจเย็นลงแล้ว ถ้างั้นคุณลองคิดดู”

ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด เขายังจะให้ฉันคิดอะไรอีก?

ฉันยังคิดไม่ตกกับเรื่องที่จู่ๆ สีชิงชวนก็ร้องไห้ ยังคิดไม่ตกกับเรื่องที่เขาแจ้งตำรวจให้มาจับตัวเซียวซือไปเลย ตอนนี้ในสมองของฉันเหมือนมะเขือเทศเน่า เขายังจะให้ฉันคิดอะไรอีก?