พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 373

ประสาทกลับเหรอ เขาให้ฉันตอบ แล้วฉันจะตอบได้ไง?

ก่อนหน้านี้ฉันมักจะคิดอยู่บ่อยๆ ว่าสีชิงชวนดูโรคจิตๆ ยังไงชอบกล ตอนนี้ฉันคิดว่าป๋ออวี่ที่เป็นผู้ช่วยของเขาก็ไร้สมองไม่ต่างกันเลย

คนที่อ่อนโยนขนาดนั้นสารภาพรักกับฉันอย่างหนักแน่นขนาดนี้ แถมยังทำต่อหน้าสีชิงชวนอีก ไม่ว่าฉันกับสีชิงชวนจะเป็นคู่สามีภรรยาในรูปแบบไหนก็ตาม แต่ยังไงตอนนี้เราก็ยังเป็นสามีภรรยากันอยู่

แล้วฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ?

ถึงแม้จะอยู่ในความมืด แต่ฉันยังรู้สึกได้ถึงสายตาของสีชิงชวนที่กำลังทอดมองฉันอยู่ และฉันก็รู้สึกแสบๆ ร้อนๆ ไปทั่วทั้งร่าง

เดิมทีฉันมองป๋ออวี่เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และต่อให้ฉันจะรู้สึกอะไรกับเขา ฉันก็ไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าสีชิงชวนอยู่ดี

ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะอยากฟังฉันปฏิเสธป๋ออวี่ต่อหน้าเขาก็เท่านั้น

ก็ได้ ฉันจะพูดสิ่งที่สีชิงชวนอยากฟังให้เขาฟังเอง

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่งและถูจมูกเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเบาๆ เหมือนเสียงยุงตอมโดยไม่มองหน้าป๋ออวี่ “ป๋ออวี่ เราสองคนก็ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อย อย่าพูดแบบนี้เลย”

“ถ้าผมอยากรู้ล่ะ?”

สีชิงชวนเอียงคอให้ฉัน เหมือนกำลังบอกว่าในเมื่อป๋ออวี่อยากฟังขนาดนั้น งั้นฉันจะบอกให้เขาฟังก็ได้

ฉันแทบจะอึดอัดตายเพราะสองคนนี้อยู่แล้ว สีชิงชวนเป็นผู้ชายอกสามศอกในหมู่โรคจิตจริงๆ ฉันแค่อยากหนีไปจากที่นี่ให้ได้โดยเร็ว เพราะฉะนั้นถึงฉันจะปฏิเสธคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่คำพูดบางคำมันก็จำเป็นต้องพูด

ฉันเงยหน้าขึ้นมองป๋ออวี่ “ขอบคุณที่นายให้เกียรติและดูแลกันอย่างดีนะคะ ป๋ออวี่ นายเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ คนหนึ่ง ตลอดมาฉันมองว่านายเป็นเพื่อนคนหนึ่งของฉัน ฉันคิดว่านายจะต้องได้เจอกับผู้หญิงที่นายรักและรักนายแน่นอน”

“ถึงตอนนี้แล้วไม่ต้องแจกการ์ดคนดีแล้วหรอก เข้าประเด็นสักที” สีชิงชวนขัดจังหวะคำพูดของฉัน เขานี่มันน่ารำคาญจริงๆ ขัดจังหวะสเต็ปการพูดของฉันหมด

โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว งั้นฉันคงทำได้แค่พูดไปตรงๆ “ป๋ออวี่” เสียงของฉันดังขึ้นเล็กน้อย ปลุกความกล้าขึ้นมาอย่างเต็มที่ “ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของสีชิงชวน มันไม่เหมาะที่นายจะพูดกับฉันแบบนี้”

“พูดภาษาคน” สีชิงชวนใช้แขนยาวๆ ของเขาล็อกคอฉันไว้ น่ากลัวเหมือนกับสายโซ่ของยมทูตขาวดำที่กำลังล่ามคอฉันไว้และพาฉันไปที่ยมโลก

คำพูดที่ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ใช่ภาษาคนเหรอ? ทุกครั้งทุกประโยคมันชัดเจนมากเลย โอเคไหม?

ฉันปฏิเสธป๋ออวี่ไปแล้ว หรือต้องให้ฉันพูดชัดกว่านี้อีกเหรอ?

ยังไงป๋ออวี่ก็เคยเป็นผู้ช่วยของเขา ป๋ออวี่พยายามทำเพื่อเขาอย่างเต็มที่ ถึงจะเป็นอดีตไปแล้วแต่มิตรภาพก็ยังคงอยู่ ต้องให้ฉันพูดอย่างไร้เยื่อใยขนาดนั้นเลยเหรอ?

แต่ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของสีชิงชวน ฉันทำได้เพียงกัดฟันพูดต่อ “ป๋ออวี่ ฉันเห็นนายเป็นเพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่ง ฉันไม่ได้ชอบนาย ฉันหมายถึงชอบแบบเชิงชู้สาว”

ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเคยปฏิเสธคนคนหนึ่งแบบนี้ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยฉันก็ต้องเคยมีคนถามถึงอยู่แล้ว แล้วก็มีผู้ชายหลายคนที่ตามจีบฉันด้วย แต่ฉันไม่เคยปฏิเสธแบบตรงๆ แถมยังโคตรจะไม่ไว้หน้าแบบนี้เลยสักครั้ง

ฉันแจกการ์ดคนดีไปเป็นกอง แถมพูดจาสุภาพๆ และแสดงความเกรงอกเกรงใจใส่แบบไม่มีกั๊กด้วย ในเมื่อเขาชอบฉัน ฉันก็หยิ่งมากไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

“ผมมั่นใจในตัวเอง คุณจะไม่เปลี่ยนใจไปจากผม ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม ผมจะไม่หลงเหลือความเสี่ยงอยู่เด็ดขาด เมื่อเห็นว่ามีความเสี่ยงก็ต้องคิดหาทางหลีกเลี่ยงมันล่วงหน้า ทั้งกับบริษัท แล้วก็คุณด้วย”

ฉันไม่รู้ว่ามันนับว่าเป็นคำรักหวานซึ้งที่สีชิงชวนบอกกับฉันไหม แต่ฟังไปแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆ

“ทำหน้าเศร้าทำไม” เขาก้มหน้ามามองฉัน “หรือต่อไปคุณยังคิดจะติดต่ออะไรกับป๋ออวี่”

“เป็นเพื่อนกันก็ได้นี่ ป๋ออวี่เขาอ่อนโยนมากเลยนะ อยู่กับเขาแล้วรู้สึก…”

ฉันกำลังจะบอกว่าอยู่กับป๋ออวี่แล้วรู้สึกสบายใจ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบที่หัว และฉันรู้ได้ทันทีว่ามันคือสายตาของสีชิงชวน

ช่างเถอะ คนใจแคบอย่างเขา ประโยคหลังที่จะพูดคำนั้นฉันกลืนมันลงคอไปก็แล้วกัน

แต่สีชิงชวนเนี่ยไม่เห็นแก่หน้าคนอื่นเลยจริงๆ นะ “ยังไงป๋ออวี่ก็เป็นผู้ช่วยคุณ คุณทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้าเขาเลย”

“ก็ได้ งั้นผมไว้หน้าเขาโดยการหลีกทางให้เขา แบบนี้ถือว่าไว้หน้าพอไหม?”

ฉันแทบจะจะอึดอัดใจตายเพราะสีชิงชวนอยู่แล้ว อยากจะถอดรองเท้าแตะมาฟาดเขาให้ตายๆ ไปซะ แต่รองเท้าแต่ฉันเป็นแบบนิ่ม น่าจะตีเขาไม่ตาย และมีความเป็นไปได้มากด้วยว่าอาจจะโดยการแก้เผ็ดที่รุนแรงจากเขา คิดๆ ดูแล้วก็ล้มเลิกมันไปดีกว่า

“คุณปิดทางฉันหมดทุกทางเลย ถ้าเกิดวันไหนเราสองคนเลิกกัน ฉันยังพอมีบ้านอีกหลังบ้าง”

“บวชดีไหม?” รอยยิ้มของเขาดูไม่เป็นมิตรเลย แล้วฉันก็รู้สึกเย็นวาบที่หัวอีกครั้ง