พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 372

ป๋ออวี่นั้นมาถึงแล้ว ฉันไม่มีหน้าจะไปพบเจอเขา

ฉันซ่อนตัวอยู่ภายในห้องชั้นบน พวกเขาสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ภายในสวน

ยังดีที่สวนนั้นอยู่บริเวณด้านล่างห้องของฉัน ฉันเปิดหน้าต่างและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังม่าน สามารถได้ยินการสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน

สีชิงชวนพูดกับป๋ออวี่ “การลาออกของคุณ ผมอนุมัติแล้ว พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาแล้ว”

“เมื่อเลิกงาน ไม่ใช่กล่าวว่าต้องการเวลาสักหน่อยเหรอ?”

“ตอนนี้ก็ได้นะ”

ภายในสวนนั้นมืดมาก ฉันมองการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเขาได้ไม่ชัดเจนนัก ฉันเพียงคาดหวังว่าป๋ออวี่นั้นจะไม่มีความอยากรู้อยากเห็น เขาจะไม่เอ่ยถามคำถามใด เพียงแค่ตอบรับเท่านั้นก็เพียงพอ

ป๋ออวี่ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใด เพียงแค่พยักหน้า “เรื่องนี้ คุณเพียงแค่โทรหาผมก็พอแล้ว”

“ครั้งสุดท้ายให้คุณวิ่งเต้นทำงานเล็กน้อย คุณก็ไม่พอใจแล้วงั้นเหรอ?”

“ถ้าหากว่ามีธุระอะไร คุณสามารถเรียกผมมาได้เสมอ”

สีชิงชวนยืนนิ่งงันราวกับเสาโทรเลข ป๋ออวี่เอ่ยอำลาเขา

ฉันทอดถอนหายใจ สีชิงชวนนั้นช่างตระหนี่ เพียงแค่คำพูดประโยคเดียวก็ยังเรียกให้เขามาที่นี่

ป๋ออวี่หันหลังกลับ ฉันเองก็เตรียมตัวจะเดินไปอาบน้ำ

ฉันยังไม่ทันจะก้าวเท้า พลันได้ยินเสียงของสีชิงชวนดังขึ้น “ป๋ออวี่ เซียวเซิงเป็นของผม”

เอ่อ เขายังคงพูดมันออกไป

ฉันยกมือขึ้นปิดใบหน้าของตนเอง จากนั้นร่างกายของฉันไถลไปกับกำแพงราวกับหมาแมวในการ์ตูน

นี่คือเรื่องอะไรกันเนี่ย ถ้าหากคนที่เขาชอบไม่ใช่ฉันล่ะ?

ป๋ออวี่เงียบไปชั่วขณะ จากนั้นกล่าว “เซียวเซิงเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สิ่งของของใครทั้งนั้น”

“หล่อนคือภรรยาของผม”

“ผมรู้ ภรรยาตามพันธสัญญา”

“ตามพันธสัญญาก็ดี หรือเพราะอย่างอื่นก็ดี อย่างไรหล่อนก็จะยังคงเป็นภรรยาของผม”

ช่างน่าขำสิ้นดี ถ้าหากป๋ออวี่กล่าวกับเขาว่าผมไม่ได้มีใจคิดเป็นอื่นกับเซียวเซิงเลยแม้แต่น้อย หากเป็นเช่นนั้นฉันก็คงจะอึดอัดตายอย่างแน่นอน

แต่ทว่า ฉันกลับได้ยินเสียงบอกป๋ออวี่พูดกับเขาอย่างชัดเจน “คุณรู้เมื่อไรเหรอครับ?”

“เมื่อกี้ คุณเก็บงำและปกปิดไว้อย่างดี ผมเองก็เพิ่งจะรู้”

“อ้อ หวังว่าผมจะไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่กระทบต่อคุณนะครับ”

“แน่นอนว่ามีผลกระทบ”

“เซียวเซิงล่ะ คุณคงไม่บอกให้หล่อนรู้หรอกใช่ไหม?”

“ทำไมจะไม่ล่ะ?”

“ถ้าหากว่าคุณทำให้หล่อนไม่มีความสุข ผมก็จะปรากฏตัวและอยู่เคียงข้างหล่อนเอง”

ทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกัน เนื้อหานั้นกำลังออกนอกประเด็นมากยิ่งขึ้น

ท่าทางเมื่อเช้านั้นไม่ใช่ว่าปกติมากหรอกเหรอ ป๋ออวี่ปรากฎตัวอยู่เคียงข้างฉันในฐานะผู้ช่วยของสีชิงชวน

แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นทั้งสองคนกำลังพูดถึงการแย่งชิงผู้หญิงของประธาน?

จะว่าแย่งชิงก็ไม่ถึงกับการแย่งชิง จะต้องชักแม่น้ำทั้งห้ากล่าวว่านี่คือภาพลวงตา

ฉันได้ยินเช่นนั้น หยาดเหงื่อบริเวณศีรษะผุดออกมาและไหลราวกับว่าฝนกำลังตก

อันที่จริง ฉันเองก็ค่อนข้างชอบเมื่อได้อยู่กับป๋ออวี่

แน่นอนว่าความชอบที่กล่าวถึงไม่ใช่ความชอบในรูปแบบนั้น

เมื่อได้อยู่กับป๋ออวี่นั้นรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ ร่างกายของเขานั้นไม่มีรังสีแห่งการบีบบังคับผู้คน

ฉันคิดว่าป๋ออวี่นั้นเป็นคนที่สุขุมและอ่อนโยนมาก

แต่ในขณะนี้ เมื่อมองดูเขาที่อยู่ท่ามกลางความมืด ฉันสัมผัสได้ถึงออร่าบางอย่างที่ไม่ควรจะเป็นของเขา

ช่างเถอะ ตอนนี้ กลยุทธ์ที่ดีที่สุดก็คือการหลีกเลี่ยง ฉันจะไม่แอบมองอีกต่อไป

ฉันคุกเข่าอยู่ใต้หน้าต่าง ขณะที่กำลังจะเตรียมตัวคลานเข่าไปด้านหน้า ฉับพลันได้ยินเสียงของสีชิงชวน “เซียวเซิง”

เขาจะทำอะไรเนี่ย? เขาต้องการให้ป๋ออวี่บอกอะไรกับฉัน?

เงาสูงใหญ่ของป๋ออวี่นั้นกำลังปกคลุมร่างกายของฉัน ขณะนี้ฉันกลัวเป็นอย่างมากว่าเขานั้นจะพูดอะไร อย่าพูดออกมาเลย ฉันจะต้องอึดอัดตายแน่นอน

“คุณหมายความว่าไง?” ฉันหยิกบริเวณด้านหลังของสีชิงชวน เขารู้สึกเจ็บพลางก้มศีรษะลงมาและจ้องฉันเขม็ง

แปลกมาก ท่ามกลางสวนที่มืดสนิทขนาดนี้ ฉันยังสามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

พฤติกรรมการสกัดกั้นของสีชิงชวนนั้นฮาร์ดคอมาก ฮาร์ดคอเสียจนฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอย่างไร

บริเวณน่องและหน้าท้องของฉันเกร็งแน่น ป๋ออวี่ยืนอยู่ด้านหน้าฉัน ฉันอธิษฐานภายในหัวใจว่าตอนนี้ขอให้เขาสูญเสียพลังเสียง ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

อย่างไรก็ตาม จะไม่มีเรื่องที่ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มเช่นนั้น

เขาเอ่ยปาก “เซียวเซิง ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้เห็นคุณ เป็นความชอบที่เหมือนคนรัก”

สมองของฉันระเบิด ราวกับว่าโดนระเบิดมืออย่างไรอย่างนั้น

ฉันจ้องมองสีหน้าของสีชิงชวนโดยไม่รู้ตัว ป๋ออวี่กล่าวต่อ “ก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นผู้ช่วยของคุณสี แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมสามารถพูดอะไรก็ได้ที่ผมต้องการจะพูด”

ภายในสมองของฉันครุ่นคิดหาเหตุการณ์ที่ฉันและป๋ออวี่ได้พบกันเป็นครั้งแรก เพราะความสับสนเป็นอย่างมาก ฉันนึกไม่ออกเลยว่าพวกเรานั้นพบกันครั้งแรกเมื่อไร

ฉันยังคงพยายามนึก ฉับพลันสีชิงชวนก้มศีรษะลงมาและเอ่ยถาม “เขาสารภาพรักกับคุณแล้ว คุณจะว่าอย่างไร?”

เมื่อเขาเอ่ยถาม ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ จ้องมองเขาราวกับคนโง่ “หา?”

“เขาสารภาพรัก จะยอมรับหรือจะปฏิเสธ?”

สีชิงชวนไม่เพียงแต่จะฮาร์ดคอเท่านั้น แต่สมองของเขายังไม่ดีอีกด้วย

ฉันเห็นอกเห็นใจตัวเองมาก อีกทั้งยังเสียใจมากด้วย กลางคืนพูดอะไรที่ไม่ดี พูดถึงเรื่องของป๋ออวี่

สีชิงชวนจ้องมองฉัน ป๋ออวี่เองก็จ้องมองฉันเช่นกัน ราวกับว่ากำลังรอคอยคำตอบจากฉัน

ฉันอยู่ต่อหน้าสีชิงชวน ฉันจะสามารถพูดอะไรได้?

ศีรษะของฉันรู้สึกเจ็บเพราะข้อศอกของเขา ฉันหลุดพ้นออกจากการถูกกดทับจากเขาพร้อมกับแสดงท่าทางติดตลก “ง่วงจัง ฉันไปนอนก่อนนะ”

“เซียวเซิง” ป๋ออวี่เรียกฉัน “ผมเองก็อยากได้ยิน คุณจะตอบว่าอย่างไร”