พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 378

เซียวซือคิดว่าฉันจะพูดแค่เรื่องพวกนี้ เธอจึงลุกขึ้นและเตรียมจะออกจากห้องประชุมไป หร่วนหลิงก็เลยทั้งขยิบตาทั้งส่ายหน้าให้ฉันเพื่อบอกให้ฉันรั้งตัวเซียวซือไว้

คนพวกนี้ชอบฝืนใจคนอื่นกันจัง เห็นๆ กันอยู่ว่าฉันไม่ได้อยากทำแต่ก็บังคับให้ทำตามกันอยู่ได้

ทำไงดี? ขี่หลังเสือไปแล้ว จะลงก็ลงไม่ได้

ฉันจึงได้แต่กัดฟันพูดกับเซียวซือ “พี่ช่วยรออีกแป๊บหนึ่งนะ ฉันมีเรื่องนิดหน่อย หรือไม่งั้นให้ฉันคุยกับพี่เป็นการส่วนตัวก่อนดี?”

ฉันอยากจะบอกกับเซียวซือเป็นการส่วนตัว ไม่ใช่ประกาศต่อหน้าทุกคนแบบนี้ จะได้เป็นการไว้หน้าเธอด้วย

ฉันยังไม่ทันได้ขยับตัวไป หร่วนหลิงก็ทั้งส่ายหน้าทั้งโบกมือให้ฉัน เซียวซือมองฉันเงียบๆ “เธอมีอะไรเธอก็พูดมาสิ!”

ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นฉันก็พูดไปเลยแล้วกัน

ฉันยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง “เซียวซือ คืออย่างนี้นะ ฉัน…ฉัน…”

ฉันพึมพำอยู่นานก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าควรพูดอะไรจึงหยิบบทพูดที่หร่วนหลิงเขียนให้ฉันขึ้นมาอ่าน

เมื่ออ่านจบฉันก็แทบไม่กล้ามองตาของเซียวซือเลย

ตอนที่ใบหน้าของเซียวซือซีดเซียว ดวงตาของเธอมันดูดำมืดเป็นพิเศษ

เหมือนว่าใบหน้าของเธอมีแค่สองสีเท่านั้น เธอมองฉันนิ่งๆ อยู่นานมาก

“เซียวเซิง เธอทำแบบนี้มันกะทันหันเกินไป ฉันยังไม่ทันได้เตรียมใจ นี่มันไม่ใช่เกมนะ ที่เธอคิดจะยกมันให้ฉันก็ยก ตอนนี้พอเธออยากได้มันเธอก็มาเอาคืน เธอยังจำได้ไหมว่าตอนแรกเธอพูดกับฉันว่าไง?”

เซียวซือพูดและฉันรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ตอนนั้นที่ฉันยกตำแหน่งซีอีโอให้เธอ ฉันเคยพูดกับเธอจริงๆ ว่าต่อไปฉันจะไม่เอามันคืนเด็ดขาด แต่เรื่องผ่านไปได้แค่ไม่กี่สัปดาห์ก็กลืนน้ำลายตัวเองซะแล้ว มันเจ็บจริงๆ

ฉันไร้คำพูดไปในทันที เซียวซือเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ “เซียวเซิง ตอนนั้นฉันให้เธอคิดดีแล้วนะ ฉันบอกว่ารากฐานของเซียวซื่อกรุ๊ปจะพังลงในมือของเราสองคนไม่ได้ พังลงท่ามกลางบุญคุณความแค้นพวกนี้ไม่ได้ เธอยกให้ฉันแล้วจะเอาคืนไปง่ายๆ ไม่ได้ เธอบรรลุนิติภาวะแล้วนะ เธอต้องรับผิดชอบในทุกสิ่งที่เธอทำ แต่ตอนนี้ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือนเธอก็กลับกลอกซะแล้ว เธอคิดว่าเธอทำตัวแบบนี้จะดูแลเซียวซื่อกรุ๊ปได้ดีเหรอ?”

เซียวซือพูดจนฉันพูดไม่ออก ฉันมองเธอเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ถ้าตอนนี้เธอยกมือขึ้นมาตบฉันสักฉาด ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่ดี

ใจฉันตอนนี้พ่ายแพ้ยับเยินไปหมดแล้ว ถ้าจะให้พูดเรื่องการทะเลาะเบาะแว้ง ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวหลิงหลิง ส่วนถ้าจะให้พูดเรื่องการใช้เหตุผล ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเหมือนกัน

ฉันเกือบจะยกสองมือขึ้นยอมแพ้อยู่แล้ว แต่ในตอนนั้นเองผู้จัดการคนหนึ่งก็ได้รับสายสายหนึ่ง เสียงริงโทนจากโทรศัพท์เขาดังไปทั่วทั้งห้องประชุมกว้างๆ นี่อย่างกะทันหัน ทำให้ฉันตกใจมาก

เขาพูดขอโทษพลางรับสาย พูดคุยด้วยความสอพลออยู่ไม่กี่ประโยคก็วางสายลง

ฉันอยากให้เขาคุยกับปลายสายนานๆ หน่อย เพราะฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงกับเซียวซือดี

เซียวซือมองตรงมาที่ฉัน สายตาของเธอฉายชัดว่าเธอโกรธมาก

เธอมองฉันและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เซียวเซิง ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นความคิดของเธอ หรือว่าเป็นความคิดของคนอื่น ตั้งแต่ตอนแรกที่เธอยกตำแหน่งนี้ให้ฉัน ฉันก็ไม่ได้บังคับเธอ ฉันยังให้เวลาเธอคิดทบทวนดีๆ อีกตั้งหนึ่งด้วย ใช่ไหม?”

ฉันพูดเสียงอ่อน “ใช่”

“งั้นตอนนี้เธอจะเอาตำแหน่งนี้คืนอีก เธอจะให้ทุกคนในบริษัทคิดยังไง นี่มันเป็นของเด็กเล่นเหรอ? เล่นพ่อแม่ลูกหรือไง?”

“ประธานหลี่ล่ะ คุณคิดว่าไง?” เซียวซือถามหลี่เฉิงหมิง

หลี่เฉิงหมิงก้มหน้าลง ความจริงเขาแอบเล่นโทรศัพท์อยู่ใต้โต๊ะ ดูท่าทางเขาคงคิดจะทำตัวเป็นกลางและไม่ช่วยใครทั้งนั้น

ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่ตะโพก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาหัวเราะ “นี่มันเป็นการโยกย้ายบุคลากรภายในบริษัท ผมไม่บ้าอะไรพวกนี้แล้ว เพราะงั้นผมไม่มีความมีความเห็นอะไร”

“งั้นคุณก็หมายความว่าคุณเห็นด้วยเหรอ?”

“ยังไงก็ได้”

เซียวซือมองไปรอบๆ ห้องประชุมด้วยสีหน้าซีดเผือด ทุกคนไม่ก้มหน้าหลบก็แสร้งทำเป็นอ่านเอกสาร ไม่มีใครออกหน้าพูดให้เธอเลย

โลกนี้มันก็เป็นแบบนี้แหละ ตอนที่เธอสำเร็จได้ลาภยศ ทุกคนต่างก็พากันรุมล้อมรอบตัวเธอ

ฉันยังจำได้ว่าเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนตอนที่สีชิงชวนช่วยจัดงานเฉลิมฉลองความสำเร็จให้เธอ ท่าทางคนพวกนั้นแทบจะคุกเข่าคุยกับเธออยู่แล้ว

ตอนนี้เกิดเรื่องกับเซียวซือ แล้วแม่เลี้ยงยังป่วยอีก ฉันเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของเธอในตอนนี้ดี

ตอนนั้นฉันก็รู้สึกแบบนี้ ฉันยื่นมือไปหาเธอและทำท่าจะประคองเธอไว้ แต่เธอรีบหลบอย่างรวดเร็วทันที จากนั้นก็มองฉันด้วยความนิ่งเงียบและสิ้นหวัง

“โอเค เซียวเซิง ถ้าผลลัพธ์แบบนี้เป็นสิ่งที่เธออยากได้ ตำแหน่งนี้ฉันไม่ได้แคร์มันหรอก แต่เธอถามตัวเธอเองนะ ว่าเธอจะบริหารเซียวซื่อกรุ๊ปได้ดีไหม? เธอไม่ต้องทำตัวเป็นหุ่นเชิดของใคร วันนี้เขาให้เธอทำแบบนี้ เธอก็ทำ เขาให้เธอทำแบบนั้นเธอก็ทำ เธอไม่มีสมองเหรอ?”