พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 402

มันไม่มีใครยอมรับแน่นอนอยู่แล้ว พวกเลขาเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ และปัดความรับผิดชอบให้กัน มีคนหนึ่งบอกว่า “ฉันไม่เคยดื่มชาลดน้ำหนักมาก่อนเลยค่ะ ทุกคนก็รู้ ฉันผอมขนาดนี้แล้ว จะดื่มชาลดน้ำหนักอะไรอีกล่ะคะ?”

มีบางคนบอกว่า “ตอนนี้ไม่มีใครดื่มชาลดน้ำหนักกันแล้วหรอกค่ะ เขาดื่มเอนไซม์กันหมดแล้ว!”

จากนั้นพวกเขาก็แย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ มีพวกเลขาบางส่วนที่ฉันรู้จัก งานเลขาเป็นงานที่เงินเดือนและตำแหน่งสูง ให้บริการแก่ผู้บริหารระดับสูงที่มีระดับสูงกว่าผู้จัดการโดยเฉพาะ

โดยพื้นฐานแล้วหน้าที่นี้มักเข้ามาได้ด้วยคอนเนกชั่น หรือไม่ก็เป็นญาติของครอบครัวผู้บริหารระดับสูง

ดังนั้นอาจจะเป็นเพราะฉันไม่ได้มีอำนาจบารมีอะไร แต่หร่วนหลิงกำลังซักถาม จึงทำให้พวกเธอหงุดหงิดมาก

“งานฉันก็เยอะจะตายอยู่แล้ว ฉันยังต้องกลับไปทำงานนะ!”

“นั่นสิ ตอนค่ำฉันมีธุระ ฉันไม่อยากทำงานล่วงเวลาหรอกนะ เรื่องพวกนี้เขาเก็บไว้ให้พวกไร้ความสามารถทำกันทั้งนั้นแหละ”

คำพูดของเลขาคนนี้มีความหมายเสียดสีแฝงอยู่นิดหน่อยด้วย เพราะไม่กี่วันก่อนหน้านี้ฉันต้องทำความเข้าใจรายละเอียดต่างๆ ทั้งหมดให้เข้าใจ เพื่อจะได้ตามโปรเจกต์นี้ได้ทัน ฉันจึงตั้งใจทำงานล่วงเวลาสองกะ

หน้าหร่วนหลิงตึงขึ้นมาทันที เธอตบโต๊ะและพูดขึ้น “พวกเธอกำลังพูดอะไร? พวกเธอกำลังพูดอยู่ต่อหน้าใคร?”

ถึงแม้พวกเธอจะเงียบเสียงลง แต่ฉันก็ยังดูออกว่าในใจพวกเธอไม่ได้รู้สึกยอมแพ้หรอก

เพราะพวกเธอไม่กลัวฉัน ภายนอกก็แค่ทำเป็นเงียบไม่พูดอะไรต่อเท่านั้น

หร่วนหลิงหันมามองฉัน ฉันรู้ว่าเธอจะให้ฉันเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง ในตอนนี้ถ้าฉันยังเงียบต่อไปอีก งั้นต่อไปก็คงเอาพวกเธอไม่อยู่ยิ่งกว่านี้

ริมฝีปากฉันแห้งผากเล็กน้อยจึงยกแก้วเก็บอุณหภูมิมาดมดูว่ามีกลิ่นอะไรแปลกๆ ไหม จากนั้นก็ดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง

ฉันพบว่าตอนนี้ฉันเหมือนกลายเป็นพวกฮ่องเต้ หรือไม่ก็เหล่าสนมในพระราชวังอย่างนั้นแหละ จะกินจะดื่มอะไรก็ต้องระวัง เพราะกลัวว่าจะมีคนใส่ยาพิษอะไรลงไป

ฉันดื่มน้ำลงไปอึกหนึ่งและแลบลิ้นเลียริมฝีปากเล็กน้อย มองพวกเลขาพวกนั้นที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วก็เอ่ยขึ้นช้าๆ “งั้นเอาแบบนี้เถอะ” ฉันบอก “ที่หน้าห้องทำงานฉันมีกล้องวงจรปิด ให้แผนกรักษาความปลอดภัยเอากล้องวงจรปิดลงมาตรวจสอบก็รู้แล้วว่าใครเข้ามาในห้องทำงานฉัน ไม่ต้องเสียเวลาพวกคุณทำงานด้วย พวกคุณกลับไปทำงานก่อนเถอะ เดี๋ยวผลเป็นไงฉันค่อยให้หร่วนหลิงไปบอกพวกคุณ”

“ท่านประธานคะ แผนกรักษาความปลอดภัยจะเอากล้องมาตรวจสอบก็ต้องมีเหตุผลนะคะ” เลขาคนหนึ่งบอกกับฉัน “ไม่ใช่จะเอาออกมาตรวจสอบก็เอาออกมาได้”

“อ้อ พอคุณพูดมาแบบนี้ก็เหมือนเตือนสติฉันเลย” ฉันมองดวงตาโตๆ สวยๆ ของเธอที่ทาอายแชโดว์สีทอง “งั้นก็แจ้งความไปเลยแล้วกัน!”

ฉันหันไปบอกหร่วนหลิง “แจ้งความ บอกตำรวจว่าเหมือนซีอีโอจะโดนวางยา ต้องการตรวจสอบกล้องวงจรปิด เหตุผลนี้คงมากพอแล้วมั้ง!”

หร่วนหลิงเข้าใจทันที เธอหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาโทรหาเบอร์ 110 ฉันเห็นว่าหลายคนเริ่มหน้าซีดแล้ว

เลขาคนที่พูดกับฉันเมื่อกี้รีบพูดขึ้นทันที “ไม่ต้องแจ้งความหรอกค่ะ ฉันว่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดกันมากกว่า”

“เข้าใจผิดยังไงไหนลองว่ามาหน่อยสิ” ฉันพยักพเยิดหน้าไปที่เธอ จากนั้นก็หันหน้าไปทางหร่วนหลิงและกดปลายนิ้วเป็นสัญญาณให้เธอวางสายลงก่อน

หร่วนหลิงวางสายลงและยืนอยู่ข้างหลังฉัน

ฉันนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ของตัวเองและมองเลขาไม่กี่คนพวกนั้น

มีคนหนึ่งที่ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายและดูยุ่งเหยิงมาก

ฉันคิดว่าในใจเธอมันตีกันอยู่นานก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “ชาลดน้ำหนักนั่นฉันเป็นคนยกเข้ามาเองค่ะ แต่มันไม่ใช่ของฉันนะคะ ฉันไม่ได้เป็นคนชงด้วย”

“งั้นทำไมเธอต้องยกเข้ามาด้วย?” หร่วนหลิงถามเธอ

หร่วนหลิงเลื่อนไปเรื่อยๆ จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วมุ่นมากขึ้นกว่าเดิม มีเลขาหลายคนเดินเข้ามา และหนึ่งในนั้นก็ชี้นิ้วไปที่เบอร์โทรบนนั้นแล้วตะโกนออกมา “อุ๊ย เลขาหร่วน นี่มันเบอร์ห้องทำงานเธอไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันก็ว่าเสียงมันคุ้นๆ ที่แท้ก็เธอนี่เองที่โทรมา!” เลขาคนที่เอาชามาเสิร์ฟพูดขึ้น “ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเบอร์ที่โทรมามันคือเบอร์เธอ ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ฉันก็คิดว่าเธอเป็นคนใกล้ชิดของท่านประธานไง แบบนั้นเธอให้ฉันทำอะไรฉันก็ทำไป ฉันก็เลยเอาชาลดน้ำหนักจากคอมมอนรูมไปวางไว้ แบบนี้จะมาโทษฉันได้ไง?”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ท่านประธานคะ ฉันคิดว่าคุณถามเลขาหร่วนดีกว่านะ เธอน่าจะรู้ดีแก่ใจ”

หร่วนหลิงโดนพวกเธอย้อนเล่นงานกลับ เธอโกรธจนหน้าแดงไปหมด ฉันต้องเชื่อหร่วนหลิงอยู่แล้ว ฉันคิดว่าเป้าหมายของเรื่องนี้ไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นหร่วนหลิงต่างหาก

ไม่งั้นพวกเขาก็คงไม่ให้ฉันดื่มแค่ชาลดน้ำหนักหรอก

อาจจะมีคนคิดว่าการที่หร่วนหลิงอยู่ใกล้ตัวฉัน มันเป็นการเพิ่มเกราะป้องกันให้ฉันเพิ่มอีกหนึ่งชั้นสำหรับพวกเขา ตอนนี้พวกเขาจะงัดเกราะป้องกันพวกนี้ของฉันออกไปทีละชั้นๆ ก็เลยเริ่มด้วยการลงมือกับหร่วนหลิง

ที่แท้การต่อสู้มันก็เริ่มขึ้นเงียบๆ แบบนี้นี่เอง

ไม่ได้ ฉันต้องปกป้องหร่วนหลิงไว้ให้ได้

เรื่องนี้มันยากที่จะจัดการ ถ้าฉันยังกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อย ไม่แน่หร่วนหลิงก็อาจจะได้รับผลกระทบไปด้วย

งั้นถ้าฉันยอมรามือแล้วบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเรื่องหนึ่ง งั้นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คงนอนสบายใจเฉิบแน่

เพราะงั้นปัญหาที่ว่าจะจัดการกับมันยังไงเป็นเรื่องที่สำคัญมากเรื่องหนึ่ง

ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกกับพวกเลขาทั้งหลาย “งั้นในเมื่อเรื่องมันซับซ้อนขนาดนี้ เราก็ตรวจสอบให้มันละเอียดไปเลย ว่าสายนี้เป็นสายที่เลขาหร่วนโทรเข้ามาจริงๆ หรือเปล่า และการที่คุณเอาชาลดน้ำหนักไปไว้ที่ห้องฉันมันเป็นเพราะรับสายที่โทรเข้ามา? หรือเพราะเหตุผลอื่นกันแน่? งั้นก็ต้องตรวจสอบกันดีๆ แล้วล่ะ”