พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 408

สีชิงชวนมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้เป็นเพื่อนฉัน อันที่จริงการเดินเล่นก็ดีเหมือนกัน

ยังไงฉันอยู่ในห้องก็คงนั่งไม่ติดที่อยู่แล้ว สีชิงชวนทำตัวอย่างกับเป็นขันทีที่รับใช้ฮ่องเต้อย่างนั้นแหละ

แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ขนาดนั้นปรนนิบัติอะไรฉันขนาดนั้น ในมือเขาถือจานผลไม้และชาผลไม้ไว้ แค่รอฉันเคี้ยวผลไม้ในปากเสร็จ เขาก็จะจิ้มผลไม้อีกชิ้นมาจ่อที่ปากฉันทันที

“ฮองเฮา ชิมแตงไทยหน่อยไหมพ่ะย่ะค่ะ?” เขาตั้งใจหยอกให้ฉันอารมณ์ดี สีชงชวนวางตัวอ่อนน้อมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันท้องอยู่ เดาว่าทั้งชาตินี้ก็คงไม่ได้เห็นซีนแบบนี้

ฉันผลักมือเขาออก “ไม่อยากกินแล้ว”

เขาจึงวางจานผลไว้ลงบนโต๊ะหินอ่อน “งั้นจะไปเดินเล่นตรงโน้นหน่อยไหม?”

เขาหมายถึงทะเลสาบหูที่อยู่หน้าบ้านพวกเขา “ไปเดินเล่นริมทะเลสาบก็ดีเหมือนกันค่ะ”

สายลมโชยมาทำให้ชายกระโปรงฉันพลิ้วไหว และผมฉันยุ่งเหยิงไปหมด สีชิงชวนถอดเสื้อโค้ตของเขามาคลุมไหล่ฉันไว้ จากนั้นก็รวบผมฉันไว้และใช้ยางรัดผมมัดเป็นมวยไว้หลวมๆ

ไม่คิดว่าเขาจะมัดผมเป็นด้วย มันทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆ

แต่ฉันไม่ได้ถามเขา เขาก็พูดขึ้นมาซะเอง “เรามีลูกสาวดีไหม ผมจะได้ถักเปียให้เธอด้วย”

ฉันนึกภาพสีชิงชวนถักเปียให้เด็กผู้หญิงไม่ออกเลยจริงๆ ว่ามันจะเป็นยังไง ตอนนี้ฉันจินตนาการอะไรแบบนี้ไม่ออกเลย

ฉันยิ้มให้เขา “จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันหรอก แต่เป็นคุณต่างหาก”

เขาเบะปาก “ยีนผมต้องได้ลูกสาวแน่ ต่อให้เป็นลูกชาย ผมก็จะใช้ความคิดผมทำให้เขากลายเป็นลูกสาว”

“คุณชอบเด็กผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมล่ะ?”

“เด็กผู้หญิงน่ารักจะตาย” คืนนี้ไม่มีดาวเลย แต่เหมือนในดวงตาของเขาจะมีดวงดาวกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด และใบหน้าก็เปี่ยมไปด้วยความใฝ่ฝัน

ฉันไม่มีอารมณ์มาคุยกับเขาเรื่องเพศของลูก ฉันมองโทรศัพท์ไม่หยุด คำนวณดูแล้วเวลานี้เฉียวอี้กับฉินกวนน่าจะเจอกันแล้ว

ฉินกวนได้บอกเฉียวอี้ไปไหม แล้วปฏิกิริยาของเฉียวอี้จะเป็นยังไง?

โทรศัพท์ฉันเงียบตลอดเลย ปกติแล้วถ้าเฉียวอี้เจออุปสรรคในด้านความรัก เธอจะโทรมาร้องไห้คร่ำครวญกับฉันก่อนเป็นคนแรก

แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย งั้นฉินกวนต้องไม่ได้บอกเธอแน่ๆ คงไม่ได้เป็นเพราะว่าฉินกวนยังอยากให้เฉียวอี้ชื่นชมเขาอยู่หรอกนะ ก็เลยยื้อมันออกไปและทำให้เธอเข้าใจผิดต่อไป?

ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

จู่ๆ สีชิงชวนก็ก้มหน้าลงมา จากนั้นก็แนบหน้าลงบนหน้าอกฉันและฟังอะไรบางอย่าง

ฉันจับหัวเขาเอาไว้และดันออกไปจากอกของตัวเอง “ทำอะไร?”

“ผมกำลังฟังว่าในอกคุณกำลังมีพรายเงาง้าวอยู่หรือเปล่า”

“หมายความว่าไง?”

“คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้สายตาคุณมันยุ่งเหยิงแค่ไหน เหมือนมีคนกำลังแสดงหนังกำลังภายในอยู่ในหัวคุณเลย”

แม้แต่ความต่อสู้ดิ้นรนของฉันเขาก็ดูออก อย่ามีสายตาที่เฉียบคมขนาดนั้นจะได้ไหม?

ฉันหมุนตัวไปแล้วไม่ยอมให้เขามองหน้า แต่เขาก็ยังจับไหล่ฉันและหมุนตัวฉันกลับไปอีกครั้ง “พูดมา ทำไม่หน้ายุ่งทั้งคืน มีเรื่องในใจกันแน่?”

“ก็มีเรื่องในใจจริงๆ แต่ไม่บอกคุณได้ไหม?”

“ไม่ได้ ต่อไปไม่ว่าคุณจะคิดอะไรผมก็ต้องรู้ทั้งหมด ไม่งั้นผมจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้กำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่”

สายตาของเขาฉายแววยิ้มแย้ม สีชิงชวนก็พูดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

โอเค ยังไงฉันก็หาคนระบายความในใจได้แล้ว “ก็เฉียวอี้น่ะสิ คืนนี้ฉินกวนนัดเฉียวอี้กินข้าวแล้วก็จะคุยกับเธอให้เคลียร์ๆ”

“คุยอะไรให้เคลียร์เหรอ?”

“ตลอดมาเฉียวอี้คิดว่าฉินกวนกับเธอกำลังคบกันอยู่ จู่ๆ ตอนนี้ภรรยาเก่าเขาก็โผล่ขึ้นมา แถมกำลังจะแต่งงานใหม่กันด้วย แบบนี้ไม่ต้องคุยให้เคลียร์หรือไง”

บางครั้งฉันก็พบว่าผู้ชายพวกนี้โหดร้ายมากจริงๆ ปฏิบัติต่อผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้รักราวกับไม่ว่ายังไงก็ไม่ต้องห่วงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวด

ยกตัวอย่างเช่นสีชิงชวนที่ไร้ความปรานีกับเซียวซือ เขาไม่ให้ค่าเธอเลยแม้แต่น้อย

เมื่อสีชิงชวนพูดจบก็คืนโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันรับมันมาและรีบโทรหาเฉียวอี้ทันที

ฉันโทรติด แต่เธอไม่รับสายฉันเลย

“เธอน่าจะอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน เดี๋ยวก็รับแล้วล่ะ อีกสักพักคุณค่อยโทรไปหาเธอใหม่” สีชิงชวนบอกกับฉัน

“เธอกำลังซิ่งรถ” ฉันบอกเขาอย่างเฉียบขาด “เธอน่ะ เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็จะไปซิ่งรถ ไม่ได้ ฉันต้องไปหาเธอ”

“คุณจะไปหาเธอเนี่ย คุณรู้ว่าเหรอว่าเธออยู่ไหน”

“ฉันตั้งแชร์พิกัดโทรศัพท์เธอไว้”

สีชิงชวนมองฉันด้วยสายตาเหลือเชื่อ “ทำไมคุณต้องตั้งแชร์พิกัดโทรศัพท์เพื่อนรักคุณด้วย?”

“ยัยนี่ชอบเกิดเรื่องอะไรผิดวิสัยอยู่เรื่อย ฉันต้องรู้ให้แน่ชัดสิว่าเธอกำลังทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่”

ฉันเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ของบ้านตระกูลสี สีชิงชวนเดินตามฉันมา “คุณตั้งแชร์พิกัดโทรศัพท์เพื่อนรักคุณ แต่ไม่ตั้งแชร์ของผม น่าหัวเสียชะมัดเลย”

เขายังตามมาบ่นอยู่ข้างๆ ไม่เลิก จากนั้นก็ส่งโทรศัพท์ของเขามาให้ฉัน “คุณตั้งแชร์พิกัดโทรศัพท์ผมบ้างได้ไหม? ผมก็อยากให้คุณจับตามองผมตลอดเหมือนกัน”

ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับเขานะ แล้วมันก็ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นด้วย โอเคไหม

ฉันจะไปหาเฉียวอี้ แต่สีชิงชวนก็ยืนกรานจะไปกับฉันด้วย ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงลูกในท้องฉัน งั้นก็แล้วแต่เขาก็แล้วกัน

เขาเป็นคนขับรถเอง ฉันบอกให้เขาขับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

เขาจนปัญญามาก คาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ยังอยากจะเอาเชือกสักเส้นมามันฉันไว้บนนั้นแน่นๆ อีก