พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 417

สองชั่วโมงนั้นนานเกินไปสำหรับฉัน ฉันนั่งบนเก้าอี้ยาวและอ่านเอกสารที่หร่วนหลิงส่งมาจนเสร็จ เวลาผ่านไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

สีชิงชวนโทรหาฉันและถามฉันว่าผลรายงานของฉันเป็นอย่างไรบ้าง

ฉันพูดว่าดีมาก และตอนนี้ฉันกำลังเดินทางกลับไปเซียวซื่อกรุป

เขาบอกว่าถ้าเขาว่างตอนเที่ยงเขาจะมากินข้าวกับฉัน ฉันบอกว่าฉันไม่ว่างและไม่ได้รับปากและก็ไม่ได้พูดว่าไม่เห็นด้วย

ในที่สุด 2 ชั่วโมงผ่านไป รายงานผลตรวจก็ออกมา และหมอก็กวักมือเรียกฉันไปที่ห้องทำงานของเขา

เขาส่งผลตรวจให้ฉัน "คุณอ่านผลตรวจเข้าใจมั้ย? ถ้าไม่เข้าใจผมจะอธิบายให้คุณฟัง"

"ไม่ต้องค่ะ" ฉันตรงไปเปิดหน้าสุดท้าย และเห็นผลการตรวจในบรรทัดสุดท้ายเป็นตัวหนาและตัวอักษรสีดำ

เพียงแค่ประโยคสั้น ๆ ก็ตัดสินความเป็นความตายของฉัน

ฉันนิ่งสงบกว่าที่คิด ฉันอ่านเสร็จก็ปิดรายงานผลตรวจลงและพูดกับหมอว่า "ขอบคุณค่ะ รบกวนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับหน่อยนะคะ"

"คุณไม่ต้องกังวลครับ พวกเราไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของเส้นผมที่คุณส่งมา และเราจะไม่เปิดเผยข้อมูลของผู้ส่งตรวจใดๆ"

“โอเคค่ะ” หลังจากที่ฉันขอบคุณเขาเสร็จ ฉันก็เก็บรายงานผลตรวจใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทำงานของเขา

ฉันไม่ได้จะกลับไปเซียวซื่อ แต่ฉันจะไปที่สุสานของแม่ฉัน

ทุกครั้งที่มาจะนำดอกไม้ที่แม่ชอบมาให้ วันนี้ไม่มี มีแต่ผลตรวจฉบับนั้น

รูปถ่ายบนหลุมฝังศพของแม่ฉันถ่ายเมื่อตอนที่เธออายุประมาณ 30 ปี เธอยังคงสวยงามเหมือนตอนที่เธอยังสาวๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและดวงตาที่นุ่มนวลราวกับว่าเธอกำลังมองมาที่ฉัน

ฉันวางรายงานผลตรวจไว้หน้าหลุมฝังศพของแม่ และทันใดนั้นก็มีลม และลมก็หวีดหวิวผ่านหูของฉัน มีลมพัดเข้ามาในหูและส่งเสียงอยู่ในหัวของฉัน

อารมณ์ของฉันไม่สามารถสงบได้เป็นเวลานาน แม้ว่าสีหน้าฉันจะแสร้งทำเป็นนิ่ง แต่มันก็เป็นการเสแสร้งทำ ไม่ใช่การนิ่งสงบอย่างจริง ๆ

ฉันค้นหาคำตอบอย่างหนัก และในที่สุดก็มาในเวลาที่ฉันไม่คาดคิด

ฉันสามารถพูดอะไรได้อีก? ฉันไม่สามารถโทษแม่ของฉันได้ และแม่ของฉันไม่รู้ว่าฉันจะเข้าไปพัวพันกับตระกูลสีและจะแต่งงานกับสีชิงชวนเพื่อเข้าสู่ตระกูลสีในภายหลัง

ฉันยิ่งไม่สามารถตำหนิว่าเธอนั้นมีความสัมพันธ์มากมาย มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ทั้งหมดเป็นเพราะโชคชะตาที่ชอบล้อเล่นกับเราต่างหาก

ฉันดูรูปแม่น้ำตาสักหยดก็ไม่ไหลออกมา

บางทีฉันอาจตกตะลึงกับความจริงนี้ ดวงตาแห้งเหือดราวกับผืนดินที่แห้งแล้งมานาน แม้แต่น้ำจากลำธารน้อยๆ ก็เหือดแห้งไปหมด

ฉันหยิบไฟแช็กในกระเป๋าออกมาซึ่งฉันตั้งใจซื้อมาในร้านสะดวกซื้อเมื่อกี้นี้

ฉันจุดไฟแช็กไปที่รายงานผลตรวจ และกระดาษก็ไหม้ทันทีที่สัมผัสเปลวไฟ

กระดาษม้วนขึ้น สีขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีดำ

ขี้เถ้าของกระดาษหล่นลงมา และเมื่อเปลวไฟกัดกินตัวอักษรในผลตรวจไปทีละนิดๆ ฉันเห็นเส้นสีดำและหนาที่ลุกไหม้อยู่ในเปลวเพลิง

"บุคคลที่ส่งไปตรวจสอบและบุคคลที่ถูกตรวจสอบนั้นได้รับการยืนยันว่ามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างพ่อกับลูกสาว"

กระดาษทั้งหมดกลายเป็นขี้เถ้าและตกลงต่อหน้าข้างหน้าหลุมฝังศพ

ฉันจะเก็บความลับนี้ไว้ในใจ ในโลกนี้จะมีแค่แม่เท่านั้นที่รู้และจะไม่มีบุคคลที่สามอีก

ฉันตอบว่าได้ จากนั้นฉันก็ไม่ได้ไปที่เซียวซื่อกรุปและตรงไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเซียวซื่อกรุปเท่าไหร่

หลังจากที่ฉันสั่งอาหารเสร็จ หนีอี้โจวก็มาถึง เขายังไม่ทันได้นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามฉัน แต่จ้องมองมาที่หน้าฉัน “เซียวเซิง ทำไมสีหน้าเธอดูไม่ได้แบบนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น? ไม่สบายเหรอ?”

“เปล่า” ฉันส่ายหัว

ฉันสั่งอาหารหลายอย่าง แต่ฉันเบื่ออาหาร แม้แต่คำเดียวก็กินไม่ลง

หนีอี้โจวบอกฉันว่า เขายังคงตัดสินใจพาแม่กลับไปต่างประเทศ เพราะเขายุ่งมากในจิ่นเฉิง และไม่มีเวลาดูแลเธอ ไม่ดีเท่าส่งไปที่บ้านพักฟื้นคนชราที่ต่างประเทศ ที่นั่นมีเขากับคุณน้าที่สามารถดูแลแม่ของเขาได้

ฉันมองไปที่หนีอี้โจวและทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งในใจ ฉันอยากจะหนีไปจากที่นี่และไปซ่อนตัวที่ต่างประเทศ

แต่ถ้าฉันมีความสัมพันธ์อะไรขึ้นมากับหนีอี้โจวล่ะก็ ฉันจะฆ่าเขา

สีชิงชวนจะยอมให้โดนทรยศได้อย่างไร เขาต้องฆ่าหนีอี้โจวแน่นอน

ฉันบอกว่าฉันจะไปเยี่ยมแม่ของเขาเมื่อมีเวลา จากนั้นเราก็คุยกันอย่างสบายๆ จนกระทั่งฉันเงยหน้าขึ้นและเห็นสีชิงชวนเดินเข้ามาจากประตูร้านอาหาร

เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?

เขามุ่งตรงมาหาฉันทันที หนีอี้โจวเงยหน้าขึ้นเห็นเขา และกำลังจะทักทาย แต่สีชิงชวนกลับดึงแขนฉันขึ้น

“คุณบอกว่าตอนเที่ยงคุณไม่มีเวลากินข้าวกับผมไม่ใช่เหรอ?”

"ฉันไม่มีเวลากินข้าวกับคุณ แต่ฉันมีเวลากินข้าวกับพี่เสี่ยวฉวน" ฉันบอกเขา

ดวงตาของมีความบึ้งตึง แต่เขาไม่ได้โกรธ เขาแค่หยิบกระเป๋าที่ฉันแขวนไว้บนเก้าอี้ แล้วโอบที่ไหล่ฉัน "คุณกินจะหมดแล้วนี่ งั้นผมจะพาคุณกลับก่อน "