พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 420

ฉันปฏิเสธสีชิงชวน เขาไม่โกรธและก็ขึ้นรถมากับฉัน

ตั้งแต่ฉันท้อง อารมณ์ของสีชิงชวนก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ

เดิมทีฉันคิดว่าฉันจะมีเวลาพอที่จะสามารถเสพสุขกับมันได้เก้าเดือน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันอาจจะเหลืออีกแค่ไม่กี่วัน

ฉันยังอยู่ระหว่างทางกลับบ้านตระกูลสี เฉียวอี้ก็โทรหาฉัน น้ำเสียงของเธอตื่นเต้นมาก "เซียวเซิง เธออยู่ไหน? ฉันทำงานเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอ"

“อะไรเสร็จ?” ฉันงุนงง

“ผ้าพันคอไง ฉันถักให้ลูกทูนหัวของฉัน”

“ผ้าพันคออะไร?”

“ก็ล่าสุดเธอเห็นและถามว่าฉันถักให้ใครไง ฉันไม่ได้บอกเธอ”

อ้อ ฉันจำได้แล้ว ผืนสีเขียวนั่นเหรอ

ฉันคิดว่าเธอทำให้ฉินกวนมาโดยตลอด ไม่ได้คิดมาก่อนว่าเธอจะทำให้ลูกของฉัน

"เธอถักผ้าพันคอให้เด็กทารกคนหนึ่งเหรอ ? "

“ฉันคิดไว้แล้ว รอเธอคลอดเดือนมิถุนายน และอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงฤดูใบไม้ร่วง เขาจะใส่ผ้าพันคอได้ตอนนั้น เธออยู่ไหนล่ะ? ฉันจะเอาไปให้”

"ตอนนี้ฉันเกือบจะถึงบ้านตระกูลสีแล้ว"

“งั้นเธอไปรอฉันที่หน้าประตูบ้านสีเลย!”

เฉียวอี้วางสายโทรศัพท์ และฉันพบว่านอกจากฉัน ทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันต่างเฝ้ารอการมาของเด็กคนนี้กันหมด

ดังนั้นฉันจึงต้องจัดการเรื่องโหดร้ายนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นพอฉันคิดถึงเรื่องนี้ พวกเขาคงตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าฉัน

เดิมทีฉันคิดว่าจะไปโรงพยาบาลในอีกไม่กี่วัน แต่ตอนนี้ฉันวางแผนที่จะไปโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้เพื่อเอาลูกออก

ฉันจำเป็นต้องทำสิ่งนี้

ทันทีที่ฉันมาถึงประตูบ้านตระกูลสี ฉันเห็นเฉียวอี้ยืนอยู่หน้ารถสปอร์ตสีส้มของเธอในระยะไกล ในมือถือถุงๆ หนึ่งอยู่

ฉันลงจากรถ เฉียวอี้วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้ารถฉัน ยื่นถุงในมือส่งให้อย่างดีอกดีใจ "นี่เป็นผ้าพันคอผืนแรกที่ฉันถัก"

ฉันเปิดถุงดู และดึงผ้าพันคอที่เฉียวอี้พูดถึงออกมา

ฉันพูดกับเฉียวอี้อย่างลังเล "ฉันเดาว่ามันน่าจะพันเด็กทารกแรกเกิดได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าถึงสามครั้ง"

“จริงเหรอ มันยาวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ท่าทางเฉียวอี้ดูน้อยใจ “ตอนนั้นฉันวัดมันแล้วนะ และฉันก็คิดว่ามันพอดี!”

"เธอไปวัดคอของใครมา ยีราฟเหรอ?"

เฉียวอี้หัวเราะเบาๆ "มันไม่ง่ายที่จะทำเลย งั้นก็เอามันไปตัด แบ่งเป็นสองผืนหรือจะแบ่งเป็นสี่ผืนก็ได้”

"ตัดออก? นี่มันด้ายขนสัตว์นะ ถ้าตัดปลายด้านหนึ่งออก ที่เหลือก็จะหลุดออกหมด "

"ถูกต้อง!" เธอเบิกตากว้าง “หมายความว่าความทุ่มเทของฉันสูญเปล่างั้นเหรอ? ผ้าพันคอผืนแรกในชีวิตของฉันนะ!"

เธอกำลังจะกรีดร้อง ฉันปิดปากเธอ "โอเค โอเค ฉันจะรับมันไว้ทั้งหมด นี่คือของขวัญล้ำค่าที่สุดสำหรับฉัน"

“จริงเหรอ?” เฉียวอี้น้ำตาไหลและยิ้ม “เธอยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างเมื่อพูดแบบนี้”

ในขณะนี้สีชิงชวนมาหาและพูดกับเฉียวอี้ว่า "ถ้ามีอะไรจะพูดก็เข้าไปข้างใน วันนี้มีลมแรง อย่าให้เซียวเซิงมาโดนลมหนาวตรงนี้"

เฉียวอี้กลอกตาไปที่เขาแล้วกระซิบกับฉันที่หูว่า "อันที่จริงหลังจากที่คบกันมาแบบนี้ ฉันคิดว่าสีชิงชวนไม่ใช่คนเลว เขาค่อนข้างที่จะเอาใจใส่เธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะลูก เป็นพ่อที่ดีก็ไม่ต่างกับการเป็นสามีที่ดี ไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นเฉียวอี้ก็ย้ายข้างไปทางสีชิงชวน ฉันก็พูดว่า "เธอกลายเป็นนกสองหัวตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ฉันตอบว่าใช่ และเขาก็ตกลงและนัดฉันเวลาตอน 9.30น. ในเช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันบอกลาหมอและวางสายโทรศัพท์ ทันใดนั้นสีชิงชวนก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี

เขาเดินมาหาฉันพร้อมกับหยดน้ำเต็มหัวและถามฉันว่า "เมื่อกี้คุณคุยโทรศัพท์กับใคร?"

“เพื่อนคนหนึ่งน่ะ ฉันวานให้เขาทำเรื่องบางอย่างให้น่ะ”

เขาแสร้งทำเป็นไม่พอใจ "มีเรื่องอะไรที่คุณวานผมไม่ได้อีกล่ะ?”

ฉันไม่สนใจที่จะแสดงละครโรแมนติกกับเขา จู่ๆ เขาก็ก้มลงเอาหูแนบท้องฉันอย่างคาดไม่ถึง

ฉันสะดุ้งและอยากจะผลักเขาออกไป แต่เขากลับกอดเอวฉันแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง

วิธีที่เขางอสะโพกนั้น ถ้าเขาถูกผลักออกไป เขาจะล้มลงกับพื้นแน่นอน

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เขากอดฉัน หูของเขาติดอยู่กับท้องของฉันเป็นเวลานาน และฉันไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเขากำลังฟังอะไรอยู่

ตอนนี้ลูกยังเล็กมาก ไม่ได้ยินอะไรหรอก

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้นและพูดกับฉัน "ลูกสาวกำลังคุยกับเราอยู่ เธอพูดว่าคุณพ่อหล่อมาก"

ทำไมรู้สึกว่าสีชิงชวนที่กำลังจะเป็นพ่อคน กลายเป็นเด็กในทันทีเช่นนี้? หน่อมแน้มไม่เหมือนตัวเขาเลย ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ฉันจับหูเขาแล้วดึงหน้าเขาขึ้นจากท้องของฉัน "อย่าบ้าน่า ฉันจะไปอาบน้ำ"

ฉันเดินผ่านเขา แต่เขาจับมือฉันไว้ "เซียวเซิง บางทีผมรู้ว่าทำไมอารมณ์คุณถึงตกต่ำเช่นนี้"

ฉันยืนนิ่งฟัง และเขาพูดว่า "ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อให้คุณเข้าใจสิ่งที่ผมทำกับคุณว่ามันไม่ใช่เพราะลูก"