พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 421

ไม่ใช่เพื่อลูก งั้นก็เพื่อฉันอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าเป็นเมื่อวันก่อน แล้วเขามาเปิดเผยความรู้สึกที่เหมือนจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็เหมือนจะไม่ใช่เรื่องจริงแบบนี้กับฉันละก็ ฉันต้องมีความสุขมากๆ อย่างแน่นอนที่ได้ฟังมัน

แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเหตุผลที่จะฟังมัน และก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ยินคำพูดเหล่านี้ด้วย

ฉันผลักเขาออก จากนั้นก็เดินผ่านเขาไปและเอ่ยว่า “ฉันง่วงแล้ว ฉันอยากนอนแล้ว”

ฉันเดินขึ้นไปบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอน สีชิงชวนเปิดผ้าห่มของฉันออก “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไปอาบน้ำหรอกเหรอ? ”

“ไม่อาบแล้ว” ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงหัว “ง่วงมาก”

จากนั้นฉันก็หลับตาแสร้งทำเป็นหลับ แต่จริงๆ แล้วฉันไม่ได้หลับเลย

ตลอดทั้งคืนนั้นฉันแทบจะไม่ได้หลับเลย ฉันรู้ว่าสีชิงชวนเองก็นอนดึกมากเหมือนกัน เขาลุกขึ้นมาดูฉันกลางดึกอยู่หลายครั้ง เขาเอามือเท้ากับหมอนและมองลงมาที่ฉันอยู่อย่างนั้น

ฉันก็เลยแสร้งทำเป็นหลับสนิท และกรนออกมาเบาๆ

สายตาของสีชิงชวนร้อนแรงมาก ฉันรู้ว่าเขาไม่เข้าใจมากๆ ว่าทำไมช่วงสองวันมานี้ฉันถึงอารมณ์ดิ่งลงแบบนี้ และยังปฏิเสธเขามากขนาดนี้อีก

ฉันหวังว่าเขาจะไม่มีวันเข้าใจมัน ความจริงอันโหดร้ายแบบนี้ให้ฉันแบกรับไว้คนเดียวก็พอ

ฉันอยากเป็นผู้กอบกู้โลกและอยากเป็นพระแม่เจ้า ตอนนี้ฉันทำตัวเป็นคนดี แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ถูกคนอื่นด่าว่าเป็นผู้หญิงร้ายเงียบได้

ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันคิดเพื่อคนอื่นในทุกๆ ด้าน ฉันเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเหลือพวกเขา แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นโสเภณีล่ะ

การมีชีวิตอยู่ในสังคมนี้มันยากจริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้นสีชิงชวนมีประชุม ดังนั้นเขาจึงออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

ตอนที่เขาไปฉันก็ตื่นอยู่ เขาคิดว่าฉันยังหลับอยู่ ก็เลยเข้ามากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ว่า “ตอนเที่ยงถ้ามีเวลาผมจะมากินข้าวกับคุณนะ คุณนอนต่ออีกหน่อยเถอะ”

จากนั้นเขาก็จูบลงบนขมับของฉันเบาๆ อยู่สักพักแล้วจึงลุกออกไป

เขาออกไปได้สักพักแล้ว แต่ที่แก้มของฉันยังรู้สึกเหมือนมีลมหายใจของเขาหลงเหลืออยู่เลย

ตอนที่ฉันล้างหน้าแปรงฟันแล้วมองตัวเองในกระจก ฉันก็ลูบแก้มข้างที่ถูกสีชิงชวนจูบเมื่อสักครู่นี้เบาๆ

ฉันคิดว่าหลังจากวันนี้ไปเขาคงไม่อ่อนโยนกับฉันแบบนี้อีกแล้ว

ตั้งแต่วันนี้ไป เขาจะเกลียดฉันเข้ากระดูกดำแล้ว

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยลิ้มลองรสชาติของการถูกคนเกลียดเสียหน่อย

เซียวซือกับเซียวหลิงหลิงก็เกลียดฉัน แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพวกเธอ พวกเธอจะเกลียดฉัน ฉันก็ไม่เป็นไร

ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกคนที่ฉันชอบเกลียดมันจะเป็นอย่างไร แต่สุดท้ายตอนนี้ฉันก็ยอมรับมันแล้ว

ฉันชอบสีชิงชวน ชอบมากๆๆ

จนสามารถพูดได้เลยว่าฉันรักเขา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ฉันก็รู้สึกเศร้าเสียใจมาก

ฉันอาบน้ำและทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนฉันบอกกับหร่วนหลิงไว้แล้วว่าเช้านี้ฉันจะไปสายหน่อย

จากนั้นฉันก็ตรงไปที่โรงพยาบาล คุณหมอรอฉันอยู่แล้ว

เธอเป็นคุณหมอที่อ่อนโยนมีอัธยาศัยดีมากๆ เธอช่วยตรวจร่างกายให้ฉัน จากนั้นก็ถามฉันอีกครั้งอย่างจริงจัง “คุณคิดดีแล้วใช่ไหมคะ คุณไม่ต้องการลูกของคุณจริงๆ ใช่ไหมคะ? เมื่อกี้นี้หมออ่านผลตรวจร่างกายของคุณแล้ว เขาแข็งแรงมาก”

“ไม่ต้องการค่ะ” ฉันตอบคุณหมอด้วยความเด็ดขาด ฉันถึงกับส่งยิ้มไปให้เธอ เพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าฉันไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

ฉันเอ่ยขอบคุณคุณหมอ จากนั้นก็เดินกะโผลกกะเผลกออกจากโรงพยาบาล

วันนี้อากาศดีมาก ไม่ได้ใส่สีสันให้เกินจริงเหมือนอย่างในละคร ที่หลังจากนางเอกแท้งแล้วก็เดินไปบนถนนที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน แล้วจู่ๆ ก็มีพายุโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างรุนแรง ทำให้ผู้คนรู้สึกรักใคร่เอ็นดูนางเอกผู้โดดเดี่ยว

แต่วันนี้อากาศดีมาก แดดแรง และผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาด้วยความรีบร้อนอยู่รอบๆ ตัวฉัน พวกเขาเดินผ่านผ่านไหล่ฉันไป ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ฉันกลับรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างมาก

ฉันกลับมาที่เซียวซื่อกรุ๊ป ทันทีที่นั่งลงหร่วนหลิงก็เดินเข้ามารายงานกับฉัน

เธอยังไม่ทันได้เปิดปาก และเมื่อเธอมองมาที่ฉัน เธอก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ “บอส ทำไมสีหน้าของคุณถึงดูย่ำแย่ขนาดนั้นละคะ? อย่างกับป่วยหนักอย่างไรอย่างนั้น คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ? ”

“รินน้ำอุ่นให้ฉันหน่อยค่ะ” ฉันเอ่ย

“ได้ค่ะๆ ” เมื่อเธอเดินไปถึงหน้าประตู ฉันก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า “ไปชงน้ำตาลทรายแดงให้ฉันหน่อยนะคะ”

“ค่ะ” หร่วนหลิงเดินไปสองก้าวก็หยุดเดิน และเอ่ยว่า “บอสคะ ดื่มน้ำตาลทรายแดงน้อยๆ หน่อยนะคะ ในน้ำตาลทรายแดงมีสารที่ทำให้มดลูกอุ่น เหมือนมันจะไม่ค่อยดีต่อเด็กในท้องนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก คุณไปชงมาเถอะ”

หร่วนหลิงเดินพึมพำออกไป ผ่านไปสักพักหนึ่งเธอก็เดินถือแก้วเก็บความร้อนของฉันเข้ามา แต่กลับไม่ยอมยื่นมาให้ฉัน และมองมาที่ฉันด้วยความกังวล “บอสคะ เมื่อกี้ฉันดูในอินเทอร์เน็ตแล้ว อย่าดื่มเลยดีกว่านะคะ”

“ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไง” ฉันดึงแก้วมาแล้วยกขึ้นดื่มอึกใหญ่ กลิ่นหอมของน้ำตาลทรายแดงร้อนๆ ดึงวิญญาณฉันกลับมาเล็กน้อย

ฉันรู้สึกปวดท้องจึงเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องทำงานของฉัน เมื่อฉันเดินออกมาและเตรียมตัวทำงาน ในตอนที่ฉันไม่ทันได้ระวังหร่วนหลิงก็เดินเข้าไปแล้ว

บางครั้งเธอก็แอบขี้เกียจ เลยมาใช้ห้องน้ำในห้องทำงานของฉันแทนห้องน้ำของบริษัท

ฉันยังไม่ทันได้เปิดแฟ้มเอกสาร เธอก็วิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ แล้วมายืนเบิกตาโตมองฉันอยู่ตรงหน้าโต๊ะของฉัน “บอสคะ ทำไมบนกระดาษชำระที่อยู่ในถังขยะถึงมีเลือดเปรอะอยู่ละคะ? ”