พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 427

ฉันกลับไปที่กระท่อมไม้หลังเล็ก แต่ฉันพบว่าบ้านของแม่ฉันถูกยึดด้วย

เหตุผลก็คือข้อตกลงที่ฉันเซ็นก่อนหน้านี้ไม่ใช่ข้อตกลงการโอนกรรมสิทธิ์บ้านหลังนี้แต่แรก ดังนั้นบ้านหลังนี้จึงไม่ใช่ของฉัน มันยังเป็นของแม่เลี้ยง และตอนนี้เป็นของเซียวซือ

ฉันจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ต่อไป

เซียวซือโคตรไร้ความปรานี แม้แต่บ้านของแม่ฉันก็ให้ฉันไม่ได้

ฉันยืนอยู่หน้ากระท่อมน้อยด้วยความงุนงง หนีอีโจวก็พูดกับฉันว่า "ไปอยู่กับผม"

ไม่ใช่ว่าฉันกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ แย่แค่ไหนฉันก็ไปอยู่โรงแรมหรือบ้านของเฉียวอี้ได้ ไม่ถึงกับต้องนอนข้างถนน

ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็เห็นรถก่อสร้างเข้ามาจอดที่หน้าประตูตึกไม้หลังเล็ก

จากนั้นมีคนสองสามคนลงจากรถก่อสร้างและเดินตรงไปที่ตึกไม้หลังเล็กของแม่ฉัน ในมือยังถือเครื่องมือ ค้อนขนาดใหญ่อะไรอีก ฉันรีบไปหยุดพวกเขา "พวกคุณจะทำอะไร"

พวกเขามองมาที่ฉัน "รื้อตึก คุณเป็นใคร?"

“ทำไมต้องรื้อตึก?”

"นักพัฒนาได้ซื้อที่ดินไป ก็ต้องรื้อถอนตึกสิ"

ในเวลานี้ เครื่องดันดินก็แล่นตรงเข้ามายังตึกไม้หลังเล็กของแม่ฉัน

ด้วยความกังวลฉันไม่สามารถหยุดเครื่องดันดินได้ ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงหยุดคนที่พูดกับฉัน "นักพัฒนาเป็นใคร ใครซื้อที่ดินนี่ไป"

“บอกไปจะรู้เหรอ? เป็นกลุ่มอสังหาริมทรัพย์ภายใต้การดูแลของเซียวซื่อกรุ๊ป!” ชายคนนั้นสะบัดมือฉันออก “อย่ามาขวางทาง ไปให้พ้น!”

พวกเขาผลักฉันและหนีอีโจวออก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซียวซื่อกรุ๊ปซื้อที่นี่ไปเมื่อไหร่

แต่ฉันรู้ว่าต้องเป็นฝีมือของเซียวซือแน่ ตามความสามารถการพัฒนาในปัจจุบันของเซียวซื่อกรุ๊ป ไม่จำเป็นต้องซื้อที่ดินผืนนี้เพื่อพัฒนา เซียวซื่อกรุ๊ปมีอาคารหลายหลังที่ยังไม่เสร็จ และแรงกดดันทางการเงินก็สูงมาก ตอนนี้ซื้อที่ดินผืนนี้เพื่อพัฒนานั้นมันไม่คุ้ม แต่ฉันรู้ว่าที่เซียวซือทำไม่ได้หวังกำไร แต่ต้องการโจมตีฉัน

ตอนที่ฉันยังตะลึงอยู่นั้น เครื่องดันดินได้ขับเข้าไป และได้ดันรั้วไม้ด้านนอกตึกล้มไปแล้ว

เมื่อท่อนไม้ที่ถูกถอนตกลงบนพื้นทีละท่อนจนกระทบพื้น ทำให้ฝุ่นฟุ้งขึ้น จนแทบจะมองไม่เห็นดอกไม้แต่ละกระถางในสวน

ดอกไม้พวกนั้นฉันจ้างนักจัดดอกไม้มาดูแลเป็นพิเศษเรื่อยๆ เพราะทั้งดอกไม้และกระถางเป็นของที่มีตั้งแต่แม่ยังอยู่

ฉันอยากจะวิ่งไปเก็บกระถางดอกไม้ของฉัน แต่หนีอีโจวกอดฉันแน่น "อย่าไปเซียวเซิง มันอันตราย"

“ปล่อยฉันนะ กระถางของแม่ ดอกไม้ของแม่”

“ตอนนี้มันแตกไปหมดแล้ว คุณไปก็ไม่ได้ช่วย พวกเขาถูกสั่งให้รื้อถอนตึก เราก็หยุดพวกเขาไม่ได้”

กระถางพวกนั้นส่งเสียงดังเมื่อกระทบกับพื้น และเครื่องดันดินก็ดันไปที่กระท่อมหลังน้อย อีกไม่นานที่นี่ก็จะเหลือแต่ซากปรักหักพัง และฉันคงช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ร่างกายของฉันแข็งทื่อในอ้อมแขนของหนีอีโจว ฉันพูดกับเขาอย่างอ่อนแรง "ไม่ต้องกอดฉันไว้ ฉันไม่ไปหรอก"

ตอนนี้ที่นั่นฝุ่นฟุ้งไปทั่ว ก้อนอิฐตกลงมาเสียงดัง ฉันไม่ใช่คนโง่ เข้าไปก็โดนก้อนอิฐและไม้หล่นใส่ แล้วฉันจะเออะไรกลับคืนได้อีก

“เซียวซือ ไม่มีใครเอาอะไรไปจากพี่ พี่เข้าสถานกักกันได้ยังไง พี่รู้ดีที่สุด เรื่องของแม่พี่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฝืนเกินไปไหมที่เอาทุกอย่างมาเหมาให้ฉัน"

"เซียวเซิง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ชีวิตของฉันคงไม่เป็นอย่างที่นี้ ฉันจะให้เธอลองลิ้มรสดู! เซียวเซิง ฉันคิดว่ามันยุติธรรมมากที่ชำระแค้นด้วยแค้น ตอนนี้เธอก็แค่มองดูตึกของแม่ค่อยๆ ถูกรื้อทิ้งไปก็แล้วกัน!"

เซียวซือวางสายไป โลกนี้ไม่มีหรอกความยุติธรรม

ฉันไม่เคยทำร้ายเซียวซือ แต่เธอกลับโทษทุกความสูญเสียของเธอให้ฉัน

เซียวซือโง่เหรอ? แน่นอนว่าเธอไม่ได้โง่ เธอรู้ดีอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่มีฉัน สีชิงชวนก็ยังปฏิบัติต่อเธออย่างที่ควรจะเป็น และที่การผ่าตัดของแม่เลี้ยงมีปัญหาก็ยังคงเกิดขึ้น

แต่เธอต้องการโยนเรื่องทั้งหมดนี้ให้เป็นความผิดของฉัน

คนบางคนต้องเอาอุปสรรคในชีวิตตนไปโทษคนอื่น

ภายในไม่กี่นาที ตึกไม้หลังเล็กของแม่ก็พังยับเยินและกลายเป็นซากปรักหักพัง

ฉันอยู่ที่นั่นจนกระทั่งพวกเขารื้อถอนเสร็จ คนงานค่อยๆ แยกย้ายกันไป ฉันจึงไปค้นตามซากถึงเจอรูปถ่ายแม่อยู่ข้างใน

นี่คือภาพครอบครัว ที่มีพ่อแม่และฉันกอดกันและยิ้มอย่างมีความสุข

หนีอีโจวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน "อย่าร้องไห้เลย เซียวเซิง"

ฉันร้องไห้เหรอ? ทั้งๆ ที่ไม่ได้ร้องไห้