พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 65

ความหมายในคำพูดของป๋ออวี่มีปณิธานที่มุ่งมั่นปรารถนาเล็กน้อย แต่ฉันกลับรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

ฉันรู้ว่าคำพูดนี้ของเขาเป็นไปได้มากว่าเขาอาจจะเคยพูดกับฉันแค่คนเดียว

เขาเป็นแค่ผู้ช่วยข้างกายของสีชิงชวน งานของเขาแค่ต้องรับผิดชอบงานที่สีชิงชวนมอบหมายให้เขาให้สำเร็จก็พอแล้ว ซึ่งน่าจะไม่ได้รวมถึงการปลอบใจฉัน

ฉันซาบซึ้งใจมากที่เขาเอ่ยคำพูดนี้กับฉัน ฉันคิดว่าฉันควรจะจำทุกคำพูดเอาไว้

ฉันพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันกำลังยอมรับมัน ฉันจะเข้าใจมันได้”

เขายิ้มแล้ว ฟันขาวเปล่งประกายแวววาวท่ามกลางแสงไฟที่มืดสลัว

เหอะ ต้องบอกเลยว่าสีชิงชวนช่างมีตาหามีแววไม่ ป๋ออวี่เป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะรูปลักษณ์ภายนอกหรือบุคลิกลักษณะ เขาก็เหนือกว่ามากทั้งหมด

“งั้นคุณไม่ได้เจอกับพ่อแม่แท้ๆ แล้วใช่ไหม? ”

“แม้ว่าจะปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของผม แต่เมื่อก่อนพวกเขาทอดทิ้งผมไปจริงๆ คนที่เลี้ยงดูให้ผมเติบโตมาคือพ่อแม่บุญธรรมของผม เป็นธรรมดาที่ผมจะไม่กลับไปอยู่กับพวกเขา”

“อ้อ” ฉันพยักหน้า “ก็เข้าใจได้”

“อันที่จริงก็เจอในห้างสรรพสินค้าบ่อยๆ พวกเขาประกอบธุรกิจแบบเดียวกันกับสีกรุ๊ป”

“ธุรกิจที่ทำใหญ่มากไหม? ”

“หลงกรุ๊ป”

คำสองคำนี้ดังก้องจนหูแทบหนวก ในเมืองฮวาหากหลงกรุ๊ปกระทืบเท้าเพียงครั้งเดียว ทั้งเมืองฮวาก็จะสั่นสะเทือนไปสามครั้ง

นึกไม่ถึงเลยว่าภูมิหลังของคนที่อยู่ข้างกายสีชิงชวนจะไม่ธรรมดาแบบนี้

“หลังจากนี้ไปต้องให้สีชิงชวนดีกับคุณหน่อยแล้ว” ฉันกระซิบ “ไม่อย่างนั้นคุณก็กลับไปรับมรดกนับแสนล้านของคุณเถอะ ไม่ต้องเป็นผู้ช่วยให้เขาแล้ว”

เขายิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง ดวงดาวทั้งหมดซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา “คุณสีดีกับผมมาก”

ก็น่าจะใช่แหละ สีชิงชวนใส่ใจเขามาก ฉันดูออก

พอมาคิดๆ ดูแล้วนี่มันก็ตลกมาก หากวันนั้นป๋ออวี่ถูกสีชิงชวนทำให้เจ็บช้ำน้ำใจและกลับบ้านไปเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล จากนั้นทั้งสองคนก็มาพบกันใหม่อีกครั้งในห้างสรรพสินค้า ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องเป็นละครที่สนุกมากแน่นอน

ฉันพิงใบหน้าลงบนโซ่เหล็กเย็นๆ นิ่งคิดและยิ้มออกมา ป๋ออวี่เองก็อมยิ้มมองมาที่ฉันเช่นกัน

แต่ทว่าเวลาที่เงียบสงบนี้ก็ถูกเสียงจากนรกทำลายลง

“ไม่ทราบว่าพวกคุณคิดอะไรกันอยู่เหรอ? ”

สีชิงชวน เป็นสีชิงชวน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างลุกลี้ลุกลน และเห็นสีชิงชวนยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเรา ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไร

ป๋ออวี่ยืนขึ้น “คุณสี”

“ภรรยาของผมกับผู้ช่วยของผมมานั่งเล่นชิงช้าอยู่ที่สวนดอกไม้กันสองคนในตอนที่งานเลี้ยงยังไม่จบ” เขาเอ่ยเสียงเย็น เดิมทีฉันเริ่มอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้วจากเสื้อคลุมที่คลุมไหล่ของอยู่ พอเขามาพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง

“ตอนแรกฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ผู้ช่วยป๋อเอาเสื้อคลุมมาให้ฉัน” เดิมทีฉันคิดที่จะช่วยพูดให้ป๋ออวี่ แต่เมื่อพูดออกมาแล้วกลับรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

สีชิงชวนชี้นิ้วมาที่จมูกของฉัน “ไปอวยพรนายท่านกับผม”

“อืม” ฉันลุกขึ้นจากชิงช้า สีชิงชวนหมุนตัวเดินกลับไปทางคฤหาสน์แล้ว

เขาเดินเร็วมาก ฉันได้แต่เดินกะโผลกกะเผลกตามเขาไป

ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน จนฉันชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา

โชคดีที่เมคอัพของฉันไม่เยิ้ม ไม่อย่างนั้นเมคอัพทั้งใบหน้าคงจะหลุดออกมาเหมือนในวิดีโอสั้นๆ แล้ว

“อะ อะไร? ” ฉันมองไปที่เขาอย่างหวาดกลัว

เพราะสีชิงชวนเป็นคนอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายมากเกินไปจริงๆ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเขาจะอารมณ์เสียขึ้นมาตอนไหน

“แม้ว่าผมจะไม่อยากยอมรับว่าคุณเป็นภรรยาของผม แต่คุณช่วยแสดงออกว่าคุณเป็นหน่อยได้ไหม? ”

ฉันกลืนมันลงไปภายในคำเดียว คนทั้งโต๊ะปรบมือ

“ชิงชวน ภรรยาของคุณเป็นผู้มีความสามารถยอดเยี่ยมในบรรดาผู้หญิงจริงๆ ดื่มเหล้าเก่งมาก! ”

ฉันดื่มเหล้าเก่งเหลวไหลสิ้นดี พอเหล้าขาวทั้งแก้วลงท้องไปก็เวียนหัวแล้ว ความแรงของแอลกอฮอล์แรงมาก

สีชิงชวนที่อยู่ในสายตาของฉันแกว่งไปมา รูปร่างหน้าตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเหมือนไม่มีอยู่จริงมากขึ้น

เดิมทีในใจของฉันเขาก็เหมือนไม่มีอยู่จริงอยู่แล้ว

มาตอนนี้ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบราวกับหุ่นจำลองยิ่งกว่าเดิม

โอ้ ตุ๊กตาเติมลม

มีตุ๊กตาเติมลมรูปผู้ชายไหม ดูเหมือนว่าจะมีนะ ถ้าใช้รูปร่างหน้าตาของสีชิงชวนผลิตออกมาจำนวนมากจะต้องขายดีมากอย่างแน่นอน อีกทั้งเขายังเป็นได้ทั้งของผู้ชายและผู้หญิง

ฉันหยุดยิ้มไม่ได้ แต่ยังพอควบคุมตัวเองได้อยู่

ในความเลือนรางฉันได้ยินคนพูดกับฉันว่า “คุณนายสี เจอกันครั้งแรก ผมขอดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว เพื่อเป็นการแสดงความเคารพ”

หลังจากนั้นแก้วเหล้าก็ถูกยัดเข้ามาในมือฉัน ฉันหรี่ตาลงถึงได้มองเห็นว่าเป็นชายไว้หนวดเครายืนอยู่ตรงหน้าฉันและกำลังเงยหน้าดื่มเหล้าทั้งแก้วเข้าไป

ถึงอย่างไรก็ดื่มเข้าไปแก้วหนึ่งแล้ว ฉันมีความสามารถในการดื่มเหล้าแล้ว ความห้าวหาญก็เลยเพิ่มขึ้นมา ฉันยกแก้วขึ้นกรอกเหล้าเข้าไปในปาก

จากหางตาของฉันมองเห็นสีชิงชวนที่ประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางนี้ของเขาฉันก็รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ฉันทำให้สีชิงชวนประหลาดใจได้แล้ว มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

จนในท้ายที่สุดฉันก็ล่องลอยเล็กน้อย ถึงอย่างไรสำหรับฉันแล้วจะเหล้าแก้เดียวหรือกี่แก้วนับไม่ถ้วนก็ไม่ได้แตกต่างกันอยู่แล้ว ฉันเองก็จำไม่ได้ว่าฉันดื่มเข้าไปกี่แล้ว และสุดท้ายถูกใครลากออกมาก็ไม่รู้เหมือนกัน

ดูเหมือนว่าฉันจะยืนโซเซอยู่ที่ดาดฟ้า คฤหาสน์ของตระกูลตั้งอยู่ที่เชิงเขา สามารถมองเห็นภูเขาลูกใหญ่ที่ทอดยาวไม่ขาดสายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ มันดูมืดมิดมากในยามค่ำคืน ดูลึกลับมาก

ฉันกางแขนทั้งสองข้างออก และตะโกนพูดกับภูเขาอย่างกระตือรือร้น “ฮัลโหล คุณสบายดีไหม? ”