พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 103

เมื่อซวงซวงหันกลับมามองสายตาของเธอก็ประสานเข้ากับดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านจับมือเธอเบา ๆ และพูดกับเธอว่า “ซวงซวง ฉันเชื่อในตัวเธอ”

ภายในใจของซวงซวงรู้สึกสงบนิ่งราวกับมีความอบอุ่นไหลเวียนอยู่ “หว่านหว่าน ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ จ้าวลี่หยิงกำลังโกหก ทั้งหมดที่เขาพูดไม่เป็นความจริง”

“ฉันรู้” เมื่อพูดจบ เซี่ยซีหว่านก็จับมือซวงซวงแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าจ้าวลี่หยิง

เมื่อบรรดาผู้คนที่คอยสอดแนมเรื่องของคนอื่นเห็นเซี่ยซีหว่านเดินเข้ามา ก็ค่อย ๆ พาตัวเองถอยห่างออกไปเล็กน้อย พวกเขาสงสัยมากว่าเซี่ยซีหว่านจะทำอะไร

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปที่เซี่ยซีหว่าน เธอต้องการดูว่าเซี่ยซีหว่านจะมาไม้ไหนอีก

ทันใดนั้นก็มีคนสองคนเดินมาจากทางเดิน คือ ผู้ชายที่ชอบนอนหลับและลูกน้องของเขา

ลูกน้องพูดว่า “คุณชายรองครับ...”

ลู่จื่อเซียนยกมือข้างหนึ่งขึ้นซึ่งหมายความว่า เขาต้องการให้ลูกน้องคนนั้นเงียบปาก

ลูกน้องของเขาจึงเงียบปากอย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านมองไปที่จ้าวลี่หยิง ดวงตาใสของเธอแสดงความเย็นชาออกมา “หัวหน้าจ้าวคะ ฉันเคยเห็นคนไร้ยางอายมาแล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเช่นคุณขนาดนี้ ตอนนี้ได้โปรดกล่าวขอโทษซวงซวงเดี๋ยวนี้ค่ะ!”

“ฉัน….ขอโทษซวงซวงเนี่ยนะ?” จ้าวลี่หยิงยิ้มเยาะ “เซี่ยซีหว่าน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ทำไมผมต้องฟังคุณด้วย คุณควรจัดการเรื่องของตัวเองก่อนไหม?”

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านฉายแววเย็นชาขึ้นทันที จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นมาพร้อมกับเตะไปที่หัวเข่าของจ้าวลี่หยิงอย่างแรง

จ้าวลี่หยิงไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะจัดการกับเขาในท่ามกลางสายตาผู้คนเช่นนี้ การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วและแม่นยำมาก เขารู้สึกเจ็บเพียงที่หัวเข่าเท่านั้น หลังสิ้นเสียงเตะที่หัวเข่ากระแทกดังปั๊ก เขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงเลยทันที

โอ้ย

ทุกคนต่างรู้สึกโดนดึงดูดและพากันตกตะลึงกันไปหมด

จ้าวลี่หยิงรู้สึกเจ็บจนเหงื่อไหลออกมาเต็มหัว เขามองไปที่เซี่ยซีหว่านอย่างโกรธเคือง “เซี่ยซีหว่าน คุณกล้า...”

เขายังพูดไม่ทันจบ เซี่ยซีหว่านก็เตะเข่าอีกข้างของจ้าวลี่หยิงอีกครั้ง

สิ้นเสียงดังปั๊ก ขาทั้งสองข้างของจ้าวลี่หยิงก็คุกเข่าลงทันที คุกเข่าลงต่อหน้าซวงซวง

สถานการณ์เช่นนี้อย่าได้พูดถึงผู้คนที่ชอบสอดแนมเรื่องของคนอื่นเลย แม้แต่ซวงซวงก็ยังรู้สึกอึ้ง

เดิมทีห้องยาที่พูดคุนกันอย่างสนุกปากนั้นกลับเงียบลงทันที เงียบจนแม้แต่เสียงเข็มเล็ก ๆ หล่นที่พื้นก็คงยังได้ยินทั้งหมด

เซี่ยซีหว่านมองไปที่จ้าวลี่หยิงอย่างเย็นชาและพูดกับซวงซวงว่า “ซวงซวง เราถูกสุนัขกัด แล้วเรายังจะควรพูดกับสุนัขด้วยเหตุผลเหรอ?”

ซวงซวงรีบพูดว่า “ไม่ใช่แน่นอน”

“เราถูกสุนัขกัด และแน่นอนว่าเราต้องเอาไม้ตีกลับไปอย่างโหดเหี้ยม!” เซี่ยซีหว่านมองซวงซวง ด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว “ซวงซวง เชิดหน้าขึ้นและยืดหน้าอกไว้!”

ซวงซวงไม่รู้ว่าเซี่ยซีหว่านต้องการจะทำอะไร เธอรู้เพียงว่าพลังออร่าของเซี่ยซีหว่านตอนนี้แข็งแกร่งมาก เธอต้องเชื่อฟัง ซวงซวงก็เชิดหน้าและยืดหน้าอกขึ้นทันทีจนเกือบจะอยู่ในท่าทหาร

ทันใดนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนก็เงยหน้าขึ้นและเห็นโจวผิงที่กำลังเร่งรีบเดินเข้ามา เธอจึงยิ้มให้อย่างรวดเร็ว “ผู้อำนวยการโจวคะ คุณมาแล้ว หว่านหว่านเธอหยุดเดี๋ยวนี้ ตอนนี้กระดานสนทนาเต็มไปด้วยข่าวเชิงลบเกี่ยวกับการนอกใจของเธอ ตอนนี้เธอยังจะยุยงซวงซวงให้ตบหัวหน้าจ้าวต่อหน้าทุกคนอีก ผลกระทบนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว!”

เซี่ยซีหว่านปล่อยจ้าวลี่หยิง และจ้าวลี่หยิงก็ทรุดตัวลงบนพื้นในทันที

ทันใดนั้น โจวผิงก็รู้สึกโกรธจัด กระดานสนทนาของสถาบันวิจัยเต็มไปด้วยข้อความว่าร้าย เพราะเรื่องการนอกใจของเซี่ยซีหว่าน ตอนนี้หัวของจ้าวลี่หยิงเต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้านั้นยังปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงสดสองรอยซึ่งทำให้โจวผิงโกรธเป็นฟืนเป็นไป แล้วพูดตำหนิทันทีว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอคิดว่าสถาบันวิจัยเป็นสถานที่แบบไหนกัน เธอถึงไม่รู้จักสำนึกผิดและยังสร้างปัญหาในที่สาธารณะอีก เธออยากให้ฉันไล่เธอออกจากสถาบันไหม?”

จ้าวลี่หยิงรู้สึกเกลียดจนอยากจะฉีกเซี่ยซีหว่านกับซวงซวงออกเป็นชิ้น ๆ แต่ทั้งร่างกายเขากลับไม่มีแรงจึงทำได้เพียงรู้สึกโกรธเกลียดเล็กน้อยเท่านั้น “ผู้อำนวยการโจวครับ คุณต้องตัดสินให้ผม!”

ซวงซวงจึงรีบพูดขึ้นว่า “ผู้อำนวยการโจวคะ สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะฉัน และฉันก็เป็นคนตบจ้าวลี่หยิง ฉันจะอธิบายเรื่องนี้ให้ท่านอธิการบดีทราบเองค่ะ!”

โจวผิงมองไปที่ซวงซวงและขมวดคิ้ว สถานะของซวงซวงในซูมี่นั้นทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ…

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็ดึงซวงซวงไปไว้ข้างหลังเธอ “ผู้อำนวยการโจวคะ เรื่องนี้มุ่งตรงมาที่ฉัน และฉันจะรับผิดชอบเองทุกอย่างค่ะ”

โจวผิงพ่นลมหายใจออกมาแล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอตามฉันไปที่ห้องทำงานด้วย!”

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกตื่นเต้น เมื่อครู่นี้ได้ดูไปหนึ่งฉากที่ไม่รู้สึกเจ็บแสบเท่าไหร่ และตอนนี้กำลังจะมีการแสดงอีกอย่างที่น่าสนใจอีกหนึ่งฉาก ตามอารมณ์ของผู้อำนวยการโจวนั้น เธอจะต้องไล่เซี่ยซีหว่านออกอย่างแน่นอน

ในเวลานี้เซี่ยซีหว่านจึงพูดขึ้นว่า “ผู้อำนวยการโจวคะ ฉันจะตามคุณไปที่ห้องทำงานเพื่อจัดการกับเรื่องของฉัน แต่ตอนนี้เรื่องของจ้าวลี่หยิงฉันยังจัดการไม่เสร็จค่ะ เรามาจัดการกับเขาก่อนเถอะค่ะ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป แม้แต่โจวผิงก็พูดว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอตบจ้าวลี่หยิงขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องการอะไรอีก?”

เซี่ยซีหว่านเบ้ริมฝีปากสีแดงของเธอเล็กน้อยและพูดว่า “ผู้อำนวยการโจวคะ เมื่อวานนี้จ้าวลี่หยิงขโมยโทรศัพท์มือถือของซวงซวง และทิ้งซวงซวงไว้บนทางด่วน เขาละเมิดความเป็นส่วนตัวและคุกคามความปลอดภัยส่วนบุคคลของผู้อื่นหรือเปล่าคะ ตอนนี้ฉันต้องการโทรแจ้งตำรวจค่ะ!”