พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 186

ลู่หานถิงกำลังอาบน้ำอยู่ ในขณะเดียวกันก็มีเสียงเคาะประตูกระจกฝ้าก็ดังขึ้น “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ลู่หานถิงปิดฝักบัว เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูกระจกฝ้า ด้านนอกคือร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านนั่นเอง

“คุณลุกออกจากเตียงมาทำไมล่ะ คุณไม่ง่วงแล้วเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านพ่นลมหายใจออกมา และพูดว่า “คุณปลุกฉันขนาดนั้นแล้ว ฉันจะนอนต่อได้ยังไงล่ะคะ?”

ลู่หานถิงเอื้อมมือไปจับข้อมือที่เรียวเล็กของเธอแล้วดึงเธอเข้ามาด้านใน เขาบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอด้วยความรัก และพูดว่า “อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นนะ ใครกันที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ?”

จากนั้นลู่หานถิงก็บรรจงจูบริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซี่ยซีหว่านตื่นขึ้นมาเวลาแปดโมงเช้า เธอตื่นสาย แสงแดดยามเช้าจากด้านนอกหน้าต่างสาดส่องผ่านผ้าม่านหลายชั้นเข้ามา ทำให้ห้องเป็นสีทองและดูอบอุ่นยิ่งนัก

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือออกไปสัมผัสรอบ ๆ อ้อมกอดอันอบอุ่นหายไป ลู่หานถิงน่าจะตื่นแล้ว

เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?

กว่าทั้งสองจะเข้านอนกันก็เกือบจะเช้าแล้ว เธอยังคงรู้สึกง่วงมากจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ แต่เขากลับตื่นไปทำงานตามปกติ

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นและลงจากเตียง เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างพร้อมกับสูดอากาศยามเช้าที่สดชื่น ในขณะเดียวกันนั้นเธอเห็นบรรดาพนักงานด้านล่างตึกกำลังเดินเข้าบริษัททีละคนสองคน

เซี่ยซีหว่านนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธออยู่ในบริษัทลู่กรุ๊ป เธออยู่ในห้องทำงานของประธาน เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทั้งคนสองคนทะเลาะกันเมื่อคืนนี้ เซี่ยซีหว่านก็รู้สึกเขินอายจนไม่สามารถมองหน้าตัวเองได้ คำพูดของเธอจุดไฟเผาตัวเองชัด ๆ

คุณชายลู่รับมือยากจริง ๆ !

เซี่ยซีหว่านอาบน้ำไปสักพักก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกราวกับว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในห้องพัก

คุณชายลู่กลับมาแล้วเหรอ?

เซี่ยซีหว่านเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับกระโดดออกมา แล้วพูดว่า “คุณชาย…”

คำพูดของเธอหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะไม่ใช่คุณชายลู่ที่เดินเข้ามา แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นดูเด็กมาก เธอเหมือนผู้หญิงอายุราว ๆ 30 กว่าปี เธอสวมชุดสีแดง รูปร่างของเธออวบอิ่มน่าดึงดูด ผิวของเธอขาวเนียน เธอทั้งสวยและมีเสน่ห์ ถ้าเทียบกับเซี่ยซีหว่านที่มีอายุ 20 ปีแล้ว เธอมีเสน่ห์ในแบบที่แตกต่างออกไป

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกตกใจมากเมื่อเห็นเซี่ยซีหว่าน เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณนายคะ ฉันมาทำความสะอาดห้อง และเก็บเสื้อผ้าของท่านประธานไปซักแห้งค่ะ ”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เป็นเรื่องปกติที่ห้องพักของลู่หานถิงจะต้องมีคนคอยทำความสะอาด แต่เธอไม่คิดว่าแม่บ้านที่มาทำความสะอาดจะสวยขนาดนี้

“อ้อ ถ้าอย่างนั้น เชิญคุณทำความสะอาดตามสบายเลยค่ะ” เซี่ยซีหว่านหลบทางให้เธอ

“หึ!” เซี่ยซีหว่านขยับตัวหลบเพื่อจะสื่อความหมายว่า “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ลู่หานถิงรู้สึกแปลกใจ เขาเม้มริมฝีปากบาง และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “คุณนายลู่ คุณทำเกินไปแล้วนะ เมื่อคืนคุณนอนกอดผมทั้งคืน ตอนนี้พอลงจากเตียงแล้ว คุณทำเป็นไม่รู้จักผมอย่างนั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมคุณถึงดูโกรธผมแบบนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านกัดริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ และพูดว่า “ฉันจะกล้าโกรธประธานลู่ได้ยังไงคะ ประธานลู่เป็นถึงประธานของบริษัทลู่กรุ๊ปที่เรียบหรูไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน แม้แต่แม่บ้านทำความสะอาดก็แตกต่างกับผู้อื่นมาก!”

คำพูดที่คลุมเครือของเธอเต็มไปด้วยความหึงหวงและเหน็บแนม

ลู่หานถิงไม่รู้ว่าทำไม เขาจึงถามว่า “คุณนายลู่ คุณหมายถึงแม่บ้านทำความสะอาดคนไหน?”

“แม่บ้านทำความสะอาดคนที่ขาว ๆ สวย ๆ เหมือนกับฮั่วเสวียน คุณชายลู่ คุณยังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอคะ? คนที่คอยดูแลคุณอยู่ยังไงล่ะคะ!”

ลู่หานถิงไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอกำลังพูดถึงแม่บ้านทำความสะอาดคนไหนอยู่ มีคนมาทำความสะอาดที่ห้องพักเขาจริง ๆ เรื่องพวกนี้ผู้ช่วยเป็นคนจัดการให้กับเขาทั้งหมด

ลู่หานถิงเอื้อมมือไปโอบเอวบางของเธอ และพูดว่า “แล้วคุณปล่อยให้เธอเอาเสื้อผ้าพวกนั้นไปเหรอ?”

“ไม่ค่ะ โชคดีที่ฉันรีบคว้ามันเอาไว้!” พูดจบเซี่ยซีหว่านก็หยิบเสื้อผ้าขึ้นมา และพูดเสริมว่า “คุณไม่เห็นเหรอคะว่าฉันกำลังซักผ้าอยู่”

เมื่อครู่ลู่หานถิงไม่ได้สังเกต เขาไม่คิดว่าเธอจะซักผ้าให้เขาที่นี่

“คุณนายลู่ แล้วทำไมคุณถึงอายล่ะ?”