พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 236

อะไรนะ?

เหยียนอี้นิ่งชะงักไปในทันทีเพราะเขาเพิ่งมาถึง และก็ไม่เห็นลู่จื่อเซียนเข้าไปในห้องของเซี่ยซีหว่าน

เหยียนอี้มองไปที่ประธานของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของประธานปกคลุมไปด้วยความมืดม ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มืดมนและเย็นชาซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัว

“ท่านประธานครับ คุณเป็นยังไงบ้างครับให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ?” เหยียนอี้รู้สึกเสมอว่าท่านประธานของเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนกับสิ่งนี้และเขาก็กำลังจะอารมณ์เสียอีกครั้ง

ทันใดนั้นลู่หานถิงก็หยิบคีย์การ์ดห้องมาและพูดว่า “ไม่ต้องหรอก เลขาเหยียน คุณกลับไปเถอะ”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็หันหลังและรูดคีย์การ์ดเข้าไปในห้องของตัวเองในทันที

...

ในห้องเพรสซิเดนท์สวีท ลู่หานถิงไม่ได้ไปอาบน้ำ ภายในห้องมืดมากไม่มีแสงไฟทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเย็นเยือกและกดดันจนน่าอึดอัดใจ

เขานั่งที่โซฟาแล้วดึงบุหรี่ออกมาคาบไว้บนริมฝีปากบางของเขา จากนั้นก็จุดไฟแช็คเสียงดัง “แป๊ก” เพื่อใช้เปลวไฟสีแดงที่กำลังลุกโชนมาจุดบุหรี่ที่ริมฝีปากของเขา แล้วเขาก็เริ่มสูบบุหรี่อย่างดุเดือด

ในไม่ช้าที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะกลางก็เต็มไปด้วยก้นบุหรี่ เขาสูบบุหรี่เร็วเกินไป บุหรี่เริ่มหมดไปทีละตัว ๆ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าบุหรี่หนึ่งซองหมดเกลี้ยงแล้ว

ลู่หานถิงเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่อีกครั้ง และพบว่าเขานำบุหรี่มาเพียงแค่หนึ่งซอง และตอนนี้เขาก็ไม่มีบุหรี่สูบแล้ว

ความโกรธที่ไร้เหตุผลอย่างฉุนเฉียวและคุกกรุ่นอยู่ภายในอกของเขาต้องพึ่งนิโคตินเพื่อมาทำให้จิตใจของเขาด้านชา ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรเลย เขาพิงหัวไปที่โซฟาและดวงตาเฉี่ยวอันคมเข้มของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดง

ไม่ว่าเขาจะลืมตาหรือหลับตานั้นในหัวของเขาก็มีฉากของลู่จื่อเซียนเข้าไปในห้องของเซี่ยซีหว่าน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่นะ?

เขาทำใจไว้ตั้งนานแล้ว อนาคตเธอจะได้พบกับชายหนุ่มที่ดีกว่า และเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขา แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริง ๆ เขาก็รู้สึกทนไม่ได้

ร่างใหญ่สูงโปร่งลุกขึ้นทันที เขาเดินเร่งฝีเท้าไปเปิดประตูห้อง แล้วมาที่หน้าประตูห้องของเซี่ยซีหว่านอย่างรวดเร็ว

ประตูบานนี้ยังคงปิดสนิทอย่างแน่นหนา และลู่จื่อเซียนก็ยังไม่ออกมา

ลู่หานถิงยกมือขึ้นและกำลังจะเคาะประตู แต่จู่ ๆ มือของเขาก็กลับแข็งค้างอยู่กลางอากาศ และก็หยุดค้างอยู่แบบนั้น

เขาหลุบตาลงต่ำด้วยความกล้ำกลืนฝืนทน จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วเดินกลับมาถึงที่ห้องของเขา

เขาหยิบขวดยานอนหลับออกมา เปิดฝาเทยาลงมาในฝ่ามือเป็นกอง แล้วกลืนเข้าไปทั้งหมด

ตอนนี้เขาจำเป็นต้องกินยานอนหลับ ถ้าหากว่าเขาไม่กินเข้าไป อาการป่วยของเขาจะกำเริบและเขาอาจจะพุ่งเข้าไปทำร้ายเธอ

ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากยานอนหลับไม่ได้แล้ว

...

ภายในห้องของเซี่ยซีหว่าน เธอมองลู่จื่อเซียนที่ยืนอยู่ข้างประตูและยกมือขึ้นมาเพื่อเตรียมการป้องกัน เธอกระพริบตาปริบ ๆ ดวงตาสดใสและเปล่งประกายของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอเอ่ยถามอย่างลนลานว่า “คุณ...คุณจะทำอะไรคะ?”

ลู่จื่อเซียนมองดูว่าเธอจะปกป้องตัวเองอย่างไรก็ยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อย เขามาเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะพร้อมกับเปิดถุงที่อยู่ในมือ แล้วหยิบต้นดอกลำโพงออกมา “ผมยืนอยู่ข้างนอกแล้วจะเอาอันนี้ให้คุณได้ยังไงล่ะ ดอกลำโพงอยู่ที่นั่นกับผมมาตลอด ซวงซวงโทรหาผม ผมก็เลยเอามาส่ง”

ความตึงเครียดของเซี่ยซีหว่านผ่อนคลายลง แม้ว่าเธอจะเชื่อในบุคลิกของลู่จื่อเซียน แต่ยังไงพวกเราก็เป็นคนโสดกันทั้งคู่ เขาบุกเข้ามาในห้องของเธอแบบนี้จะไม่ให้เธอรู้สึกตกใจได้อย่างไร

เซี่ยซีหว่านเดินไปข้างหน้า ดอกลำโพงยังคงสวยงามและเป็นสีแดงสดเช่นเดิม

“คุณต้องการมันไปทำอะไรเหรอ?” ลู่จื่อเซียนเอ่ยถามในทันที

“อ๋อ ฉันต้องการจะค้นคว้าเกี่ยวกับมันค่ะ นี่อาจเป็นดอกลำโพงเพียงต้นเดียวในโลกและมันก็เป็นสิ่งที่ซวงซวงมอบให้ฉัน ฉันต้องเอาไปด้วยแน่นอนค่ะ” เซี่ยซีหว่านพูดพลางย้ายต้นดอกลำโพงไปที่ระเบียง

เขาอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าเธอจะเจอเขาที่นี่จึงไม่ทันตั้งตัวและไม่ได้เตรียมใจไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้เจอกันหลังจากที่หย่าร้างกันแล้ว

เธอละสายตาจากเขาอย่างรวดเร็วและมองไปที่ปุ่มตัวเลขสีแดงของลิฟต์ที่กำลังเปลี่ยนชั้นอยู่

ในขณะเดียวกันนั้นลู่หานถิงก็เดินเข้ามายืนข้าง ๆ เธอ เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบแห้งเล็กน้อยว่า “ช่วงนี้...คุณเป็นยังไงบ้างครับ”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้มองเขาและพยักหน้าตอบรับเพียงเล็กน้อยว่า “อ้อ ฉันสบายดี คุณพักอยู่โรงแรมนี้ด้วยเหรอคะ?”

“ผมมาทำงานน่ะ” เขาตอบง่าย ๆ เพียงสี่คำ

“อ้อค่ะ” เซี่ยซีหว่านไม่พูดอะไรอีก เธอพยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลายและเป็นธรรมชาติมากขึ้น

จากนั้นเธอก็ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบแห้งของเขาอีกครั้ง “เมื่อคืนนี้ ผมเห็นลู่จื่อเซียนเข้าไปในห้องของคุณ ดูเหมือนว่าพวกคุณจะพัฒนาความสัมพันธ์กันเร็วมาก พวกคุณไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านชะงักและหันกลับมามองเขาอย่างรวดเร็ว เขาเองก็มองเธออยู่เช่นกัน หางตาเฉี่ยวคมเข้มของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงจาง ๆ ดูอ่อนล้า ใต้ตาของเขาดำคล้ำ สภาพของเขาดูแย่มาก เขายังคงจมอยู่กับความเศร้าโศกและความไร้เหตุผลจนทำให้อาการป่วยของเขากำเริบได้ง่าย

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรค่ะ” เมื่อลิฟต์มาถึง เซี่ยซีหว่านก็ทิ้งคำพูดนี้ไว้และเดินตรงเข้าไปในลิฟต์ทันที

ทันใดนั้นข้อมือเรียวเล็กของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ มืออันแข็งแกร่งของชายผู้นั้นยื่นเข้ามาและดึงข้อมือเธออย่างแรง จากนั้นเธอก็ถูกเขาผลักให้ชิดผนังอย่างรวดเร็ว

แผ่นหลังอันบอบบางของเธอแนบชิดเข้ากับผนังตามด้วยหน้าอกอันแข็งแรงของเขาแนบชิดเธอเข้ามาอีกที เธอติดอยู่ในอ้อมอกของเขา เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านประธานลู่คะ เรามาพูดคุยกันดี ๆ เถอะค่ะ อย่าลงไม้ลงมือกันเลยค่ะ”

ระยะใกล้เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่ทำให้เขาได้สูดกลิ่นอันหอมหวานแสนสดชื่นจากเรือนร่างของเธอแล้ว เขาหลงใหลและชอบกลิ่นกายของเธอมาก “คุณกำลังจะเข้าใจผิดเรื่องการลงไม้ลงมือนะครับ ก่อนที่ผมจะลงไม้ลงมือกับคุณจริง ๆ คุณควรตอบคำถามของผมให้ดีก่อน เมื่อคืนนี้คุณกับลู่จื่อเซียนทำอะไรกันอยู่ในห้องครับ?”

เซี่ยซีหว่านมองเบ้าตาสีแดงเลือดของเขา สองมือเล็กพยายามต้านทานหน้าอกอันแข็งแกร่งของเขาและพยายามผลักเขาออกไป “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง ลู่หานถิง คุณมันน่ารำคาญมาก !”