พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 235

รถตู้สุดหรูคันนี้จอดอยู่ริมถนนอย่างเงียบ ๆ แบบนั้น หน้าต่างรถไม่ได้เลื่อนลงมาแต่อย่างใด รถตู้ทั่วทังคันติดฟิล์มรถสีดำระดับพรีเมียมจนทำให้มองไม่เห็นข้างในรถเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามราวกับว่ามีดวงตาลึกลับคู่หนึ่งกำลังมองผ่านหน้าต่างกระจกรถออกมาจากภายในรถอย่างเงียบ ๆ อย่างทรงพลังจนทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดจนอยากจะก้มลงศิโรราบในทันที

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนนต่างให้ความสนใจรถตู้สุดหรูระดับพรีเมียมคันนี้เป็นอย่างมากต่างพากันจ้องมองมายังรถตู้คันนี้กันแทบทุกคน

ลู่หานถิงมองรถสุดหรูคันนั้นครู่หนึ่ง เขารู้ได้ในทันทีว่าใครที่กำลังนั่งอยู่ในรถตู้สุดหรูคันนั้น และเขารู้ว่าใครมาถึงแล้ว รถตู้สุดหรูคันนั้นน่าจะตามเขามาตั้งนานแล้ว

ดวงตาเฉี่ยวอันคมเข้มของลู่หานถิงดูเหมือนจะเห็นคนข้างในราวกับสามารถมองทะลุผ่านฟิล์มรถยนต์ราคาแพงได้ และคนข้างในก็มองมาที่เขาด้วยเช่นกัน ดวงตาทั้งสี่ตาต่างก็จ้องมองกันและกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่หานถิงก็ละสายตาเย็นชาของเขาออกมาจากรถตู้สุดหรูคนนั้น และเดินตามข้างหลังเซี่ยซีหว่านต่อไป

...

ภายในรถตู้สุดหรู คนขับรถส่วนตัวมองผ่านกระจกมองหลังแล้วเอ่ยถามอย่างสุภาพว่า “ท่านครับ เราจะตามคุณชายใหญ่ไปไหมครับ ?”

ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังที่ซ่อนอยู่ในแสงมืดสลัวนั้นตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องแล้ว ไปหาหญิงชราที่สวนโหย่วหลาน”

“ครับ คุณท่าน”

...

เซี่ยซีหว่านเดินเล่นไปสักพัก เธอเดินผ่านสถานที่ที่เธอคุ้นเคย และในไม่ช้าฝีเท้าของเธอก็ค่อย ๆ หยุดลงอย่างช้า ๆ และไม่เดินต่อ

อันที่จริงแล้วเธอไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่เมื่อเธอยืนอยู่ที่นี่ เธอก็รู้ว่าตัวเองต้องการจะไปที่ไหน ที่นี่คือทางที่จะไปสวนโหย่วหลาน

เธออยากไปที่สวนโหย่วหลาน

ถ้าจะพูดว่าชีวิตคนเราในอีกยี่สิบปีข้างหน้า เธอคงใช้เวลาทั้งวันหวนคิดเรื่องอดีตครึ่งแรกของเธอ แล้วอีกครึ่งหลังเธอยังคงอาลัยอาวรณ์กับเมืองไห่เฉิง เธอไม่อยากจากสวนโหย่วหลานแห่งนี้ไป

เธอเดินมาถึงที่แห่งนี้อีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

เซี่ยซีหว่านหยุดเดินและไม่ได้เดินไปต่อ เธอคิดว่าอันที่จริงแล้วเธอคิดถึงคุณท่านลู่ คุณท่านลู่รักเธออย่างสุดซึ้งจากใจจริง เราไม่ได้เจอกันนานมาก ก่อนที่เธอจะจากเมืองไห่เฉิงไปเธอต้องการมาเยี่ยมคุณท่านลู่

แต่เธอไม่กล้าเข้าไป อย่างแรกเป็นเพราะว่าตอนนี้ดวงตาของเธอมองไม่เห็น และอย่างที่สองเป็นเพราะว่าเธอกลัว...จะเจอกับลู่หานถิง

นับตั้งแต่การหย่าร้าง เขาก็หายจากสายตาของเธอ หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เซี่ยซีหว่านพบม้านั่งยาว ๆ และนั่งลง มือเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอค้ำยันเก้าอี้เอาไว้ จากนั้นเท้าเล็ก ๆ สองข้างของเธอก็เริ่มห่างจากพื้นล่องลอยไปในอากาศ เธอแกว่งม้านั่งไปมาอย่างเหม่อลอย

ลู่หานถิงยืนมองเธออยู่ไม่ไกล อันที่จริงเขารู้เร็วกว่าที่เธอรู้ เธอมองไม่เห็น บางทีเธออาจไม่รู้ว่าเธอกำลังเดินมาทางสวนโหย่วหลาน

ตอนนี้อารมณ์ของหญิงสาวค่อนข้างหดหู่ ในตอนเช้าเธอยังอารมณ์ดี แต่จู่ ๆ ก็กลายเป็นเศร้าซึม เธอแกว่งขาช้า ๆ ไปมาอย่างเหม่อลอย

แผลในใจของลู่หานถิงดูเหมือนจะถูกดึงจนฉีกขาดอีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดจนต้องอ้าปากเพื่อหอบหายใจ มือใหญ่ที่อยู่ข้างลำตัวของเขากำแน่นและคลายออก และกำแน่นอีกครั้ง หัวใจของเขาต่อสู้ดิ้นรนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ เพราะเขาเคยบอกไปแล้วว่าเขาจะปล่อยเธอไป

เซี่ยซีหว่านไม่ได้ไปที่อื่นต่อ เธอนั่งบนม้านั่งยาวตัวนั้นตลอดทั้งบ่ายจวนจะพลบค่ำแล้ว เด็ก ๆ จำนวนมากต่างมาวิ่งเล่นที่นี่ด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขและจุดดอกไม้ไฟเล่นกัน

ซีซี

แม้ว่าเซี่ยซีหว่านจะมองไม่เห็น แต่เธอก็ได้ยินเสียงของดอกไม้ไฟระเบิด

เธอเริ่มรู้สึกหดหู่ขึ้นมาอีกครั้งจึงลุกขึ้นยืน และเดินเข้ามาที่กลุ่มเด็ก ๆ

เซี่ยซีหว่านที่กำลังเป่าผมที่เปียกหมาด ๆ ของเธอยังไม่แห้งสนิทนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียง “กริ๊ง” ดังขึ้นที่ประตูห้อง มีคนมาหาเธอ

ซวงซวงมาเร็วมากเลย

เซี่ยซีหว่านเดินไปเปิดประตูห้องและพูดว่า “ซวงซวง ทำไมเธอถึงมา...เร็วขนาดนี้...ลู่จื่อเซียน คุณมาได้ยังไงคะ?”

ที่ด้านนอกประตูไม่ใช่ซวงซวง แต่เป็นลู่จื่อเซียน

ลู่จื่อเซียนถือถุงใบหนึ่งไว้ในมือของเขา ดวงตาสีดำอันเยือกเย็นจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กของเธอ

เซี่ยซีหว่านเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและยังไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า ใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอถูกอบไอน้ำจนเป็นสีชมพูแบบคนสุขภาพดีด้วยความร้อนจากการอาบน้ำ ใบหน้าที่งดงามของเธอนั้นมีผิวที่ละเอียดอ่อนเหมือนผิวเด็ก ดวงตาของเธอสดใสบริสุทธิ์ ริมฝีปากสีแดงเชอร์รี่เรียวเล็กได้รูปของเธอนั้นทำให้ใบหน้าของเธอดูงดงามอย่างยิ่ง บนร่ายกายของเธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวของโรงแรมไว้ หญิงสาวที่ร่างกายอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมและมีใบหน้าที่ทำให้ผู้คนที่พบเห็นนั้นรู้สึกหลงใหลจนไม่อาจละสายตาไปได้แม้แต่น้อย

นี่เป็นครั้งที่สองที่ลู่จื่อเซียนเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ เขายื่นมือออกมาและใช้นิ้วลูบไล้ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ

ลู่หานถิงที่กำลังยืนดูอยู่ไม่ไกลนั้น เขากำลังมองดูชายหญิงรูปงามคู่หนึ่งที่สง่างามภายนอกประตู ลู่จื่อเซียนเอื้อมมือออกมาเพื่อสัมผัสใบหน้าเรียวเล็กของเธอด้วยความหลงใหล เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ดวงตาสดใสที่เปล่งประกายของเธอเบิกกว้างด้วยความรู้สึกตื่นตระหนก เธอพยายามหลบเลี่ยงและต้องการจะปิดประตูในทันที

ลู่หานถิงกำลังคิดว่า เมื่อวานสาวใช้คนนั้นก็มีสีหน้าตื่นตระหนกกับเขาเช่นกัน แต่เธอไม่ใช่เซี่ยซีหว่าน

ทันใดนั้นมือของลู่จื่อเซียนที่กำลังดึงดันอยู่ที่บานประตูก็ดันประตูให้เปิดออกอย่างรุนแรง และไม่ยอมให้เซี่ยซีหว่านปิดประตู

เซี่ยซีหว่านดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งของลู่จื่อเซียนก็เข้ามาในห้องของเธอแล้ว จากนั้นเขาก็ปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงมองประตูห้องบานนั้นที่ปิดลงต่อหน้าต่อตาของเขา ฉากสุดท้ายที่เขาเห็นคือลู่จื่อเซียนเดินเข้าไปในห้องและใช้หลังของเขาปิดประตูอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหว่านก้าวถอยหลัง ดวงตาสีดำขลับของเธอมองไปที่ลู่จื่อเซียนในแสงไฟที่สลัว ๆ ฉากนั้นดึงดูดให้ผู้คนสามารถจินตนาการไปไกลมาก

“ท่านประธานครับ นี่คือคีย์การ์ดห้องของคุณครับ” เหยียนอี้เดินเข้ามาและยื่นคีย์การ์ดห้องให้เขา

ลู่หานถิงไม่ได้รับมาแต่อย่างใด เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอันมีเสน่ห์ของเขาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณคิดว่า พวกเขาทั้งสองคนจะทำอะไรกันในห้องนี้เหรอ?”