พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 248

เซี่ยซีหว่านหยุดชะงัก

มือใหญ่ของลู่หานถิงลูบไปมาบนหน้าท้องแบนราบของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขากำลังซุกซ่อนอยู่ในผมของเธอ และพูดว่า “พวกเราไม่ได้ป้องกัน…”

เซี่ยซีหว่านรู้ดีว่าเธอไม่จำเป็นต้องทำเลย เพราะเธอเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

เธอหันใบหน้าเรียวเล็กกลับมามองเขาด้วยดวงตาสดใส และพูดว่า “ไม่ค่ะ ! ฉันอยากมีลูกตัวน้อยให้กับคุณค่ะ !”

เมื่อเธอพูดจบ ดวงตาของลู่หานถิงก็ฉายแววเคร่งขรึมในทันที เขาโอบเอวเธอไว้ จากนั้นก็ผลักเธอชิดกับกำแพง และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “หว่านหว่าน คุณอย่าพูดจาไร้สาระนะครับ !”

“ฉันอยากมีลูกตัวน้อยให้กับคุณ คุณไม่อยากเป็นพ่อคนเหรอคะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าถ้าฉันท้องคุณจะปล่อยให้ฉันทำแท้ง”

ลู่หานถิงจ้องมองเธอ ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาเต็มไปด้วยความคลุมเครือและเร้าร้อนผิดปกติ ราวกับลาวาที่กำลังจะหลอมละลายเธอ เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “หว่านหว่านครับ พวกเรา...ไปที่มหานครเอมพีเรียลด้วยกันเถอะนะ พวกเราไม่ต้องหย่ากันแล้วได้ไหมครับ? ผมจะพยายามรักษาโรคที่ผมเป็นให้ดีที่สุด ผมจะพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้น แม้ว่าในอนาคตผมจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้กับคุณไม่ได้ แต่ผมก็จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีแก่คุณ หว่านหว่านครับ ผมรักคุณ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณครับ”

ลู่หานถิงพูดออกมาหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาไม่ต้องการหย่ากับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะว่าตอนที่เขาอยู่ในอาการโคม่าและได้ฟื้นขึ้นมาพบกับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะช่วงเวลาที่เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขา หรือแม้กระทั่งตอนนี้การที่เธอบอกว่าเธออยากมีลูกตัวน้อยให้กับเขา หากพูดสั้น ๆ ก็คือ เขาเห็นแก่ตัวและโลภอีกครั้งแล้ว ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขานั้น เขาต้องการครอบครองหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาคนนี้

เขาไม่สามารถสูญเสียเธอไปได้อีก

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร เขาเป็นคนเก็บความรู้สึกและไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกของเขาต่อผู้อื่น แต่ตอนนี้เขาพูดว่าเขารักเธอ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าแค่นี้ก็มากเพียงพอแล้ว

เธอสงบสติอารมณ์พร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชาราวกับคนไม่มีหัวใจ และพูดว่า “คุณชายลู่คะ ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณเองค่ะ คุณจะจริงเอาจังไปทำไมคะ ฉันจะไม่มีวันตั้งท้องเด็ดขาด วันนี้อยู่ในช่วงปลอดภัยของฉัน คุณไม่ต้องกังวลใจไปนะคะ คุณไม่ได้เป็นพ่อคนหรอกค่ะ”

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงแข็งทื่อ เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งสารภาพกับเธออย่างจริงใจ แล้วยังพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขาด้วย แต่ตอนนี้คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอช่างเยือกเย็นราวกับว่าเธอได้ราดน้ำเย็นลงมาและทำให้ตัวของเขาแข็งทื่อในทันที

มือใหญ่ค่อย ๆ ปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ อันที่จริงแล้วสีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เขาแค่อุทานออกมาเบา ๆ ว่า “อ๋อ อย่างนั้นเหรอครับ”

เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังกลับเดินไปที่เตียงทันที จากนั้นก็ดึงผ้าปูที่นอนออกมา และพูดว่า “คุณพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเอาผ้าปูที่นอนไปซักเอง”

เขาถือผ้าปูที่นอน และเดินออกไปในทันที

...

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเขากำลังโกรธเธอ เพราะเขาซักผ้าปูที่นอนโดยที่ไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

เซี่ยซีหว่านตามเขาไป ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนเธอก็ตามเขาไปด้วย ชายคนนี้เคยซักผ้าปูที่นอนเมื่อไหร่ล่ะ

หลังจากตากผ้าปูที่นอนเสร็จ อาหารกลางวันก็เตรียมพร้อมอยู่ข้างนอกแล้ว บรรดาคุณน้าเหล่านี้รู้ดีว่าควรทำตัวเช่นไร ตลอดทั้งวันพวกท่านไม่ได้เข้ามารบกวนพวกเขา พวกท่านเพียงแค่เข้ามาทำอาหารกลางวันให้ก็เท่านั้นซึ่งทำให้ติ่งหูของเซี่ยซีหว่านกลายเป็นสีแดงมากยิ่งขึ้น

หลังจากกินอาหารอิ่มแล้ว เซี่ยซีหว่านก็จับแขนอันแข็งแรงของลู่หานถิงอย่างออดอ้อน จากนั้นก็เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่สดใส และพูดว่า “คุณชายลู่ พวกเราไปเดทกันเถอะค่ะ ไปดูหนัง และไปช้อปปิ้งที่เมืองใกล้ ๆ เหมือนคู่รักทั่วไปที่มีความสัมพันธ์แบบจริงจัง ดีไหมคะ?”

ลู่หานถิงยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วน เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ เขาเพียงแค่เอามือเรียวเล็กของเธอมากุมไว้ในฝ่ามือของเขา และพูดว่า “ได้ครับ เราไปกันเถอะ”

หลังจากเซี่ยซีหว่านก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็หยุดเดินและอุทานขึ้นมาว่า “อ๊ะ”

ในตอนกลางคืน ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขากำลังนอนเล่นกันอยู่บนเตียง ลู่หานถิงมองเธอ และเอ่ยถามว่า “คุณนายลู่ คุณดีขึ้นหรือยังครับ?”

เซี่ยซีหว่านหลบตา และพูดว่า “ฉันยังไม่ดีขึ้นค่ะ”

ทั้งสองคนนอนกอดกันกลมอยู่ใต้ผ้าห่ม

ผลที่ตามมาของการเข้านอนดึกนั้นทำให้ทั้งสองคนไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้ในเช้าวันรุ่งขึ้น เวลาผ่านไปสามวันแล้ว และในเช้าวันที่สี่ ทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ออกจากห้อง

เมื่อประตูห้องเปิดในตอนเย็น น้าอู๋ทักทายเซี่ยซีหว่านอย่างยิ้มแย้ม ท่านกุมมือเซี่ยซีหว่านและพูดว่า “คุณหนูหว่านหว่าน น้าเคี่ยวซุปปลาดำไว้ให้กินเพื่อบำรุงร่างกาย คุณหนูรีบมากินสิคะ”

วันนี้เซี่ยซีหว่านสวมเสื้อแจ็คแก็ตสีดำรูดซิปถึงคอกับกระโปรงลายดอกตัวสั้นและรองเท้าผ้าใบสีขาว เผยให้เห็นขาเรียวยาวของเธอ เธอดูน่ารักและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว วันพรุ่งนี้ก็ถึงเวลาตามกำหนดที่ลู่ซือเจี๋ยจะมารับเขากลับไป ดังนั้นคืนนี้เซี่ยซีหว่านจะขึ้นไปชมพระอาทิตย์ขึ้นบนภูเขากับลู่หานถิง

“น้าอู๋คะ ซุปปลาดำนี่ดื่มบำรุงอะไรเหรอคะ?”

“คุณหนูหว่านหว่านคะ คุณหนูกับสามีของคุณหนูไม่ได้ออกไปไหนกันมาสามวันแล้ว ดังนั้นคุณหนูต้องบำรุงร่างกายสักหน่อยนะคะ” น้าอู๋พูดอย่างจริงจัง

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอรีบเดินหนี และพูดว่า “น้าอู๋คะ ฉันยังไม่อยากกินมันตอนนี้ค่ะ”

เมื่อเธอวิ่งออกมาก็ชนเข้ากับอ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแรงของลู่หานถิง เขาเอื้อมมือมากอดเธอ และพูดว่า “คุณจะรีบร้อนไปไหนครับ ถ้าสะดุดล้มขึ้นมาจะเป็นยังไงครับ?”