พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 249

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้น เมื่อเทียบกันแล้วเขาดูดีมากกว่าเธอหลายเท่า วันนี้ลู่หานถิงดูดีเป็นอย่างมากในเสื้อคลุมสีดำ เขาหล่อและมีสไตล์มากกว่านายแบบชาวต่างชาติเสียอีก เขากำลังมองลงมาที่เธอและพูดตำหนิด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและวางอำนาจ

“ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ ฉันละอายใจจะตายอยู่แล้ว !” เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับเอามือปิดบังใบหน้าแดงที่ก่ำของเธอ “เราตกลงกันแล้วว่าจะออกไปเดทและช้อปปิ้งกันตามประสาคู่รักที่มีความสัมพันธ์แบบจริงจัง แต่สุดท้ายแล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เราอยู่กันแค่ในห้อง...”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วรูปดาบขึ้น และพูดหยอกล้อว่า “คุณนายลู่ครับ คุณบอกผมมาสิว่าตอนที่เราอยู่ในห้องนั้นเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบจริงจังกันตรงไหน ตรงไหนที่เราไม่จริงจังครับ?”

“...”

เซี่ยซีหว่านทำหูทวนลม เธอไม่สนใจเขาแล้ว !

สรุปคือทริปฮันนีมูนในครั้งนี้แตกต่างไปจากสิ่งที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง พูดยากจริง ๆ !

ทั้งสองคนกล่าวคำอำลากับบรรดาคุณน้าจากนั้นก็เริ่มปีนขึ้นภูเขา เซี่ยซีหว่านปีนขึ้นเองไม่ได้อย่างแน่นอน ลู่หานถิงจึงแบกเธอขึ้นบนหลังและปีนขึ้นภูเขา

แม้ว่าเธอจะตัวเบามากและมีน้ำหนักประมาณ 45 กิโลกรัมเท่านั้น แต่เธอก็เป็นหญิงสาวแล้ว เขาแบกเธอขึ้นภูเขาโดยไม่เหนื่อยหอบเลยสักนิด

เขาแข็งแรงมากจริง ๆ

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็ได้ยินเสียงนกร้อง เธอจึงเงยหน้าขึ้นและชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่อย่างมีความสุข และพูดว่า “คุณชายลู่ ดูนั่นสิคะ มีรังนกอยู่บนต้นไม้ด้วยค่ะ”

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด ๆ ออกมา และพูดว่า “มันก็แค่รังนก น่ามองตรงไหนเหรอครับ?”

“คุณชายลู่คะ คุณไม่รู้หรอกว่าเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันอยากปีนต้นไม้และเอารังนกเหล่านั้นลงมามาก ในรังนกต้องมีไข่อยู่แน่ ๆ ถ้าฉันสามารถฟักไข่ออกมาเป็นลูกนกตัวน้อยได้ แค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงส่งเสียงหัวเราะเยาะในลำคอออกมา

เซี่ยซีหว่านดึงหูเขา และพูดว่า “อย่ามาหัวเราะเยาะฉันนะคะ !”

ตั้งแต่ลู่หานถิงเกิดมายังไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาดึงหูเขามาก่อนจึงพูดว่า “คุณนายลู่ครับ ตอนนี้คุณเก่งและกล้าหาญขึ้นมากแล้วใช่ไหมครับ คุณกล้าดียังไงมาดึงหูของผมครับ?”

เดิมทีเซี่ยซีหว่านก็ไม่กล้าจริง ๆ ผู้ชายคนนี้เป็นท่านประธานที่เอาแต่ใจ เธอไม่กล้ากระตุกหนวดเสือ แต่ทว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากไหน เธอดึงหูเขาอีกครั้ง ขาเรียวเล็กขาวนวลคู่นั้นยังคงโอบอยู่รอบตัวเขา และพูดว่า “ฉันดึงหูของคุณแล้วจะเป็นอะไรไปคะ ฉันไม่เพียงแต่ดึงหูของคุณเท่านั้น แต่ในตอนกลางคืนฉันยัง…

...

เมื่อถึงตอนกลางคืน ลู่หานถิงก็แบกเซี่ยซีหว่านขึ้นไปจนถึงบนยอดเขา ทั้งสองคนช่วยกันกางเต็นท์ แต่พวกเขาไม่ได้นอนในนั้น แต่กลับออกมานั่งเคียงข้างกันอยู่บนยอดเขา

ลู่หานถิงคลุมผ้าห่มนุ่ม ๆ ให้กับเธอทั้งตัวเหลือไว้เพียงแต่ศีรษะเล็ก ๆ ของเธอเท่านั้น เขาพูดว่า “ตอนกลางคืนอากาศหนาวมาก อย่าเป็นหวัดนะครับ”

เซี่ยซีหว่านเอนศีรษะของเธอลงบนไหล่อันแข็งแกร่งของเขา เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “คุณชายลู่ ตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ”

ลู่หานถิงโอบแขนของเธอไว้ เขาจูบลงบนแก้มของเธอ และพูดว่า “คุณสามารถเลือกที่จะมีความสุขตลอดไปได้นะครับ”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรง ในช่วงสองวันที่ผ่านมาพวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ทำให้ไม่มีความสุขเลย แต่ตอนนี้เขากลับพูดถึงเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

“หว่านหว่าน ถ้าคุณมีความสุข เราอยู่ที่นี่กันตลอดไปเลยดีไหม พวกเรา...”

“คุณชายลู่คะ” เซี่ยซีหว่านพูดขัดจังหวะเขาขึ้นมาในทันทีว่า “คุณต้องปฏิบัติตามข้อตกลงนะคะ เราคุยกันแล้วว่าหลังจากทริปฮันนีมูนห้าวัน เราจะเลิกรากันเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น”

ลู่หานถิงกำมือแน่น เขาหลับตาลงและพูดว่า “นอนพักก่อนเถอะครับ ผมจะกอดคุณไว้ และจะปลุกคุณเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น”

“ได้ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านวางใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขาและนอนฟังเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้น “ตึกตัก ตึกตัก” อยู่ในหู เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เธอมีความสุขมากจริง ๆ เซี่ยซีหว่านหลับตาลง และพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณร้องเพลงเป็นไหมคะ ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิคะ”

“คุณอยากฟังเพลงอะไรครับ?”

“เพลงอะไรก็ได้ที่คุณร้องค่ะ”

“คุณชายลู่ เรากลับกันเถอะค่ะ”

ทริปฮันนีมูนในครั้งนี้สิ้นสุดลงแล้ว

ลู่หานถิงลุกขึ้น ดวงตาอันเฉี่ยวคมมองเธออย่างอ่อนโยน และพูดว่า “คุณอยากให้ผมแบกคุณขึ้นหลังไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านวางมือเรียวเล็กของเธอไว้ในมือใหญ่ของเขาพร้อมกับส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ค่ะ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ พวกเราเดินจับมือกันกลับบ้านดีกว่านะคะ”

“ได้ครับ”

...

ทั้งสองคนลงจากภูเขาและเดินกลับบ้าน ลู่หานถิงปล่อยมือเรียวเล็กของเธอ และพูดว่า “คุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ ผมจะออกไปข้างนอกสักพัก”

“คุณจะไปไหนคะ?”

ลู่หานถิงวิ่งออกไปโดยไม่ได้ให้คำตอบเธอ

เซี่ยซีหว่านมองดูเงาร่างสูงโปร่งของเขาที่วิ่งออกไป ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ส่งเสียงดัง “ติ๊ง” ขึ้น มีคนส่งข้อความมาหาเธอ

ข้อความถูกส่งโดยลู่ซือเจี๋ย เนื้อหาในข้อความคือ “คุณเซี่ย เวลาที่เราตกลงกันไว้มาถึงแล้ว”

หมดเวลาแล้วสินะ

เซี่ยซีหว่านตอบกลับว่า “ค่ะ คุณมารับเขากลับได้เลยค่ะ”

เซี่ยซีหว่านวางโทรศัพท์ลง จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาในห้อง ดอกลำโพงถูกวางไว้ตรงระเบียง กลีบดอกสีแดงสดยังคงความสวยงามและไม่เหี่ยวเฉา

เซี่ยซีหว่านหยิบเข็มฉีดยาออกมา ภายในเข็มฉีดยามีพิษของดอกลำโพงอยู่ เธอฉีดพิษจากดอกลำโพงเข้าสู่ร่างกายของเธอในทันที