พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 251

เซี่ยซีหว่านนิ่งชะงักงันอยู่กับที่ นัยน์ตาสว่างสดใสคู่นั้นของเธอจับจ้องไปที่ปลายกระบอกปืนสีดำและใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิง ตอนนี้ท่าทางของเขาน่ากลัวมาก ในดวงตาเฉี่ยวคมของเขานั้นดำขลับราวกับน้ำหมึกที่กำลังไหลซึมอยู่ มันดูอันตรายราวกับหุบเหวลึก เส้นเลือดสีแดงฉานนั้นทําให้เขายิ่งดูอำมหิตจนน่าสะพรึงกลัวขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

ตอนนี้เขากำลังถือปืน และเส้นเลือดบนฝ่ามือของเขาก็กำลังเต้นอย่างเดือดพล่าน

“คุณ...คุณรู้ไหมว่าคุณกําลังทําอะไรอยู่ วางมันลงเดี๋ยวนี้ !”

ลู่หานถิงจ้องเธออย่างดุดัน ริมฝีปากบางขยับขึ้นเล็กน้อย เขาเค้นคำพูดออกมาจากในลำคอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยวว่า “หว่านหว่าน ผมขอโทษ ผมปล่อยคุณไปไม่ได้จริง ๆ ครับ”

เมื่อครู่นี้เซี่ยซีหว่านคิดเพียงว่าควรจะทำให้มันเจ็บแต่จบจึงพูดคําพูดที่โหดร้ายและไร้เยื่อใยออกมา แต่เธอลืมไปว่าเขาไม่สามารถทนต่อสิ่งกระตุ้นได้ ทุกอย่างที่ดูเหมือนจะดีขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตา อาการป่วยของเขากำลังแย่ลงเรื่อย ๆ

ลู่อินอินเคยเตือนเธอว่า เมื่อลู่หานถิงอาการกำเริบนั้นเขาจะทำร้ายตัวเอง และทำร้ายกับคนอื่นด้วย การที่เธอยังอยู่ข้างกายเขานั้นอันตรายมาก

และเธอยังเห็นวิดีโอของเขาตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ท่าทางกระหายเลือดและโหดเหี้ยมของเขานั้นไม่สามารถควบคุมได้เลย

และตอนนี้เขากำลังหันปลายกระบอกปืนไปที่เธอ

เพราะ เขาไม่มีทางปล่อยเธอไป

“ลู่หานถิง พฤติกรรมของคุณตอนนี้มันอันตรายมาก ถ้าคุณทําร้ายฉันจริง ๆ คุณเคยคิดถึงผลที่จะตามมาบ้างไหมคะ คุณจะต้องมีปมในใจไปตลอดชีวิต”

“หว่านหว่าน เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก คุณอย่าไป อย่าทิ้งผมไปได้ไหมครับ? ผม...ผมสูญเสียคุณไปไม่ได้จริง ๆ ผมขอร้องล่ะ ได้ไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งใจ เขากำลังถือปืนด้วยท่าทางโหดเหี้ยมที่สุดและพูดคําพูดที่อ่อนโยนที่สุดกับเธอ เขาขอร้องเธอแล้ว

ขอร้องให้เธอไม่จากเขาไป

ในกิตติศัพท์ชีวิตของเขาไม่เคยมีคําว่า “ขอร้อง” จนเธอได้เดินเข้ามาก็มีคำนี้

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านร้อนผ่าว น้ำตาอุ่น ๆ เหล่านั้นไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เธอจึงพยักหน้าทั้งน้ำตาและพูดว่า “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยิงฉันเถอะค่ะ”

เธอหันหลังกลับและเดินจากไป

เธอไปแล้วเหรอ?

เธอไปแล้วจริง ๆ !

ในวินาทีนั้นลู่หานถิงทำได้เพียงแค่จ้องมองเธอด้วยความโกรธและใจสลายไปพร้อมกัน หัวใจของเขาถูกฉีกทึ้งออกเป็นสองซีกอย่างโหดเหี้ยม เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม เขาก็ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้เลย ถึงอย่างไรเธอก็อยากจะไปจากเขาอยู่ดี

เขาจ้องมองร่างเพรียวบางที่ค่อย ๆ ห่างออกไปของหญิงสาว นิ้วเรียวยาวของเขากำเข้าหากันอย่างช้า ๆ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ วางมือข้างที่ถือปืนลง

เขาไม่เคยคิดที่จะทําร้ายเธอเลย

เขาจะตั้งใจทําร้ายเธอได้อย่างไร?

เขาแค่จะทําให้เธอกลัว และทำให้เธออยู่ต่อเท่านั้น

ลู่หานถิงรู้สึกว่าตัวเองได้สูญเสียสีสันทั้งหมดในชีวิตไปราวกับไม่มีอะไรที่ควรค่าให้เขาได้โหยหาและยึดเหนี่ยวอีกต่อไปแล้ว เขารู้ว่าถ้าไม่มีเธอ เขาก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

“หว่านหว่าน”

เซี่ยซีหว่านเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ได้ยินน้ำเสียงแผ่วเบาอันแหบพร่าที่แทบจะฟังไม่ชัดของลู่หานถิงขึ้นมา เธอค่อย ๆ หยุดฝีเท้าลง แล้วหันกลับมาพูดว่า “คุณยังอยากจะพูดอะไรอีกคะ พอได้แล้วค่ะ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยค่ะ”

ลู่หานถิงยืนมองเธออยู่ที่เดิม เขายกริมฝีปากบางโค้งขึ้นยิ้มเย้ยหยันตัวเอง และพูดว่า “ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ ผมก็ไม่มีทางที่จะเลิกตามตื๊อคุณได้ ผมคิดว่าผมจะทําทุกอย่างเพื่อหักปีกคุณและกักขังคุณไว้ข้างกายผม คุณเคยบอกว่าจะให้ลูกสองคนกับผม ผมยังจำได้ไม่ลืม บางทีคุณอาจจะล้อเล่นอีกก็ได้ แต่ผมจริงจังไปแล้ว”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที ตอนนี้เขาดูผิดปกติมากราวกับว่าเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเขาก็สามารถทำร้ายตัวเองก็ได้

เซี่ยซีหว่านมองเขา ดวงตาอันเฉี่ยวคมสีแดงเข้มของเขาจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอเช่นกัน เขาจ้องมองเธอสายตาของเขาฉายแววดื้อรั้นและดุดัน

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าทําไมน้าจ้าวถึงได้มีฝีมือที่คล่องแคล่วขนาดนี้ ถึงขั้นสามารถลอบโจมตีลู่หานถิงได้ เธอกําลังจะเอ่ยถาม แต่ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา จากนั้นเธอก็กระอักเลือดออกมาในทันที

“คุณหนูหว่านหว่าน คุณหนูเป็นอะไรไปคะ?” น้าจ้าวตกใจจนหน้าถอดสี

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเวลาของเธอได้มาถึงแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีอะไรให้ลังเลทั้งนั้น นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้ลู่หานถิงได้มีชีวิตใหม่ “น้าจ้าวคะ รบกวนคุณน้าช่วยฉันพาคุณลู่ไปนอนบนเตียงหน่อยนะคะ”

...

ขณะนี้ลู่หานถิงกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เซี่ยซีหว่านจึงยื่นมือออกไปปลดเสื้อโค้ทของตัวเองออก เผยให้เห็นสายรัดที่อยู่ด้านใน เธอแทงเข็มทองคำเข้าไปในหัวใจของตัวเอง เพียงไม่นานเลือดในหัวใจของเธอก็ไหลรินลงสู่ปากของลู่หานถิงหยดแล้วหยดเล่า

ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลาที่ขาวซีดของเขาก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนเลือดลมกลับมา แม้แต่ชีพจรที่พลุ่งพล่านก็ค่อย ๆ สงบลง เขาหายใจเป็นจังหวะยาว ๆ จนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เซี่ยซีหว่านดึงเข็มทองคำออก สําเร็จแล้ว ในที่สุดเธอก็สามารถรักษาเขาให้หายขาดได้ !

จากนี้ไปเขาจะไม่ฝันร้ายและจะไม่ถูกรบกวนจากโรคร้ายอีกแล้ว ไม่มีใครสามารถรังแกเขาได้และจะไม่มีใครสามารถด่าทอเขาว่าเป็นโรคจิตได้อีก เขาหายแล้ว

เขาหายดีแล้ว !

เธอบอกแล้ว ว่าเธอจะช่วยเขาให้ได้ !

“คุณหนูหว่านหว่านคะ ถึงแม้ว่าน้าจะไม่รู้ว่าคุณหนูกําลังทําอะไรอยู่ แต่คุณหนูควรพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ ตอนนี้สีหน้าของคุณดูหนูไม่ดีเลยค่ะ” ในขณะเดียวกันนั้นเองน้าจ้าวพูดพร้อมเดินเข้ามาหาเซี่ยซีหว่านด้วยความห่วงใย

ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านซีดขาวราวกับคนตาย ร่างเพรียวบางของเธอกำลังโซเซไปมาราวกับกําลังจะล้มลง “น้าจ้าวคะ อีกสักครู่ฉันค่อยพักผ่อนค่ะ ฉันยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้ทําค่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอคะ?”

เซี่ยซีหว่านหยิบนาฬิกาพกเรือนหนึ่งออกมา เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิง แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแรง แต่ดวงตาสดใสก็ยังคงประดับไปด้วยความเปล่งประกายราวกับดวงดาวระยิบระยับ “ฉันจะใช้วิชาสะกดจิต เพื่อลบ...ความทรงจําทั้งหมดที่เกี่ยวกับฉันออกจากสมองของเขาค่ะ”