พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 256

เมื่อครู่นี้ลี่เหยียนหลานเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังที่เขาลูบไล้ผมของเธอ นี่เป็นเพียงการกระทําเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เด็กผู้ชายมักแสดงความรักต่อเด็กผู้หญิง ในวันเกิดของเธอและไหนจะบรรยากาศดี ๆ แบบนี้อีก เธอคิดว่าเขาจะกอดเธอจูบเธอหรืออะไรทํานองนั้นต่ออีกแน่ แต่ไม่มีอะไรเลย ดูเหมือนเขาแค่อยากจะลูบไล้ผมยาวของเธอเท่านั้นจริง ๆ

ลู่หานถิงดึงมือกลับมา แล้วพูดว่า “เหยียนหลาน อีกสักครู่ผมมีนัด ผมขอตัวก่อนนะครับ”

อะไรนะ?

เขากําลังจะไปแล้วเหรอ?

“พี่หานถิง แต่พี่เพิ่งมาเองนะคะ พี่จะกลับเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ?” ลี่เหยียนหลานรู้สึกไม่สบอารมณ์และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แต่ลู่หานถิงไม่ได้รูสึกสะทกสะท้านอะไรและไม่ได้มองเธอแม้แต่นิดเดียว เขาก้มหน้ามองเจ้าหยวนหยวนที่อยู่ตรงเท้าของเขาและพูดว่า “เจ้าหยวนหยวน ไปกันได้แล้ว”

เหมียว

เหมียวเหมียว

เจ้าหยวนหยวนยกอุ้งเท้าทั้งสองข้างขึ้นเห็นด้วย ดีจังเลย เจ้านายรีบไปกันเถอะ !

ลี่เหยียนหลานมองไปที่ลู่หานถิง บางครั้งเธอก็รู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลย แถมยังอยู่ไกลจากเขามาก เขามักจะทําตัวเฉยเมยและเย็นชาแบบนี้เสมอ คนแปลกหน้าไม่เคยได้เข้าใกล้เลย มีเพียงช่วงเวลาพิเศษในบางเวลาเท่านั้น เขาถึงจะเผยความนุ่มนวลต่อเธอออกมา

จากนั้นลู่หานถิงก็พาเจ้าหยวนหยวนเดินจากไป

ทันใดนั้นเองซุนจินก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขาตะโกนว่า “วันนี้ทุกคนมีความสุขกันขนาดนี้ เรามาล้อยัยอัปลักษณ์ตระกูลเซี่ยนั่นกันดีไหม?”

“ได้เลยคุณชายซุน คุณจะทําอะไรล่ะ?” ทุกคนถามด้วยความอยากรู้

ซุนจินหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาและบีบเอวบางเล็กของซานซานนางแบบสาวของเขาหนึ่งที และพูดว่า “ผมจะโทรหายัยอัปลักษณ์ตระกูลเซี่ยนั่นตอนนี้เลย พวกคุณห้ามส่งเสียงนะเข้าใจไหม ซานซาน เดี๋ยวเธอส่งเสียงร้องครางออดอ้อนออกมาผ่านโทรศัพท์เลยนะ ยิ่งร้องเสียงอ้อนมากเท่าไหร่ยิ่งดี มาดูกันว่ายัยอัปลักษณ์นั่นจะมีปฏิกิริยายังไง”

“ตายแล้วคุณชายซุน นี่คุณเล่นใหญ่เกินไปแล้วค่ะ ร้ายเกินไปแล้ว คุณเล่นได้เก่งมากค่ะ !”

ซานซานบิดเอวของเธอไปมาอย่างมีเสน่ห์ และพูดว่า “คุณชายซุนคะ คุณนี่น่าเกลียดมาก ร้องครางเสียงออดอ้อนอะไรกันคะ ฉันร้องครางไม่เป็นสักหน่อย”

ซุนจินจุ๊บแก้มของซานซานไปหนึ่งที และพูดว่า “ร้องครางไม่เป็นจริงเหรอ? แล้วเมื่อคืนใครร้องครางกัน?”

ฮ่าฮ่าฮ่า

ขณะนี้บรรยากาศในงานได้มาถึงจุดพีคที่สุดแล้ว ตระกูลเซี่ยไม่เคยได้รับการยอมรับจากชนชั้นสูงในมหานครเอมพีเรียลเหล่านี้ แต่ในฐานะเจ้าแห่งน่านน้ำ ไม่มีใครกล้ายั่วยุคนของตระกูลเซี่ย แต่ตอนนี้ลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ยที่เพิ่งตามกลับมากลายเป็นจุดสนใจของคนเหล่านี้ ซึ่งแน่นอนว่าเธอเป็นจุดสนใจในการล้อเลียนและหยอกล้อ

ซุนจินวางนิ้วลงบนริมฝีปากแล้วทําท่าจุ๊ปากเพื่อเป็นสัญญาณให้ทุกคนร่วมมือกันเงียบเสียงลง บรรยากาศในงานจึงไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลย

จากนั้นซุนจินก็กดโทรออกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งได้มา และเปิดแฮนด์ฟรี เสียงโทรศัพท์ที่ไพเราะดังก้องไปทั่วห้องโถงอย่างรวดเร็วทันที

ทุกคนกําลังกลั้นหายใจอย่างรอคอย

หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นรอบหนึ่ง จากนั้นปลายสายก็รับสายโทรศัพท์อย่างไม่รีบร้อน แล้วเสียงอันไพเราะนุ่มนวลก็ดังขึ้นว่า “สวัสดีค่ะ ใครพูดคะ?”

ทุกคนที่กำลังกลั้นหายใจรีบหันมาสบตากันทันที “โอ้โห ทําไมเสียงยัยอัปลักษณ์ของตระกูลเซี่ยถึงได้ไพเราะขนาดนี้ล่ะ?”

ลู่หานถิงที่กำลังพาเจ้าหยวนหยวนเดินออกไปทางประตูนั้น เมื่อเขาได้ยินเสียง “สวัสดีค่ะ” ฝีเท้าของเขาก็หยุดชะงักลงทันที

ลู่หานถิงหมุนตัวกลับมา ดวงตาอันเฉี่ยวคมตวัดมองซุนจินที่กำลังเล่นพิเรนทร์ แล้วมองไปที่โทรศัพท์ในมือของเขา

สวัสดีค่ะ...

เขาไม่รู้ว่าเสียง “สวัสดีค่ะ” นี้มีพลังวิเศษอะไร เขารู้สึกว่าวินาทีที่เสียงอันไพเราะนุ่มนวลนี้ดังผ่านเข้ามาในหูของเขา เขาก็รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังบีบรัดอย่างรุนแรง

ซุนจินถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แล้วพูดอย่างเหิมเกริมว่า “ไง คุณคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ยที่ถูกเรียกตัวกลับมาใช่ไหม ผมคือ ซุนจิน เป็นคู่หมั้นของคุณ แต่คุณอย่าคิดจะมาแต่งงานกับผมเชียวนะ ยังไงผมก็ไม่มีทางแต่งงานกับคนอัปลักษณ์แบบคุณหรอก ผมมีแฟนแล้ว และเราก็ออกกำลังกันอยู่”

สีหน้าของซุนจินทั้งโกรธเคืองทั้งอับอายจนหน้าแดงก่ำ “นี่ยัยอัปลักษณ์ คุณว่าใครไตวาย ผมน่ะยังแข็งแรงดีอยู่ ผมเป็นผู้ชายแข็งแรงมีเรี่ยวเเรงดีคนหนึ่งเลยล่ะ !”

“หรือว่าฉันได้ยินผิดไป ช่วงนี้คุณไม่มีอาการปวดเอว แขนขาเย็น และปัสสาวะไม่สุดด้วยใช่ไหมคะ?”

เมื่อซุนจินได้ยินคําพูดนี้ เอวของเขาก็ยืดขึ้นทันที ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัวจนขาทั้งสองข้างเบียดเข้าหากันเหมือนกุ้งตัวใหญ่ที่ตัวหดงอและดูน่าตลกยิ่งนัก

วินาทีต่อมาเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นี่เขาโดนยัยอัปลักษณ์จูงจมูกเข้าแล้ว ขณะที่เขากําลังจะเกรี้ยวกราดออกมา เสียงอันไพเราะอ่อนหวานนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ความใฝ่ฝันการอยากจะเป็นชายฉกรรจ์ของคุณนั้นดีมากเลยค่ะ คนเราก็ต้องมีความใฝ่ฝันกันทั้งนั้น ถ้าหากเป็นจริงขึ้นมา ฉันคงซาบซึ้งใจไปกับคุณด้วย เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันรู้จักแพทย์แผนจีนท่านหนึ่ง ท่านเชี่ยวชาญในการรักษาไตวาย อยากจะให้ฉันแนะนําคุณไหมคะ?”

ซุนจินโกรธจนแทบจะหายใจไม่ออก “ไม่ต้อง ! ฉัน…”

“ไม่ต้องเหรอคะ งั้นฉันวางสายแล้วนะคะ” จากนั้นปลายสายก็วางสายไปทันที

เสียง “ตู๊ดตู๊ด” ดังก้องไปทั่วห้องโถง จากนั้นทุกคนก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมาในทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายซุน... ฮ่าฮ่าฮ่า !”

“ฉันหัวเราะจนจะตายอยู่แล้ว น้ำตาฉันไหลออกมาหมดแล้ว คุณชายซุน คู่หมั้นของคุณคนนี้น่าสนใจจริง ๆ ทําไมเธอถึงได้น่ารักขนาดนี้?”

“คุณชายซุน คุณล้อเลียนคู่หมั้นไม่สำเร็จ แต่กลับถูกคู่หมั้นยอกย้อนแทน คุณคงไม่ได้...ไตวายจริง ๆ หรอกใช่ไหม? !”

ซุนจินถูกทุกคนรุมล้อมหัวเราะเยาะเย้ย แม้แต่ซานซานที่อยู่ข้าง ๆ เขานั้นก็ยังมองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ คงอยากจะรู้ว่าเขาเป็นไตวายจริงหรือเปล่า

ซุนจินรู้สึกอับอายมาก โทรศัพท์สายนี้ถูกยัยอัปลักษณ์จากตระกูลเซี่ยเป็นคนนำเกมไป จนตอบโต้อะไรไม่ได้เลย เขาโกรธจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว !

ยัยอัปลักษณ์ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน !

ลู่หานถิงไม่ได้เดินออกไปจากงานเลี้ยง อันที่จริงแล้วเขาเองก็รู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองยังคงอยู่ดูละครพวกนี้ต่อเช่นกัน เขาไม่ใช่คนที่ชอบร่วมสนุกเฮฮาอะไร แต่เมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงที่ไพเราะและนุ่มนวลที่แฝงไว้ด้วยมนต์ขลังซึ่งทําให้เขาไม่อาจต้านทานได้ เขาจึงไม่สามารถก้าวเท้าออกไปได้เลย