พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 255

ลู่หานถิงมาแล้ว

วันนี้เขาสวมชุดสูทสีดําที่ทักทอด้วยมือ เสื้อผ้าราคาแพงถูกรีดจนเรียบไม่มีรอยยับแม้แต่น้อยทำให้รูปร่างของเขาดูสูงโปร่ง ผมที่ปรกอยู่ตรงหน้าผากทั้งหมดถูกเซ็ตขึ้นไปด้านบน เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่สง่างามราวกับรูปปั้นแกะสลักจากสวรรค์ของเขา บนข้อมือมีนาฬิกาเหล็กราคาแพง ทุกท่วงท่าของเขาล้วนเต็มไปด้วยความสง่างามและความปราณีตของคนที่ประสบความสําเร็จขั้นสูง ทำให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

ขณะนี้เขากำลังก้าวขายาวเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่มั่นคง กางเกงขายาวที่ถูกตัดเย็บมาอย่างปราณีตกวัดแกว่งไปมาราวกับสนามแม่เหล็กที่สะกดทุกสายตา ลู่หานถิงที่ไม่ได้ปรากฎตัวมาสามเดือนนั้นอยู่สูงตระหง่านจนทำให้ผู้คนต้องแหงนมอง ภายในรัศมีที่ดูภูมิฐานและเก็บตัวแฝงไว้ด้วยแรงดึงดูดอันเย็นชาทำให้บรรดาหญิงสาวผู้โด่งดังในที่นั้นมองเขาจนหน้าแดงหูแดงไปหมด

คนที่มีความสุขที่สุดก็คือลี่เหยียนหลาน เธอรอลู่หานถิงอยู่นานแล้ว ตอนนี้เขามาแล้ว เธอจึงรีบเข้าไปต้อนรับเขาด้วยใจอันสุขล้นทันที “พี่หานถิง พี่มาแล้วเหรอคะ?”

ลู่หานถิงหยุดฝีเท้าลง ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวเล็กงดงามของลี่เหยียนหลาน แล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำชวนหลงใหลว่า “ฉันสัญญากับเธอแล้วว่าจะมา เหยียนหลาน สุขสันต์วันเกิดนะ”

“พี่หานถิง ขอบคุณนะคะ การที่พี่มางานวันเกิดได้เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ฉันได้รับวันนี้เลยค่ะ !” ลี่เหยียนหลานมองเขาด้วยความรักและชื่นชม

ลี่เหยียนหลานมีชาติกำเนิดอันสูงศักดิ์ เธอเป็นผู้หญิงที่สูงส่งอย่างแท้จริง เธอไม่เคยมองผู้ชายคนไหนมาก่อน แต่เธอตกหลุมรักลู่หานถิงตั้งแต่แรกเห็น

ลู่หานถิงแตกต่างจากบรรดาคุณชายลูกหลานตระกูลมั่งคั่งในมหานครเอมพีเรียล เขาเป็นบุตรแห่งสวรรค์อย่างแท้จริง เขาเป็นทายาทผู้สูงศักดิ์แห่งวงการธุรกิจ เพียงแค่กลิ่นอายที่เย็นชาและเสน่ห์อันน่าดึงดูดนี้ก็ทําให้ผู้คนใจเต้นรัวได้

บรรดาหญิงสาวผู้โด่งดังแห่งมหานครเอมพีเรียลต่างก็รู้สึกกลัวเขา ลี่เหยียนหลานเองก็รู้สึกกลัวเช่นกัน แต่พวกเธอเหล่านี้ที่มารวมตัวกันกลับพูดคุยถึงกันลู่หานถิงกันมากที่สุด ทุกคนกําลังเดิมพันกันว่าสุดท้ายแล้วลูกสาวตระกูลไหนจะสามารถมัดใจลู่หานถิงเทพบุตรที่ยากจะจัดการคนนี้ได้

ทันใดนั้นทุกคนก็เดินมารวมตัวกัน และพูดหลอกล้อทันที

“คุณชายลู่คะ วันนี้เป็นวันเกิดของเหยียนหลาน แล้วของขวัญวันเกิดของคุณล่ะคะ?”

“เอาแบบนี้ดีไหม คุณชายลู่ก็เอาจูบเป็นของขวัญ จูบเหยียนหลานเลยสิ”

“จูบเลย ! จูบเลย !”

ทุกคนเข้ามารุมล้อมทั้งสองคนไว้ตรงกลาง และส่งเสียงร้องตะโกนว่า “จูบเลย” ทำให้ลี่เหยียนหลานใจเต้นเร็วยิ่งขึ้น เธอมองไปที่ชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ “พี่หานถิง…”

ท่าทางทีอยากจะพูดแต่ก็หยุดไปของเธอนั้น เธอตั้งหน้าตั้งตารอให้ลู่หานถิงจูบเธอ

ลู่หานถิงยืนตัวสูงตระหง่านขาเรียวยาวของเขาไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ในเวลานี้เขายืนอยู่ใต้แสงไฟสีทองอร่ามซึ่งสาดส่องดั่งแสงรัศมีไปทั่วร่างของเขา กระเป๋าหนังชั้นยอดอันปราณีตนี้ไม่รู้ว่าดึงดูดสายตาใครต่อใครบ้าง

ลี่เหยียนหลานเดินไปด้านหน้าพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นพลางขยับเข้าไปใกล้แก้มบนใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงแล้วจูบเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงไม่ได้จูบเธอ เธอจึงเป็นฝ่ายไปจูบก่อน

เมื่อเธอถอยออกมา ทุกคนก็ร้อง “ว้าว”

“เหยียนหลาน คุณนี่รุกเก่งจัง”

“วันนี้เป็นวันเกิดของเหยียนหลาน เหยียนหลานเปิดทางให้แล้ว ถ้าอย่างนั้น จูบอีกรอบสิ แต่คราวนี้ต้องจูบ... ปากนะ”

“จูบปาก ! จูบปาก !”

ลี่เหยียนหลานเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของมหานครเอมพีเรียล ชายหนุ่มที่ไล่ตามเธอนั้นเหมือนกับปลาคาร์พข้ามแม่น้ำที่มีมากมายนับไม่ถ้วน เธอไม่เคยมองหน้าพวกเขาได้ครบทุกคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชายที่สามารถทําให้ทายาทเศรษฐีอันดับหนึ่งผู้นี้เป็นฝ่ายรุกได้ขนาดนี้ มีเพียงลู่หานถิงเพียงคนเดียวเท่านั้น

จูบปาก !

ลี่เหยียนหลานเม้มริมฝีปากแดงของเธอ ดวงตาอันสว่างสดใสมองลู่หานถิงอย่างเขินอายและประหม่าในเวลาเดียวกัน ลู่หานถิงเองก็มองเธอเช่นกันโดยไม่มีทีท่าจะตําหนิเธอ แววตาของเขาอ่อนโยนและตามใจ

ลี่เหยียนหลานก้าวเข้าไปอีกครั้ง แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจุมพิตริมฝีปากบางของเขา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลู่หานถิงก็ขมวดคิ้วคมเข้าหากัน “ช่วงนี้คุณย่าไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ครับ”

ตั้งแต่คุณท่านลู่กลับมาถึงมหานครเอมพีเรียล ความอยากอาหารของท่านก็แย่มาก ท่านมีท่าทีเหม่อลอย และใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องของตัวเอง และนาน ๆ ทีถึงจะพูดกับเขาเพียงไม่กี่คำ

คุณท่านลู่อายุมากแล้ว การกลับมาที่มหานครเอมพีเรียลในครั้งนี้ดูเหมือนว่าท่านจะโรยราลงไปมาก ไม่ใช่คุณย่าที่มีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

ลู่หานถิงรู้สึกว่าภายในใจของคุณย่านั้นกําลังเสแสร้งแกล้งทําอยู่ เพราะเขามักจะเห็นคุณย่าแอบปาดน้ำตาอยู่หลายครั้ง

ทั้งตระกูลลู่เป็นห่วงสุขภาพของท่านมาก ทั้งเปลี่ยนแม่ครัวไปหลายชุดและหานักโภชนาการมาด้วย แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่

ลี่เหยียนหลานขมวดคิ้วเรียวสวยเข้าหากัน และพูดว่า“พี่หานถิงคะ อีกสองวันฉันจะไปเยี่ยมคุณย่าลู่ค่ะ ฉันจะไปพูดคุยกับท่านสักหน่อย อีกอย่างตัวฉันเองก็เป็นนักโภชนาการด้วย ฉันได้เรียนรู้เทคนิคมาหลายเทคนิค รอตอนที่ฉันได้แสดงฝีมือให้กับคุณย่าลู่ก่อนนะคะ แล้วต่อไปเรื่องอาหารการกินของท่านก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันได้เลยค่ะ ฉันรับรองว่าจะจัดการทุกอย่างได้หมดเลยค่ะ !”

ลู่หานถิงมองลี่เหยียนหลาน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ความปราดเปรียวและความขี้เล่นในดวงตาของเธอถึงได้ทําให้เขารู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน ความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่เขาชอบ

ท่ามกลางหญิงสาวมากมายขนาดนี้ คงเป็นเพราะความปราดเปรียวและขี้เล่นของเธอ เขาถึงได้แสดงความนุ่มนวลออกมาได้หลายเท่า

ลู่หานถิงยื่นมือออกมาจับผมที่ยาวสลวยของลี่เหยียนหลาน เขาคิดว่าเขาน่าจะชอบผู้หญิงที่ใสซื่อและขี้เล่นคนนี้ เขาชอบผมสีดําเรียงเส้นของลี่เหยียนหลานมาก

มือใหญ่ของเขาวางไปบนผมยาวสลวยของเธอและลูบอย่างแผ่วเบา

ลี่เหยียนหลานมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกายเต็มสองตา

แต่เพียงไม่นานลู่หานถิงก็ดึงมือกลับไป