พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 293

การแสดงออกทางสีหน้าของลู่จื่อเซียนเปลี่ยนอย่างไม่อาจคาดเดาได้ เซี่ยซีหว่านถามอย่างรวดเร็วว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“หว่านหว่าน ผมเคยได้ยินชื่อแม่ของคุณนะครับ” ลู่จื่อเซียนบอกความจริง

“อะไรนะคะ จริงเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านดีใจมาก

“จริงครับ แต่ผมก็ได้ยินอีกเรื่องมาเหมือนกันครับ คุณให้เวลาผมหน่อยนะ ผมมีบางเรื่องที่ผมต้องตรวจสอบให้แน่ใจก่อน ถึงเวลานั้นผมจะบอกคุณอีกทีครับ”

ลู่จื่อเซียนบอกเธอไม่ได้ในตอนนี้ เพราะกลัวว่าเธอจะยอมรับไม่ไหวชั่วขณะ เขาไม่อยากทำให้เธอตกใจ และเรื่องนี้เขาต้องไปตรวจสอบก่อน ตามหลักการแล้วหลินสุ่ยเหยากับตระกูลลู่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะรู้การเดินทางของหลินสุ่ยเหยาในมหานครเอมพีเรียล

เซี่ยซีหว่านเชื่อในลู่จื่อเซียน เธอพยักหน้าตอบรับว่า “ค่ะ ได้ค่ะ”

“หว่านหว่าน นี่มันก็ดึกแล้ว ผมจะพาคุณกลับบ้าน ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหนครับ?”

“ฉันพักอยู่ที่...คฤหาสน์ซีหยวนค่ะ...”

เมื่อได้ยินชื่อ “คฤหาสน์ซีหยวน” ลู่จื่อเซียนก็ชะงักในทันที แน่นอนว่าเขารู้ว่าคฤหาสน์ซีหยวนเป็นทรัพย์สินภายใต้ชื่อของลู่หานถิง หลังจากกลับมาจากเมืองไห่เฉิง เขาก็พักอยู่ที่คฤหาสน์ซีหยวน

“หว่านหว่าน คุณกับลู่หานถิงกลับมาคืนดีกันแล้วเหรอครับ?” ลู่จื่อเซียนเอ่ยถาม

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว และพูดว่า“ไม่ใช่นะคะ ฉันเพิ่งพบเขาเมื่อไม่นานมานี้และเราเข้ากันได้ไม่ดีนัก ฉันแค่พักอยู่ที่คฤหาสน์ซีหยวนเพียงสองวันเท่านั้นค่ะ คุณย่าเริ่มป่วยหนักมาก ฉันมาดูแลคุณย่าเพื่อบำรุงรักษาร่างกาย ตอนนี้ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ย และฉันอาศัยอยู่ในตระกูลเซี่ยค่ะ”

“ตกลงครับ ถ้างั้นคุณขึ้นรถเถอะ ผมจะพาคุณกลับไปที่คฤหาสน์ซีหยวน” สุภาพบุรุษลู่จื่อเซียนเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านมองไปที่หน้าตาอันหล่อเหลาของเขา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ลู่จื่อเซียน น้ำใจของคุณที่มีต่อฉัน ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมากค่ะ แม้ว่าฉันกับลู่หานถิงจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันยังไม่คิดที่จะมีความรัก ฉันไม่สามารถให้ความหวังแก่คุณได้ ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับการห่วงใยรักใคร่เอ็นดูที่คุณมีต่อฉันได้ค่ะ นี่ไม่ยุติธรรมกับคุณ ดังนั้น...”

ความคิดของเธอชัดเจนมาโดยตลอด เธอไม่ต้องการให้โอกาสผู้อื่น ลู่จื่อเซียนกำลังคิดว่า ในที่สุดเขาก็สายไปแล้ว เขาไม่พบเธอเร็วกว่าลู่หานถิง

“หว่านหว่าน ผมรู้ แต่คุณไม่สามารถให้โอกาสผมเป็นเพื่อนได้เลยเหรอครับ ทำดีกับคุณเป็นงานของผม ชอบคุณก็เป็นเรื่องของผม อย่าใจร้ายกับผมนักเลยครับ ยิ่งไปกว่านั้นคุณอย่าไล่ผมไปไกล ๆ เลยครับ”

ใจของเซี่ยซีหว่านค่อย ๆ อ่อนลง เธอจึงก้มศีรษะเข้าไปที่นั่งข้างคนขับของรถไมบัคแลเะให้เขาพาเธอกลับบ้านทันที

...

เซี่ยซีหว่านกลับไปที่คฤหาสน์ซีหยวน เพราะดึกแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว หญิงชรากับแม่บ้านอู๋หม่าก็เข้านอนกันหมดแล้ว

เธอพยายามเดินอย่างแผ่วเบาโดยไม่ส่งเสียงดังอะไร แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดที่หน้าประตูห้องหนังสือ

ประตูห้องหนังสือไม่ได้ปิดสนิททำให้มีซอกเล็ก ๆ ที่เธอสามารถมองผ่านซอกของประตูนั้นเข้าไปได้ ภายในห้องมีแสงสว่างเจิดจ้า ลู่หานถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน มือข้างหนึ่งถือปากกา เปิดเอกสารอ่านเสียงดัง “ฟึบฟับ” อีกมือหนึ่งนิ้วเรียวของเขาคีบบุหรี่หนึ่งตัวไว้และสูบบุหรี่

ควันเบลอใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แต่เขาสามารถเห็นคิ้วของเขาขมวดคิ้วอย่างเลือนรางด้วยคำว่า “ชวน” เขาเคาะบุหรี่ใส่ที่เขี่ยบุหรี่เป็นครั้งคราว และขี้เถ้าบนเปลวไฟสีแดงเข้มตกลงมา ปกคลุมความไร้เหตุผลไปหมด

ที่เขี่ยบุหรี่ของเขาเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ เขาสูบบุหรี่เยอะมาก

เขาเป็นอะไร?

อารมณ์ไม่ดีเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกถึงออร่าที่กลัดกลุ้มและเก็บกดจากเขา และเมื่อคิดถึงคนสองคนที่ออกจากรถอย่างไม่มีความสุข เธอวางแผนที่จะไม่สนใจเขา และกลับไปที่ห้องของเธอเลย

แต่เธอยังคงหันหลังกลับและลงไปข้างล่างเพื่อชงกาแฟให้เขาด้วยตัวเอง

ศักดิ์ศรีของผู้ชายทำให้เขาไม่สามารถยืนขึ้นและตรวจดูแผลกาแฟลวกของเธอได้ในตอนนี้ ลู่หานถิงจึงยื่นมือใหญ่ออกมาคว้าข้อมือที่เรียวยาวของเธอไว้แล้วดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง

เซี่ยซีหว่านล้มลงไปนั่งที่ต้นขาแข็งแรงของเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงบีบกรามเล็กของเธอไว้แน่น อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดจึงทำให้จมูกเล็กที่ขาวเนียนของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ดูแล้วน่าสงสารจับใจ เขาเม้มริมฝีปากบางและพูดตำหนิด้วยเสียงทุ้มต่ำอันแหบพร่าว่า “กลั้นน้ำตาไว้ซะ ผมไม่ชอบแบบนี้ เจ็บก็ทน !”

นัยน์ตาที่สดใสของเซี่ยซีหว่านถูกปกคลุมด้วยน้ำ เธอก็ซ่อนมือที่ร้อนแดงของเธอไว้ข้างหลัง เธอมองเขาด้วยใบหน้าเรียวเล็กเท่าฝ่ามือที่งดงาม และพูดว่า “คุณ เกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

ลู่หานถิงตัวแข็งทื่อ เธอคิดอย่างนั้นเหรอ คิดว่าเขาเกลียดเธอเหรอ?

เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกครั้งที่เห็นเธอ เขาจะรู้สึกโกรธราวกับว่าเธอเคยทำอะไรไม่ดีกับเขามาก่อน ประมาณว่า...เคยทอดทิ้งเขา เขามักจะขัดแย้งกับเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาถูกเธอดึงดูด และในใจมีความเกลียดเธอบ้างเล็กน้อย และรู้สึกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไร

ดังนั้นเขามักจะรู้สึกโกรธเธอได้ง่ายเสมอ เพียงแค่เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น เขาก็ต้องการทำให้เธอเจ็บปวด

แต่ตอนนี้เมื่อมองดูน้ำในดวงตาของเธอ เขารู้สึกเศร้าใจมากจนไม่ไหวแล้ว รู้สึกเสียใจหลังจากที่ได้พูดออกไป

ความรู้สึกนี้แทบจะทำให้เขาเป็นบ้า

ขณะนี้ความเงียบของเขาดูเหมือนจะเป็นการยอมรับสำหรับเซี่ยซีหว่าน เธอกัดริมฝีปากสีแดงของเธอ และพูดอย่างแผ่วเบาว่า “แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ แต่...ฉันขอโทษต่อไปฉันจะอยู่ให้ไกลจากคุณ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ฉันอับอายทุกครั้งที่เห็นฉัน แม้ว่าปากของฉันจะไม่พูดอะไร แต่ใจของฉันก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกัน”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบก็ขยับตัวเพียงเล็กน้อย เธออยากจะลุกขึ้นจากอ้อมอกของเขา “คุณปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันอยากกลับไปพักผ่อนที่ห้องของฉัน”

ทันใดนั้นลู่หานถิงก็หยิบเอกสารออกมาและโยนลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง “เซ็นต์ซะ”