พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 315

สวี่เส้าหนานรู้สึกไม่พอใจในทันที ตอนนี้ลู่หานถิงกำลังยั่วโมโหเขาเป็นอย่างมาก เขาจึงปล่อยเซี่ยซีว่านไว้ด้านหลังและก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นกำปั้นอันหนักหน่วงของเขากระแทกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงโดยตรงอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด เมื่อกำปั้นของสวี่เส้าหนานโดนใบหน้าของเขา เขาก็ต่อยสวนกลับไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของสวี่เส้าหนานด้วยกำปั้นอันหนักหน่วงของเขาด้วยเช่นกัน

ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างกำลังชกต่อยกันอย่างดุเดือด

อ๊ะ !

ไม่รู้ว่าใครส่งเสียงร้องออกมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป คุณชายตระกูลลู่และคุณชายตระกูลซูทั้งสองคนกำลังชกต่อยกันที่เอมพีเรียลบาร์ ทุกคนต่างพากันหลบหนีไปด้วยความตกใจ ชายหนุ่มทั้งคู่นั้นต่างก็เป็นคนใหญ่คนโตแห่งมหานครอิมพีเรียล ที่ไม่มีใครกล้ายุแหย่ได้ ทุกคนต่างกลัวที่จะมีปัญหา

รอยยิ้มบนใบหน้าของลี่เหยียนหลานค่อย ๆ จางหายไป ใบหน้าของเธอซีดเผือด เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เธอไม่เคยเห็นลู่หานถิงมีเรื่องทะเลาะวิวาทมาก่อน

ในความประทับใจของเธอนั้นลู่หานถิงคือผู้สืบทอดความสามารถทางธุรกิจของตระกูลลู่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาเริ่มโลดแล่นในโลกธุรกิจตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่น เมื่อผู้คนในแวดวงของพวกเขายังคงหัวเราะและเล่นสนุกกันอยู่ เขาก็เข้าสู่วงการธุรกิจและออกจากกลุ่มเพื่อนที่กำลังเล่นสนุกแล้ว เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าและสุขุมมากกว่าผู้คนในวัยเดียวกัน ไม่มีใครสามารถหยั่งรู้จิตใจของเขาได้ และเธอก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะสามารถชกต่อยกับคนอื่นได้เช่นกัน

ลี่เหยียนหลานจำได้ว่าเขาเคยชกต่อยกับคนอื่น ๆ มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน รอยแผลของการชกต่อยนั้นได้จางหายไปหมดแล้วจนแทบไม่มีใครจำมันได้ ดูเหมือนว่าการที่เขาชกต่อยครั้งนั้นก็เพื่อแม่ของเขา

ถ้าอย่างนั้นการชกต่อยในครั้งนี้ เขาทำเพื่อใครกัน?

ลี่เหยียนหลานมองไปยังลู่หานถิง สวี่เส้าหนานฝึกการต่อสู้และมีเรื่องชกต่อยมาตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน เขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่อยู่ยงคงกระพันแห่งมหานครอิมพีเรียลได้อย่างแท้จริง แต่คราวนี้เขาเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งแล้ว ลู่หานถิงไม่ได้มีพละกำลังด้อยไปกว่าเขาเลยแม้แต่น้อย เขาต่อสู้อย่างเร็วและโหดเหี้ยม ทุกกำปั้นของเขาเต็มไปด้วยความดุดันและรวดเร็วจนไม่มีใครสามารถเทียบได้ กำปั้นของเขากระแทกเข้าไปที่ร่างกายอันแข็งแกร่งของสวี่เส้าหนาน ในไม่ช้าร่างกายของสวี่เส้าหนานก็เต็มไปด้วยบาดแผลและมีเลือดออก ลู่หานถิงเองก็ไม่ได้มีสภาพที่ดีกว่าเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มทั้งคู่ต่างได้รับบาดเจ็บ

“หยุดทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ไม่ต้องต่อยกันแล้ว !” ลี่เหยียนหลานรีบพุ่งออกไปข้างหน้า เธออยากจะหยุดการทะเลาะวิวาทนี้ “พี่หานถิงคะ ไม่ต้องชกต่อยแล้วค่ะ !”

ทันใดนั้นเยี่ยหมิงจูก็รีบเข้ามาดึงลี่เหยียนหลานออกมา และพูดว่า “เหยียนหลาน อย่าออกมาข้างหน้า เดี๋ยวพวกเขาจะชกต่อยกันจนโดนเธอ มันอันตรายมาก”

เหตุการณ์ทะเลาะวิวาทนั้นเริ่มควบคุมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองคนกำลังชกต่อยกันจนทำลายสิ่งของภายในบาร์แตกและเสียหายเป็นจำนวนมาก เซี่ยซีหว่านจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเอื้อมมือเรียวเล็กของเธอออกมาคว้าที่มุมเสื้อของลู่หานถิงไว้ แล้วพูดว่า “ลู่หานถิงพอได้แล้วค่ะ อย่าชกต่อยกันอีกเลยค่ะ !”

ดวงตาของลู่หานถิงเป็นสีแดงก่ำ เขาหันไปมองเซี่ยซีหว่านเพียงชั่วขณะหนึ่ง สำหรับเขาแล้วการโน้มน้าวใจของเธอในตอนนี้ แท้จริงแล้วเธอคงต้องการปกป้องสวี่เส้าหนาน เขาจึงผลักเธอออกไปอย่างแรงในทันที และพูดตวาดว่า “ไปให้พ้น !”

เซี่ยซีหว่านถูกลู่หานถิงผลักจนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

“ยัยเด็กขี้เหร่ !” รูม่านตาของสวี่เส้าหนานเบิกกว้าง จากนั้นเขาก็พูดอย่างโกรธจัดว่า “ลู่หานถิงแม่แกเป็นผู้ชายงั้นเหรอ แกกล้าลงมือกับผู้หญิงได้ยังไง !”

เมื่อลู่หานถิงเห็นเซี่ยซีหว่านล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ของลู่หานถิงก็แข็งทื่อในทันที หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกมือใหญ่บีบไว้อย่างแรง เขารู้สึกเจ็บปวดมาก

“ลู่หานถิง !” สวี่เส้าหนานพูดพร้อมกับพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของลู่หานถิงไว้แน่น และต่อยเขาอย่างรุนแรง

“หว่านหว่าน เธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?” ฟ่านเถียนและคนอื่น ๆ รีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองเซี่ยซีหว่านให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพลางก้มมองสำรวจร่างกายของเซี่ยซีหว่าน เพราะกลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บด้วยความตื่นตระหนก

ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านสั่นไหวเพียงเล็กน้อย เธอพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”

เมื่อเธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่หันกลับไปมองชายหนุ่มสองคนที่กำลังทะเลาะวิวาทกันอีก เธอเดินจากไปในทันที

ลู่หานถิงมองดูเซี่ยซีหว่านเดินจากไป และร่างเพรียวบางของเธอก็ค่อย ๆ หายลับไปจากสายตาของเขาทีละน้อย จากนั้นเขาก็ถอนสายตากลับมา ทั้นใดนั้นเขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับการชกต่อยนี้อย่างรวดเร็ว เขารู้สึกว่าเขาน่าจะเบื่อมากจึงมาที่นี่เพื่อชกต่อย

สวี่เส้าหนานต่อยเขาอีกสองครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าลู่หานถิงไม่ตอบโต้อะไร สวี่เส้าหนานก็หยุดต่อยและหายใจอย่างเหนื่อยหอบ และพูดว่า “ลู่หานถิง ฉันว่านายเป็นคนบ้าที่แปลกประหลาดมาก นายได้รับแรงกระตุ้นมาจากอะไร นายถูกทิ้ง หรือว่าอกหัก?”

ลู่หานถิงมีสีหน้าเคร่งขรึมในทันที ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น จากนั้นเขาก็หยิบเสื้อสูทของตัวเองออกมาและเดินจากไป

ขณะเดียวกันนั้นลี่เหยียนหลานรู้สึกมีความสุขมากที่ได้พบกับเซี่ยซีหว่านในสถานการณ์นี้ เธอรู้สึกได้ว่าระหว่างเซี่ยซีหว่านและลู่หานถิงต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

“พี่หานถิงคะ เราเข้าไปกันเถอะค่ะ” ลี่เหยียนหลานดึงลู่หานถิงเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ด้านในลิฟต์ก็มีคนอยู่เพียงแค่สามคน เซี่ยซีหว่านยืนอย่างเงียบ ๆ อยู่ในมุมหนึ่งลิฟต์ ลู่หานถิงและลี่เหยียนหลานอยู่ด้านตรงข้ามของเธอ

“พี่หานถิง ฉันจะเช็ดหน้าให้พี่นะคะ” ลี่เหยียนหลานหยิบกระดาษทิชชู่ที่ผสมแอลอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมาจากกระเป๋าของเธอพร้อมกับยืนเขย่งปลายเท้าเช็ดใบหน้าของลู่หานถิงอย่างแผ่วเบา และพูดว่า “ตรงนี้คงจะเจ็บมากใช่ไหมคะ พี่หานถิง ฉันจะเป่าให้คุณเองค่ะ เป่าเพียงเล็กน้อยเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้วค่ะ ”

ลี่เหยียนหลานประคองใบหน้าอันหล่อเหล่าของลู่หานถิงเอาไว้ด้วยสองมือของเธอ และเป่าลมลงบนบาดแผลบนใบหน้าของเขาอย่างนุ่มนวล

ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากจนร่างกายของทั้งสองคนแนบชิดติดกันแล้ว

เซี่ยซีหว่านเบี่ยงร่างเพรียวบางของเธอออกมาเล็กน้อยและก้มมองดูนิ้วเท้าของตัวเอง พยายามไม่สนใจพวกเขาทั้งสองคนที่กำลังใกล้ชิดกันตรงหน้าของเธอ ทันใดนั้นหัวของเธอก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกปวดหัวและร่างกายอ่อนเพลียไปทั้งตัว

ทันใดนั้นลู่หานถิงก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบเอวบางของลี่เหยียนหลานไว้พลางดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาให้ใกล้กันมากยิ่งขึ้น และพูดว่า “เหยียนหลาน เราหาวันหมั้นกันก่อนเถอะ”

หูของเซี่ยซีหว่านทั้งสองข้างรู้สึกอื้อไปหมดและเธอก็ไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว เสียงสะท้อนจากคำพูดประโยคนั้นของเขาว่า “เหยียนหลาน เราหาวันหมั้นกันก่อนเถอะ” ดังก้องอยู่ในหูของเธอไม่หยุด

ลี่เหยียนหลานหายใจเข้าสูดอากาศเย็นเข้าเต็มปอดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสดใส และพูดว่า “พี่หานถิงคะ พี่พูดจริงใช่ไหมคะ?”

ลู่หานถิงพยักหน้าตอบรับว่า “จริงครับ ตอนนี้คุณยังเรียนหนังสืออยู่ เรามาหมั้นหมายกันก่อน และเมื่อคุณเรียนจบ เราจะแต่งงานกันอีกครั้ง เหยียนหลาน คุณยินดีที่จะเป็นคุณนายลู่ของผมไหมครับ?”

“ยินยอมค่ะ พี่หานถิงคะ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ฉันมีความสุขมากค่ะ !” ลี่เหยียนหลานยืนเขย่งปลายเท้า และจูบแก้มบนใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงอย่างอ่อนโยน