พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 329

ใบหน้ารูปไข่ของเซี่ยซีหว่านงดงามมาก เธอเกิดมาเป็นศัตรูของผู้หญิงไปทั่ว ดังนั้นสาว ๆ รอบตัวเธอจึงชี้เป้ามาที่เธอ

เซี่ยซีหว่านไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ เธอเงยหน้าขึ้น ลู่หานถิงได้เดินออกไปไกลเข้าไปที่งานหมั้นที่สนามหญ้าแล้ว

เขาไม่ได้สังเกตเห็นเธอที่นี่

ทันใดนั้นเงาร่างสวยงามก็เดินเข้ามา นางเอกของคืนนี้ ลี่เหยียนหลานก็ปรากฏตัวขึ้น

“พี่หานถิง พี่มาแล้วเหรอคะ?” ลี่เหยียนหลานของคืนนี้สวมชุดกระโปรงผ้าชีฟองสีชมพูที่สั่งทำขึ้นเองโดยส่วนตัว บนหัวสวมมงกุฎเล็ก ๆ เธอเดินมาอย่างมีอ่อนโยนและสายลมยามเย็นพัดชายกระโปรงยาวของเธอพริ้วไหว ดูงดงาม นิ่มนวลและสะดุดตาราวกับหญิงงามยุคหนึ่ง

ลี่เหยียนหลานก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปควงแขนอันแข็งแกร่งของลู่หานถิง

ลู่หานถิงเหลือบตาลงมองใบหน้าที่สวยงามและสะดุดตาของลี่เหยียนหลาน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่มีอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ อะไร เพียงตอบรับอย่างเย็นชา “อืม”

“พี่หานถิง เราเข้าไปกันเถอะค่ะ”

ลี่เหยียนหลานควงแขนอันแข็งแกร่งของลู่หานถิงเดินเข้าไป

เซี่ยซีหว่านจ้องดูร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงพาลี่เหยียนหลานเดินเข้าไปในงานหมั้น บรรยากาศการดื่มในนั้นคึกคัก พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน และการปรากฏตัวของตัวเอกในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงโห่ร้อง

“ประธานลู่ ยินดีด้วย ยินดีด้วย และขอให้คุณกับคุณเหยียนหลานรักกันตลอดไป”

“ประธานลู่ คืนนี้เป็นงานหมั้นของพวกคุณ คุณก็จูบคุณเหยียนหลานต่อหน้าพวกเราหน่อยเถอะ !”

“จูบเลย！ จูบเลย！”

เซี่ยซีหว่านโทษสายตาของตัวเองดีเกินไป เธอมองเห็นที่นั่น ในแสงไฟจ้า ลี่เหยียนหลานมองลู่หานถิงอย่างเหนียมอายและรักใคร่ชื่นชม รอคอยการจูบของเขา

ในไม่ช้า ลู่หานถิงก็ก้มร่างสูงโปร่งของเขา จูบแก้มของลี่เหยียนหลานอย่างอ่อนโยน

ลมหายใจความแข็งแกร่งของผู้ชายที่ใสสะอาดกระจายอยู่ใต้จมูกของลี่เหยียนหลาน แก้มของเขานุ่มและเย็น นั่นคือริมฝีปากของเขา ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามของลี่เหยียนหลานก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับแก้มอุ่นสองข้าง

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หานถิงจูบเธอก่อน

มีเสียงปรบมือดังสนั่นและทุกคนก็ส่งเสียงเชียร์ ลี่เหยียนหลานหน้าแดงและยิ้มหวานให้ลู่หานถิง

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ข้างนอก และดูฉากนี้ เขาหลับตาลงและจูบแก้มของลี่เหยียนหลาน หัวใจของเธอบิดด้วยความเจ็บปวด

น้ำตาที่คลอเต็มดวงตาสดใสของเธอก็ควบแน่นเป็นหยดน้ำเล็ก ๆ อย่างรวดเร็ว เห็นได้ว่าน้ำตาก็กำลังจะร่วงหล่นลงมา

ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกที่หนาสั่น ๆ เซี่ยซีหว่านหยุดสำลัก และเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

นี่เป็นสิ่งที่ดี เขาพบความสุขที่เป็นของเขาเองแล้ว

เธอกับเขาเดิมที่เป็นคนสองโลก พบกันสั้น ๆ ที่ไห่เฉิง ทำให้พวกเขาต่างไปจากระดับความสามารถของตนเอง ตอนนี้เขากลับมาในวงโคจรชีวิตของตัวเองอีกครั้ง สืบทอดทรัพย์สินของครอบครัวจำนวนมหาศาล และมีผู้หญิงสวย ๆ อยู่ในอ้อมอก เริ่มใช้ชีวิตอันรุ่งโรจน์ของทายาทตระกูลสูงศักดิ์ของวงการธุรกิจคนแรกแห่งนครเอมพีเรียล

เธอควรจะดีใจ

เซี่ยซีหว่านยิ้มเย้ยหยัน ยิ้มผลิบานเล็กน้อย แต่ยิ้มอยู่ ๆ น้ำตาก็ยังคงไหลลงมา

ในช่วงเวลานี้ เธอไม่กล้าที่จะหวนรำลึกได้เลย เธอได้ผนึกความทรงจำของไห่เฉิงไว้แล้ว แต่ตอนนี้ ความทรงจำนั้นมาราวกับกระแสน้ำอย่างดุเดือด และทำให้เธอจมดิ่งลงไป

...

เซี่ยปังและเหยียนหลานรีบวิ่งมา เมื่อพวกเขาลงจากรถก็เห็นเซี่ยซีหว่านยืนอยู่ข้างนอก เด็กผู้หญิงสวมชุดผู้ป่วยสีน้ำเงินขาว และรองเท้าแตะคู่หนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้

หลานเหยียนรีบวิ่งไปข้างหน้า คลุมเสื้อคลุมบนไหล่ของเซี่ยซีหว่าน แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก เธอยื่นมือออกไปตบ ๆ หลังเซี่ยซีหว่าน ลูบ ๆ หัวของเธอ “ไม่เป็นไรแล้วนะ หว่านหว่าน ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น”

นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยปังเห็นเซี่ยซีหว่านร้องไห้ เขาปลอบผู้หญิงไม่เป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นน้ำตาของผู้หญิงก็หมดหนทางเลย “หว่านหว่าน หนูร้องอะไร ที่ร้องเป็นเพราะลู่หานถิงหรือเปล่า หนูคอยดูนะ พ่อจะเรียกบรรดาพี่ ๆ มารวมตัวบุกเข้าไป แย่งลู่หานถิงกลับมา เขาเต็มใจที่จะดีขึ้น ไม่เต็มใจก็ต้องเต็มใจ คืนนี้พ่อจะให้พวกเธอกราบไหว้ผู้ใหญ่ ส่งตัวเข้าหอ และให้เขาเป็นพ่อตาของเธอ !”

พูด ๆ อยู่ เซี่ยปังก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพร้อมที่จะเรียกพี่น้องของเขาทั้งหมดมา แล้วบุกเข้าไปพร้อมกัน ไปแย่งตัวลู่หานถิงออกมา

ใครกล้ายั่วยุให้ลูกสาวน้ำตาไหล จะไม่เป็นผลดีแน่นอน !

เซี่ยซีหว่านร้องไห้เสียใจมาก เมื่อเห็นว่าเซี่ยปังเริ่มปฏิบัติการแล้ว เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยปังอย่างเบลอ ๆ ด้วยน้ำตา “พ่อเซี่ย พ่ออย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ !”

“ฉันไม่ได้ทำอะไร หว่านหว่าน เธอไม่ชอบลู่หานถิคนนั้นเหรอ พ่อจะให้เขาเป็นลูกเขยของพ่อ !”

“...” เซี่ยซีหว่านเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วด้วยมือเล็ก ๆ “พ่อเซี่ย พ่อเข้าใจผิดแล้ว หนูไม่ชอบลู่หานถิง พ่อไม่ต้องไปแย่งเขาหรอกค่ะ !”

เซี่ยปังรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วกว่าเปลี่ยนหน้าหนังสืออีกนะ เมื่อกี้เขายังเห็นเธอร้องไห้ให้กับร่างของลู่หานถิง และร้องไห้เสียใจมาก

“พ่อเซี่ย แม่หลาน เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” เซี่ยซีหว่านจับมือหลานเหยียนและเดินกลับไป

ยังไงหลานเหยียนก็เป็นผู้หญิงที่เข้าใจเซี่ยซีหว่าน เธอเหลือบไปที่เซี่ยปัง “ช่างเถอะ แตงโมไม่หวาน เราไม่ต้องการแตงโมนี้ กลับไปหาแตงโมที่ดีกันเถอะ !”

เมื่อเผชิญกับคู่สามีภรรยาที่เรียบง่ายและหยาบคาย เซี่ยซีหว่านก็ไม่พูดอะไรอีก “...”