พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 70

เซี่ยซีหว่านกลับมาวถึงจุ้ยหยูฮวน เยี่ยหลิงก็เข้ามาหา “หว่านหว่าน เมื่อกี้ฮั่วเสวียนโพสต์บนเวยป๋อ เธอจะดูไหม?”

ดูสิ!

เซี่ยซีหว่านคลิกเปิดเวยป๋อ ฮั่วเสวียนเขียนว่า “ฉันได้ยินเรื่องตลกมาว่าเซี่ยซีหว่านต้องการเข้าสู่สถาบันวิจัยซูมี่ล่ะ...”

ถึงแม้ฮั่วเสวียนจะไม่มีการเข้าชมสูงสุดเหมือนกับเยี่ยหลิง แต่ในฐานะเทพเจ้าเทพธิดารุ่นใหม่

เวยป๋อของเธอก็มีการค้นหายอดนิยมอย่างรวดเร็ว

คอมเมนต์มาแรงแบบนี้

“ข่าวดี นางฟ้าเหยียนเหยียนของเราถูกสถาบันวิจัยซูมี่รับแล้ว”

“ไม่แปลกใจหรอกที่จะมีคนบ้านนอกบางคนต้องการทำตัวเหมือนคนอื่นจนทำให้หัวเราะอย่างสนุก”

“พูดอย่างสมเหตุสมผลเลยนะ เซี่ยซีหว่านอายุเพียง 19 ปี ใช่ไหม และเพิ่งจบการศึกษาแค่มัธยมปลายใช่ไหม?”

“การศึกษาจบแค่มัธยมปลาย อยากจะเข้าสถาบันวิจัยซูมี่งั้นเหรอ?”

“ตลกดีนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“ถ้างั้นเราลองมาพนันกันดีกว่า ดูว่าเซี่ยซีหว่านจะสามารถเข้าสู่สถาบันวิจัยซูมี่ได้หรือไม่!”

เซี่ยซีหว่านเข้าสู่หน้าแรกของเวยป๋อตัวเองและรู้สึกตกใจอย่างมาก แฟนคลับแปดแสนคนของเธอเพิ่มขึ้นสูงเป็นแปดล้านคนอย่างกะทันหัน

เยี่ยหลิงชี้นิ้วไปที่หัวของเธอและพูดว่า “เธออย่าดีใจนักเลย แฟนคลับส่วนใหญ่ของเธอมักจะเป็นผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาและยังมีแฟนคลับที่ร้ายกาจแฝงอยู่ เธอไปดูตรงการค้นหายอดนิยมสิ ผู้คนพนันกันว่า เซี่ยซีหว่านจะสามารถเข้าสู่สถาบันวิจัยซูมี่ได้หรือไม่ เซี่ยซีหว่านเป็นใครก็ไม่รู้...ยกเว้นชาวเน็ตที่จะมาคว่ำเธอ แวดวงคนดังของเมืองไห่เฉิงกำลังเดือดระอุ บรรดาคนดังที่ร่ำรวยเหล่านั้นกำลังเดิมพันว่าแกแพ้”

เยี่ยหลิงยกคิ้วใบหลิวขึ้นและพูดต่อ “หว่านหว่าน ตอนนี้เธอเป็นคนดังแล้ว วงการบันเทิงและแวดวงคนดังเมืองไห่เฉิงไม่ได้มีชีวิตชีวามานานแล้วล่ะ”

เซี่ยซีหว่านเปิดดูเวยป๋ออีกครั้งและเธอก็เพิ่งรู้ว่าเยี่ยหลิงก็ได้โพสต์ความเห็นด้วย “ฟังไปฟังมา ดูเหมือนว่านี้จะเป็นเสียงอะไรนะ เปี๊ยะ เปี๊ยะ รอโดนตบหน้าเถอะ”

เยี่ยหลิงยืนอยู่ทีมเซี่ยซีหว่าน ตั้งทีมโต้ตอบไปมาระหว่างทีมเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียน รวมถึงกลุ่มแวดวงคนดังของเมืองไห่เฉิง แฟนคลับของเยี่ยหลิงและแฟนคลับของฮั่วเสวียนบนอินเทอร์เน็ตก็ไม่สามารถแยกออกจากกัน ไม่น่าแปลกใจที่แฟนคลับของเซี่ยซีหว่านจะโกรธขนาดนี้ เพราะใคร ๆ ก็อยากจะล้มเธอ เธอมีชื่อเสียงขึ้นแล้วจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเซี่ยซีหว่านอายุได้เก้าขวบ เธอก็ไปบ้านชนบทเลย ไม่มีใครสนใจจึงเป็นการยากที่จะจับตาดูเธอได้...

เซี่ยซีหว่านกอดแขนเรียว ๆ ของเยี่ยหลิงและทำตัวแอ๊บแบ๊ว “หลิงหลิง เธอดีที่สุดสำหรับฉัน เธอมักจะยืนเคียงข้างฉันโดยไม่มีเงื่อนไข โอเคตามนั้น พวกเรากับแวดวงคนดังในเมืองไห่เฉิงทั้งหมดนี้เป็นศัตรูกัน”

เยี่ยหลิงถอนหายใจ “ไม่มีทาง คนที่สวยสุดยอดมักจะทำให้ผู้คนอิจฉาแบบนี้แหละ เราจึงถูกลิขิตให้ไม่มีเพื่อน”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกขบขันและหัวเราะออกมาทันที

เยี่ยหลิงผลักเธอออกและพูดกระซิบว่า “หว่านหว่าน ซูมี่ดูจะเข้าเรียนยากจริง ๆ นั่น...เป็นเรื่องยากเกินไปไหมที่เธอจะเข้าเรียนที่สถาบันวิจัยซูมี่? ถ้ามีก็บอกฉันอย่างเงียบ ๆ ฉันจะช่วยคิดหาวิธีเอง”

“เธอจะไปหาคุณชายกู้ หรือฉันควรไปหาคุณชายลู่ดี?” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถาม

เยี่ยหลิงพยักหน้ารับ “ได้หมดนะ คนใดคนหนึ่งสามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย น่าจะไม่มีปัญหา”

เซี่ยซีหว่านเม้มริมฝีปาก และพูดอย่างจริงจังว่า “หลิงหลิง ไม่ต้องกังวลหรอก เธอเพียงแค่รอที่จะตบหน้าพวกเขาก็พอ”

พูดจบเซี่ยซีหว่านก็ไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำทันที

เยี่ยหลิงรู้สึกโล่งอก ในเมื่อหว่านหว่านบอกว่าเธอไม่ต้องรู้สึกกังวล แล้วเธอจะรู้สึกกังวลอะไรอีก?

…

เซี่ยซีหว่านอาบน้ำแล้วก็ออกมา เยี่ยหลิงก็เรียกเธอ “หว่านหว่าน มานี่เร็ว ๆ คุณยายคนนี้อายุแค่สิบแปดปี ใช่หญิงชราที่บ้านเธอหรือเปล่า ท่านสู้ฟัดอย่างโหดเลยล่ะ ขอคาราวะเลย”

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ตอนนี้บนอินเทอร์เน็ตทั้งหมดกำลังจับตาดูเธออยู่ ผู้คนจำนวนมากจึงคอยจ้องที่จะแฮ็คเธอ

ชาวเน็ต A “เซี่ยซีหว่าน จบการศึกษามัธยมปลายเท่านั้น”

คุณยายอายุแค่สิบแปดปี “ดูที่คุณพูดสิ คุณไม่จบมัธยมปลายหรอกเหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เห็นฉันแล้วก็กลับไปได้แล้วค่ะ” เซี่ยซีหว่านกำลังปิดประตูลง

แต่ลู่หานถิงนั้นเร็วกว่า เขางอเข่าดันประตูไว้ “ขอเวลาสักครู่นะคุณนายลู่ ผมเอาของบางอย่างมาให้”

ลู่หานถิงส่งถุงที่ดูดีมีระดับในมือของเขาให้เธอ ข้างในเป็นเค้กของร้านเหล่าจื้อห้าวร้านนั้นที่เธอชอบ เขานำเค้กมาให้เธอ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกลังเลนิดหน่อย แล้วค่อย ๆ ยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมารับไว้ “คุณชายลู่ ขอบคุณ...อ๊ะ!”

ลู่หานถิงดึงร่างเพรียวบางของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน และแขนอันทรงพลังของเขาก็โอบเอวบางเล็ก ๆ เธอไว้ จู่ ๆ เขาก็กอดเธอขึ้นมาจริง ๆ

เขายังคงถือถุงเค้กอยู่ในมือข้างหนึ่ง และมือข้างหนึ่งก็กอดเธอไว้พร้อมกับยกเธอขึ้นสูง ท่านี้เปรียบเสมือนพ่อที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยของตัวเอง...

แม้ว่าความเหมาะสมในการเป็นแฟนของเขาจะสูงมาก ๆ แต่เขาก็รู้สึกเขินอาย

เซี่ยซีหว่านหน้าแดงก่ำ เธอกำหมัดแล้วทุบตีเขาอย่างรวดเร็ว “คุณชายลู่ ปล่อยฉันลงนะคะ!”

ลู่หานถิงวางถุงลงบนพื้น จากนั้นจึงปล่อยเธอลงตรงมุมทางเดินของตึก แต่เธอยังคงติดอยู่ในอ้อมอกอันแข็งแกร่งของเขา “คุณยังร้องโวยวายอีกเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกร่างกายแข็งทื่อเมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ลักษณะท่าทางที่ดุดันและเคร่งขรึมของเขานั้นกลับดูมีพลังของผู้ชายที่อยู่ในตำแหน่งสูงอย่างแข็งแกร่งออกมา ตอนที่ไม่รู้สึกโกรธกลับดูสง่างาม แข็งแกร่งจนผู้คนไม่กล้าสัมผัส

เซี่ยซีหว่านก็หนีไม่พ้นเช่นกัน เขาเอามือทั้งสองข้างยึดไว้ที่ผนัง ร่างสูงโค้งลงมาเล็กน้อย ตามด้วยกลิ่นอายของชายหนุ่มผู้ใสสะอาดที่ปกคลุมด้วยการรุกรานที่อันตราย

เขายังมีความชั่วร้ายที่ซ่อนลึกเอาไว้จริง ๆ เขาดึงเธอออกมาและสั่งสอนเธอเหมือนเด็กน้อย

เซี่ยซีหว่านเงยคอของเธอขึ้นอย่างดื้อรั้นและพูดอย่างกล้าหาญว่า “ถ้าฉันโวยวายอีกครั้ง คุณจะทำอะไรกับฉันคะ?”

ลู่หานถิงจ้องเธอด้วยดวงตาสีดำขลับ ริมฝีปากบางของเขากระตุกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย “ออกมาเที่ยวจนไม่อยากกลับบ้านแล้ว ถ้าโวยวายอีกผมจะตีคุณ”

ตี...เธออย่างนั้นเหรอ?

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตีฉันสิ ฉันจะฟ้องว่าคุณใช้กำลัง...”