พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 94

เซี่ยซีหว่านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว อาการงัวเงียเมื่อครู่หายไปในทันที ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาที่ละน้อย

เมื่อคืนนี้อาการของเขากำเริบ จากนั้นเขาก็โยนเธอลงบนเตียง

เลือดอันหอมหวานของเธอ และกลิ่นหอมราวกับดอกป๊อปปี้บนเรือนร่างของหญิงสาว…

จู่ ๆ ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นนั่ง เขาลุกออกจากเตียง จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ ห้องขนาดใหญ่ ห้องแต่งตัว และห้องน้ำ… ต่างก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย

“หว่านหว่าน...”

เธอไปออกไปแล้วอย่างนั้นเหรอ？

เธอน่าจะออกไปแล้ว

เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขาทำให้เธอมีบาดแผลมากเท่าไหร่ ตัวตนที่มืดมน โหดร้าย และกระหายเลือดทำให้เขารู้สึกรังเกียจ และหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แล้วเธอล่ะ จะกลัวมากขนาดไหน？

เมื่อคืนเธอคงได้รับบาดเจ็บหนัก เธอคงจะกลัวมากแน่ ๆ ดังนั้นเธอเลยจากไป

ในอนาคตเธอยังจะกลับมาไหม？

ลู่หานถิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และพบกับหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายของเซี่ยซีหว่าน เขาต้องการโทรกลับ แต่สุดท้ายแล้วเขาไม่สามารถกดปุ่มโทรออกได้

...

หลังจากลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จ เขาก็ลงไปชั้นล่าง คุณท่านลู่ทักทายเขาว่า “หานถิง วันนี้แกตื่นสายมาก แล้วทำไมหว่านหว่านถึงรีบออกไปนักล่ะ เห็นแม่บ้านอู๋บอกว่าหว่านหว่านออกไปตั้งแต่ตอนตี 5 แล้ว พวกแกทะเลาะกันเหรอ?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางและพูดว่า “พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันครับ คุณย่า”

“ดีแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นต้องรักษาเอาไว้ให้ดี อีกอย่างหว่านหว่านทั้งน่ารัก อ่อนโยน และมีจิตใจดี อีกเดี๋ยวแกก็โทรหาเธอหน่อย พาเธอออกไปทานมื้อค่ำใต้แสงเทียนบ้าง”

เธอช่างน่ารัก และอ่อนโยนจริง ๆ …

ดังนั้นต้องรักษาเธอไว้ให้ดี

คิ้วที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และความเสน่หา เขาพูดว่า “คุณย่าครับ ผมจะไม่โทรหาหว่านหว่านอีกแล้ว”

คุณท่านลู่หยุดชะงัก เธอพูดว่า “ทำไมล่ะ?”

“ก่อนที่จะเจอหว่านหว่าน ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นคนปกติ จนกระทั่งหลังจากที่ผมได้เจอกับหว่านหว่าน ก็ไม่มีช่วงเวลาไหนเลย ที่ผมจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนปกติ ดังนั้นผมควรจะปล่อยมือเธอ ตอนที่ผมยังปล่อยได้ ปล่อยเธอไปเสีย ไม่อย่างนั้น...”

ไม่อย่างนั้น เขากลัวว่าในอนาคต เขาจะไม่สามารถควบคุมความปรารถนาที่มีต่อเธอได้ และเขาก็จะทำทุกทางเพื่อกักขังเธอไว้ให้อยู่เคียงข้างเขา

เขาเสียใจจริง ๆ ที่ปล่อยให้เธอเห็นตัวเองในสภาพแบบเมื่อคืน

เขาปล่อยตัวเองไปไม่ได้อีกแล้ว

แม้ว่าจะต้องสูญเสียเธอไปตอนนี้ และอาการของเขาจะ…

“คุณย่าครับ มีคุณย่าอยู่ข้าง ๆ ผมก็พอใจแล้วครับ ผมไปบริษัทก่อนนะครับ” ลู่หานถิงกอดคุณย่า จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

คุณท่านลู่มองดูหลานชายเดินจากไป ท่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ ท่านอายุเยอะแล้ว จะอยู่กับเขาได้อีกกี่ปีกัน?

แม้ว่าท่านจะอยู่กับเขา ก็ไม่ได้ทำให้เขามีอาการที่ดีขึ้น นั่นเป็นเพราะท่านดูแลเขาไม่ดีพอ หานถิงของท่านไม่ได้รับความรักตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นเด็ก และเขาก็เหงามาก

เขาต้องการผู้หญิงที่เขารัก และรักเขาเช่นกัน

คุณท่านลู่รับสาย ท่านพูดว่า “ว่าไง จ้าวตี้ โทรหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”

คุณผู้หญิงลู่ซึ่งอยู่ไกลถึงมหานครเอมพีเรียลยิ้ม “คุณแม่คะ ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉิน ฉันคงไม่กล้าโทรมารบกวนความสงบของคุณแม่ที่อยู่ถึงเมืองไห่เฉิงหรอกคะ คือว่า… ลูกชายของฉันลู่จื่อเซียนเคยหมั้นหมายว่าจะต้องแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนเก่าเอาไว้ แล้วฉันก็เห็นว่าจื่อเซียนเข้าสู่วัยที่ต้องแต่งงานแล้ว แม่คืนของหมั้นของจื่อเซียนให้ฉันได้ไหมคะ หากไม่มีของหมั้นนั่น พวกเราก็จะหาภรรยาให้จื่อเซียนไม่ได้นะคะ…”

คุณท่านลู่วางตะเกียบบนโต๊ะอาหารอย่างแรง และพูดว่า “หลิวจ้าวตี้ เธอหมายความว่าอย่างไร เธอสงสัยว่าฉันขโมยของหมั้นของจื่อเซียนอย่างนั้นเหรอ เธอจะบอกว่าเป็นขโมยอย่างนั้นเหรอ?”

พูดจบคุณท่านลู่ก็หันไปมองฝูป๋อ และส่งสายตาเพื่อบอกว่า เห็นหรือยัง ที่หลังก็อย่าขี้ขลาดตาขาวจนเกินไป

ฝูป๋อแอบยกนิ้วโป้งให้กับคุณท่านลู่

“คุณแม่คะ คุณกล่าวหาฉันผิด ๆ อีกแล้วนะคะ ฉันไม่กล้าพูดว่าคุณเป็นขโมยหรอกค่ะ แต่…” หลิวจ้าวตี้เปลี่ยนบทสนทนา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างขึ้นมาว่า “ฉันหาคนมาตรวจสอบเรื่องตอนปีนั้นแล้วค่ะ หลังจากตรวจสอบก็พบว่าเป็นคุณแม่เอง ที่เข้าไปในห้องของจื่อเซียน และเอาของหมั้นออกไป!”

สีหน้าของคุณท่านลู่เปลี่ยนไป ปกปิดไม่มิดแล้ว

ฝูป๋อเห็นละครที่เปลี่ยนฉากไปต่อหน้าต่อตาตนเอง คุณท่านพูดว่า “จ้าวตี้เธอดูสิ นี่มันเป็นความเข้าใจผิดใช่ไหม ฉันไม่ใช่ขโมยนะ ฉันไม่ได้เอาของหมั้นของจื่อเซียนไป เธอส่งโทรศัพท์ให้ลูกชายของฉันหน่อย เป็นแม่คนนี่มันยากลำบากจริง ๆ ฉันไม่ต้องการให้พวกเธอมารับใช้ฉันตอนฉันแก่ ฉันเลยมาใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่ที่เมืองไห่เฉิง แต่พวกเธอก็ยังคงมารังแกฉันถึงหน้าประตูอีก หรือฉันควรจะตายในวันนี้เลยดีไหม ฉันไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

หลิวจ้าวตี้ที่ได้ฟังคำพูดบิดพริ้วปนตัดพ้อของคุณท่านลู่ เธอก็อยากจะรีบกดวางสาย ก่อนวางสายเธอพูดว่า “คุณแม่คะ คิดซะว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกันนะคะ ลาก่อนค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงวางสาย คุณนายลู่ก็ไม่พูดอะไร ท่านโยนโทรศัพท์บ้านไปที่ฝูป๋อซึ่งกำลังตกตะลึง และพูดว่า “มองอะไร นี่เรียกว่ากลยุทธ์ มันสามารถยืดและงอได้เป็นธรรมดา ไม่ใช่ว่าหลิวจ้าวตี้คนนั้นตกใจจนรีบวิ่งหนีออกไปแล้วหรือไง?”

ฝูป๋อ “...”

คุณท่านลู่กินข้าวต้มลูกเดือยต่อ จื่อเซียนคือน้องชายของหานถิง ส่วนหลิวจ้าวตี้คือแม่เลี้ยงของ หานถิง ของหมั้นพวกนั้น เธอเป็นคนเอามาเอง แต่เธอให้คืนกลับไปไม่ได้แล้ว เพราะของหมั้นพวกนั้นได้ถูกใช้ไปแล้ว

เซี่ยซีหว่านก็ลูกสาวของเพื่อนเก่าคนนั้นที่ได้หมายหมั้นว่าจะต้องแต่งเข้าตระกูลลู่ เธอเป็นคู่หมั้นของลู่จื่อเซียนสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดคนที่สองของตระกูลลู่

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของลู่หานถิงแล้ว