พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 93

ตอนตี 5 ห้องยาไร้ซึ่งผู้คน เซี่ยซีหว่านเปิดเพียงโคมไฟติดผนังในห้องน้ำเท่านั้น จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออก

ผิวสีขาวของหญิงสาวมีรอยฟกช้ำ อีกทั้งบาดแผลที่ถูกกัดยังเต็มไปด้วยเลือด เซี่ยซีหว่านหยิบขวดยาฆ่าเชื้อออกมาแล้วเริ่มรักษาบาดแผลของเธอด้วยสำลีก้าน

ฟู่

ดวงตาที่สดใสของเธอแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

ขณะเดียวกัน ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก มีหนุ่มรูปหล่อที่ดูไม่แยแสต่อสิ่งต่าง ๆ ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เช้า เธอหลบสายตาของเขา จากนั้นก็ยื่นมือออกมาดึงเสื้อผ้าเพื่อปกปิดร่างกายของตนเองในทันที

“ใครคะ?”

เซี่ยซีหว่านหันไปมอง คนที่ยืนอยู่ที่ประตูคือ... ผู้ชายขี้เซาที่ชอบนอนในห้องยา

เธอเกือบจะลืมคนที่ไปไหนมาไหนไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงราวกับผีคนนี้เสียแล้ว

ผู้ชายที่ประตูก็ไม่คิดว่าจะเป็นเธอเช่นกัน หญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้า เห็นเพียงนัยน์ตาสีเข้มและเฉลียวฉลาด เธอมองมาที่เขาอย่างระแวดระวัง ภายในแววตาของเธอมีน้ำตาคลอเล็กน้อยเนื่องจากความเจ็บปวดในตอนนี้ ร่างผอมเพรียวสั่นเบา ๆ ความงามที่วิจิตรบรรจงของเธอนั้น ทำให้ผู้คนแทบจะละสายตาไม่ได้เลยทีเดียว

ชายคนนั้นเหลือบมองเธอ จากนั้นก็รีบปิดประตูและเดินออกไปอย่างมีจิตสำนึก

เซี่ยซีหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากการสังเกตของเธอ ผู้ชายขี้เซาคนนี้ค่อนข้างมีคุณธรรมภายในจิตใจ เขาน่าจะไม่ได้แอบดูเธอหรอก แต่อย่างไรเสียเธอก็ยังไม่ไว้วางใจ เธอจึงรีบจัดการกับบาดแผลบนร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

เธอไม่มียาอยู่ในมือ และบาดแผลเหล่านี้ก็จำเป็นต้องใช้ยาขี้ผึ้งในการรักษา เซี่ยซีหว่านคิดว่าอีกเดี๋ยวตอนที่เธอเข้าไปทำงานที่สถาบันวิจัยซูมี่ เธอค่อยแวะไปซื้อยาขี้ผึ้งดี ๆ สักขวด

แบบนี้แผลบนร่างกายของเธอก็จะสามารถรักษาได้อย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านเปิดประตูห้องพักแล้วเดินออกไป แต่ทว่าไม่นานนักเธอก็หยุดชะงักเพราะเห็นขวดยาขี้ผึ้งเล็ก ๆ วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ กับประตู

ยาขี้ผึ้งในขวดสีขาวดูล้ำค่ามาก

มันมาจากไหน?

ผู้ชายขี้เซาคนนั้นเอามาให้เธออย่างนั้นเหรอ?

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านต้องการยาขี้ผึ้งมาก ๆ หลังจากที่คิดเกี่ยวกับมันสักพักแล้ว เธอก็หยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็เดินเข้าไปที่ห้องพักเพื่อทายาขี้ผึ้งลงบนร่างกายของเธอ

แผลที่สดใหม่และยังเจ็บอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้กลับรู้สึกได้ถึงความเย็น จากนั้นความเจ็บปวดก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ยาขี้ผึ้งขวดนี้น่าทึ่งจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านหยิบปากกาออกมา เธอเขียนโน้ตไม่กี่ประโยค จากนั้นก็วางลงบนโต๊ะของผู้ชายขี้เซาคนนั้น

ตอนนี้มันยังเช้าจนเกินไป ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเต็มไปด้วยความอ่อนล้า สีหน้าของเธอก็ดูแย่มากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงนอนลงบนเตียงขนาดเล็กในห้องพัก ในไม่ช้าเธอก็ผล็อยหลับไป

ในเวลานี้ชายคนนั้นกลับมายังที่นั่งของเขา เขาเห็นโน้ตนั่นในทันที มีตัวอักษรเล็ก ๆ เรียงแถวอย่างสวยงามเขียนว่า “บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปครั้งก่อน บวกกับยาขี้ผึ้งในครั้งนี้ คุณช่วยฉันถึงสองครั้งแล้ว หวังว่าฉันจะตอบแทนคุณได้ในอนาคต”

ชายคนนั้นเก็บโน้ตใบนี้ไว้ในหนังสือ จากนั้นก็เปิดอ่านหนังสือทางการแพทย์อย่างเบื่อหน่าย…

...

เมื่อซวงซวงมาถึง เซี่ยซีหว่านก็ลุกขึ้นแล้ว ตอนนี้เธออยู่ในหอเก็บหนังสือของสถาบันวิจัยซูมี่

“ลูกพี่ลูกน้องของฉันรักพี่เขยคนนั้นมาก จริง ๆ แล้วเธออยากจะกัดฟันทนต่อไป แต่ลูกพี่ลูกน้องของฉันท้อง และเธอมักจะถูกพี่เขยทุบตี อีกอย่างหากเธอให้กำเนิดลูกแล้ว จะปล่อยให้ลูกเติบโตในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงแบบนั้นได้อย่างไรกัน?”

“หว่านหว่าน ฉันพูดมาตั้งมากมาย แต่ความหมายของฉันคือ ตอนนี้เธอยังเป็นวัยรุ่น และเธอก็เก่งมาก ชีวิตที่สดใสของเธอเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเอง เธอรีบหาวิธีที่จะหย่ากับสามีผีแห่งสวนโหย่วหลานคนนั้นของเธอเถอะ รีบเอาตัวเองออกมา ผู้ชายดี ๆ ข้างนอกยังมีอีกเยอะ ในอนาคตเธอจะพบเจอคนที่ดีกว่าเขา”

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านทรุดลง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็จับมือเล็ก ๆ ของซวงซวง และพูดว่า “ซวงซวง ขอบคุณเธอที่พูดกับฉันอย่างจริงใจนะ ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไร ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลแทนฉันนะ”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี หว่านหว่านหากเธอมีปัญหาอะไรก็บอกฉันนะ ฉันคิดว่าตอนนี้หน้าของเธอซีดมาก เดี๋ยวฉันจะไปที่ห้องครัวแล้วให้พวกเขาทำซุปให้เธอตอนเที่ยง”

“ซวงซวงเธอสนิทกับคนในครัวด้วยเหรอ”

ซวงซวงยิ้ม จากนั้นก็หันหลังและพูดว่า “ฉันเป็นนักกิน”

ซวงซวงจากไปแล้ว เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ นั่งลงบนพรมนุ่ม ๆ ที่ชิดผนัง ดวงตาของเธอว่างเปล่า เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา คุณชายลู่น่าจะตื่นแล้ว…

...

ณ สวนโหย่วหลาน

ลู่หานถิงที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ในเวลานี้แสงยามเช้าอันเจิดจ้าได้ส่องผ่านม่านเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนตื่นสายมาก

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความงัวเงีย เขาพลิกตัวเพื่อที่จะกอดหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขาอยากนอนต่ออีกสักหน่อย

ไม่อยากคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น

แต่ทว่าข้าง ๆ เขา กลับมีแต่ความว่างเปล่า