พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 92

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากสีชมพูของเธอซีดลงในทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมาลู่หานถึงก็รู้สึกตัว แรงกระตุ้นที่กระหายเลือดอย่างบ้าคลั่งนี้ทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นราวกับว่าเขาตกลงไปในเหวลึก

เขาเอื้อมมือออกไปและผลักเธอออกอย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านลืมตา ตัวของเธอสั่นเทาขณะมองไปที่เขาและพูดว่า “คุณชายลู่ อาการป่วยของคุณกำเริบอีกแล้วใช่ไหมคะ ขอฉันดูหน่อย…”

“อย่ามาแตะต้องตัวผม!” ลู่หานถิงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เขาพูดว่า “คุณไปนอนก่อนเถอะ”

เขาล็อคประตูห้องน้ำ

ทุกครั้งที่อาการของเขากำเริบ เขาจะทำแบบนี้ตลอด บอกให้เธอออกไป เซี่ยซีหว่านรู้ดีว่าผู้ชายอย่างเขานั้นหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง และเขาไม่ต้องการที่จะแสดงด้านที่น่าอับอายของเขาออกมาต่อหน้าเธอ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

เขาขังตัวเองไว้ ซึ่งมันยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง

เซี่ยซีหว่านยื่นมือออกไปเคาะประตูและพูดว่า “ลู่หานถิงเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ฉันเป็นหมอ และฉันสามารถช่วยคุณได้… ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเจ็บปวด คุณเปิดประตู แล้วให้ฉันดูอาการคุณเถอะค่ะ!”

ในห้องน้ำ

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงยืนอยู่ข้างอ่างล้างหน้า เขาเปิดก๊อกน้ำไว้ และปล่อยให้น้ำเย็นด้านในไหลออกมาเรื่อย ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำ เขาแตะนิ้วที่เรียวยาวของเขาลงบนขอบของอ่างล้างหน้า นิ้วของเขาซีดลงจนแทบจะกลายเป็นสีขาวแล้ว

ยังคงมีความหวานอยู่ภายในปากของเขา ซึ่งนั้นทำให้เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

หัวใจของเขาเต้นแรง เขาเงยหน้าขึ้นและมองดูตัวเองในกระจก ตอนนี้ดวงตาที่คมคายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเกลียดชังและกระหายเลือด มันทั้งมืดมนและน่าสะพรึงกลัว

จู่ ๆ ก็มีเสียงมากมายแว่วเข้ามาในหูของเขา พวกมันพูดประโยคเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เขาเป็นคนบ้า เขาเป็นคนบ้า!”

ลู่หานถิงหรี่ตาลง เสียงทั้งหมดค่อย ๆ หายไป มีเพียงเสียงของหญิงสาวที่อยู่นอกประตูเท่านั้นที่กำลังเรียกเขาอย่างกังวลใจว่า “ลู่หานถิง! ลู่หานถิง!”

โลกทั้งใบของเขาได้ยินเพียงเสียงของเธอเท่านั้น

ลู่หานถิงปิดก๊อกน้ำ และเดินไปเปิดประตู

เซี่ยซีหว่านอยู่ด้านนอกและกำลังจะเคาะประตู แต่ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออก เธอพูดว่า “ลู่หานถิง คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณ…”

เซี่ยซีหว่านสบตากับดวงตาสีแดงของเขา เขาจ้องมองมาที่เธออย่างเหี้ยมโหด

สายตาของเขาเหมือนกับกับสัตว์ร้ายที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ และกำลังจ้องมองเหยื่อของมัน ซึ่งทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกขนลุก

“ลู่หานถิง...”

ลู่หานถิงมองเธอ เขาพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย รีบไปซะ”

เซี่ยซีหว่านส่ายหัวช้า ๆ และพูดว่า “ฉันไม่ไป”

ลู่หานถิงคว้าข้อมือเรียวยาวของเธอ จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ อย่างง่ายดาย

เซี่ยซีหว่านเวียนหัวเล็กน้อย ในตอนนี้เตียงยุบลงไปและลู่หานถิงก็ขึ้นมาแล้ว

เซี่ยซีหว่านพยายามดิ้น และพูดว่า “ลู่หานถิง คุณจะทำอะไร อย่าทำแบบนี้นะ ปล่อยฉันก่อน!”

ลู่หานถิงสูดดมซอกคอสีชมพูอันบอบบางของเธอ จากนั้นก็กัดลงไปที่เส้นเลือดของเธอ

เซี่ยซีหว่านเจ็บปวดมาก เธอเหงื่อไหลไปทั่วทั้งตัว

เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า และมองดูตัวเองในกระจก หน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ ความเจ็บปวดของร่างกาย และการสูญเสียเลือดมากจนเกินไปทำให้เธอหน้ามืด

เธอเอื้อมมือไปปิดส่วนคอของเธอที่โดนเขากัดไว้ เขากัดเส้นเลือดของเธอ อีกทั้งยังทิ้งรอยฟันฝังลึกไว้

หากมีใครเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอตอนนี้ คงจะแจ้งตำรวจอย่างแน่นอน

หลังจากที่ออกจากห้องน้ำ เซี่ยซีหว่านก็เข้านอน เธอนอนลงข้าง ๆ ลู่หานถิง เธอไม่กล้าที่จะออกไป เพราะกลัวว่าอาการของเขาจะกำเริบอีกในตอนกลางคืน

อาการของเขาร้ายแรงกว่าที่เธอคิด ที่แย่ที่สุดคือเขามีประสาทการรับรู้ที่ค่อนข้างรวดเร็ว มันเป็นเรื่องยากที่จะฝังเข็มให้กับเขา เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะเขา… เธอคงจะทำมันไม่ได้

ในหัวของเซี่ยซีหว่านเต็มไปด้วยความสับสน เธอล้มตัวลงนอนและไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา และนั่นจะทำให้คุณย่าตกใจ อีกทั้งเมื่อเธอขยับตัวก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายของเธอยิ่งขึ้นไปอีก

ขณะเดียวกันลู่หานถิงที่นอนอยู่ข้าง ๆ ขยับตัว เซี่ยซีหว่านกลั้นหายใจอย่างรวดเร็ว แต่เขาเพียงแค่เหยียดแขนออกมา และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาตามปกติ จากนั้นก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้ง

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของเซี่ยซีหว่าน ถูกกดลงบนตำแหน่งหัวใจของเขา ความโหดเหี้ยมเมื่อครู่ค่อย ๆ หายไป และเขาก็กลับไปสู่รูปลักษณ์ปกติของเขาอีกครั้ง

ขณะฟังเสียงเต้นของหัวใจเขาไปสักพัก เซี่ยซีหว่านที่เหนื่อยล้าก็ผล็อยหลับไป

...

เซี่ยซีหว่านตื่นขึ้นตอนตี 5 ลู่หานถิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอยังคงหลับอยู่ เธอลุกขึ้น และลงจากเตียง เธอห่มเสื้อคลุมแน่น จากนั้นก็เดินทางออกจากสวนโหย่วหลาน

อีกเดี๋ยวบรรดาคนรับใช้ของสวนโหย่วหลานก็จะตื่นขึ้นแล้ว เธอต้องรีบออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่สามารถซ่อนรอยแผลบนร่างกายของเธอได้

เธอไม่ได้ไปที่คอนโดของเยี่ยหลิง เพราะเธอไม่ต้องการให้หลิงหลิงเห็นเธอสภาพนี้ มิตรภาพของเธอกับหลิงหลิงนั้นมีมายาวนานมากแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าบอกหลิงหลิงเรื่องสภาพร่างกายของลู่หานถิงเช่นกัน

ดังนั้นเซี่ยซีหว่านจึงตรงไปที่สถาบันวิจัยซูมี่ และมาที่ห้องยา