พายุรักแห่งเม็ดทราย นิยาย บท 12

เจ้าชายซารีฟร์ต่อว่าองครักษ์ตัวแสบทั้งสองก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องนอนตรงดิ่งไปยังห้องอาหารแล้วทรุดตัวนั่งอย่างกระแทกกระทั้น

“พวกเจ้าว่าเราโทรไปปรึกษาท่านพี่ฮารีฟร์ดีมั้ย”

เจ้าชายซารีฟร์เลิกคิ้วเอ่ยถามความคิดเห็นเหล่าองครักษ์ที่พากันหยุดหัวเราะไปแล้วแต่สีหน้าแววตายังคงเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความขบขำ

“จะดีหรือพะยะค่ะ ถ้าหากพระองค์โทรไปปรึกษาเจ้าชายฮารีฟร์ เจ้าชายก็ต้องทรงทราบเรื่องที่พระองค์ถูกคุณน้ำหนาวตบหน้าเอา”

ราชิตแกล้งเอ่ยค้านทั้งๆ ที่รู้ว่าจริงๆ แล้วเจ้าชายฮารีฟร์นั้นทรงทราบและคอยโทรติดตามสอบถามความเคลื่อน

ไหวของผู้ที่เป็นอนุชาซึ่งพระองค์รักและเป็นห่วงอยู่เกือบทุกวัน

“เออ...นั่นสิ ถ้าหากโทรปรึกษากับท่านพี่...ท่านพี่ฮารีฟร์ต้องคาดคั้นเอาความจริงเรื่องนี้แน่นอน”

เจ้าชายนักรักเออออห่อหมกไปกับเหล่าองครักษ์ หมดอยากอาหารมื้อเช้าไปทันทีเมื่อคิดว่าหนทางในการจีบหญิงไม่ออก

“เฮ้อ! จะจีบสาวทั้งทีทำไมมันยากแบบนี้หน๋อ...ให้ตายเถอะ”

นาราพรรณนั่งเท้าคางรอแฝดพี่อยู่ในห้องครัวเล็กๆ อย่างรอคอยและใจเย็นที่สุดผ่านไปเกือบ 20 นาทีแล้วแต่น้ำหนาวก็ยังไม่ออกมาจากห้องนอนให้เธอชำระความเสียทีและแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลงพร้อมกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นของแฝดพี่ได้เดินเข้ามาห้องครัว

“นึกว่าจะไม่ออกมาให้ชำระความเสียแล้ว ปล่อยให้น้ำค้างนั่งหง่าวรอตั้งนาน”

น้ำค้างแกล้งต่อว่าแฝดพี่แสนสวยโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยซ้ำและเมื่ออีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อยแล้วก็เลื่อนถ้วยโจ๊กใส่ไข่พร้อมกับนมสดให้พี่สาว

“ขอบใจจ้ะ”

น้ำหนาวเลื่อนถ้วยโจ๊กมาตรงหน้าแล้วก้มหน้าก้มตาตักกินอย่างเอร็ดอร่อยพอเงยหน้าขึ้นจะหยิบน้ำมาดื่มกลั้วคอก็มีอันต้องชะงักกึกเมื่อเจอสายตาพิฆาตของน้องสาวจ้องมองเขม็งอย่างเอาเรื่อง

“อิ่มหรือยังคะ น้ำค้างรอฟังคำอธิบายอยู่น่ะ”

“กลับเมืองไทยแล้วไปสมัครเป็นทนายหรือเจ้าหน้าที่สอบสวนท่าทางจะรุ่งน่ะน้ำค้าง”

น้ำหนาวเอ่ยประชดประชันน้องสาวแต่หาใช่ด้วยความโกรธเคืองไม่ น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาสีหน้าและแววตานั้นเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูในแฝดน้อง

“น้ำหนาว!...ตัวไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็นเลยน่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้บ่นเป็นหมีกินผึ้งตั้งแต่เช้า”

นาราพรรณสั่งเสียงแข็งจ้องมองพี่สาวเขม็งไม่วางตา กับน้ำหนาวจอมบ่ายเบี่ยงเป็นที่หนึ่งต้องใช้วิธีนี้จึงจะได้คำตอบถ้าหากอ่อนข้อให้ไม่มีทางที่น้ำหนาวจะง้างปากพูดออกมา

“เฮ้อ...จะอยากรู้ไปทำไมกันหนักกันหนาน่ะน้ำค้าง กินโจ๊กเถอะจะได้รีบไปมหาวิทยาลัย”

นาราภัทรต่อว่าเบาๆ แล้วก้มหน้ากินโจ๊กต่อก็เธอไม่อยากบอกน้องสาวเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าชายซารีฟร์นี่ ก็เลย

ต้องแกล้งตัดบทแบบนี้มิฉะนั้นก็ถูกน้ำค้างซักไซ้จนเธอต้องเผลอหลุดปากออกมา

นาราพรรณมองแฝดพี่ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจน้ำตาอุ่นรื้นขอบตา ร่างบอบบางผุดลุกขึ้นแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เราเป็นห่วงตัวน่ะถึงได้ถามได้เซ้าซี้ ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก”

“น้ำค้าง...” น้ำหนาวตะโกนเรียกเสียงหลงรีบผุดลุกขึ้นไปฉุดรั้งน้ำค้างไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกจากห้องครัว

“เราขอโทษ...ที่ไม่อยากบอกก็เพราะไม่อยากให้น้ำค้างต้องมากังวลไม่สบายใจไปด้วย”

“เราเป็นพี่น้องกันน่ะน้ำหนาว เป็นฝาแฝดที่เกิดห่างกันแค่ไม่กี่วินาที น้ำหนาวลืมที่เราสัญากันไว้แล้วหรือ?...ถ้าหากเมื่อใดที่น้ำหนาวทุกข์ เราก็ทุกข์ด้วย เมื่อใดที่น้ำหนาวสุข เราก็สุขด้วย แล้วทำไมเวลามีเรื่องเดือดร้อนน้ำหนาวถึงไม่อยากบอกให้เราได้รับรู้”

น้ำค้างต่อว่าพี่สาวอย่างงอนๆ ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาเกลือกกลิ้งโดยรอบ ใช่ว่าจะมีแค่เธอเท่านั้นที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับแฝดพี่ที่กำลังยื้อยุดฉุดเธอไว้ ถ้าพี่สาวคนโตพี่น้ำเหนือรู้เรื่องเข้าก็คงจะทำเช่นนี้เหมือนกัน

น้ำหนาวยกมือเช็ดน้ำตาให้แฝดน้องพร้อมกับลูบไล้ตามต้นแขนเนียนอย่างขอลุแก่โทษจากนั้นก็ฉุดให้น้ำค้างได้นั่งลงที่เดิม

“เราขอโทษอีกครั้งน่ะน้ำค้าง ตัวยกโทษให้เราน่ะ เรานี่แย่จริงๆ” น้ำหนาวเอ่ยโทษตัวเองตีหน้าเศร้าทำตาละห้อยให้แฝดน้องได้หายโกรธเคือง

“ยกโทษให้ก็ได้แต่ต้องเล่าความจริงมาให้หมด”

น้ำค้างเอ่ยยกโทษพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้แฝดพี่ เธอเป็นเช่นนี้เสมอโกรธง่ายหายเร็วใครง้อหน่อยก็ใจอ่อนยอมยกโทษให้แล้ว ผิดกับแฝดพี่ที่เป็นประเภทโกรธง่ายหายยากบทจะดื้อด้านขึ้นมาเมื่อไหร่ต่อให้ง้อให้ตายก็ไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ

น้ำหนาวลอบถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยบอกในที่สุด “คือ...วันศุกร์นี้อีตาพอลเขาจะจ้างให้พี่ไปเป็นบาร์เทนดี้ชงเหล้าในงานวันเกิดของเพื่อนเขา”

“จัดที่ The Long Night Pub หรือว่าจัดที่อื่น” น้ำค้างเผยแววกังวลให้เห็นขณะเอ่ยถามแฝดพี่

“เห็นว่าจัดที่คฤหาสน์บนเนินเขาอยู่นอกเมืองไปราวๆ แปดไมล์น่ะ”

น้ำหนาวตักโจ๊กคำสุดท้ายเข้าปากตามด้วยนมสดอีกแก้วใหญ่พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ถ้วยโจ๊กของอีกฝ่ายแล้วพยักพเยิดให้น้ำค้างได้ตักโจ๊กกินบ้าง

“น้ำค้าง...” นาราภัทรประคองพวงแก้มแดงปลั่งของแฝดน้องไว้ในอุ้มมือก่อนจะเอ่ยออกมายิ้มๆ ทำให้นาราพรรณต้องอ้าปากค้าง

“เรารู้น่ะว่าน้ำค้างใฝ่ฝันอะไรไว้ เราจะทำงานเก็บเงินซื้อบ้านเอง ส่วนเงินค่าแรงที่น้ำค้างหามาได้ น้ำค้างเก็บไว้ทำตามความฝันของตัวเองน่ะ”

“น้ำหนาวรู้ด้วยหรือว่าเราใฝ่ฝันอยากทำอะไร”

ด้วยสถานการณ์ทางบ้านที่จำเป็นต้องใช้เงินก้อนโตนาราพรรณจึงพยายามปกปิดความใฝ่ฝันสิ่งที่ตนเองปรารถนาไว้ในก้นบึ้งมิกล้าเอ่ยออกมาให้พี่สาวทั้งสองได้รับรู้แต่เมื่อถูกแฝดพี่เอ่ยทักออกมาทำให้หญิงสาวออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย

นาราภัทรยิ้มอบอุ่นหยิบกระเป๋าสะพายกับสมุดเลคเชอร์และหนังสือเล่มหนาทั้งของตนเองและของน้องสาวยืนให้อีกฝ่ายรับไปถือไว้จากนั้นก็พากันเดินออกมาจากห้องแล้วตรงไปยังลิฟท์ที่อยู่ไม่ห่าง หญิงสาวกดเรียกลิฟท์มายังชั้นที่พวกเธอรออยู่ก่อนจะหันมาเอ่ยตอบน้องสาว

“เรารู้ว่าน้ำค้างชอบงานศิลปะและอยากจะเปิดแกลอรี่ขายภาพ”

“เวลาเราอยู่กับภาพวาดต่างๆ เรารู้ว่าจิตใจที่วุ่นวายยุ่งเหยิงจะสงบลงแทบทันที เราอยากเปิดแกลอรี่เล็กๆ ขายภาพเขียนภาพวาดให้กับผู้คนที่สนใจและรักในงานศิลปะจริงๆ ไม่ใช่คนที่สักแต่ว่ามีเงินแล้วซื้อเพื่อไปประดับบารมีแต่ไม่เข้าใจถึงคุณค่าความหมายที่จิตกรผู้วาดตั้งใจเผยให้เห็นผ่านงานศิลปะ”

ความฝันสิ่งที่ตนปรารถนาได้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นถ้อยคำให้แฝดพี่แสนสวยได้รับรู้โดยไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป แกลอรี่ที่เธออยากเป็นเจ้าของไม่จำเป็นต้องใหญ่โตหรูหราอลังการ ขอแค่เพียงห้องเล็กๆ ไม่กี่ร้อยตาราวาเพื่อจัดแสดงภาพศิลปะอันทรงคุณค่าให้ผู้คนได้เข้ามาชื่นชมซื้อกลับไปด้วยใจรักเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว

“เพราะเรารู้ว่าน้ำค้างมีความสุขมากเพียงใดขณะที่ได้ชื่นชมผลงานศิลปะ และมีรอยยิ้มหวานเปิดออกกว้างให้โลกได้สดใสขณะที่ดวงตาคู่สวยของน้ำค้างได้ทอดมองไปบนภาพวาดอันงดงามและเราเองก็มีความสุขทุกครั้งที่เห็นน้ำค้างยิ้มหวาน เราจึงอยากทำงานเก็บเงินซื้อบ้านแต่เพียงผู้เดียว เราอยากให้น้ำค้างเก็บเงินค่าแรงของตัวเองเอาไว้เพื่อทำตามความใฝ่ฝัน”

“แต่น้ำค้างไม่อยากเอาเปรียบน้ำหนาว”

ถึงแม้จะดีใจกับแรงสนับสนุนของแฝดพี่แต่น้ำค้างก็ยังรู้สึกว่าตนเองเอารัดเอาเปรียบพี่สาวมากเกินไปถ้าหากปล่อยให้น้ำหนาวต้องทำงานหนักแต่เพียงผู้เดียว

นาราภัทรคลี่ยิ้มกว้างให้น้องสาวที่น่ารักอ่อนหวานได้สบายใจ “ไม่มีคำว่าเอารัดเอาเปรียบระหว่างเราทั้งสามคนไม่ว่าจะเป็นพี่น้ำเหนือ น้ำค้างและตัวเรา”

นาราพรรณยิ้มหวานน้ำตาแห่งความปลื้มปิติอิ่มเอิบใจได้เอ่อคลอเบ้าจากนั้นเจ้าตัวก็โผเข้าไปสวมกอดแฝดพี่ไว้แนบแน่น

“น้ำค้างดีใจที่มีพี่สาวที่น่ารักอย่างพี่น้ำเหนือกับน้ำหนาว”

“อืม...เราก็ดีใจที่มีน้องเหมือนตัว ถึงแม้จะขี้แยชอบซักฟอกเราไปนิดแต่เราก็รักน้องสาวคนนี้ที่สุด...หยุดร้องไห้ได้แล้วเดี๋ยวตาบวมดูไม่สวยน่ะ”

นาราภัทรโอบแขนไปรอบเรือนร่างบอบบางของน้องสาวพลางกอดกระชับไว้แน่นขณะที่เอ่ยแซวกลั้วหัวเราะ

นาราพรรณพยักหน้ารับคำแฝดพี่แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากห่างตาคู่สวย โดยที่ยังคงโอบกอดพี่สาวไว้เช่นนั้นจนกระทั่งลิฟท์ได้วิ่งลงมาถึงชั้นล่าง

นางฟ้าแสนสวยทั้งสองต่างก็ยิ้มหวานให้แก่กันและเมื่อลิฟท์วิ่งมาถึงชั้นล่างพร้อมกับเปิดออกกว้างนาราภัทรจึงก้าวออกมาเป็นคนแรก แต่พอเห็นบุรุษชาติอาหรับที่ยืนรออยู่ตรงประชาสัมพันธ์ของอพาร์ทเม้นท์ก็มีอันต้องชะงักกึกหุบยิ้มฉับพลันทันด่วนก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นแยกเขี้ยวใส่คนที่กำลังแย้มยิ้มให้ตนเอง