พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 19

พิชญาไม่พอใจมากที่บรรยากาศที่ตัวเองสร้างออกมาถูกผู้ช่วยทำลาย ดังนั้นจึงชักสีหน้าใส่ผู้ช่วย“เกิดอะไรขึ้นถึงได้ตื่นตระหนกแบบนี้”

“ที่โกดัง……ชั้นวางของโกดังล้มลง！”สองมือผู้ช่วยค้ำไว้ที่เข่า พูดอย่างหอบๆ

พิชญาได้ยิน ก็ดึงคอเสื้อของผู้ช่วยขึ้นมา“คุณพูดอะไร？ชั้นวางล้มลง？”

“ค่ะ”

“งั้นผ้าพวกนั้นที่อยู่บนชั้นวางล่ะ？”พิชญาเริ่มร้อนใจ

ผู้ช่วยกลืนน้ำลายแล้วตอบว่า“ผ้าก็ล้มด้วย ตอนนี้ผ้าหลายร้อยพับล้วนกองอยู่บนพื้น ป้ายก็กระจัดกระจายไปทั่ว แยกไม่ออกแล้วว่าผ้าไหนเป็นประเภทไหน”

“สมควรตาย！”พิชญาโมโหจนผลักผู้ช่วยออก ไม่สนที่จะเล่นงานวารุณีแล้ว ยกเท้าขึ้นวิ่งไปทางโกดัง

ดีไซเนอร์คนอื่นๆเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ตามไปดูความวุ่นวาย

แป๊บเดียว คนในห้องทำงานใหญ่ก็ออกไปหมด เหลือแค่วารุณีคนเดียว

วารุณีกอดข้อมูลโครงการยืนอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าจะไปไหน หลังจากคิดๆดู ก็ตามไปด้วย

พอเธอมาถึงหน้าโกดัง ก็ได้ยินเสียงตวาดของพิชญา“พวกคุณยังจะตะลึงทำบ้าอะไร？ไม่รีบเก็บผ้าเข้าที่อีก เดี๋ยวคนที่อยู่เบื้องหลังจะมารับสินค้าไปแล้ว！”

“แต่ว่าผู้จัดการ ผ้าพวกนี้เป็นสินค้าคุณภาพสูง หลายๆอย่างพวกเราไม่เคยเห็น พวกเราจะรู้ได้ไงว่าเป็นผ้าอะไร？”มีคนพูดเสียงอ่อน

พิชญาไม่สนอะไรมาก ชี้ไปที่คนที่พูด พูดเสียงร้ายกาจ：“พูดเหลวไหลให้น้อยๆหน่อย พวกคุณมีเวลาแค่ชั่วโมงหนึ่ง ถ้าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผ้าพวกนี้ยังไม่เก็บเข้าที่ พวกคุณก็ถูกทำโทษแน่”

วารุณีที่อยู่หน้าประตูได้ยินประโยคที่พิชญาพูดเป็นการแอบข่มขู่หน่อยๆ คิ้วที่สวยงามขมวดเข้าหากัน

พิชญาให้ดีไซเนอร์พวกนี้เก็บผ้าเข้าที่โดยไม่อาจโต้แย้งใดๆได้

แต่มีดีไซเนอร์ไม่เคยเห็นผ้าพวกนี้ ทำให้พวกเขาจัดเก็บผ้าพวกนี้ภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่ได้เด็ดขาด

ซึ่งชัดเจนว่าเป็นสิ่งที่ลำบากใจมาก

“ไม่ทำงานเหรอ มาล้อมรอบอะไรที่นี่กัน？”เวลานี้ นอกฝูงชน ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา

วารุณีได้ยินเสียงมาจากด้านหลังของตัวเอง ก็รีบหันไปมอง

มองเห็นนัทธีเดินมาอย่างหน้านิ่งๆ เธอก็พยักหน้าเล็กน้อย และทักทายอย่างสุขุม“ประธานนัทธี”

นัทธีมองเธอ ตอบรับอือ แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

วารุณีมีใบหน้าสงสัย

เธอยืนอยู่ตรงนี้ ไม่พูดอะไร แบบนี้ก็ยังถูกพิชญาโมโหได้ น่าตลกเล็กน้อยจริงๆ

การกระทำเล็กๆของพิชญาถูกนัทธีเห็นเข้าไปในสายตา

นัทธีกลับไม่คิดมาก เอาสายตามองไปทางดีไซเนอร์พวกนั้น“หนึ่งชั่วโมงครึ่งเอาผ้าพวกนี้กลับเข้าที่ได้ไหม？”

“กลัวว่าจะไม่ได้ ผ้าพวกนี้พวกเราไม่เคยเห็นเยอะมาก และไม่เคยสัมผัสด้วย ดังนั้นเอาเก็บเข้าที่ก็ได้แต่เอาข้อมูลเข้าโกดัง เปรียบเทียบภาพบนข้อมูลมาจัดเข้าที่ แบบนี้ถ้าเร็วสุดก็ต้องสามชั่วโมง”มีดีไซเนอร์ตอบ

ผ้าพวกนี้เยอะมากจริงๆ

“เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ？”นัทธีดูไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างมาก

คนที่มารับสินค้าที่ทำความร่วมมือกันนั้นช้าสุดก็จะมารับผ้าพวกนี้อีกชั่วโมงครึ่งแล้ว จะรอสามชั่วโมงได้ไงกัน

จากนั้นเวลานี้ก็ไม่มีใครตอบ

เห็นสถานการณ์แบบนี้ ทันใดนั้นเองวารุณีก็ยกมือขึ้น“งั้นฉันลองดีกว่าค่ะ！”