พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 196

“ก็ได้ยินคนอื่นเขาพูดมา”วารุณีเอียงศีรษะแล้วตอบกลับไป

“ฟังใครพูดมา？”พิชญาก็ถามต่อ

วารุณียักไหล่ “นี่มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอห่วงเรื่องการแข่งขันในรอบชิงจะดีกว่า ”

“หึ！”พิชญาแค่นเสียงหึอย่างดูหมิ่น “มีอะไรน่าห่วง ก็แค่เลื่อนให้เร็วขึ้น ยังไงผลมันก็เหมือนเดิม”

เธอรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าประธานวรวีตั้งหัวข้อในการแข่งไว้ว่ายังไง และแบบที่ต้องการจะลอกเธอก็ได้เตรียมเอาไว้แล้ว

เธอเชื่อว่า ผู้ชนะในรอบชิงชนะเลิศ ต้องเป็นตัวเองแน่นอน

“งั้นเหรอ ขอให้โชคดีแล้วกันนะ！”วารุณีจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วเหลือบมองไปที่พิชญา จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

พิชญาขมวดคิ้ว มองดูท่าทีของเธอเมื่อครู่ เหมือนมีแผนการอะไรบางอย่าง

หรือเป็นแค่ภาพลวงตา ?

ในขณะที่กำลังคิด ประธานวรวีที่อยู่บนเวทีก็พูดขึ้นมาอีก “การแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศนี้ นอกจากผู้ตัดสินชุดเดิมแล้ว ยังมีผู้ตัดสินอีกชุดหนึ่งเพิ่มมาด้วย ผู้ตัดสินชุดนี้ รับผิดชอบโดยบุคลากรจากทางสมาคมสำนักงานใหญ่ ตอนนี้ขอเรียนเชิญพวกเขาครับ”

เมื่อพูดจบ คนจำนวนหนึ่งในชุดสูทรองเท้าหนัง ก็เดินเข้ามา

วารุณีจำพวกเขาได้ในทันที พวกเขาก็คือคนที่อยู่กับนายท่านวัชระเมื่อครู่

คนกลุ่มนี้เดินเข้ามาก็ตรงไปยังที่นั่งของผู้ตัดสิน แล้วนั่งอยู่แถวหลังของผู้ตัดสินชุดเดิม

หลังจากที่นั่งลง ก็มีอีกคนในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินเข้ามา

คนผู้นี้มีผมสีทองและดวงตาสีฟ้า คล้ายๆกับชาวตะวันตก

วารุณีไม่รู้จักเขา แต่ก็พอจะเดาสถานะของเขาได้ ว่าน่าจะเป็นผู้บริหารระดับสูงของทางสมาคม

เป็นไปตามคาด หลังจากที่เขาคนนี้เดินเข้ามา ก็เดินเข้าไปหาประธานวรวีทันที

ประธานวรวียื่นไมโครโฟนให้เขา และภายใต้การมองอย่างงุนงงจากผู้คนที่อยู่ในที่นี้ เขาก็ยกไมโครโฟนขึ้นแล้วพูดเสียงนุ่มว่า “ทุกท่าน ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายกำกับการดูแลของสมาคมการออกแบบนานาชาติ สำนักงานใหญ่ ผมชื่อเอริค ครั้งนี้นายกสมาคมให้ผมเป็นตัวแทนมา เพื่อมาออกหัวข้อในการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศนี้”

“อะไรนะ？”รูม่านตาของพิชญาหดลง ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

คนคนนี้มาเพื่อออกหัวข้อการแข่งขัน งั้นหัวข้อของประธานวรวีก็ต้องถูกยกเลิก

แล้วแบบที่เธอเตรียมเอาไว้ก่อนล่วงหน้าล่ะ ก็ไม่มีประโยชน์แล้วซิ ?

ราวกับอ่านความคิดของพิชญาออก วารุณีหมุนดินสอที่อยู่ในมือ อยู่ดีๆก็พูดขึ้นว่า “ดูแล้วคราวนี้ เธอคงจะลอกแบบอะไรที่ไหนไม่ได้แล้วนะ ”

พิชญามองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “เธอรู้อยู่แต่แรกแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้？”

“ใช่ และเรื่องที่เลื่อนการแข่งในรอบชิง ฉันก็ได้ยินมันมาพร้อมกัน”วารุณียกยิ้มอย่างไม่ปิดบัง

ร่างกายของพิชญาสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย ในใจมีความคิดที่อยากจะหลบหนีขึ้นมา

แต่ตอนนี้มันไม่มีโอกาสนี้สำหรับเธอ ตัวแทนของนายกสมาคมได้พูดบนเวที และพูดหัวข้อของตัวเอง“หัวข้อการแข่งขันในรอบนี้ คือการดูวัตถุแล้วออกแบบ เชิญดูที่จอครับ ”

ทุกคนต่างมองไปที่หน้าจอขนาดใหญ่

บนหน้าจอ เห็นเพียงชุดเครื่องประดับทับทิมอันล้ำค่า

เครื่องประดับนั้นไม่ว่าจะเป็นการออกแบบ หรืองานฝีมือ ก็ช่างประณีตวิจิตรบรรจง ผู้คนต่างก็ร้องอุทานกันออกมา คอมเม้นต์ในช่องถ่ายทอดสดก็แทบจะระเบิด เพราะชื่นชมเครื่องประดับชุดนี้

มีเพียงวารุณีเท่านั้นที่ยังคงนิ่งสงบ เธอมองดูเครื่องประดับชุดนี้ อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงHeart of Fireที่นัทธีให้เธอ Heart of Fireกับเครื่องประดับสร้อยคอเส้นนี้เมื่อเทียบกันแล้ว ไม่ได้ต่างกันเท่าไร อีกทั้งทับทิมสีแดงเม็ดหลักนั้นก็ยิ่งจะดูหมดจดและใสกว่า

นวิยาที่เพิ่งจะฟื้น และกำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่ เห็นเครื่องประดับที่ปรากฏอยู่ในการถ่ายทอดสด ดวงตาก็เป็นประกาย รีบหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นไปตรงหน้าของนัทธีที่กำลังเคลียร์งานอยู่ “นัทธี คุณดูสิว่าเครื่องประดับชิ้นนี้สวยไหม ? ”

นัทธีสละเวลาแล้วเหลือบมองไปแวบหนึ่ง “ชอบเหรอ？”

นวิยาพยักหน้า “ชอบ แต่ฉันชอบHeart of Fire มากกว่า”

เมื่อได้ยินคำว่าHeart of Fire ดวงตาของนัทธีก็ไหววูบ

นวิยาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปรกติของเขา แอบมองไปที่เขา แล้วถามหยั่งเชิงไปว่า“นัทธี Heart of Fireก็อยู่ในร้านขายเครื่องประดับของคุณ เป็นคอลเลคชั่นที่ขึ้นชื่อของทางร้านใช่ไหม ？”

เธอรู้ดีว่า หากเธอไม่ไปด้วย ก็จะต้องอยู่ในห้องประชุมท่ามกลางผู้คนมากมาย และต้องเผชิญหน้ากับสายตามากมายที่จ้องมองมาเพียงลำพัง

และภายใต้การถูกจับจ้องแบบนั้น เธอก็จะยิ่งกดดันมากขึ้น วาดอะไรไม่ออกทั้งนั้น แต่ตามมาดูเครื่องประดับด้วย ไม่แน่ว่าอาจจะมีแรงบันดาลใจขึ้นมาได้บ้าง

กับความปรารถนาที่มีในใจ พิชญาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามข่มความวุ่นวายและความประหม่าในใจ ให้ตัวเองได้สงบสติ

เมื่อมาถึงที่ห้องทำงานของประธานวรวี วารุณีเดินเข้าไป ก็เห็นตรงกลางห้อง มีฝาครอบแก้วกันระเบิดที่เก็บรักษาเครื่องประดับอยู่ในนั้น เธออ้าปากแดงๆแล้วอุทานออกมาว่า “สวยจังเลย”

พิชญาเองก็ทึ่งกับเครื่องประดับชุดนี้ และไม่ได้แย้งความคิดของเธอ

ประธานวรวีหัวเราะ“เครื่องประดับชุดนี้เป็นของสะสมส่วนตัวของท่านนายกสมาคม มีชื่อว่าBlazing Light มันยังมีคู่ด้วยนะ ชื่อHeart of Fire ”

“Heart of Fire？”วารุณีตะลึงชั่วครู่

“ทำไม คุณรู้จักเหรอ ？”ประธานวรวีมองมาที่เธอ

พิชญาก็มองไปที่วารุณีเช่นกัน

วารุณีดวงตาไหววูบ แล้วหัวเราะออกมา “เคยได้ยินชื่อค่ะ แต่ Heart of Fire ทำไมถึงเป็นคู่กับเครื่องประดับชุดนี้ละคะ ？”

เธอไม่เข้าใจ

ประธานวรวียิ้มแล้วตอบว่า“เพราะพวกมันล้วนจัดอยู่ในจำพวกอัญมณีเพชรสีแดงประเภทเดียวกัน และได้รับการออกแบบมาจากนักออกแบบเครื่องประดับคนเดียวกัน เลยเป็นของที่ถูกจับให้คู่กัน ”

“แบบนี้นี่เอง ”วารุณีพยักหน้าให้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้าใจแล้ว

พิชญาเงยหน้าขึ้นมองประธานวรวี“ประธานวรวี เราขอสัมผัสมันได้ไหมคะ ？”

เมื่อประธานวรวีได้ยินที่เธอพูด สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ไม่ได้ นี่เป็นของสะสมของคนอื่น เราทำได้แค่ดู ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง และผมก็ไม่มีอำนาจนั้นด้วย ”

ได้ยินดังนั้น แม้ว่าสีหน้าของพิชญาจะดูแย่ไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

วารุณีหยิบมือถือออกมา แล้วถามว่า“ประธานวรวี แล้วถ่ายรูปได้ไหมคะ ? ”