พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 199

“มันก็น่าจะเป็นไปได้นี่น่า？”วารุณีลุกขึ้นยืน ใบหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ

พิชญาหัวเราะลั่น“คุณวารุณีก็พูดเกินไป ต่อให้ฉันจะลุกออกจากที่นั่งไป แต่มันก็ใช้เวลาไปแค่เจ็ดถึงแปดนาทีเท่านั้น จะไปทำอะไรได้ ? และตอนที่ฉันออกไป ก็ไม่ได้เดินผ่านที่นั่งของคุณ และก็มองไม่เห็นงานแบบของคุณด้วย แล้วฉันจะลอกแบบของคุณได้ยังไง ？”

“ก็ใช่”คนในงานกับผู้ชมที่ดูถ่ายทอดสดอยู่ ต่างก็คิดว่ามันก็มีเหตุผล

วารุณีมองไปที่หญิงสาวอย่างเย็นชา “เธอมองไม่เห็นงานแบบของฉัน แต่คนที่ดูถ่ายทอดสดอยู่เขาเห็น ”

“งั้นคุณก็หมายความว่า มีผู้ชมเอาภาพงานแบบของคุณให้ฉัน ในตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำงั้นเหรอ ?”พิชญาระบายยิ้มออกมา

วารุณีเชิดหน้าขึ้น ไม่ตอบว่าที่เธอพูดนั้นถูกหรือไม่

แม้ว่าในใจของพิชญาจะกระวนกระวายที่เธอเดาออก แต่ภายนอกก็ยังคงแสดงออกเหมือนไม่มีอะไร เธอเบะปาก “ตลกละ เธอพูดว่ามันใช่ก็คือใช่งั้นเหรอ ? ผู้ชมที่เขาดูถ่ายทอดสดอยู่จะมาเกี่ยวอะไรกับฉัน แล้วทำไมเขาต้องมาช่วยฉันด้วย ? อีกอย่าง เห็นฉันติดต่อกับพวกเขางั้นเหรอ ระหว่างการแข่ง ก็ห้ามใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ด้วย”

“ใช่ ตอนที่คุณพิชญาออกไป ฉันก็ไม่เห็นเธอถือโทรศัพท์ไปด้วย แล้วเธอจะติดต่อให้คนอื่นช่วยเธอยังไง บางทีคุณวารุณีอาจจะเข้าใจผิดก็ได้”

“หากเป็นแบบนี้ ทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครลอกแบบของใคร เรื่องก็ต้องมาถึงทางตันนะสิ เป็นไปได้เหรอที่คนสองคนจะคิดแบบออกมาได้เหมือนกันแบบนี้ ？”

ผู้ชมในสนามต่างก็แสดงความคิดเห็น และผู้ชมที่ดูถ่ายทอดสดอยู่ต่างก็คาดเดากันไปต่างๆนานาไม่หยุด

นวิยาเอนกายพิงไปยังหมอนบนหัวเตียง“นัทธี คุณว่า เขาสองคนใครกันที่เป็นคนลอกแบบของอีกคน ？”

“พิชญา！”นัทธีไม่ได้มองเธอ ดวงตาที่ลุ่มลึกยังคงจ้องมองดูหน้าจอที่ถ่ายทอดสดอยู่ และพูดชื่อนี้ออกมาอย่างเย็นชา

ดวงตาของนวิยาไหววูบไปชั่วขณะ“ทำไมคุณถึงได้มั่นใจอย่างนี้ หากมันไม่ใช่อดีตคู่หมั้นของคุณ แต่เป็นวารุณี ......”

“วารุณีมีพรสวรรค์ ทำไมเธอต้องลอกด้วย ?”นัทธีขมวดคิ้วแล้วจ้องมองมาที่เธอ แววตาแสดงออกถึงความไม่พอใจเล็กน้อย

รูม่านตานวิยาหดลง มือในผ้าห่มก็กำกันแน่น

เพราะวารุณีเขาถึงกับแสดงท่าทีไม่พอใจเธอ ?

เธอกับเขาเป็นคนรักที่โตมาด้วยกัน ก็ยังเทียบไม่ได้กับผู้หญิงที่เพิ่งจะรู้จักกันแค่ไม่กี่เดือนเหรอ

ในใจของนวิยาเริ่มที่จะอยู่ไม่สุข แต่ภายนอก กลับไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา ที่พอจะมองเห็น คงมีเพียงความผิดหวังที่นัทธีไม่เห็นด้วยกับเธอ

เธอหลับตาลง ปิดบังแววตาที่วูบไหว แล้วพูดอย่างแผ่วเบาไปว่า“ฉันก็แค่เดา ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ทำไมคุณต้องดุฉันด้วย ？”

นัทธีก็ตกใจขึ้นมา

เขาดุเหรอ？

เม้มริมฝีปากบางแน่น นัทธีผ่อนลมหายใจ“ขอโทษ ผมแค่อยากจะบอกคุณ วารุณีไม่มีทางลอกแบบของใคร ตั้งแต่เริ่มการแข่ง กล้องก็จับภาพของเธออยู่ตลอดไม่ได้หลุดเฟรมเลย แต่กลับพิชญา ก่อนที่เธอจะไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้วาดอะไรออกมาเลย ออกจากห้องน้ำมาก็วาดแบบได้เลย ดูก็รู้ว่ามันไม่ปรกติ ”

พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

เมื่อนวิยาเห็น ก็เอามือไปกดที่บนโทรศัพท์ของเขา“นัทธีคุณจะทำอะไร？”

นัทธีดึงโทรศัพท์ออก “ค้นหาความจริงของเรื่องนี้ ”

“คุณจะช่วยคุณวารุณี？” นวิยาหรี่ตาลง

นัทธีไม่ตอบว่าที่หญิงสาวพูดนั้นถูกหรือไม่

นวิยาขบริมฝีปากแน่น “นัทธี ทำไมคุณต้องช่วยเธอ หรือคุณ......”

นัทธีรู้ว่านวิยากำลังจะพูดอะไร เดิมทีก็อยากที่จะยอมรับออกไป แต่พอเห็นร่างกายที่อ่อนแอของเธอ อีกทั้งคำพูดก่อนหน้าของพิชิตที่บอกว่าห้ามพูดอะไรที่กระทบกระเทือนความรู้สึกของเธอ สุดท้ายแล้วก็ต้องปฏิเสธออกไป ริมฝีปากบางตอบกลับไปว่า “ไม่ ผมแค่ชื่นชมเธอ”

“งั้นเหรอคะ”นวิยาดูเหมือนจะสบายใจขึ้นแล้วจึงยิ้มออกมา

นัทธีไม่ได้มองไปที่เธออีก กดโทรออกไปยังเบอร์ของประธานวรวีสมาคมออกแบบ ให้ประธานวรวีเช็กกล้องวงจรปิดทุกตัวของทางสมาคม จำเพาะเจาะจงไปในตอนที่พิชญาเข้าห้องน้ำ และคนที่เข้าออกในห้องน้ำช่วงนั้น

แค่เจาะจงคนที่เข้าออกในช่วงเวลานั้น ก็จะสามารถหาหลักฐานที่พิชญาลอกเลียนแบบได้

เลขาฯภูมิก็จับตัวผู้หญิงคนหนึ่งที่มีท่าทีหวาดกลัวเข้ามา

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าของพิชญาก็ซีดเผือด เลือดในกายคล้ายจะเย็นเฉียบ

นี่......นี่มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง！

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงถูกจับได้ ?

ปฏิกิริยาของพิชญาแสดงออกชัดเจน ไม่ได้ปิดบังอะไรอีก ถูกทุกคนจ้องมองมา

ท่าทีที่ร้อนรนกระวนกระวาย ใครกันที่จะดูไม่ออกว่าเธอเป็นคนที่ลอกแบบของคนอื่น

“ดูเหมือนว่าคุณพิชญากับผู้หญิงคนนี้จะรู้จักกันนะคะ”วารุณีเผยอริมฝีปากบาง พูดเหน็บไป น้ำเสียงที่พูดออกไป ก็ก้องกังวานไปทั่วห้องประชุม

พิชญาจะยอมรับได้ยังไง เธอส่ายหน้าไปมาไม่ยอมรับ “ฉัน......ฉันไม่รู้จัก ใครจะไปรู้จักเขากัน？”

“โอ้ ? ไม่รู้จักจริงๆเหรอ ? แต่ฉันเห็นสายตาของเขาที่มองคุณพิชญา มันชัดเจนว่าเขารู้จักคุณนะ”วารุณียกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา แล้วพูดออกไปเสียงเบา

ประธานวรวีที่อยู่บนเวทีก็ให้ความร่วมมือกับเธอ จ้องมองไปยังผู้หญิงที่เลขาฯภูมิพาตัวมา“ไหนพูดมาสิ ว่าเธอรู้จักกับคุณพิชญาไหม？”

คราวนี้ผู้หญิงคนนี้กลัวหนักมากขึ้น กลัวจนร้องไห้ออกมา แล้วพยักหน้ารับ“รู้จักค่ะ เธอคือคนที่ฉันเอาแบบไปให้ ”

“พูดเหลวไหลอะไร เธอเอาแบบให้ฉันเมื่อไร ?” สีหน้าของพิชญาตกใจ ตวาดเสียงดังลั่นแล้วชี้ไปที่เธอ

ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่พิชญา“ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า ที่ในห้องน้ำ ฉันแคปรูปของคุณวารุณีแล้วปริ้นมันออกมาให้คุณ ตอนนั้นรูปของคุณวารุณียังไม่ได้ลงสี คุณดูแล้วยังบอกเลยว่าทำดีมาก แล้วพูดว่าเปลี่ยนอีกนิดหน่อยก็ใช้ได้ ”

“เหลวไหล！”พิชญาใบหน้าบูดเบี้ยว ยังคงไม่ยอมรับ แต่ทุกคนต่างก็มองออก เธอในตอนนี้ยังคงปากแข็งและยืนกรานไม่ยอมรับท่าเดียว

วารุณีเองก็ไม่อยากที่จะสนใจพิชญา เดินขึ้นบนเวทีไปหาผู้หญิงคนนั้น บีบปลายคางของเธอแน่น แล้วถามอย่างเย็นชาไปว่า“ทำไมเธอต้องช่วยเขาด้วย ? ”